บทส่งท้าย
เมื่อมาถึงกรุงเทพแล้ว แม่ไม่รู้จะจัดที่ทางอย่างไรให้เทพอยู่ ทุกคนต่างปรึกษาหารือ
บ้างก็จะอัญเชิญไปอยู่ห้องพระ บ้างก็บอกว่าจะให้ไปอยู่ที่ศาลพระภูมิ
“ที่เหล่านั้นหาใช่ที่ของข้าไม่”
“แล้วท่านจะอยู่ที่ไหนละเจ้าค่ะ”
แม่ผู้ไม่คุ้นเคยชินกับการเห็นเทพนักเอ่ยถาม
เออ..แล้วทำไมทุกคนถึงมองเห็นเทพได้
เพราะนี่คือร่างแปลงที่เขาสร้างให้คนธรรมดาเห็นได้
“เรื่องนั้นไม่ได้ยากสักหน่อย”
ก่อนบุรุษรูปงามจะคืนร่างมังกรแล้วลอยตามคนางค์ไปทุกที่
ไม่ว่าคนางค์จะไปไหน ไปมหาวิทยาลัย ไปห้าง ไปเที่ยว ไปสวนสาธารณะ
ไม่ว่าคนางค์จะกินอะไร ทำอะไร ร่างมังกรก็จะตามเธอไปทุกที่ คอยอยู่ข้างๆเธอ คอยปกป้องเธอ บางครั้งคนก็มองเห็น บางครั้งคนก็มองไม่เห็น
“พวกเจ้าอยู่ที่มีแต่หมอกควันแบบนี้ได้อย่างไร”
เทพเอ่ยถาม
“หนูคิดว่าเทพมังกรน่าจะกลับเขาไปนะคะ”
คนางค์รีบเสนอ
“เจ้ากลับข้าก็กลับ”
“ผมไม่ให้คนางค์ไปไหนทั้งนั้นล่ะ”
เปิ้ลรีบเข้ามากอดคอคนางค์ไว้
“เจ้ามนุษย์ผู้โง่เขลา อยากลองดีกับข้างั้นหรือ?”
“ท่านเป็นเทพก็ไปอยู่ส่วนเทพสิ ทำไมต้องมาอยู่ในเมืองด้วย แล้วผมไม่ให้คนางค์ไปไหนทั้งนั้น”
“คนอย่างเจ้าสอบปฏิบัติให้ผ่านก่อนเถอะ”
“ทำไม ผมเก่งอยู่ต้องผ่านอยู่แล้ว”
แล้วสงครามระหว่างเทพกับมนุษย์ก็เกิดขึ้นทุกวัน คนางค์เลยต้องลุกหนี ปล่อยสองคนทะเลาะกันให้สนุก
วันที่: 26 ธันวาคม 2565 เวลา:9:40:04 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
