Group Blog
All Blog
|
หนูรี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 3 หน้า 2 คนางค์มองเหตุการณ์ด้วยความตกใจ กระโดดเข้าไปขวางหน้าทวดไว้ “หยุดนะ ไปให้พ้น” เธอตะโกนเสียงดัง มังกรถึงกับม้วนหลังในอากาศไปหลายรอบ “อย่าทำอะไรทวดนะ.....” เธอร้องก้องอากาศ “เจ้า.....” มังกรลอยเคว้ง เพราะไม่อาจจะฝืนต่อคำบัญชาของนาย มองคนางค์ที่จ้องมองเขาเขม้ง เมื่อกี้ยังหวาดกลัวเขาอยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้อาจหาญกระโดดกางแขนปกป้องยายแก่ไปได้ ส่วนทวดได้แต่ยิ้ม “ท่านเทพข้าต้องขออภัยเรื่องที่เกิดขึ้น แต่จะโทษข้าคนเดียวก็มิได้ เพราะเทพองค์อื่นๆ นั้น ติดภาระกิจกันหมด” “ยายเฒ่า อย่ามาหาว่าข้าขี้เกียจ” เสียงดุดันตอบกลับ “ท่านแก่กว่าข้าอีก........(แล้วใยมาเรียกข้าว่ายัยเฒ่า) เพราะท่านอยู่มานานกว่าข้าหลายพันปี ต้องเป็นท่านเท่านั้นที่จะสามารถปกป้องเด็กคนนี้” ท่านเทพขัดใจที่โดนตอกกลับทั้งเรื่องอายุขัยและเรื่องไม่ทำการใดอย่างนิ่งๆ “เจ้าจะบอกว่าข้ามีกงกรรมกับเด็กคนนี้อย่างนั้นรึ?” “ถ้าหากเป็นเช่นนั้นแล้ว ท่านจะยินดีแก้ไขกงกรรมนี้หรือไม่?” “เรื่องอดีตเปลี่ยนแปลงไม่ได้อยู่แล้ว” “แล้วท่านจะผนึกมันไว้ตลอดกาลหรืออย่างไร?” ทั้งสองจ้องมองกันอย่างห้ำหั่น คนางค์ไม่เข้าใจสิ่งที่ทวดกับเทพมังกรพูดคุยกันนัก “คนางค์เกิดอะไรขึ้น?” เสียงเปิ้ลร้องมาจากตีนบันได “จะกลับกันหรือยัง?” เขาตะโกนขึ้นมาถาม คนางค์ทำหน้าแปลกใจที่เขาไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างบน เธอหันไปมองทวด “เปิ้ลเขาเป็นคนธรรมดา ไม่อาจจะมองเห็นเทพได้หรอกจ๊ะ” “แล้วทำไมหนูเห็นมังกรได้ล่ะคะ” “ก็เพราะเจ้ามีวาสนาต่อกันน่ะสิ” เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากด้านหลัง คนางค์หันไปมอง บุรุษผู้มาเยือนเดินองอาจจากวิหารเข้ามาหาทั้งสอง แต่งกายอาภรณ์สีเขียวอ่อน “เทพวายุ” ทวดคำนับ คนางค์ทำตามทวด เทพวายุยกมือให้พร “เทพมังกร ท่านเองก็จำพรรษามานานแล้ว ถึงเวลาที่จะได้ออกไปช่วยเหลือผู้คน ตอนนี้มันมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ รวมทั้งประตูภูติพรายและประตูเทพที่กำลังผุพัง” ท่านเทพวายุเอ่ย “จะให้ข้าไปซ่อมประตูรึ” “ฮึๆๆ มันก็เป็นงานที่ท่านถนัด ในสัตว์เทพทั้งมวลแล้วไซร้ จะหาเทพที่มีพลังมากล้นคณาใดเท่าท่านมิมี จะมัวแต่อุดอู้นอนเฝ้าวิหารอยู่เยี่ยงนี้จะเป็นที่ครหาของเทพเล็กเทพน้อยที่เกิดใหม่” “พวกท่าน 2 คน ก็มิต่างกันดอก ยัดเยียด ถ้อยคำหาว่าข้าขี้เกียจนัก” “ก็เอาเถอะ ยามนี้แล้ว ท่านจะนอนอยู่นี่ก็มิได้แล้ว นายอยู่ไหน ท่านก็อยู่ที่นั่น” ฟังแล้วมันขัดใจมังกรตัวโตองอาจยิ่งนัก “ชิ ข้าไม่เชื่อหรอก ว่าเจ้ามนุษย์น้อยนี้ จะมีพลังสามารถควบคุมข้าได้” มังกรยกขาขึ้นราวกับท่ากอดอกของคน “ฮึๆๆ ข้าจะทดสอบให้ท่านเอง” เทพวายุ หันมาทางคนางค์ยืนตะลังอึ้งกับการปรากฏเทพเจ้าตรงหน้าราวเทพนิยาย “เจ้าเด็กน้อย จงสั่งมังกรผู้ผยองตนนั้นให้จงมาหมอบที่แทบเท้าเจ้าที” คนางค์งุนงง ยืนสตั้นกับที่ ยกมือชี้จมูกตัวเอง ราวกับถามว่า สิ่งที่ท่านเทพเอ่ยหมายถึงเธอ เทพวายุพยักหน้า หันไปมองทวดที่พยักหน้าเช่นกัน เมื่อตั้งสติได้ เธอหันหน้าเข้าหามังกร แม้ใจจะกลัวเหลือคณานับ แต่ความสงสัยมันก็มีมากมาย เธอจะต้องถามเรื่องนี้กับทวดให้หมดเปลือกเลยทีเดียว “มังกร.....ลงมาเดียวนี้!!” สิ่งคำสั่งของผู้เป็นนาย ราวกับคำประกาสิต รัดตรึงร่างมังกรใหญ่ไม่อาจจะฝืนได้ ลงมาหมอบแทบเท้านายอย่างแสนเชื่อง “อ้า.......” คนางค์ตกตะลึงจนหาคำกล่าวไม่ได้ มันมองหน้าทวดที เทพวายุที “เอาล่ะ เจ้าเด็กน้อย เจ้าเอามังกรกลับบ้านด้วยก็แล้วกัน ฮ้าๆๆ ทีนี้ เทพมังกรก็จะได้มีงานไม่วางเปล่าเหมือนก่อนอีกแล้ว ฮ้าๆๆ” เสียงหัวเราะเย้ยหยัน แล้วจางหายไปกับอากาศก้อง ทำเอาเทพมังกรที่นอนแทบเท้าสาวน้อย อกแทบเดือดเป็นไฟ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ คนางค์สบตาทวดอีกครั้ง ทวดยิ้มและพยักหน้าให้ เธอมองร่างมังกรใหญ่ที่นอนหมอบแทบเท้าเธอ หันหน้าไม่มองเธอราวกับขึงโกรธ คนางค์ยิ้ม มันคงจะเป็นเรื่องจริงสินะ แม้จะยังตกใจ และตื่นเต้นจนหัวใจจะทะลักอกอยู่แล้ว แต่ใครจะเชื่อ ว่าเธอได้พบเจอเทพ และยังเป็นเทพมังกรสีขาวสวยงามที่เคยแค่จินตนากรตามนิยาย หรือเห็นแค่ในการ์ตูน ตอนนี้นอนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วยังเป็นสัตว์เทพของเธออีก ราวกับฝันไปเลย คนางค์เอื้อมมือไปลูบหัวมังกรที่หลบหน้าเธอเบาๆ เทพมังกรสะดุ้งเล็กน้อย เงยหน้ามาสบตาเด็กสาว “กลับบ้านกันเถอะนะคะ” รอยยิ้มน่ารักสะกดท่านเทพเอาไว้ แล้วลุกเดินตามหญิงสาวที่เดินตามทวดลงบันใดไป ทวดกับเหลนขึ้นรถเกวียนม้าเรียบร้อย คนางค์จ้องทวดพร้อมกับคำถามมากมาย
ซีนนี้คล้ายโปเกมอนเลยค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 14 ตุลาคม 2564 เวลา:11:29:13 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
