Oh!! my sassy boss ตอที่ 44 หน้า 3
ส่วนหมอเอกตามหลังมา แม้ตอนนี้เขาพยายามตัดใจเรื่องเมขลายังไม่ขาดนัก พอมาเจอเรื่องขนาดนี้ ก็คงต้องปล่อยไปเท่านั้น วาสนาเขาคงได้เป็นเพียงเพื่อนร่วมงานที่ดี หันไปเห็นน้ำฝน ถือตะกร้าผ้าผ่านไปก็ยิ้มแล้วเดินตามไป สำหรับคนที่ไม่ใช่ ก็คือไม่ใช่ เรื่องธรรมชาติไม่อาจจะฝืน แต่คนที่ผ่านมา ถ้าเราไม่จับเขาไว้ เขาจะหลุดมือเราไปง่ายๆ ก็ได้เช่นกัน
ช่วงบ่ายไอซ์เอางานมานำเสนอทั้ง 3 คน ตามที่นัดกันไว้ เมื่อถูกแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเขาได้แต่มองทั้งสองคนไปมาเงียบๆ เขามาไม่ถูกที่ถูกเวลาทั้งสองรอบในชีวิต จะโทษอะไรได้ ถ้าหากว่าฟ้ากำหนดเอาไว้แบบนี้แล้ว ดูสีหน้าของเมขลาอิ่มเอิบ เขาก็ควรจะแสดงความยินดีด้วย
ไอซ์พรีเซนส์แปลนของเขา พร้อมกับทิ้งแบบไว้เพื่อให้เมขลาตรวจสอบ หากมีอะไรแก้ไขก็ให้แจ้งเขาไปได้ เมขลาขอเวลาเขาตรวจ 2-3 วัน ก่อนจะแยกย้ายกันออกจากห้องประชุม
เมขลาลงไปส่งเขาที่ลานจอดรถ
เขาได้พูดกับเมขลา
ไอซ์ “ผมอาจจะไม่รู้มาก่อนหน้านี้ว่าเมขลาแต่งงานแล้ว เลยไม่ได้มอบของขวัญให้”
เมขลา “อ้อ......ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้คิดมากเรื่องนั้น”
ไอซ์ “ไม่สิ เราเป็นเพื่อนกัน เรื่องน่ายินดีแบบนี้ ไม่แสดงความยินดี ก็น่าเกลียดแย่”
เมขลาได้แต่ยิ้ม
เมขลา “เพื่อนคนอื่นๆ ก็ยังไม่รู้หรอก”
ไอซ์ “ยังไงไอซ์ก็ขอแสดงความยินดีย้อนหลังด้วยนะ ขอให้ เมข มีชีวิตครอบครัวที่มีความสุข เข้าอกเข้าใจกัน อะไรนิดอะไรหน่อยก็ค่อยๆ คุยกัน แล้วก็มีหลานไวๆ”
เมขลา “ขอบใจมากนะ”
ไอซ์ “โปรเจคนี้ ไอซ์จะดูแลให้อย่างเต็มที่เลย”
เมขลา “จ้า”
รอยยิ้มที่ปริ่มทั่วใบหน้า ที่ยังตราตรึงในใจของเขา ตราบเท่าทุกวันนี้ คนที่ใช่ อาจจะไม่ได้เกิดมาเพื่อครอบครองคงเป็นเช่นนี้
ทั้งสองจากกันโดยที่ไม่มีอะไรคั่งค้างในใจกันอีก
เมขลากลับมาที่ห้องทำงาน เห็นกฤษนั่งอ่านเอกสารอยู่ก็เข้าไปถาม
เมขลา “วันนี้อยากทานอะไรคะ?”
กฤษเงยหน้ามาตาแป๋วๆ แล้วยิ้มกริ่ม
กฤษ “อยากกินเมีย”
เขาตอบหน้าตากรุ่มกริ่ม
เมขลายิ้มอายๆ
เมขลา “ทะลึ่ง”
เธอเดินไปนั่งโต๊ะทำงานแล้วตรวจสอบแปลนที่ไอซ์ทิ้งไว้ให้ จนได้เวลากลับบ้าน ทั้งสองกลับบ้านรถคนละคันเหมือนเดิม สายตาของหลายๆ คนจับจ้องคนทั้งสอง แต่ก็ไม่อาจจะเอ่ยอะไรออกมาได้มากมาย ได้แต่หวังลมๆ แล้งๆ ว่าจะมีเด็กฝึกงานมาใหม่ในแผนกของตนบ้าง
วันต่อมาเมขลาพากฤษไปทำบุญก่อนมาทำงาน เพราะเธอบอกว่าเป็นวันเกิดของเธอ กฤษเลยพาเธอไปวัดที่เธอบอกเขาว่าอยากพามาตั้งนานแล้ว ซึ่งห่างออกไปพอสมควร ที่นั่นมีต้นพิกุลมากมาย เมขลาไปเก็บดอกพิกุลมาได้ 1 กำ
เมขลา “ฉันขอหลวงพ่อเก็บดอกพิกุลมาด้วยนะ”
กฤษ “เหมือนตัวเองจะชอบดอกพิกุลมากเลยนะ”
เมขลา “ใช่สิ ดอกพิกุล ห๊อม หอม นะ”
เธอดมดอกพิกุลในมือ
เมขลา “ฉันชอบเก็บเอาไปตากทำยาดมน่ะ แล้วต้นนี้อายุน่าจะเป็น 100 ปีเลยมั้ง ฉันก็เคยมาเก็บก่อนหน้านี้นานมาแล้ว”
เธอบอกเขา
กฤษ “แล้วดอกที่ให้เค้ามาล่ะ เก็บจากที่ไหน?”
เมขลา “ก็ต้นนี้แหล่ะ”
เธอตอบ กฤษ มองต้นไม้สูงตรงหน้าแล้วยิ้ม
เมขลา “รู้ตอนไหนกันว่าฉันเป็นพี่สาวที่เคยเจอ?”
กฤษ “ก็ตอนที่ตัวเองเมาหลับที่ห้องเค้าไง?”
โมเม้นส์ตอนนี้เวลาคุยกับเมขลามันดูมุ้งมิ้งขัดกับหน้าตาเกินจะต้าน แต่ก็ความรักมันก็ทำให้สายตนคนเปลี่ยนไป เมขลาก็พลอยเห็นเป็นว่าน่ารักน่าเอ็นดู ที่เขาพูดจาออดอ้อน น่ารักกับเธอแบบนี้
เมขลา “ฉันนึกว่าเธอจะยังจำไม่ได้ จนเราต้องจากกันซะแล้ว”
กฤษยื่นมือออกไปจับมือน้อยๆ มากุมไว้ มองดอกพิกุลในมือเธอ
กฤษ “ถึงจะเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่าที่เราได้เจอกันครั้งนั้น แต่การที่เราได้เจอกันครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และเค้าก็คิดว่า ฟ้าน่าจะตั้งใจให้เรามาเจอกันอีกมากกว่า ถึงตัวเองจะไม่ใช่พี่สาวคนนั้น เค้าก็คิดไว้แล้วว่าจะไม่ยอมปล่อยตัวเองไป”
กฤษสบตาเธออย่างลึกซึ้งในความหมาย ลมเย็นผัดผ่านมา ดอกพิกุลร่วงลงรอบๆ ทั้งสอง กฤษ ก้มลงหยิบดอกที่หล่นข้างๆ วางใส่มือเธอเอาไว้
ทั้งสองกลับมาทำงานเกือบเที่ยง เมขลาเลยไปหาป้าโสมกับป้าแป๋วที่ห้องพักเบรคเหมือนเดิม เพิ่มเติมวันนี้เจอหมอเอก
เมขลา “อ่ะ...ทำไม เจอหมอเอกมากินข้าวด้วยล่ะ”
หมอเอก “ทำไม? ผมจะมากินข้าวที่นี่ไมได้ล่ะ?”
เมขลา “อ้าว..ก็ปกติ คนรักสะอาด ผู้ดีๆ แบบคุณ ต้องไปนั้งเก๊กกินข้าวที่โรงอาหารนิ”
หมอเอก “ผู้ดี กินที่ไหน ก็ดูผู้ดีเหมือนเดิมครับ”
สายตา และท่าทางหยิ่งยโสนั่น ทำเอาเมขลาเบ้ปากมองบน
หมอเอก “แล้วคุณเธอล่ะ มากินข้าวที่นี่ เดี๋ยวนายก็ตามหรอก”
เมขลา “ฉันกินมาแล้ว แค่เอาขนมมาฝากป้าโสมกับป้าแป๋ว”
เพื่อนรักจิกกันตามสภาพ ตั้งแต่เปิดตัวว่าคบหากับน้ำฝน หมอเอกก็ใช้ชีวิตเปลี่ยนไป อะไรที่ไม่เคยทำก็ทำ จากคนที่เพื่อนน้อยไม่ค่อยสุงสิงกับใคร จะเข้าวงไหนคนเขาก็แตกตื่น เดี๋ยวนี้ก็เพื่อนน้อยเหมือนเดิม เพิ่มเติมคืออายุ ป้าโสมกับป้าแป๋วเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ได้ถือสาอะไรกับหมอเอก แต่บางทีก็อดไม่ได้ เวลาเจอคำพูดอันสูงส่งของนาง แทบจะดีดออกจากห้อง
ป้าโสม “ขอบคุณค่ะ หมอเมข นี่ไม่กินอีกเหรอ ป้าแป๋วทำปลาร้าหลนอร่อยมากเลยค่ะ”
เมขลา “ไม่ไหวแล้วค่ะป้า อิ่มมาก พากฤษ แวะกินอาหารญี่ปุ่น กินจนอ้วกเลย”
ป้าแป๋ว “อ้วกเหรอคะ ไม่ใช่ท้องแล้วเหรอคะ หมอเมข”
เมขลาหยิบเอามะม่วงดิบที่ปลอกไว้มากิน
เมขลา “หือ...ไม่ใช่ฉันนะคะที่อ้วก กฤษโน้น”
หมอเอกมองหน้าเธอ
หมอเอก “นี่ไม่เปรี้ยวเหรอ?”
เมขลาส่ายหน้า
เมขลา “หือ..ไม่เปรี้ยว”
เธอกินอีก 2-3 ชิ้น
เมขลา “น้ำปลาหวานอร่อยมากเลยนะคะ”
วันที่: 6 มิถุนายน 2568 เวลา:9:38:52 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
