หัวข้อเหรอ....ช่างมันเถอะ
ก่อนหน้านี้ไม่กี่สัปดาห์ ดูสิ่งนี้แล้ว....ร้องไห้ เฝ้าแต่คิดว่า... สิ่งที่เราใฝ่ฝันมาตลอดชีวิต เฝ้าแต่เสียใจว่าทำไมเราถึงเลือกที่จะเรียนในเมืองไทย แทนการไปเรียน Musical Tehatre ที่ London Studio Centre จนต้องไปรู้จักกับคนคนนี้ เพราะปล่อยใจ จึงปล่อยตัว ไม่ยอมไปเข้าชั้นเรียน ปล่อยให้ไขมันเข้าแทนที่กล้ามเนื้อ นอนก็ไม่ยอมนอน เพราะเอาแต่รอโทรศัพท์ อ้างกับตัวเองว่า เป็นเพราะเรียนหนัก งานเยอะ ไม่ยอมรับว่า จริงแล้วมันเป็นเรื่องของหัวใจ แล้วก็ได้พบว่าทั้งหมดนั้นเป็นภาพมายา แต่วันหนึ่งก็ได้ตื่นขึ้น เมื่อมองไปรอบๆชีวิต แล้วจึงรู้ว่า แม้แต่ "คนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จัก" ก็ยังมีน้ำใจจะนึกถึงหงส์ปีกหักตัวหนึ่ง ทำเอาหงส์นั่งน้ำตาไหล...ขอบคุณจัง วันนี้เลยสามารถวางเรื่องหัวใจลงได้ กลับมาตามหาความฝันต่อไป แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย กับการที่ขาดการซ้อมไปนานแสนนาน วันนี้หงส์เลยกลายเป็นหมูแทน หมูก็ต้องแบกเซลลูไลท์ไปเต้นอย่างเสีย self ที่สุด แต่ก็พยายามคิดว่า... มันคงเป็นบททดสอบอะไรสักอย่าง ผ่านมาสัก 2 สัปดาห์แล้ว ก็รู้สึกดีๆกับตัวเองขึ้นมามาก แม้จะไม่ค่อยสนุกกับการฉุดรั้งหัวใจตัวเองเท่าไหร่ แต่กํยังคงสนุกสนานกับการดูแลตัวเอง ด้วยการเลือกกินสิ่งดีๆ เล่นฟิตเนสอย่างเมามัน ฝึกโยคะอย่างจริงใจมากขึ้น และกลับขึ้นไปใช้ชีวิตบนปลายเท้าอีกครั้ง