Oh!! my sassy boss ตอนที่ 41 หน้า 1
ดึกพอสมควรฝนตกหนัก น้ำฝนลงมาซื้อของที่ร้านของชำใต้หอเพราะสบู่เหลวเธอดันหมดพอดี ก็ต้องตกใจพี่พบหมอเอกนั่งดื่มตากไอฝนคนเดียวที่หน้าร้าน เธออดไม่ได้ที่จะจะเข้าไปดูเขาใกล้ๆ
น้ำฝน “หมอเอก ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวคะ”
เธอถามเขา หมอเอกหันมามองผู้มาเยือนแล้วหันไปรินเบียร์ดื่มต่อ
น้ำฝน “พรุ่งนี้ต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอคะ?”
เธอถามต่อ แม้คิดว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็เถอะ เผลอๆ อาจจะโดนหมอเอกด่าเอาอีก
หมอเอก “ฝน....ได้....ยิน...ข่าว....วัน....นี้...ไหม?”
น้ำฝน “เรื่องอะไรคะ?”
เรื่องอะไรล่ะ ในโรงพยาบาล เรื่องของชาวบ้านมีตั้งหลายเรื่องที่เมาส์กันสนุกปาก
หมอเอก “เรื่อง....หมอเมข”
เขากล้ำกลืนตอบ น้ำฝนพอเข้าใจ พนักหน้ารู้เรื่องอย่างไว นี่ก็คงเป็นเหตุที่ทำให้หมอเอกมานั่งดื่มคนเดียวอย่างหมดสภาพ
น้ำฝน “อ้อ เรื่องที่หมอเมขได้รถเบนซ์คันหรูเป็นสินสอด กับที่เซอร์ไพรส์สุดคือเป็นลูกสะไภ้เจ้านายเหรอคะ?”
เธอถามหยังเชิง หมอเอกหันมามองด้วยสายตาเจ็บปวด
น้ำฝน “มันคงเป็นวาสนาของหมอเมขนะคะ เราควรจะยินดีกับหมอเมขไม่ใช่เหรอ หมอเมขเป็นคนดี การที่ได้พบเจอเรื่องดีๆ เราสมควรที่จะยินดีด้วย”
น้ำฝนพยายามพูดปลอบใจประสาเด็ก แม้รู้ว่ามันอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรสำหรับคนยโสแบบหมอเอก
หมอเอก “แต่....ผม.....ก็...ยัง....ทำ....ใจ...ไม่...ได้”
เขาตอบเสียงเริ่มสั่นเคลือไม่รู้เพราะเมาหรือกำลังจะร้องไห้
เจ้าของร้านแอบหันมามองทำเอาน้ำฝนเริ่มรู้สึกไม่ดี ประจวบกับละอองฝนที่เทเข้ามาหนัก
น้ำฝน “หนูว่า หมอเอก ถึงจะเสียใจยังไง ก็รักตัวเองให้มากดีกว่านะคะ ดึกขนาดนี้แล้วควรขึ้นไปนอน จะมานั่งดื่มตากฝนแบบนี้ อาจจะไม่สบายเอา”
น้ำฝนให้รู้สึกสงสาร แม้จะรู้ว่าหมอเอกจะร้ายกับเธอ แต่ก็ยังมีใจเลี้ยงข้าวหลายมื้อ แถมยังทำงานด้วยกันมาหลายปี
เหมือนหมอเอกจะสะอื้น เขายกแก้วขึ้นจนหมด ก่อนจะลุกขึ้นอย่างว่าง่ายกว่าที่น้ำฝนคิด
หมอเอกยืนนิ่งอยู่นาน น้ำฝนลุกมองเขาอย่างสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่เดิน เธอไปซื้อสบู่แชมพูกลับออกมา มองหน้าเขา
น้ำฝน “หมอเอก เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ?”
หมอเอกหันหน้าอันแดงกล่ำมาหาน้ำฝน
หมอเอก “ช่วย...พา...ผม...กลับ...ห้อง...หน่อยสิ?”
เขาบอกอย่างหมดสภาพ น้ำฝนส่ายหน้าอย่างรับไม่ไหวเข้าประคองเขาและถามหมายเลขห้อง พอมาถึงห้องพาเข้าห้องเรียบร้อย น้ำฝนมองสำรวจห้องหนุ่มโสดที่แสนเป็นระเบียบกว่าห้องเธอ ก็นึกในใจว่าสมกับเป็นหมอเอกที่แสนเป๊ะนัก ถ้าในสถานการณ์ปกติ เธอคงไม่มีโอกาสได้โผล่หน้ามาห้องเขาได้แน่ๆ คนถือตัวแบบเขามักแบ่งแยกระดับดีนัก
หมอเอกเดินโสเสเข้าห้องแล้วล้มลง น้ำฝนที่กะว่าจะส่งแค่หน้าห้องก็ต้องวิ่งเข้าไปดูอีก
น้ำฝน “หมอเอกไหวไหมเนี่ย?”
หมอเอก “ผม.....ผม....อยาก.....ดื่ม.....อีก”
น้ำฝน “พอได้แล้ว หมอเอกพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้นะคะ”
หมอเอก “ผม....อยาก.....ดื่ม ผม.....อยาก....จะ.....ลืมๆๆๆๆๆๆ”
น้ำฝนได้แต่ส่ายหน้า ไม่รู้เธอจะปล่อยคนเมาอยู่สภาพนี้ต่อไปดีไหม
หมอเอก “คุณ....ช่วย...ดื่ม เป็น....เพื่อนนน...ผม..หน่อย..สิ เอา..เอา..แค่...หมด..ตู้..ก็พอ”
เขาขอร้องเธอฟังไม่ได้ศัพท์
น้ำฝน “หมดตู้!!!”
เธอร้องตกใจ
หมอเอก “นา นะ มี...นิด...เดียว...เอง”
เสียงอ้อแอ้เขาขอร้อง
น้ำฝน “แล้วหมอต้องพอนะ”
หมอเอก “ได้ ได้ ได้..”
เขาตอบ นั่งคอตกอยู่ที่พื้น น้ำฝนเดินไปที่ตู้เย็นเปิดออกก็ต้องตกใจที่พบเบียร์เต็มตู้
น้ำฝน “หง้อ...แบบนี้จะหมดกี่โมงงงงงงง”
แต่สุดท้ายน้ำฝนก็นั่งขวดขนกันกับหมอเอก เธอกะจะซดให้หมดขวดแล้วทุบหัวหมอเอกให้สลบแล้วไปนอน แต่ซดไปซดมาไมได้หมดแค่ขวดเดียวมันก็เลยเถิดจนจะหมดตู้จริงๆ
ทั้งสองนั่งหัวชนกันอย่างเมามาย หมอเอกก็พร่ำเพ้อเรื่องเมขลา
หมอเอก “ผม.....ชอบ.....เขา....จริงๆ ...นะ”
น้ำฝน “รู้แล้วๆๆๆๆๆ”
หมอเอก “ทำ ... ไม เขา ไป แต่ง กับ คน อื่น...ทาม..ไม...เขา...รัก...คน...อื่น”
น้ำฝน “หมอ...เอก...ทาม...ไม...ไม่..จีบ..ตั้ง...นาน...แล้ว?
หมอเอก “ผม...ก็...ตาม...จีบ.....เขา...อยู่ ทาม..ไม...เขา....ไม่...รู้?”
น้ำฝน “หมอ...เมข...นี่....ไง่...จริงๆ...”
หมอเอก “.ใช่....ทำ...ไม...เขา....โง่....ข นาด .... นี้”
น้ำฝน “ทาม....ไม...หมอ ....เอก...ถึง...ไม่...รุก”
หมอเอก...”ทำ..ไม.....ๆๆๆๆ”
ทั้งสองคนไม่รู้คุยกันรู้เรื่องกันหรือเปล่า
หมอเอก “ต้อง...ทำ...ยัง.....ไง?”
น้ำฝนที่เมาหนักแล้ว ไม่รู้ว่าตัวเองคุยเรื่องอะไรด้วยซ้ำ จับหน้าหมอเอกเอาไว้
น้ำฝน “ทำ..ไม หมอ...เอก....ไง่...แบบ...นี้”
หมอเอก “โง่...ยัง...ไง”
น้ำฝน “ก็ รุก....สิ”
หมอเอก “รุก...ยัง...ไง”
น้ำฝน “ก็.......แบบ......นี้.....ไง”
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
ส่งโหวตพรุ่งนี้นะคะ