Oh!! my sassy boss ตอนที่ 41 หน้า 3
เมขลา “หนูยังเด็กหน้าตาดี เราก็แต่งหน้าแต่งตัวสวยๆ เหมือนเดิม เดินเฉิดฉาย อวดความเปร่งปลั่งของเรา บริหารความมีเสน่ห์ ขี้คร้านหนุ่มๆ เวร เปล จะวิ่งตามไม่ทัน หนุ่มๆ ช่าง จะตามไม่เลิก เราอย่าเอาความสัมพันธ์แค่ข้ามคืนที่ต่างคนต่างก็ไม่ได้ตั้งใจ มากำหนดชีวิตเรา”
เมขลาชี้แนะราวกับผู้เชี่ยวชาญ น้ำฝนเหมือนคิดได้ ราวกับปลดทุกข์ออกจากอก
เมขลา “หนูต้องยืดอกเข้าไว้ คนที่เสียตัว ไม่ได้เสียหายอะไร และเราก็ยังไม่ตาย มันยังมีเรื่องที่สำคัญกว่า เรายังแต่งหน้าได้ แต่งตัวได้ ทำงานได้ เงินเดือนเราก็ยังออกตรงเวลา เรายังเดินไปข้างหน้าได้ ผู้ชายอีกหลายแสนก็ยังโสด แล้วจริงๆ คนที่มันโสด มันก็ไม่ได้สดกันทุกคนหรอก จะมัวแต่แต่เสียใจทำไม บางคนเขาอาจจะดีใจด้วยซ้ำที่เรามีประสบการณ์แล้ว ถือซะว่านี่คือด่านเคราะห์ที่ช่วยให้เราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่แข็งแกร่งมากขึ้น”
น้ำฝนฟังเมขลาพูดอย่างทึ่งๆ
น้ำฝน “หมอดูยังกะมีประสบการณ์เลยค่ะ”
เมขลามองหน้าสาวน้อยที่เลิดฟูมฟายแล้วก็ยิ้ม
เมขลา “หมอก็มีประสบการณ์นะ”
น้ำฝน “หมอมีแฟนกี่คนกันค่ะเนี่ย”
เมขลา “พี่เคยมีแฟนคนหนึ่ง ถึงจะไม่เคยมีอะไรกัน และก็มีสามีแค่ 1 คน เองจ๊ะ”
น้ำฝนมองหน้าสวยที่ยิ้มแล้วมองหน้าเธออย่างรักและเอ็นดู รู้สึกอบบอุ่นใจยิ่งนัก แม้ก่อนหน้านี้จะไม่ค่อยคุยเรื่องส่วนตัวกับหมอเมขเท่าไหร่ แต่เธอกลับให้การใส่ใจกับน้ำฝน แม้เห็นสีหน้าผิดปกติก็ยังถามและพูดจาปลอบใจ จนเธอคลายความทุกข์ไปได้
น้ำฝน “แล้วสามีหมอ หื่นไหมคะ?”
เป็นคำถามที่ดี น้ำฝนจำได้ว่าเมขลาชอบคนหื่น ทำเอาเมขลาหน้าแดง
เมขลา “มันก็มีบ้างแร่ะ คริคริ”
น้ำฝนหัวเราะออกมาได้ กับท่าทางเอียงอายของเมขลา เธอรู้สึกสบายใจขึ้น กอดเมขลาเอาไว้
น้ำฝน “ขอบคุณหมอมากนะคะ ที่ช่วยพูดปลอบหนู เมื่อวานหนูอยู่ห้อง ห้องไห้ทั้งวันเลยค่ะ”
เมขลาลูบหัวเธอเบาๆ
เมขลา “น้ำฝนอายุยังน้อย อย่าปล่อยเวลาไปกับเรื่องที่บั่นทอนชีวิตและจิตใจ เวลาที่ยังเดินต่อไปมีอีกหลายเรื่องที่เราต้องเจอ หรืออาจจะเจอเรื่องที่หนักกว่านี้อีกหลายเท่าพันเท่า แล้วผู้ชายที่มันมีดีกว่านี้ ที่เขาจะเป็นของเรา พร้อมดูแลเราจริงๆ พอถึงเวลาเขาก็จะเดินมาเองจ้า อย่าคิดมากนะ”
น้ำฝน “หนุกลัวคนเมาส์เรื่องของหนูจังเลยค่ะ”
เมขลา “หนูรู้ ถ้าหนูไม่ได้พูดออกไป คนย่อมไม่รู้ หมอจำไม่ได้แล้วว่าวันนี้น้ำฝนมาเล่าอะไรให้หมอฟัง”
เธอบอกน้ำฝนมองเธออย่างจริงใจ และน้ำฝนเองก็เชื่อว่า เมขลาไม่พูดเรื่องแบบนี้แน่นอน
น้ำฝน “แล้วหมอเอกเขาจะบอกคนอื่นไหมคะ”
เมขลา “คนหน้าบางแบบเขา ไม่กล้าพูดหรอก”
ทั้งสองสาวมองหน้ากัน แล้วยิ้ม
พลันประตูเรือนยาไทยเปิดออกพร้อมชายร่างสูงหน้าตี๋ๆ ราวกับตั้งเวลาเอาไว้พอดี กับที่เมขลาจัดการทุกอย่างทางนี้สงบลงแล้ว
สีหน้าอันหยุ่งเหยิงของเขาบ่งบอกว่าไม่ได้มาด้วยเรื่องดี มองร่างเด็กสาวที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ ข้างๆ เมขลาแล้วหัวใจเต้น กลัวว่าน้ำฝนจะพูดเรื่องคืนก่อนกับเมขลาไป ภาพพจน์ของเขาที่มีก็จบเห่กันพอดี
เมขลา “วันนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
หมอเอก “เปล่า”
เขาตอบเสียงห้วนๆ มองน้ำฝนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
หมอเอก “น้ำฝน ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
เขาออกคำสั่งเสียงแข็ง น้ำฝนแอบสบตาเมขลา เธอยิ้มให้กำลังใจและพยักหน้า
หมอเอกเดินนำน้ำฝนไปที่ขอบบ่อหลังโรงพยาบาลที่ไร้ผู้คน เมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน
หมอเอก “ผมหวังว่าคุณไม่ได้เล่าเรื่องคืนก่อนให้หมอเมขฟังหรอกนะ”
น้ำเสียงที่แสนเย็นชานั่น ดูไม่ยีหระกับความรู้สึกของน้ำฝนเอาเสียเลย ทำเอาน้ำฝนที่ฟื้นฟูหัวใจมาได้ ถึงกับสะอึก ยืนนิ่งอยู่นาน แต่พอคิดถึงหน้าหมอเมขที่สั่งสอนเธอเอาไว้ก็ฮึดขึ้นมา
น้ำฝน “หนูเล่าให้หมอเมขฟังหมดแล้ว”
คำตอบของน้ำฝนทำเอาหมอเอกสติหลุด เดินเข้ามาจ้องเธอเขม็ง น้ำฝนตกใจถอยไป 1 ก้าว แต่ก็ก็ตั้งสติไว้ เธอจะตกเป็นเบี้ยงล่างเขาไม่ได้
หมอเอก “ทำไมต้องไปเล่าเรื่องขายหน้าแบบนี้ให้คนอื่นฟังด้วย”
น้ำฝน “ทำไม? ทำไมหนูจะเล่าไม่ได้?”
เธอถามเขากลับเสียงแข็ง ทำเอาหมอเอกอึ้งที่น้ำฝนกล้าเถียง พลางใจก็สั่นกลัวว่าคนทั้งโรงพยาบาลรู้เข้า ทั้งชื่อเสียงการงานของเขาจบกันพอดี จะให้เขาต้องมารับผิดชอบน้ำฝน เขาก็ไม่ต้องการให้จบเช่นนี้
หมอเอก “คุณต้องการเท่าไหร่? หยุดพูดเรื่องเลวร้ายพวกนี้ให้คนอื่นฟัง หน้าที่การงานที่ดีของผมไม่ควรถูกคุณทำลายอนาคต ต้องการเท่าไหร่ผมพร้อมจะจ่าย”
น้ำฝนได้ยินเช่นนั้น ถึงกับเม้มปาก ด้วยความขยะแขยง เป็นอย่างหมอเมขพูดไว้ เธอจะทำให้ชีวิตตกต่ำด้วยตัวเองทำไม ผู้ชายคนนี้ไม่เหมาะสมกับใครทั้งนั้น ความลึกลับในใจเขาช่างมืดบอดเกินที่จะเจอแสงสว่างจากความรักจากใคร ดีแล้วที่หมอเมขไม่แล เขาช่างเห็นแก่ตัว คิดถึงเพียงแค่ตัวเอง ไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่น คนแบบนี้สมควรที่จะอยู่คนเดียว
น้ำฝนมองหน้าตี๋ๆ ที่เธอเองก็ไม่เคยพิศวาสอะไร เขาออกทรงอาเปะไปแล้ว ทำไมเรื่องเพศสัมพันธ์จะต้องให้เธอเอาชีวิตมาจบลงที่เขา ลูกผู้หญิง แม้มันจะดูไม่ดีงามเรื่องไม่รักนวลสงวนตัว แต่สมัยนี้ผู้ชายที่ขาดความรับผิดชอบมีเยอะกว่าหมาอีก ขนาดคนที่รักกันเอาเข้าจริงๆ มันยังไม่รับผิดชอบกันเลย แล้วทำไมเธอจะต้องเอาชีวิตวัยสาวมาจมปลักกับแค่เรื่องเสียตัว
น้ำฝนนิ่งคิดในเมื่อโดนเขาหยาบคายใส่ขนาดนี้ แม้ในอกเธอเองก็แทบจะทะลักอกออกมา แต่ก็ควรมีสติ ถึงเธอจะเป็นเด็กแต่ก็พอรู้ว่าอะไรควรไม่ควร หมอเมขบอกเอาไว้ ศักดิ์ศรีของเรามันอยู่ที่เราจะทำให้สูงส่งหรือด้อยค่า เธอคิดทบทวนไปมาว่าจะทำตัวฉลาดๆ หรือโง่ดี
น้ำฝน “ก็ดีค่ะ เรื่องแบบนี้ มันก็ควรมีทางออกที่ดี หนูคิดไม่แพงค่ะ เพราะหนูไม่ใช่กระหรี่ ล้านนึง ถ้าหมอหามาให้หนูวันนี้ได้ เรื่องของเราก็จบ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
วันที่: 4 มีนาคม 2568 เวลา:6:29:27 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
