:: โครงการถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 29 ::





โจทย์โดย : คุณพู่





โจทย์มีดังนี้


(ตัวละคร)


- เด็กชาย 1 คน
- ชายหรือหญิงวัยกลางคน 1 คน
- หญิงชรา 1 คน



(คาแร็กเตอร์)

- ซื่อตรง เรียกว่ายอมคดไม่ยอมงอ
- อ่อนแอ ขี้โรค
- ขี้โกง เห็นแก่ตัว




ให้ผู้เขียนจับคู่เลือกกันเองนะคะ
ว่าจะให้คน 3 คน มีลักษณะนิสัยอย่างไร ...
แล้วเขียนเรื่องราวของทั้งสามคนออกมาเป็นงานเขียนสั้นๆ ยาวๆ
ก็ได้ตามแต่ใจอยากค่ะ ...

ดูเหมือนยาก แต่ก็ไม่ยาก
ดูเหมือนง่ายแต่ว่าก็ไม่ง่ายอีกล่ะค่ะ
เอ แล้วตั้งมาแบบนี้ อิฉันคนตั้งเองจะมึนตึ๊บ
กับการลากโยงเรื่องราวหรือเปล่าหนอ ....

รอดูกันค่ะ 555+"

















:: สุดเขตความหวัง ::




ภาพและคำ - กะว่าก๋า


















-1-



“ตา..คนนั้นเป็นใคร” เด็กน้อยวัยแปดขวบถามตาวัยเจ็ดสิบ
“รองนายกฯ” ตาตอบโดยไม่หันไปมองหลาน
มือยังง่วนอยู่กับการจัดหนังสือธรรมะบนชั้นหนังสือ
“เขาไปทำอะไร ?”
คำถามของเด็กน้อยทำให้ตาต้องละจากหนังสือธรรมะเล่มหนาในมือ
มองไปในทีวีเห็นรองนายกฯกำลังลงพื้นที่ไปตรวจพื้นที่ซึ่งเกิดความเสียหายจากอุทกภัย
“เขาไปช่วยชาวบ้านน่ะหลาน”
หลานชายจ้องทีวีตาเขม็ง เสียงประชาชนในพื้นที่ตะโกนด่าทอนายกฯได้ยินชัดเจน
“ถ้ามาแล้วไม่มีข้าวมาแจก ก็ไม่ต้องมาเลย” เสียงด่าเล็ดลอดออกมาจากทีวีเป็นเสียงสะท้อนความเดือดร้อนของชาวบ้าน
ซึ่งรอรับการช่วยเหลือจากภาครัฐที่ดูเหมือนจะทำงานได้เชื่องช้าไปเสียทุกเรื่อง
“ทำไมลุงคนนี้โดนด่าล่ะครับตา” เด็กน้อยยังไม่หยุดสงสัย
“ก็ชาวบ้านเขาถูกน้ำท่วมน้ำป่ามาหลายวัน
แต่รัฐบาลให้การช่วยเหลือช้าน่ะสิ ชาวบ้านเหลืออดเลยด่าเข้าให้”
“ลุงคนนี้เป็นนายกฯเหรอครับตา”
“ไม่ใช่ เป็นรองนายกฯ” ตายังสาละวนกับการจัดชั้นหนังสือต่อไป
“แล้วนายกฯไปไหน ?” เด็กน้อยถามคำถามที่ตาไม่อาจตอบได้...





“ปิดไฟแล้วก็นอนได้แล้ว” ตาบอกหลานชายที่เอาแต่จ้องหน้าจอทีวี
เด็กน้อยก้มลงมองดูขาตัวเอง ขาลีบเล็กทั้งสองข้าง
ทำให้เด็กน้อยไม่มีโอกาสออกไปวิ่งเล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ
วันๆหมดไปกับการนั่งๆนอนๆอยู่ในห้องแคบๆกับชายชรา

เด็กน้อยปิดทีวีด้วยรีโมทข้างหมอน
ก่อนหันมามองตาแล้วพูดขึ้นว่า

“ถ้าผมไม่ป่วยแบบนี้ ผมจะไปช่วยคนที่เดือดร้อนแน่นอนครับตา”




















-2-



ตีสอง...


เขาเพิ่งกลับมาถึงบ้าน
เศรษฐกิจตกต่ำแบบนี้ยังเหลืองานดีดีให้คนความรู้น้อยอย่างเขาได้ทำบ้างไหม

ในทีวีรัฐบาลโหมประโคมหาเสียง
บริหารประเทศมาตั้งหลายปีอยู่ๆดันเพิ่งคิดได้ว่าต้องขึ้นเงินเดือนให้กับข้าราชการตอนใกล้หมดวาระนี่เอง
ทำเศรษฐกิจดำดิ่งด้วยนโยบายที่ผิดพลาดไม่รู้กี่โครงการ
พอใกล้เลือกตั้งเกิดคิดได้เสียอย่างนั้นว่าถึงเวลาปรับค่าแรงขั้นต่ำ

ข้าวของแพงระยับ เคยรู้บ้างไหม ?

น้ำมันแพง ข้าวแพง ไข่แพง
ไม่มีอะไรถูกเลยจริงๆในยุคนี้
ยกเว้นราคาชีวิตของคนจนล่ะมั้ง – ชายหนุ่มประชดตัวเอง




เขานึกถึงเพื่อนสนิทซึ่งทำงานใน อบต.
ตอนนี้เพื่อนของเขาพลิกฐานะจากการเป็นคนจนข้นแค้น
กลายเป็นเศรษฐีย่อยๆของหมู่บ้าน
“มึงมาทำงานกับกูสิ” เพื่อนเคยชวนแต่เขาปฏิเสธไปอย่างไม่ใยดี
เขารู้ดีว่าเพื่อนทำงานอะไรใน อบต.
“ก็แค่หักหัวคิว 30 % ทุกโครงการ”
เพื่อนเคยเล่าให้เขาฟังในวงเหล้าในวันที่ครึ้มอกครึ้มใจหลังได้เงินมาใช้ 2 แสนกว่าแบบสบายๆ
“นี่แค่งานซ่อมถนนนะโว๊ย ถ้างบประมาณจากรัฐก้อนหลังสุดมาถึง
กูรวยเละเลยมึง”


เขานั่งฟังด้วยอาการจุกในอก...
รวยแบบนี้เขาไม่เคยสนใจ แค่คิดในใจว่า
ไหนรัฐบาลว่าจะปราบปรามคอรัปชั่น
ไหนว่าจะต่อต้านกับความไม่ถูกต้องชอบธรรม


“ทำแบบนี้ไม่กลัวโดนจับเหรอ ?” เขายิงคำถามโง่ๆออกไป
เพื่อนหัวเราะดังลั่น ก่อนตอบให้เขาฟังว่า

“กลัวทำไมวะ รัฐบาลก็โกง พวกรัฐมนตรีก็โกง สส.ก็โกง
แล้วกูเป็นใคร ไม่แดกก็โง่สิ” เพื่อนตอบ


ใช่เขาโง่...ขนาดเพื่อนชวนไปทำงานด้วยตั้งหลายครั้ง
ยังทำเป็นหยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่ยอมตกปากรับคำเพื่อนเสียที

“มึงมันเป็นคนยอมหักไม่ยอมงอมากเกินไป ลูกเมียถึงได้ลำบากแบบนี้” เพื่อนเย้ยหยันให้เขาได้เจ็บ

“กูไม่ถนัดงานแบบที่มึงทำน่ะ” นั่นเป็นคำตอบที่เขาบอกเพื่อนไป
แต่ความเศร้ายังคงส่งเสียงดังกึกก้องในใจ

เขาเกลียดสิ่งที่เพื่อนทำ
ขยะแขยงกับสิ่งที่นักการเมืองทำกับบ้านเมือง
แต่วินาทีที่ลูกพิการไม่มีกิน ให้ทำอะไรเขาก็ยอมทั้งนั้น

“ขอยืม 3 พันได้ไหมเพื่อน ช่วงนี้กูช็อตจริงๆ” เขาพูดด้วยเสียงอันแหบแห้งและแผ่วเบา

เพื่อนมองเขาแล้วหัวเราะ ส่ายหน้า ก่อนยื่นเงินปึกหนึ่งมาให้

“มึงเป็นเพื่อนรักกู ไม่ต้องยืมหรอก เอ้า --- กูให้มึง 5 พันไปใช้”

เขาขอบคุณเพื่อนรัก ก่อนเอื้อมมือไปหยิบเงินด้วยมืออันสั่นเทา







ในเงามืดสลัว เขานั่งมองดูลูกชายวัยแปดขวบนอนหลับ
อยู่กับชายชรา
สองคน สองวัย สองใบหน้าที่ไม่อาจบ่งบอกความรู้สึกใดใดได้


เขารู้สึกผิดกับตัวเองไม่น้อย
เงินห้าพันในกระเป๋ายังนอนอุ่น
แต่ใจกลับรุ่มร้อนไม่หยุด




















-3-




เช้านั้นเขาเดินไปที่บ้านของหญิงชราที่อยู่ถัดออกไปอีกซอย
แค่เห็นหน้าเขา หญิงชราก็เริ่มเปิดฉากด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย

“ตอนยืมเงินล่ะพูดอย่างนั้นอย่างนี้ เวลาจะใช้คืนนี่หายหัวเลยนะไอ้เวร”

“ผมไปหาเงินอยู่ครับป้า” เขาตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า

“มึงเอามาคืนกูเลย ดอกแดกเงินต้นจะท่วมแล้ว”

“เอาไปสามพันก่อนได้ไหมป้า หมุนไม่ทันจริงๆ” เขาพยายามต่อรอง

หญิงชรามองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ

“ถ้ามึงคืนกูสามพัน มึงเจอดอกอีกชุดนะโว๊ย อย่าตุกติก
กูไม่ยอมลดให้หรอกนะ”
หญิงชราส่งเสียงแว๊ดๆจนดังลอดออกไปนอกบ้าน


“ยังไงก็ได้ครับป้า”

“งั้นเอาเงินสามพันของมึงมา”



เขาหยิบเงินสามพันยื่นให้หญิงชรา
เงินสามพันทำไมดูไร้ค่าเช่นนี้
ทำไมมันจากเขาไปอย่างรวดเร็วเหมือนน้ำที่ไหลหล่นบนพื้นทราย
แล้วหายวับไปอย่างรวดเร็ว


หญิงชราเก็บเงินเข้ากล่องเก็บเงินของเธอ
แวบหนึ่งเขาเห็นเงินเป็นปึกๆมัดอยู่ในกล่องนั้น....





















-4-







เขานั่งมองดูลูกชาย
ลูกกำลังหลับอย่างอ่อนเพลียบนฟูกที่พื้น
เสียงทีวีดังเบาๆ กำลังเสนอข่าวการเมือง
นายกฯกำลังขึ้นปาฐกถาในงานอะไรสักอย่าง
น้ำเสียงมุ่งมั่นกับใบหน้าหล่อเหลา
นี่กระมังที่ทำให้นายกฯรูปหล่อยังเป็นขวัญใจของใครอีกหลายคน
ทั้งๆที่ผ่านมาเขาล้มเหลวในการบริหารประเทศเหลือเกินไม่ว่าในด้านใด


“ผมจะทำให้การเมืองโปร่งใส ปราศจากคอรัปชั่น
ผมสัญญาจะทำให้พี่น้องประชาชนมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
ผมรับรองว่าถ้าท่านเลือกผม ประเทศจะก้าวหน้า
ถึงเวลาแล้ว ประชาชนต้องมาก่อน”


เขามองดูเงินปึกใหญ่ในมือ
ธนบัตรบางใบมีรอยเลือดเปื้อนติดอยู่...


“เราจะสบายแล้วลูก” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ


และในใจคิดว่าพรุ่งนี้….
จะไปขอสมัครทำงานกับเพื่อนที่เป็น อบต. ตั้งแต่เช้าตรู่ทันที

Create Date : 03 เมษายน 2554
Last Update : 3 เมษายน 2554 4:40:30 น.		85 comments
Counter : 1530 Pageviews.
Share Tweet