บางครั้ง บางสิ่งบางอย่างผ่านมาวูบเดียว
แค่ความรู้สึกหนึ่งที่เคลื่อนผ่านความรับรู้
มันได้หอบเอาความรู้สึกที่ยาวนาน และลึกล้ำมากับมันด้วย
กลิ่นของความทรงจำยังคงพัดโชย
ครอบคลุมพื้นที่กว้างกว่าตัวมันเองหลายเท่านัก
แม้บางสิ่งบางอย่างจะเพียงแค่แตะความรู้สึก
...เพียงแผ่วเบา...
แต่ผิวน้ำแห่งความทรงจำกระเพื่อมแผ่วงกว้างกว่ากว้าง
แค่ลมพัดวูบหนึ่งบนสะพาน
แค่ระยิบน้ำสะท้อนแสงชั่ววิบตา
แค่รอยยิ้มจากใครคนหนึ่งที่เคยรู้จัก
ในวันเวลาดีๆเก่าๆ ..แค่เพียงหนึ่งวินาที
เพียงแค่นั้นความรู้สึกก็คล้ายได้รับการปลอบประโลม
ข้ามผ่านเวลา ข้ามผ่านม่านควันพิษกลางกรุงเทพฯ
กลับไปยังช่วงเวลาครั้งหนึ่ง
ณ สถานที่แห่งหนึ่ง
กับความรู้สึกแบบหนึ่งที่ฝังลึกในความทรงจำ
แล้วก็ได้รู้ว่ามันไม่จริง ที่ใครต่างพูดกันว่า...
เวลาไม่อาจไหลกลับ อดีตไม่อาจหวนคืน
ที่สุดแล้ว...อดีต ปัจจุบัน อนาคต คือวงกลมเพียงหนึ่งวง
ไม่ได้เป็นเส้นตรง หากเคลื่อนไหว ต่อติด เชื่อมโยงซึ่งกันและกัน
ชีวิตอยู่ทั้งในเมื่อวานนี้ วันนี้ และพรุ่งนี้
คนที่มีชีวิตอยู่กับความหลัง คือคนจ่อมจมและยึดติด
คนที่มีชีวิตอยู่กับความหวัง คือคนช่างฝัน
คนที่มีชีวิตอย่างไร้ซึ่งอดีต และอนาคต คือคนแข็งกระด้าง
ในความเป็นจริง เวลานั้นไม่มีจริง ไม่อาจแบ่งแยกได้
ชีวิตจึงไม่อาจแบ่งเป็นเมื่อวานนี้ วันนี้ พรุ่งนี้
สิ่งที่มีจริงก็คือ ... กล่องใบนั้นที่อยู่ในเราทุกๆคน
ซึ่งอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกต่างๆในทั้งหมดของชีวิต
ซึ่งไม่เคยแบ่งตัวเองตามหน้าปัดนาฬิกาและปฏิทิน
และคราใดก็ตามที่กล่องใบนั้นถูกเปิดออก
ก็จะพบว่าสิ่งต่างๆในนั้น สดใหม่อยู่เสมอ
(สารภาพว่า...แอบเบื่อ bloggang ตั้งแต่ประมาณต้นปี
ก็เลยหายตัวไปแป๊บนึง ให้พอคิดถึงตะหงิดๆ
บ่มเพาะความคิดถึงได้ที่ เลยกลับมาปรับแต่งบ้านนี้
จริงๆแล้ว blog นี้เขียนเอาไว้ก่อนแล้วใน space
ก็เอามาแปะไว้ที่นี่ด้วยก็แล้วกัน)
วันที่: 13 มกราคม 2551 เวลา:6:19:15 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [