Group Blog
|
สลับลายคดีรัก ตอนที่ 1 หน้า 2 “มีกระจกไหมค่ะ?” “อ้อ มีค่ะ” พยาบาลหากระจกมาให้เธอ ทุกคนต่างมองอย่างสงสัยว่าเธอจะเอามาทำอะไร เพราะใบหน้าเธอไม่มีบาดแผล คนไข้รับกระจกมาส่องดูหน้า มองตัวเองงงๆ ราวกับถามว่านี่คือเธออย่างนั้นหรือ? “หมอ หมอรู้จักฉันใช่ไหม ฉันเป็นใครอย่างนั้นเหรอ แล้วฉันชื่อเพื่อนเหรอ แล้วใครกันที่ชื่อเคน มันเกิดอะไรทำไมฉันมานอนอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วฉัน.....เป็นใคร? สิ้นเสียงสอบถามจากคนไข้ ทั้งพยาบาลและหมอมองหน้ากัน เอาแล้วสิ นี่มันเรื่องใหญ่แล้ว พยาบาลต้องวุ่นวายหากระเป๋าสตังค์ที่ติดตัวเธอมาแล้วเอาบัตรประชาชนให้เธอดู หลังจากหมอกลับมาตรวจคนไข้อย่างละเอียดอีกหน ทั้งส่องตาอ้าปาก ดูลักษณะทางกายภาพภายนอกจนถ้วนถี่ แล้วก็ส่งตัวเข้า TC สแกนสมอง กิติเทพได้รับโทรศัพย์รอบที่สองหลังจากที่เขาได้รับก่อนหน้านี้เป็นพยาบาลที่จ้างดูแลภรรยาเขาโทรมารายงานว่าเธอฟื้นแล้ว แต่เขาก็ยังนั่งทำงานอย่างใจเย็นต่อไปไม่ได้รีบร้อนจะไปดูอาการของเธอ หลังจากนั้นไม่นาน หมอมู โทรมาหาเขาอีกหนหลังจากบอกว่าได้ส่งภรรยาเขาเข้าห้องเพื่อสแกนดูสมองของนาง เขาเพียงถามออกไปว่า “มีอะไรอย่างนั้นเหรอ?” น้ำเสียงที่ดูราบเรียบ ไม่สะทกสะท้านอะไรของเขาทำเอาหมอที่ดูร้อนใจมากกว่า เร่งให้เขาไปหาที่โรงพยาบาล กิติเทพ ได้แต่ถอนหายใจ แล้ววางปากกาลง ปิดแฟ้มลง นั่งเคาะแฟ้มอยู่ครู่ใหญ่ กิริยาที่ดูไม่ได้สนใจอะไรกับสิ่งที่หมอเร่งมา ช่างดูผิดวิสัยคนเป็นสามียิ่งนัก แล้วคว้าเอาเสื้อสูทมาสวม ออกมาบอกเลขาหน้าห้องว่าเขาจะไม่กลับเข้าบริษัทอีก นัดที่เหลือช่วงบ่ายขอให้ยกเลิกให้หมด เขาขับรถออกมาจากบริษัท เส้นทางที่ไป กลับเป็นวัดแห่งหนึ่ง เขาเดินลงจากรถไปหยุดที่หน้าที่เก็บโกฐเรียงรายกันอยู่ ตรงหน้า เป็นรูปหญิงสาวสดใส ที่แสนคุ้นตาเขานัก มิลินทราดา เทรวิญ นั่นเป็นชื่อที่เขาแสนคุ้นเคย และเรียกเธอมาตั้งแต่ ม ปลาย “มิลิน” ถ้าเธอยังอยู่ เธอจะทำยังไง เธอจะให้อภัยเขาไหม? เธอจะเกลียดเขาไหม? คิดถึงอ้อมกอดสุดท้ายที่เขากอดเธอไว้บนเรือ แม้เขารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกจากกายเธอนั้น เสียงลมหายใจก็ไม่มี มือเขาสั่นเทา คิดถึงเสี้ยวมือสุดท้ายที่เข้าคว้าเธอเอาไว้ แต่มันไม่สามารถคว้าเอาชีวิตเธอกลับมาได้เลย เขา....ล้มเหลว ในชีวิตที่สุด กิติเทพวางลูกอมเม็ดหนึ่งลงตรงหน้ารูปภาพเล็กๆ ก่อนจะออกมาจากวัดแล้วไปที่โรงพยาบาล เขาตรงไปห้องพิเศษที่เขาจ่ายแสนแพงเพื่อภรรยาเขาได้พักรักษาตัว พร้อมพยาบาลพิเศษ และเพื่อนหมอที่เขาฝากฝังให้ช่วยดูแลอย่างใกล้ชิด เมื่อเปิดประตูเข้าไป ทุกคนอยู่อย่างพร้อมหน้า พิชญา นั่งอยู่บนเตียงหน้าแป๋ว ส่วนหมอพยาบาลทำหน้ายุ่งยากใจ เขามองทั้งสามอย่างสงสัย พิชญามองมาที่เขาเหมือนคนพึ่งเจอหน้ากัน มันเป็นสายตาที่เขาไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย แต่สำรวจร่างกายเธอไม่เป็นอะไรแล้วเขาก็ไม่น่ากังวล หมอมูรีบเข้ามาคว้าแขนเขาออกมา เพื่อคุยกันที่ห้องส่วนตัวเขา “เคน ฉันมีเรื่องจะบอกแก” “มีอะไร?” เขาเองก็รู้สึกสงสัยแปลกๆ “คุณเพื่อน.....น่าจะเป็นหนักอยู่นะ” เขาไม่อยากเชื่อ ในเมื่อเมื่อครู่ที่เห็น เธอปกติทุกอย่าง “ฉันตรวจละเอียดทุกอย่างแล้ว เธอตื่นขึ้นมา ร่างกายภายนอก ไม่ได้มีบาดแผล หรือรอยพกช้ำอะไร” หมอบอกเขา เขาพยักหน้ารับทราบ “ก็ดีแล้วนิ แล้วอะไรที่หนัก?” ฟังน้ำเสียงไม่ได้ร้อนอกร้อนใจอะไร ก็ใช่สิ เพราะเธอจะมีอะไรเป็นได้ ไม่สำลักน้ำตายตั้งแต่ทีแรกก็นับว่าเก่งแล้ว “ปอดอะไร หัวใจ ข้างในปกติหมด” กิติเทพมองหน้าหมอขมวดคิ้ว “ปกติหมด แล้วรีบเรียกฉันมาทำไม?” เขาตั้งคำถามหัวเสีย ทำเอาหมอมู ไม่เข้าใจ ว่าเขาไม่ห่วงภรรยาตัวเองเลยเชียวหรือ แต่ก็พอดูออก ตลอด 2 อาทิตย์กับท่าทีเฉยชา ไม่ได้มาเฝ้าดูแล เพียงแค่จ้างพยาบาลเท่านั้น มันก็ผิดวิสัยสามีอยู่ไม่น้อย ด้วยหมอมูเป็นเพื่อนสนิทมา 20 ปี เลยพอรู้ดีว่า กิติเทพนั้น แต่งงานกับเพื่อนก็เพียงเพราะเรื่องธุระกิจ หาได้มีใจรักไม่ ผู้ชายเย็นชาแบบเขา เดทกับผู้หญิงได้ 2 วันก็ทิ้ง แม้จะมีผู้หญิงเทียวไร้เทียวขือ ก็ไม่คิดตกลงปลงใจกับใคร นี่เพราะเรื่องงานล้วนๆ ถึงทำให้เขายอม แล้วลึกกว่านั้น เขาเองรู้ดีว่าเพราะอะไร “ยังไง คุณเพื่อนก็คือเมียแกนะ” ใช่สิ เรื่องนี้มันปฎิเสธกันไม่ได้ แต่ก็แค่แต่งในนามเท่านั้นจะสำคัญอะไร สักวันก็ต้องแยกทางไป เขาไม่คิดจดทะเบียนสมรสกับเธออยู่แล้ว เรื่องผูกมัดอย่างอื่นเขาก็ไม่เคยคิด มูเห็นเพื่อนนิ่งเงียบไปเลยเตะที่แขน “นี่แกยังทำใจเรื่อง มิลินไม่ได้เหรอ” กิติเทพหันมามองมูด้วยสายตาสิ้นหวัง “แกไม่เข้าใจหรอก ว่าการที่เขามาตายในอ้อมกอดแก จะรู้สึกยังไง” เสียงเย็นยะเยือกนั้นคืออะไรกัน ทำเอามูสัมผัสถึงขั้วน้ำแข็งในใจชายหนุ่มสะท้อนออกมาที่ปลายนิ้วมือเขาจนรีบชักมือออก “เอ่อ...ฉันขอโทษที่พูดเรื่องนี้ แต่เอาน่า ทุกคนก็เสียใจ ฉันเองก็เสียใจ มิลิน ก็เป็นน้องรักของฉันคนหนึ่งเหมือนกัน เราก็ช่วยกันเลี้ยงมาตั้งแต่ ม ปลาย ทำไมจะไม่รัก” ใช่สินะ ทุกคนรักมิลินเหมือนเป็นน้องตัวเอง มิลินเป็นเด็กน่ารัก ฉลาด ช่างพูด เป็นคนขี้อ้อนพี่ๆ โตขึ้นมาสะสวย เรียนเก่ง ฉลาด ทันคน หน้าตาจิ้มลิ้ม นิสัยขี้อ้อนไม่เปลี่ยน จนพี่ชายแท้ๆ หวง พี่ชายเทียมๆ แบบพวกเขาก็หวงไม่แพ้กัน แล้วนอกเหนือจากนั้นที่เขาเองมองออก สายตาที่กิติเทพเฝ้ามองดูน้องสาวมาตั้งแต่เด็ก แปรเปลี่ยนไปมานานแล้ว ผู้หญิงที่ละลายน้ำแข็งมหึมาก้อนนี้ได้ “ฉันแค่จะบอกแกว่า...เพื่อน เขาอาจจะสูญเสียความทรงจำสักระยะหนึ่ง” มูบอกข่าวที่ต้องแจ้งเพื่อนรับทราบ “ความจำเสื่อมเหรอ” กิติเทพแทบจะไม่อยากเชื่อ แค่คนตกน้ำตกท่าไปเพียงเท่านี้ มีผลต่อความทรงจำได้เพียงนั้น “เขาจะความจำเสื่อมได้ยังไง?”
น่าสนใจมากค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 5 กรกฎาคม 2568 เวลา:17:32:01 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
|||||||||||||||
