Bloggang.com : unitan - หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า

Group Blog

สิงหาคม 2564

13 สิงหาคม 2564

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า

All Blog

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า

คนางค์ เด็กสาวธรรมดาที่เติบโตมาจากครอบครัวที่อบอุ่น

แม่แก้วเป็นอาจารย์สอนพระพุทธศาสนา โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งในเมืองหลวง

ส่วนพ่อเป็นวิศวกร เธอถูกเลี้ยงมาพร้อมกับพี่ชายทะโมนทั้งสอง ดังนั้น อุปนิสัยใจคอของเธอ จึงไม่แตกต่างจากเด็กผู้ชายมากนัก

แม้แม่แก้วจะพยายามบ่มให้เธอเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ก็ตามที พอเล่นกับพี่ๆ ทีไร ความทะโมนทะลักออกมาจนจับไม่อยู่

จนเติบใหญ่ ร่ำเรียนจนจบมหาวิทยาลัย พี่ๆ ของเธอ เรียน แพทย์และเภสัชกร แต่เธอกลับเลือกเรียนแพทย์แผนไทย แม่แก้ว ส่งเสริมการเติบโตของลูกทั้งสาม และเป็นกำลังผลักดัน ให้ลูกๆ เติบใหญ่อย่างมีคุณภาพ

“แม่..... เนี่ย อาจารย์ให้พวกเราไปเก็บเคสค่ะ”

ลูกสาวรายงานแม่ เมื่อเธอกลับมาจากเรียน เป็นประจำที่ต้องเข้าครัวก่อนทำอย่างอื่น บางครั้งก็ช่วยแม่ทำกับข้าว บ้างครั้งก็หาขนมทานเล่น

“ปีนี้เทอมแรกฝึกงานค่ะ”

เธอบอกแม่

แม่พยักหน้า เพราะเธอผ่านประสบการณ์ออกไปฝึกงานจากลูกชายทั้งสองก่อนหน้านี้แล้ว แม้ทั้งสองหนุ่มจะโตกว่าลูกสาวคนเล็ก 6-7 ปี

“แล้วหนูได้ที่ฝึกงานหรือยัง?”

เสียงอบอุ่นของแม่เอ่ยถาม

“ลองถามที่ พี่โน๊ตไหมลูก เผื่อที่โรงพยาบาลเขารับแพทย์แผนไทยฝึกงาน”

แม่เสนอ

“โอ้ย ไม่เอาค่ะ อยู่กับพี่โน๊ต มีหวัง หาเรื่องแกล้งคนางค์ทั้งวันแน่เลย”

“แหม เวลาทำงาน พี่เขาก็รู้กาลเทศะหรอกจ๊ะ”

แม่เอ่ยยิ้มๆ

คนางค์ได้แต่ยิ้ม

“แม่ จริงๆ สมัยนี้แพทย์แผนไทย มันก็น้อยมากในกรุงเทพ ส่วนมากตามต่างจังหวัดอาจจะยังพอมีที่ลงนะคะ”

“ลูกจะไปต่างจังหวัดเหรอ”

สีหน้าแม่เปลี่ยนไป

“แม่ค่ะ ที่ชนบทหลังเขา ที่เขาห่างไกลโรงพยาบาล มีเพียงอนามัยเล็กๆ แบบนั้น เขาน่าจะขาดหมอ ขาดเครื่องมือนะคะ”

แม่มองดวงหน้าลูกสาวคนเดียวที่ฟูมฟักมาตั้งแต่เด็ก นางเติบโตมากกว่าที่แม่คิดไว้ ทั้งความคิดและน้ำใจ

เงาบางอย่างค่อยๆ ก่อตัว เป็นวงกลม หมุนวนหลายๆ รอบ และค่อยๆ โตขึ้นๆ จนเส้นผ่านศูนย์กลางใหญ่กว่าตัวคนางค์

สยายออกเป็นปีกด้านหลังลูกสาว เปล่งแสงทองเรืองรอง ที่หน้าผากผมหน้าม้าของเธอเปิดขึ้น ปานแดงเรืองแสงออกอย่างชัดเจน และยิ่งกว่านั้น บุรุษร่างสูงใหญ่ยืนกอดอกเปือยเปล่าอันกำยำ ผ้านุ่งสีทองตัวเรืองรองด้วยแสงเจิดจ้า อยู่ข้างหลัง ทำเอาแม่นั่งตาค้าง ไม่ขยับตัว

คนางค์กินขนมอย่างอร่อย

“แม่..”

เธอเงยหน้ามองแม่ที่เบิกเนตรไม่ไหวติง

คนางค์หันหลังมองตามสายตาแม่ แต่ก็ไม่พบสิ่งใด เธอขมวดคิ้ว แล้วกินขนมต่อ

แม่เหมือนได้สติ จ้องมองดวงตาสดใส

“คนางค์ ทานขนมไปเยอะแบบนี้ เดี๋ยวทานข้าวเย็นไม่ได้นะลูก”

หัวใจเต้นระทึก จนยากจะควบคุมไหว แต่ก็พยายามพูดกับลูกอย่างเป็นปกติ

แม่เอื้อมมือมาเปิดหน้าผากลูกสาว คนางค์มองแม่อย่างประหลาดใจ

แก้วมองปานแดงที่เธอเคยเห็นเมื่อก่อนเป็นเพียงจุดเล็กๆ ตอนนี้ขยายใหญ่ตามร่างกายเท่านิ้วก้อย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แก้วเห็นปีกของคนางค์ และบุรุษหน้าตาดุดันนั่น

“ไปฝึกงานกับทวดไหมลูก?”

“ทวด...!!!”

คนางค์ทำหน้าสงสัย

ตั้งแต่เล็กจนโต แม่ไม่เคยเอ่ยถึงปู่ย่าตายายหรือทวดเลยสักครั้ง

“ทวดของเรา ... เรามีทวดด้วยเหรอคะ”

“มีสิจ๊ะ ทวดอยู่บนเขา ตะเข็บขายแดนระหว่างไทยใหญ่ ไทย และจีน”

คนางค์ตั้งสตินึกทบทวน ไทยใหญ่ ไทย และ จีน แล้วพม่าหายไปไหน คนางค์ขมวดคิ้ว แถวนั้นมันน่าจะติดพม่านะแม่

“ที่นั่นห่างไกลผู้คน ห่างไกลความเจริญ ไกลเทคโนโลยี ไม่มีหมอ ไม่มีพยาบาล มีเพียง อนามัยเล็กๆ ที่นั่น ลูกอาจจะได้ใช้ความรู้ในการช่วยประชาชนอย่างเต็มกำลังเลย”

“แม่จากที่นั่นมาร่วม 30 กว่าปี แล้ว ไม่รู้ว่า ความเจริญจะเข้าไปยัง คนที่นั่น บ้านอยู่ห่างๆ กัน มีคนไม่ถึงร้อย ยังนับถือเรื่องภูมิผีปีศาจ และมีความเชื่อ ยึดมั่นในประเพณีโบราณ ลูกอาจจะได้ความรู้ใหม่ เพิ่มด้วยนะจ๊ะ”

คนางค์สบตาแม่ที่ดูเหมือนสั่นระริก แต่นางพยายามคุมสติเอาไว้

“แม่ กลัวอะไรอยู่เหรอคะ?”

แก้วหน้าถอดสี เธอไม่อาจจะซ่อนแววตาจากดวงตากลมคู่สวยนี้ได้เลย

“เปล่าจ๊ะ”

“ก็ดีค่ะ มีเพื่อนขอตามไปด้วยนะคะ”

“ดีค่ะ แม่จะได้ไม่ห่วงมาก แม่ไม่แน่ใจว่าสัญญาณโทรศัพย์จะถึงหรือเปล่า ลูกจะเริ่มฝึกงานเมื่อไหร่ล่ะ”

สถานที่ของแม่ว่า ช่างดูห่างไกลความรุ่งเรือง มันยังจะมีสถานที่แบบนั้นในประเทศไทยอยู่อีกเหรอ ในยุคที่ไฟฟ้าและสัญญาณอินเตอร์เน็ตครอบคลุมทุกพื้นที่แล้ว

“อาทิตย์หน้าค่ะ”

“แม่...ทวดอายุเท่าไหร่แล้วคะ”

“90 ปี”

“โอ....90 ปี”

คนางค์ร้องอย่างตกใจ

“แล้วอยู่กับใครคะ?”

“แม่มีน้องสาวอยู่หนึ่งคนชื่อน้าฟูเฟือง น้าฟูเป็นคนดูแลทวด”

“แล้วเราไม่มียายเหรอคะ”

คนางค์สงสัย ทำไมถึงได้เหลือแต่ทวด แล้วยายของเธอล่ะ

“ยายเสียตั้งแต่ คลอดน้าฟูแล้วจ๊ะ แม่มีน้อง 2 คน ตอนน้าฟูยังเป็นเด็ก ก็เป็นทวดที่ดูแล ตอนนี้ทวดแก่แล้ว น้าฟูเลยดูแลทวด”

“แล้ว ทวดยังแข็งแรงอยู่เหรอคะ”

“แข็งแรงสิค่ะ ทวดยังทำงานได้”

“ทำงาน!!”

คนางค์แทบช็อค คนวัยขนาดนี้จะยังทำงานอะไรได้

“ทวดทำงานอะไรคะ?”

“ทวดเป็น ร่างเทพและหมอตำแย”

“ร่างเทพและหมอตำแย!!!”

คนางค์แทบช็อคที่ได้ยิน

ก็เอาเถอะ ที่นั่นคงเป็นดินแดนไกลปืนเที่ยง ที่เทคโนโลยีไปยังไม่ถึง...

Create Date : 13 สิงหาคม 2564
Last Update : 13 สิงหาคม 2564 7:22:55 น.
Counter : 883 Pageviews.

3 comments