Group Blog
All Blog
|
Oh!! my sassy boss ตอนที่ 10 หน้า 2 กิจกรรมของเมขลาในแต่ละวัน คือมีคนไข้ ที่เพิ่มขึ้นมาวันละ 6-7 คน ทีเดียว แล้วแต่โรคที่มา ไม่ใช่เพียงแค่คุณแม่หลังคลอด บางวันเธอก็ทำยาหม่อง น้ำมันนวด ขี้ผึ้งทาโรคผิวหนัง เพื่อเอาไปเติมให้แผนกคลังยาที่มาแจ้งว่าของหมด เช้าวันเสาร์สุดสัปดาห์เมขลานั่งนับเงินในกระป๋อง “แล้วแต่ศรัทธา” เหมือนทุกวัน เธอแบ่งให้เขาและเธอเสร็จแล้วเงินส่วนที่เหลือ เมขลา “พรุ่งนี้เราไปทำบุญกัน” เขาไม่อยากเชื่อเลยว่า พญามารเช่นเธอจะนิยมไปทำบุญ แต่เธอก็ชวนเขามาหลายครั้งทุกสัปดาห์ แรกๆ เขาต้องการพักผ่อนและทำรายงาน แต่ครั้งนี้ เขาเองก็อยากเข้าวัดเข้าวาเพื่อให้จิตใจสงบลงบ้าง เมขลาเห็นว่ากฤษ ไม่ค่อยออกไปไหน เธอก็แค่สงสารเขาเลยอยากพาไปเปิดหูเปิดตาเที่ยวกรุงเก่ากับเขาบ้างจะได้เอากลับไปเล่าให้คนที่บ้านฟังว่า เมืองเก่าที่นี่มันแสนสวย แต่รถติดขนาดไหน เมขลา “เธอขับมอเตอร์ไซค์เป็นไหม?” กฤษ “ไม่เป็นครับ” เธอมองหน้าเขาอย่างสงสัยทำไมวัยรุ่นขับมอเตอรไซค์ไม่ได้ ทั้งที่วัยรุ่นทั่วฟ้าเมืองไทยขับมอเตอร์ไซค์เป็นตั้งแต่อายุ 12 ปี เมขลา “ถ้าเอามอเตอรไซค์ไป ฉันต้องขับสิ” เธอตั้งคำถามถามเขา กฤษ “แล้วทำไมต้องเอามอเตอร์ไซค์ไปครับ แดดร้อนขนาดนี้เดี๋ยวก็ดำหรอก” เมขลา “ก็เผื่อรถติด” กฤษ “เอารถผมไปก็ได้ครับ” เขาเสนอ เธอเลยยอมตกลง อย่างน้อยเธอไม่ต้องขับรถ แค่คอยบอกทางก็น่าจะเพียงพอแล้ว เธอพาเขาไปเที่ยววัดที่คนไม่พลุกพล่านเยอะ เธอบอกกับเขาว่าวัดดังๆ คนจะเยอะมาก เราเก็บวัดเล็กวัดน้อย ส่วนวัดมีชื่อก็จะพาเขาไปบ้างเช่นวัดพระศรีสรรเพชญ์ วัดใหญ่ชัยมงคล วัดมหาธาตุ วัดราชบูรณะ เมขลา “วัดนี้ เขาเคยสร้างละครนะ เธอเคยดูไหม ที่นุ่นเป็นผีนะ” กฤษ “ไม่เคยดู” เมขลา “วัดนี้ล่ะ ปรางค์ของวัดสวยนะ ฉันว่ามันจะคล้ายปรางค์ของวัดอรุณไหม?” กฤษ “สวยครับ ถือว่าสถาปัตกรรมอาจจะใกล้เคียงแต่ก็ไม่เหมือนซะทีเดียว” เขาตอบเธอ เมขลา “ตรงโน้นเขาเรียกบึงพระราม อยากไปเดินเล่นไหมเธอ?” กฤษ “ก็ได้ครับ” เมขลาพาเขามาจอดรถข้างที่ลานกว้างที่เธอเรียกว่าบึงพระราม แล้วพาเขาเดินเข้าไปในสวน ตอนนี้ใกล้จะบ่ายแล้ว แต่ก็ยังมีคนมาวิ่งออกกำลังกาย เธอพาเขาข้ามสะพานไป ดูต้นไม้ ดูบัว ดูสถาปัตย์โบราณที่อยู่รายล้อม เขาไม่เคยมาที่แห่งนี้มาก่อน ก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจ ราวกับหลุดเข้าไปในยุคสมัยพระนครของแม่การะเกด เมขลาก็ชวนชี้เขาดู ถามเขาว่าต้นนี้คืออะไร สรรพคุณอะไรไปเรื่อย แต่กฤษให้ความสนใจกับปรางค์เก่าเจดีย์ที่หลงเหลืออยู่ดูอย่างสนใจ กฤษ “สมัยโบราณ ใช้อิฐมอญเผาก่อสร้าง เลยคงทนแข็งแรงนะครับ” เมขลา “ใช่แล้ว แต่เขาก็พยายามบูรณะไว้ด้วยนะ บางอย่างก็เป็นอิฐใหม่” กฤษ “แต่ยังคงความงดงามของเก่าเอาให้ให้ชลรุ่นหลังได้รำลึกถึง วีระกรรมของบรรพบุรุษที่อุตส่าห์สละชีพเพื่อชาติเอาไว้” กำลังได้ฟิวรักชาติอยู่ดีๆ แมลงที่ไหนไม่รู้ได้ก่อกรรมร่วมกันเอาไว้บินมากัดเข้าที่หน้ากฤษอย่างจังจนเป็นเมขลามือไว้ตบเข้าฉาดใหญ่จนหน้าหัน "เพี๊ยะ" กฤษที่ไม่รู้เรื่องอะไร เกิดมาก็พึ่งโดนตบหน้า กฤษหันกลับมาว่าจะถามเธอว่าเขาทำผิดอะไรทำไมถึงต้องลงไม้ลงมือเขาขนาดนี้ เมขลา “ตายแล้ว” เธอแบมือยิ้มแห้งๆ ให้เขา เมขลา “ขอโทษที ลืมตัว เขาห้ามฆ่าสัตว์ในเขตวัด” นี่ไม่ได้ห่วงเขาเลยสักนิดว่าจะเจ็บขนาดไหน เมขลา “เธอแพ้แมลงหรือเปล่า” ไม่รู้จะตอบยังไงดี สติที่โดนตบเมื่อครู่ยังไม่กลับมาเลยสักนิด ปื้นแดงๆ ก็ขึ้นที่หน้าจนเกิดอาการคัน เขาเกาอย่างไม่รู้ตัว เมขลา “ตายแล้วแดงแล้วเธอ” เธอดึงแมสออกจากหน้าเขาโน้มเข้ามาดูใกล้ๆ ถึงเมขลาจะไม่ระวังตัวเข้าใกล้ผู้ชายก็เถอะ แต่เขาก็เป็นคนรักนวลสงวนตัวระดับหนึ่ง แต่แปลกที่ขาเขาไม่ขยับถอย ได้แต่ปล่อยให้เธอโน้มเข้ามาหา เมขลาดึงมือกฤษไปนั่งลงที่ม้ายาวสีแดง ถูกทำไว้เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของโบราณสถาน และดูเข้ากันกลมกลืนเหมือนของเก่า เธอควานหาของในกระเป๋าใบเล็กที่ถือมา ได้ยาดมเอามาลองป้ายๆให้ มีความเย็นและหอม กฤษได้กลิ่นนี้แล้วรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เขาเคยได้กลิ่นที่ไหน จะที่ไหนละ ในห้อง เรือนยาไทย ก็กลิ่นคล้ายๆ กันแบบนี้ตลบอบอวนอยู่ทุกวัน บางทีเมขลาก็เอามาแจกคนแก่ดม เธอเอากระจกส่องให้กฤษดู เมขลา “เป็นปื้นเร็วมากเลย เป็นไงบ้างเธอ” กฤษ “รู้สึกคันๆ อยู่เลยครับ” เขาตอบเหมือนยาที่เธอทาให้ไม่ได้ช่วยอะไร เมขลา “แมลงสัตว์กัดต่อยต้องหาตำลึง ถึงจะถอนพิษได้ดี” เธอลุกจากม้านั่งสีแดง แล้วมองหาตำลึงที่อาจจะพาดพันตามต้นไม้ แต่ก็ไม่มี กฤษก็ลุกเดินวนไปหาด้วยเช่นกัน แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีใบตำลึง เธอเลยเด็ดยอดผักบุ้งแดงมาแทน ขยี้เบาๆ เมขลา “งั้นลองผักบุ้งแดงล่ะกัน ถอนพิษอักเสบเหมือนกัน” เธอค่อยๆ ทาที่หน้าของกฤษเขาๆ กฤษได้แต่มองดวงหน้าใสตรงหน้า ที่จ้องดูรอยปื้นแดงที่แก้มเขาอย่างตั้งใจ หน้าเธออยู่ใต้คางเขาพอดี มองใกล้ๆ ใจแทบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม น่ารักจนเขาอดตั้งคำถามตัวเองไม่ได้ ว่าชีวิตเมขลารอดเป็นโสดมาอายุ 38 ได้อย่างไร ถ้าเขาเกิดเร็วกว่านี้สัก 10 ปี เขาคงจีบเธอเป็นแฟนไปแล้ว แฟน........
ไม่รอดค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 16 ตุลาคม 2566 เวลา:17:30:08 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
