Bloggang.com : unitan - หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 9 หน้า 2

Group Blog

มกราคม 2565

15 มกราคม 2565

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 9 หน้า 2

All Blog

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 9 หน้า 2

กดโทรศัพย์ตัวเองดูอีกครั้งเพื่อเช็คข้อความทางไลน์ แต่ทั้ง พ่อ แม่ และน้องสาวก็ไม่มีคนอ่าน เข้าแทบหมดแรง เดินไปนั่งโต๊ะปูนเก่าๆ ข้างตลาด

“ไม่สิ เราจะไม่หมดหวัง สัญญาณก็มี เราจะพยายามต่อ”

เขากดเข้าเฟสบุคเพื่อเช็คอินสถานตัวเอง แท็คชื่อเพื่อนไป 10 กว่าคน

“พวกแกมาช่วยกูกับคนางค์ด้วย ติดอยู่ที่เขาไม่มีรถกลับ ไม่มีสัญญาณโทรศัพย์ กูอยู่หมูบ้านหิมาลัยบนเขา”

หลังจากนั้นเขาก็นั่งรอเผื่อจะมีใครส่งข้อความกลับมา
เขาส่งไลน์หาเพื่อนทุกคน ทั้งในกลุ่มและส่วนตัวเพื่อขอความช่วยเหลือ

นั่งพิมพ์ข้อความอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมง พลันฟ้าฝนไม่ได้ตั้งเค้าก็ตกลงมา เปิ้ลจำต้องหลบฝนอยู่ข้างในตลาดเพื่อรอฝนหยุด ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ได้

เขาพยายามเช็คทุกข้อความในเฟสบุคและไลน์ แต่ก็ไร้ข้อความตอบกลับ ทำเอาเขาหมดแรง มองนาฬิกาบ่าย 2 โมงแล้ว

“เฮ้ย...อะไร ทำไมเวลามันเดินเร็วขนาดนี้”

ฝนยังไม่ยอมซา เปิ้ลวิ่งมาที่ท่ารถ ก็ต้องแปลกใจเพราะไม่มีรถสักคัน เขามองหาท่ารถและถามคนที่กำลังจะเก็บของ

“ลุง รถที่จะขึ้นเขามาหรือยังครับ”

“ไปแล้วล่ะพ่อ”

“อ้าว ไปตอนไหนล่ะลุง นี่เพิ่งจะบ่าย 2 เองนะครับ”

“ไปก่อนที่พ่อจะมานิดเดียวเอง”

เปิ้ลแทบหมดแรง ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขานั่งลงท่ามกลางสายฝน พลันเมฆฝนที่ลอยอยู่เมื่อครู่ก็เคลื่อนตัวออกไป แดดยามบ่ายส่องหน้าเขาอย่างแรง

“ที่นี่ มันช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน พ่อจ๋า แม่จ๋ามารับลูกที มารับบบลูกที”

เขาแหงนหน้าตะโกนขึ้นก้องฟ้า

เปิ้ลปาดน้ำตา ลุกขึ้นยืน เขาเป็นห่วงคนางค์เกินที่จะหาที่นอนในเมืองแล้วรอรถกลับพรุ่งนี้ได้

เขาเห็นเงาวูบไหวลอยล่องไปในอากาศ เหมือนเชิญชวนเขาออกไป สักพักมองไปรอบกายไม่มีผู้คนเดินเลยสักนิด จะมันแต่กลัวแล้วคนางค์ต้องอยู่ที่โน้นเพียงคนเดียว

เขาจะทิ้งเธอไว้แบบนั้นไม่ได้ เปิ้ลมองดูนาฬิกา บ่ายสองโมงสิบนาที มีชายชราสวมหมวกสานเดินมาที่ท่ารถมองซ้ายมองขวา

“พ่อหนุ่มรถหมดแล้วเหรอ”

เสียงชายชราเอ่ยถาม

“ครับ ลุง ลุงจะไปไหนเหรอครับ”

“บ้านลุงอยู่บนเขาน่ะสิ ทำไมรถหมดเร็วจัง สงสัยจะต้องเดิน”

ลุงเอ่ย

เปิ้ล มองทางข้างหน้า หันมามองชายชรา ถ้าหากมีเพื่อนเดินด้วยกันแบบนี้คงไม่น่ากลัวแน่นอน ช่างเป็นโชคที่เข้าข้างเขา ระยะทาง 30-40 กิโลเมตร คงเดิน 4-5 ชั่วโมงก็คงถึง เวลานั้นคงไม่ดึกมากนั้น

“ดีเลยครับ ผมจะได้ไปด้วย”

“อ้อ พ่อก็จะขึ้นเขาเหมือนกันเหรอ”

“ครับ”

“ต้องใช้เวลากี่ชั่วโมงครับ”

“ก็คงราวๆ 5-6 ชั่วโมงล่ะพ่อ

“มันไกลขนาดนั้นเหรอครับ”

“เขาเดินขึ้นเขากันนะ งั้นเราก็เดินเป็นเพื่อนกันไปก็ดีนะ ว่าไหม”

ชายชรายิ้ม

ทั้งสองเลยเริ่มออกเดินทางด้วยกัน

“พ่อมาจากไหนล่ะ ไม่เคยเห็นหน้า”

ชายชราเอ่ยถาม

“ผมมาจากกรุงเทพครับ เป็นแพทย์แผนไทยมาฝึกงานที่ อนามัย หมู่บ้านหิมาลัยครับ”

“อ้อ ดีๆ มีหมอจากในเมืองมาช่วยหมอเทียม....แล้วพักที่ไหน”

“อยู่กับทวดจันทร์หอมครับ”

เปิ้ลตอบ

ชายชราเหมือนจะนิ่งไปอึดใจ หันมายิ้มให้

“เราจะต้องเดินอีกไกลเลย พ่อหนุ่มจะไหวไหม”

“ไหวครับ เพื่อนผมอยู่ที่บ้าน ผมเป็นห่วง”

“อ้อ ดีดี งั้นรีบเดินกันเถอะ”

ชายชราบอกเขา เปิ้ลเดินตามชายชราไปเงียบๆ ไม่ได้ชวนคุยอะไรมากนัก

เขาถามชายชราบ้างเล็กน้อยเป็นห่วงว่าอีกฝ่ายจะเดินไม่ไหว แต่เดินไปร่วม 2 ชั่วโมง ชายชราก็เดินออกห่างเขาไปทุกทีๆ

เปิ้ลยืนหอบมองหลังชายชราที่เดินไปไกลมากร่วม 100 เมตร

“อ้าว พ่อเหนื่อยแล้วเหรอ? พักก่อนก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรครับ เราถึงไหนกันแล้ว”

เปิ้ลตอบ เขารีบเดินมาให้ทันชายชรา

“คงเหลืออีกประมาณ 40 โล เร็วๆ พ่อ”

ชายชราตอบ

“ทำไมยังเท่าเดิมล่ะ มันไกลขนาดนั้นเลยเหรอ”

เขามองดูนาฬิกา นี่ก็ 4 โมงเย็นแล้วนะ

40 กิโล ต้องเดินอีกกี่ชั่วโมงกันถึงจะถึงซะที ไม่เที่ยงคืนเลยเหรอ เขามองรอบกายมีแต่ต้นไม้หนา ไม่มีคนหรือรถวิ่งไปมาเลย มันช่างวังเวงอย่างบอกไม่ถูก

เปิ้ลมองหลังชายชราที่เดินห่างไกลลิบๆ

“ทำไม ลุงเดินเร็วขนาดนี้”

เขาปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก ตัดสินใจออกวิ่งตาม

ยิ่งวิ่งเท่าไหร่ ก็เหมือนชายชรายิ่งห่างออกไป จนเขามองไม่เห็นหลังชายชรา

“ลุง ลุง รอผมด้วย”

เปิ้ลร้องเรียก

“ลุง ไปไหนแล้ว ลุง”

เปิ้ลตะโกนเรียกชายชรา

ทั้งที่เขาคิดว่าลุงน่าจะเดินขึ้นเขาไปไม่ไหว กลับเป็นเขาที่เดินไม่ทัน เรื่องแปลกประหลาดแบบนี้ เขาก็ไม่อยากจะคิดไปเรื่องที่ลี้ลับนัก ลุงอาจจะเดินขึ้นเขาจนชินก็ได้

เขายืนงงงวย ทั้งหอบ ทั้งเหนื่อย ความมืดเริ่มโรยตัวมา เขามองรอบกายอย่างขวัญเสีย มองดูโทรศัพย์ เหลือแต่เตอรี่แค่ 50% เขาต้องเก็บเอาไว้ใช้ หากว่าเขาไปมืดค่ำเสียก่อนอย่างน้อยก็ใช้เป็นไฟฉายได้

เปิ้ลตัดสินใจออกวิ่ง เขาต้องวิ่งให้เร็วที่สุด มันแรงโน้มถ่วงจะด้านเขาสุดกำลัง วิ่งไปไม่นานก็เหนื่อยหอบหายใจแทบไม่ทัน ความมืดที่คืบคลานมา ยิ่งทำให้ใจเขาอยากจะแล่นไปให้ถึงบ้านเร็วๆ มองไปข้างหน้าแทบไม่มีอนาคตเอาเสียเลย

Create Date : 15 มกราคม 2565
Last Update : 18 มกราคม 2565 11:34:26 น.
Counter : 542 Pageviews.

0 comments