:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 136 ::
:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 136 ::
โจทย์ : เขียนบล็อกถึงแม่ให้โลกรู้
คิดโจทย์โดย : Bloggang
:: ข้อแม้แห่งชีวิต ::
เขียนโดย : กะว่าก๋า
-1-
ฉันมองดูเด็กน้อยเป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะไม่ได้เห็นเขาอีกแล้ว ลูกชายของฉัน
-2-
ฉันมองดูเขาเป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะไม่ได้เห็นเขาอีกแล้ว คนที่ฉันเคยรัก
-3-
มีคนเตือนฉัน ว่าความรักในวัยเรียนนั้นอันตราย มันเร่าร้อนและไม่ทันได้ยั้งคิด ไม่นานนักฉันก็ท้อง เขาบอกให้ฉันเอาเด็กออก ปัดความรับผิดชอบ และพยายามหลบหน้าฉันตลอดเวลา
-4-
แม่ในวัย 14 ฉันนึกภาพตัวเองเป็นแม่คนไม่ออก ครูรู้ ครูเรียกไปพบ ครูถามรายละเอียดมากมาย แต่ฉันไม่ตอบ เย็นนั้นครูแจ้งว่าทางโรงเรียนได้ไล่ฉันออก และฉันต้องกลับไปบอกความจริงนี้กับพ่อแม่ตัวเอง
-5-
ฉันกลับไปหาแม่ เล่าความจริงทุกอย่างให้ฟัง แม่ร้องไห้ พ่อก้มหน้าไม่พูดอะไรสักคำ ฉันอยากให้พ่อฟาดฉันด้วยด้ามไม้กวาด ฉันอยากให้แม่ด่าฉันแรง ๆ แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ทำ พ่อลูบหัวฉันทั้งน้ำตา แม่กอดฉันทั้งน้ำตา
ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร...
คำพูดนี้ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ข้างหู ฉันร้องไห้หนักขนาดไหนไม่มีใครรู้
-6-
ฉันจะเป็นแม่คนได้ยังไง พ่อของเด็กทำไมไม่รับผิดชอบ ฉันคือความอับอายขายขี้หน้าของพ่อแม่ ฉันคือเด็กใจแตกของเพื่อนๆ ชีวิตมีแต่คำถาม และบางครั้งคำตอบก็ไม่ได้เกิดขึ้นในทันที....
-7-
ฉันมองดูเชือกเส้นนั้นที่ผูกไว้อยู่บนขื่อ ฉันยืนขึ้นบนเก้าอี้ ค่อยๆเอาเชือกคล้องคอตัวเองอย่างช้าๆ น้ำตาไหลหยดลงมาเปื้อนเสื้อจนเปียกปอน ฉันมองดูพุงของตัวเอง ดูรูปของชายคนที่ฉันเคยรัก
ฉันจะไม่ได้เห็นพวกเขาอีกแล้ว ไม่เจอะพ่อและแม่ด้วย ไม่เจอใครอีกแล้ว
ไม่เจอใครอีกเลย.
Create Date : 13 สิงหาคม 2558 |
|
25 comments |
Last Update : 13 สิงหาคม 2558 6:03:17 น. |
Counter : 1178 Pageviews. |
|
|
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog
พ่อ แม่ พร้อมให้ อภัย ลูก เสมอ
แต่ ลูกเอง ละอายใจเกินจริงๆ แล้ว ตอนจบ เป็นอย่างไรค่ะ พี่ก๋า
หวังว่า สติ คง กลับมา นะคะ