Group Blog
All Blog
|
Oh!!! my sassy boss ตอนที่ 1 หน้า 4 อาจจะเป็นเมื่อ 10 ปีที่แล้ว เขาเป็นเด็ก ม ปลาย กำลังรอสอบ O-Net ที่หน้าตึกของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ได้เจอรุ่นพี่ที่มาสอบกองประกอบโรคศิลปะสาขาแพทย์แผนไทย เขาไปนั่งฟังพี่ท่องหนังสือขณะรอสอบ มีทั้งแก๊กตลกๆ และทะลึ่งๆ พี่คนสาวคนนั้นน่ารัก เอาขนมให้เขากิน แล้วยังถามเขาว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร กฤษ “หมออยากเป็นหมอครับ” พี่สาว “อ้อ ดีจัง เป็นหมออะไรคะ” ฤกษ “หมอรักษาโรคทั่วไปครับ” เด็กน้อยตอบประสาซื่อ พี่สาว “พี่ก็เป็นหมอเหมือนกันนะ เป็นหมอยาไทย เรียนเก่งๆ นะ แล้วมาเป็นหมอที่รักษาคนป่วยด้วยกัน” พี่สาวยิ้มน่ารัก เป็นรอยยิ้มที่ติดตรึงในใจเขา กลิ่นหอมจางๆ จากพี่สาว เขาบอกไม่ถูกว่ามันคือกลิ่นของอะไร แต่ทำให้จิตใจเขาสงบนิ่ง มีความสุข อบอุ่น จนลืมเรื่องวุ่นวายศึกแม่ลูกที่บ้านไปได้ เขามองดูหนังสือทับดอกไม้ของพี่สาว หน้าปกสีน้ำตาล พี่สาวเอาดอกไม้ใบไม้มาทับแล้วเขียนชื่อ รสยา สรรพคุณยาเอาไว้ในเล่ม พี่สาวเปิดให้เขาดูและอ่านให้ฟัง เขาเผลอยิ้มกับอดีตที่ผ่านมานานแต่ก็ยังจำได้ไม่เคยลืม น่าเสียดายที่ไม่ได้ถามชื่อพี่สาวคนนั้นไว้ อดีตที่งดงามช่วงเวลาแว๊บเดียวของเขา “กฤษ” เสียงหวานๆ เรียกเขาด้านหลัง “ยืนยิ้มอะไรคนเดียว แปลกนะ ไม่เคยเห็นกฤษยิ้ม” สาวน้อยนางหนึ่งมายืนข้างเขา กฤษมองหน้าแล้วยิ้มให้ เออ....นึกชื่อหญิงสาวไม่ออก เขาอาจจะเคยเจอน่าจะ 2-3 ครั้งตอนมาส่งงานอาจารย์ที่ห้องของอาจารย์ที่ปรึกษา เธอได้ถามชื่อเขา และบอกชื่อเธอ ถึงเขาจะไม่ใช่คนความจำไม่ดี แต่อะไรที่ไม่ได้สนใจ เขามักจะไม่เคยเก็บเอาจดจำไว้ ชีวิตเขาถึงเกิดมาหน้าตาดี แต่คุยกับสตรีไม่เกิน 5 คำ 2 ประโยค “แล้วนี่ได้ที่ฝึกงานยัง” สาวสวยชวนคุย เขาได้แต่พยักหน้า เพราะไม่รู้จะตอบอะไรดี “ได้ที่ไหน ไปด้วยได้ไหม เรายังไม่ได้ที่ฝึกงานเลย” สาวรีบเสนอตัวทันที “นะนะ” ไม่ได้พูดเปล่าเอามือมาเขย่าที่แขนเขาด้วย ช่างมือไวใจถึงเอาเสียเลย ทำเอากฤษถึงกับถอยออก “ยายแพนนนนน” มีอีกเสียงแผดมาจากข้างหลัง “แหมๆ ตาไวจริงนะแก นึกว่าไปไหน ที่ไหนได้ เห็นผู้ชายนี่เอง” กฤษกันไปยิ้มให้อีกคนเป็นการทักทาย ว่าแต่....ชื่ออะไรล่ะเนี่ย “นี่กฤษ ได้ที่ฝึกงานยังคะ” กฤษ “ได้แล้วครับ” เขาตอบอย่างสุภาพ “ที่ไหน.....อยู่ไกลไหม เผื่อเราได้ที่ใกล้กัน น้อ แพน” ที่บอกว่ายังไม่ได้ที่ฝึกงานเมื่อสักครู่นี้ เป็นแค่มารยาสาไถที่ผู้หญิงมักขุดออกมาล่อผู้ชายให้หลงเชื่ออย่างนั้นหรือ? แพนหันไปค้อนเพื่อนที่ไม่ได้เตรียมบทความที่สอดคล้องกันมาก่อนล่วงหน้า แพน “นั่นสิ ได้ที่ไหน เผื่อใกล้กัน เราจะได้ไปด้วยกันได้ไงล่ะ” แพนรีบเปลี่ยนบทไวๆ ให้ดูเนียนๆ จะได้ไม่น่าเกียจ เดี๋ยวจะหาว่าอ่อยผู้ชายจนเกินงาม ทั้งที่จริงบทมันก็ส่งขนาดนั้น มีสาวอีกคนเขามาเบียด 2 สาวออก ใช้สะโพกงอนๆ กระแทกเพื่อนสาวทั้งสองเด้งออกเบาๆ ทำเอาทั้งสองสาวตกใจกับการมาเยือนแบบรวดเร็วของอีกฝ่าย “กฤษ เขาจะไปกับฉันย่ะ” ตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ เชิด เลิส หยิ่ง ไม่แคร์ สื่อ “ยัยเชอรี่!!!” เสียงแว๊ด 2 สาวใส่ผู้มาที่หลังก่อนจะฉุดแขนเธอออกจากแขนที่อุดมด้วยมัดกล้ามของกฤษ เพื่อที่จะเอาไปจัดการอย่างสาสมที่มาขัดจังหวะการสนทนาที่หาโอกาสยากเย็นแสนเข็ญ กับผู้ชายงานดีที่ไม่มีประวัติด่างพร้อย จะว่าไปใครๆ ก็แทบจะไม่รู้ประวัติอันใสๆ เหมือนหน้าเขาเลยสักนิด เขาคือใคร บ้านอยู่ไหน เบอร์โทรอะไร ไลน์อะไร เขาไม่เคยสุงสิงกับใคร รู้เพียงแค่ว่าเขาเป็นรุ่นพี่ที่ดรอปเรียนไว้ สาวๆ รู้แค่เพียงว่า เขาหล่อ เขาหล่อมาก ผู้หญิงทุกคนพร้อมบวก เพื่อแย่งยิงเขามาอยู่ข้างกาย แค่ได้คุย เห็นเขายิ้มให้ โลกมันก็สดใสไปทั้งวันแล้ว ขณะที่ความชุลมุนเกิดขึ้น สาวๆ หันมาอีกที ร่างสูงหน้าคมใสก็หายจากจุดนั้นไปแล้ว “เห็นไหม เพราะแกคนเดียวยัยเชอรี่ ฉันกำลังชวนเขาไปนั่งดื่มกาแฟ” “แทนที่จะได้ไปนั่งออเซาะฉอเลาะทำความรู้จัก อดเลย” “ใช่กว่าจะหาเวลาที่เขาให้ฉุดแขนได้แบบนี้” เซ็ง ....แยกย้าย กฤษเดินหลบสาวๆ ออกมาจากหน้าคณะ ไปขึ้นรถที่โรงจอดแล้วแล้วขับออกมาจากมหาวิทยาลัย วันนี้ใช้เวลาไปหลายชั่วโมงฝ่ามลพิษออกจากบ้านมาแล้ว จะไปต่อที่โรงพยาบาล น่าจะไม่ไหว เขาเลยขอขับรถไปที่สวนสมุนไพรที่ปลูกไว้ชานเมืองแทน
นั่นไงมีแนวโน้มไม่พิศวาส ผญ. มาแล้วจ้า
 โดย: หอมกร
  วันที่: 12 เมษายน 2566 เวลา:10:21:06 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
