:: วาเลนไทน์ในความทรงจำ ::


ภาพและคำโดย – กะว่าก๋า

















-1-





“พราว..เราจะกลับไปคบกันเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วเหรอ” จูนถามด้วยเสียงสั่นเครือ
“ไม่” พราวตอบเสียงเข้ม
“เธอไม่คิดถึงสิ่งดีดี วันเวลาที่งดงามที่เราเคยผ่านมันมาด้วยกันสักนิดเลยเหรอ”
“ไม่..มันจบแล้ว” พราวตัดบทด้วยเสียงที่สั้นและห้วนแบบไม่เหลือเยื่อใย
จูนเงียบไปชั่วขณะ
ความเงียบทำงานของมันอย่างโหดร้ายทารุณ....
ก่อนที่พราวจะเดินจากไปอย่างเงียบงัน
และพราวเองก็ตัดสินใจแล้วว่าเธอจะไม่เสียน้ำตาให้กับความรักที่จบลงนี้อีกแล้ว....













-2-





“ฉันรักเธอได้มั้ยจูน” พราวกระซิบที่ข้างหูของจูน
มันควรเป็นคำพลอดรักวาบหวามที่ออกมาจากปากของชายหนุ่มหญิงสาว
ไม่ใช่หญิงสาวกับหญิงสาวแบบนี้
“เธอแน่ใจเหรอพราว ?” จูนกระซิบถาม
“แน่สิ”
“ถ้าเธอแน่ใจ ฉันก็รักเธอ ...รักมานานแล้ว” จูนตอบด้วยเสียงเชื่อมั่น ตาสบตา
ทั้งสองกอดก่ายกันอยู่บนเตียงอย่างเปี่ยมสุข
ความรักคืออะไร ?
มันมีเงื่อนไขอะไรที่ร้อยรัดผูกมัดอีกไหม ?
หรือรักต้องการเพียงรัก
รักไม่ต้องการความเข้าใจ
รักไม่ต้องการอะไรเลย นอกจากรักและรักตอบ....














-3-




หนึ่งปีผ่านไป
รักครั้งนี้เริ่มต้นอย่างรวดเร็ว แต่มันกำลังจะจบลงอย่างง่อนแง่น
จูนมองเห็นพราวเหมือนสิ่งของที่ต้องหวงแหน
เธอหึงผู้ชายทุกคนที่เดินเฉียดเข้ามาใกล้พราว
พราวเริ่มอึดอัดกับความหึงหวงของจูน
แม้เธอจะย้ำกับจูนหลายครั้งแล้วว่าเธอไม่เคยรักผู้ชาย
ผู้ชายเหล่านั้นเป็นเพียงเพื่อนสนิทหรือไม่ก็เพื่อนร่วมงาน
แต่ดูเหมือนมันไม่ได้ช่วยให้จูนเข้าใจอะไรเลย
จูนโทรเช็คหาพราวตลอดเวลา ทุกครั้งที่เห็นพราวพูดคุยกับผู้ชาย
นั่นหมายความว่าบทสนทนาที่ตามมาจะเป็นเต็มไปด้วยการทะเลาะทุ่มเถียง กระทบกระเทียบ
เสียดสี และจบลงด้วยความมึนตึงทุกครั้ง....

พราวถามตัวเองว่า ทำไมความรักครั้งนี้ถึงเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ
เธอไม่เข้าใจคนรัก เหมือนกับที่คนรักไม่เข้าใจเธอ
ความรักเริ่มมีช่องว่าง
และมันถูกถ่างให้ห่างออกไปเรื่อยๆราวกับหุบเหวที่ไม่มีวันหยั่งถึง

14 กุมภา....เธอตัดสินใจโทรไปหาจูนเพื่อบอกเลิก...
จูนนัดพราวออกมาเจอที่ร้านอาหารร้านแรกที่ทั้งสองคนเดทกัน....

พราวมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว ดวงตาเธอแดงก่ำราวกับผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง
เมื่อจูนมาถึงและนั่งลงตรงหน้า
พราวตัดสินใจพูดประโยคแรกอย่างตรงไปตรงมา..

“จูน...ฉันอยากเลิกกับเธอ เราสองคนไปด้วยกันไม่ได้หรอก
ฉันเคยคิดว่าฉันรักเธอ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้รักเธออีกแล้ว”















-1-




“พราว..เราจะกลับไปคบกันเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วเหรอ” จูนถามด้วยเสียงสั่นเครือ
“ไม่” พราวตอบเสียงเข้ม
จูนตัดสินใจไม่ถูก มือที่กำด้ามปืนไว้ในเสื้อกันหนาวเย็นเยียบ
ก่อนเดินทางมาที่ร้านอาหาร เธอคิดไว้ในใจ “มึงเลิกกู มึงตาย กูตาย”
แต่เมื่อนั่งอยู่เบื้องหน้าคนที่จูนรัก
เธอไม่ได้ทำอย่างที่ใจคิด
เสียใจ รัก แค้น หวง ฯลฯ อารมณ์ประเดประดังเข้ามา...
มือที่เหนี่ยวไกพร้อมฆ่า......
“เธอไม่คิดถึงสิ่งดีดี วันเวลาที่งดงามที่เราเคยผ่านมันมาด้วยกันสักนิดเลยเหรอ” จูนถามด้วยเสียงสั่นเครือ
“ไม่..มันจบแล้ว” พราวตัดบทด้วยเสียงที่สั้นและห้วนแบบไม่เหลือเยื่อใย
จูนเงียบไปชั่วขณะ
ความเงียบทำงานของมันอย่างโหดร้ายทารุณ....

แม้จะเสียใจอย่างถึงที่สุดแต่จูนก็ไม่อาจทำร้ายคนที่เธอรักได้
พราวลุกเดินจากไปอย่างเงียบงัน
และจูนเองก็ตัดสินใจแล้วว่าเธอจะไม่เสียน้ำตาให้กับความรักที่จบลงนี้อีกแล้ว....














:: หมายเหตุ ::




ข่าวประกาศ จากโครงการ ~ ถนนสายนี้มีมิตรภาพ ~

เมื่อเกือบ 1 ปีก่อน..."ถนนสายนี้...มีมิตรภาพ" ได้ก่อกำเนิดขึ้น
ด้วยมิตรภาพแห่งตัวอักษรจากสาว สาว สาว
ชักชวนเพื่อนในบล็อกมาร่วมก่อสร้างมิตรภาพจากงานเขียนทุก ๆ สองอาทิตย์ในวันจันทร์
ตามแต่หัวข้อที่กำหนดและพาไป

วันนี้ที่ถนนสายนี้ปูยาวมาถึงเกือบขวบปี...
ได้รับการตอบรับจากมิตรภาพแสนดี หลากหลาย อบอุ่นและนานยาว...

งานเขียนที่หลากหลาย สนุกสนาน รอยยิ้ม น้ำตา
มิตรภาพใหม่ จากล็อคอินที่ไม่คุ้นเคยกลายเป็นสนิทสนม
ตัวอักษรผ่านกล่องสี่เหลี่ยม หยอกล้อ ให้กำลังใจ ชื่นชม

แต่ ขณะที่เดินทางมาถึงจุดหนึ่ง...
ถนนสายมิตรภาพที่อบอวลไปด้วยความอบอุ่น
ด้วยเหตุผลหลายประการของคนหลายคน
สาวทั้งสามตกลงใจกันหยุดพักถนนเส้นนี้เอาไว้ชั่วคราวสักระยะหนึ่ง
ปล่อยให้ความอบอุ่นอวลอยู่ในใจ ปล่อยให้มิตรภาพที่เกิดขึ้นแล้วดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ
ปล่อยให้ถนนสายนี้ทอดยาวไปตามทางของมัน ปล่อยให้งานเขียนต่าง ๆ คงอยู่อย่างงดงามอย่างนั้น

ขอขอบคุณเพื่อนชาวบล็อกแก๊งค์ที่ร่วม โครงการ ร่วมอ่าน และร่วมผ่านไปผ่านมาทุกท่านนะคะ
เราสาวสาวสาวซาบซึ้งใจในมิตรภาพที่ได้รับ...
แล้วในวันหนึ่งที่เหตุผลทุก ประการกลับมาตรงกันอีกครั้ง
ถนนสายนี้...จะมีมิตรภาพอีกครั้งค่ะ...












:: พี่ก๋าขอขอบคุณ ::




พี่ก๋าขอขอบคุณน้องสาวที่น่ารักทั้งสามคนด้วยนะครับ
โครงการนี้ฯทำให้พี่ก๋าเขียนงานด้วยความสนุกเพลิดเพลิน
แน่นอน...มีการเริ่มต้นก็ต้องมีวันจบลง
แต่การจบลงครั้งนี้ย่อมไม่ใช่การสิ้นสุดใช่มั้ยครับ

โครงการฯนี้กลับมาเมื่อไหร่
พี่ก๋าไม่พลาดที่จะเข้าร่วมและเป็นส่วนหนึ่งของโครงการเหมือนเดิมแน่นอนครับ

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2553
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2553 6:23:50 น.		158 comments
Counter : 2490 Pageviews.
Share Tweet