Oh!! my sassy boss ตอนที่ 17 หน้า 3
เธอมองอย่างหลงไหล เธอกับแม่วรรณคดีช่างมีความคล้ายกันอย่างประหลาดใจ ของชิ้นนี้เธอแค่เคยเห็นในหนังสือ ราคาเป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้
แม่วรรณ “ไม่คิดว่าเธอจะชอบงานเบญจรงค์”
เธอหันมายิ้มกับแม่วรรณ
มาวรรณ “มาสิ สามีฉันอยู่ทางนี้”
แม่วรรณ พาเธอเดินออกไปด้านหลังบ้าน เป็นสวยน้ำตกย่อมๆ มีชายสูงวัยก้มๆ เงยๆ กับกระถางต้นไม้
แม่วรรณ “ตาอินทร์ ดูสิ ฉันพาใครมา”
ตาอินทร์ ลุกจากกระถางต้นไม้ ในมือถือที่พรวนดิน เมขลาพิจารณาหน้าตา คล้ายๆ กับใครสักคนที่เธอคุ้นหน้านัก
เมขลา “สวัสดีค่ะ”
เธอยกมือไหว้ มองดูกระถางต้นไม้ที่ประดับรอบบ่อน้ำตกจำลองก็สนใจ เฟิร์นและว่านหลายพันธุ์ตั้งเรียงรายกันอย่างลงตัว
ล้วนราคาแพงสมกับรูปลักษณ์ของมัน
ตาอินทร์ “มาแล้วเหรอ”
ตาอินทร์มีท่าทียินดี
ตาอินทร์ “นั่งกันก่อนๆ นี่ฉันเตรียมชากุหลาบเอาไว้ด้วยนะแม่”
ตาอินทร์ เดินเอาที่พรวนดินไปเก็บแล้วล้างมือแล้ว เดินมาบอกสองสาวให้นั่งลงที่โต๊ะไม้กลมกลางสวน
ตาอินทร์ “หนูชื่ออะไรจ๊ะ”
เมขลา “หนูชื่อเมขลาค่ะ”
เมขลามองตาอินทร์บยิ้มๆ ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรเยอะ พูดจากก็ง่ายๆ ไม่เจ้ายศเจ้าอย่าง
เมขลา “ตรงนี้สวยมากนะคะ สะสมบอนเก่าด้วย ต้นกระดาษขาวกระดาษแดง เป็นยาด้วยนะคะ”
เธอเอ่ย
ตาอินทร์ “รู้จักต้นกระดาษด้วยเหรอจ๊ะ ฉันปลูกมานานแล้วล่ะ แต่ก็ไม่เคยอนุญาตใครเอาไปทำยา”
ตาอินทร์เอ่ยยิ้มๆ
เมขลา “สวยขนาดนี้เก็บเอาไว้ดูจะดีกว่าค่ะ ใบใหญ่ขนาดนี้ อายุคงจะเยอะมากเลยนะคะ เลี้ยงอย่างดี ดูต้นแข็งแรงอวบใหญ่”
เธอมองต้นกระดาษที่น่าจะสูงกว่าเธอ 2 เท่า ตาอินทร์ดูอารมณ์ดีที่ถูกชมในผลงาน
แม่กิ่งยกขนมออกมาทั้งสามกินกับชา
ตาอินทร์ “นั่งจิบชาไป ดูต้นไม้ไปมีความสุขเลยล่ะ”
ตาอินทร์ตักขนมเข้าปาก
เมขลาไม่อยากเสียมารยาทจึงเปิดแมสเพื่อร่วมจิบชากับผู้ใหญ่ทั้งสอง ตาอินทร์เห็นหน้าจิ้มลิ้มรูปไข่ก็นึกเอ็นดู
แม่วรรณ “วันนี้ลูกชายเราไม่มาสักคนเลยนะพ่อ”
ตาอินทร์ “มีลูกผู้ชายก็แบบนี้ล่ะ แม่ไม่ชินเหรอ”
แม่วรรณ “ก็อยากจะชินนะ มีลูกชาย 2 คน ก็เหมือนไม่มี หนูเมขลาเลยอดเจอหน้าลูกชายฉันเลย”
เมขลา “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุยกับคุณนายกับคุณลุงก็พอแล้วค่ะ”
แม่วรรณ “อะไรกันจะเรียกคุณนายไมได้นะ ต้องเรียก พ่อกับแม่สิ”
แม่วรรณ รีบแย้งเธอ
เมขลา “ค่ะ”
เมขลายังไม่ชินที่จะเรียกแม่วรรณว่าแม่นัก
แม่วรรณ “วันนี้ตั้งใจว่าอยากให้หมอเมขได้มาทำความรู้จักกับพ่อ และได้ทานข้าวกัน นี่ก็คิดว่าลูกชายน่าจะกลับมาบ้านบ้าง หายไปตั้งนาน คนโตโทรตามก็บ่ายเบี่ยง คนเล็ก ก็เอาแต่เฉยชาใส่”
นางเริ่มบ่นเป็นกิจวัตร
ตาอินทร์ “ไอ้หมาก็เป็นแบบนั้น นี่ไปอยู่อยุธยาเป็นไงบ้างไม่เห็นเล่าให้ฟัง”
เมขลา “เอ๊ะ เขาอยู่อยุธยาเหรอคะ?”
แม่วรรณ “ก็อย่างนั้นแร่ะ ถามอะไรก็ไม่ค่อยยอมบอก ฉันก็หวังว่าหนูเมขลาจะมาช่วยจัดการมันหน่อย”
เมขลา “คุณนายยยยย แม่”
เมขลาหลงลืมว่าคุณนายวรรณไม่ให้เธอเรียกห่างเหิน
เมขลา “ไม่ต้องไปสนใจเขามากหรอกค่ะ เขาเป็นผู้ชายก็แบบนี้กันหมดแหล่ะ อย่าเอาเรื่องขี้หมูขี้หมาลูกๆ มาเป็นเรื่องรกสมองให้ปวดหัว สู้เอาเวลามานั่งหาของอร่อยกิน ไปเที่ยวทะเลน้ำตก ทำคอร์สสปาหน้าสวยจะดีกว่านะคะ”
ความคิดเข้าท่าช่างจรรโลงใจคุณนายแม่วรรณ
แม่วรรณ “นี่สิถึงจะเป็นเรื่องน่าสนใจ”
เมขลา “เดี๋ยวลูกชาย หนูจัดการเขาเอง คุณแม่ก็ทำใจสงบ นั่งชิบชากับคุณพ่อ หาขนมอร่อยทาน ปลูกต้นไม้เพลินๆ เกี่ยวก้อยไปดูหนังฟังเพลงรำลึกความหลังกันจะดีกว่า เดี๋ยวนี้คาเฟ่ ตามชานเมืองเกิดขึ้นเยอะนะคะ นี่หนูยังอยากทำสปาคาเฟ่เลย”
แม่วรรณ “เป็นความคิดที่ไม่เลวเลย”
เมขลา “คนมาใช้บริการได้ทุกเพศทุกวัย นำความสบายตั้งแต่หัวจรดเท้าไป ให้เขาได้ผ่อนคลาย สบายเนื้อสบายตัว สบายอกสบายใจ คุ้มกับเงินที่เสียไป”
แม่วรรณ “ใช่แล้ว หนูเมขนิคิดได้เจ๋งจริงๆ”
วันที่: 11 กุมภาพันธ์ 2567 เวลา:7:39:29 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
