Group Blog
All Blog
|
Oh!! my sassy boss ตอนที่ 14 หน้า 3 แล้วทำไมแม่ต้องมาทำลายวิมานของเขาด้วย เขาจะเดินต่อไปทางไหนได้ แค่แม่เอาเงินมาฟาดหัว เมขลาก็คงยอม คนอย่างแม่ถ้าต้องการอะไรก็ต้องได้ เงินเท่าไหร่ไม่คณาที่จะจ่ายออกไป เพื่อซื้อสิ่งที่ต้องการ แค่คิดก็เข่าทรุดรอหยอดน้ำข้าวต้มแล้ว กฤษ ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน อย่างไร้เรี่ยวแรง เมขลามองท่าทางน้องชาย เมขลา “นี่เธอไม่ดีใจกับฉันเหรอ จะได้แต่งงานกับเขาแล้ว” กฤษค่อยๆ หันมามองเธออย่างคนไร้วิญญาณ กฤษ “พี่อยากแต่งงานเหรอครับ?” มันช่างเป็นคำถามแสนโง่นัก เมขลาถ้าไม่เห็นแก่เงิน เธอก็คงอยากจะสบาย อยากมีครอบครัว เมขลา “ฉันก็อยากแต่งนะ แต่ก็อยากแต่งกับคนที่รักฉันมากกว่า” เธอตอบเขา กฤษ เหมือนมีความหวัง แต่ก็ห่อเหี่ยวใจเกินจะฟื้น เดี๋ยวพอได้เจอกับพี่ณุ ทั้งสองคนก็คงพอใจกันเอง พี่ณุไม่ใช่คนหน้าตาขี้ริ้วขี้เหล่ จัดว่าหน้าหล่อ แม้จะน้อยกว่าเขาไปเล็กน้อย ทั้งรูปร่างส่วนสูงนายแบบที่ไล่เลี่ยกัน กฤษ “ชีวิตของพี่ก็ลองตัดสินใจครับ” เขาบอกเธอแค่นั้น เดินออกจากตรงนั้นหลบไปเข้าห้องน้ำด้วยหัวใจแหลกละเอียด เมขลามองตามอย่างสงสัย เมขลา “ไม่ได้กินข้าวมาหรือเปล่าเนี่ย เดินยังกะคนไม่มีแรง” กลับบ้านเย็นนั้น กฤษก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ค่อยคุยกับเมขลาเหมือนทุกวัน ดูเขาเงียบแล้วเก็บตัวจนน่าสงสัย แม้เมขลาจะพยายามชวนมาหาข้าวกินด้วยกันก็เฉยชา หน้าตาไร้ชีวิตชีวา พยายามบอกตัวเองว่าอย่าคิดไปก่อน มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิด แม่อาจจะกำลังเตรียมการณ์ ยังไม่กำหนดว่าเป็นลูกคนไหน ถ้าชัดเจนแล้วคงโทรมาบอกเขา แต่คิดยังไงก็วนเวียนแต่เพียงเรื่องนี้ ยิ่งพยายามไม่คิด มองโทรศัพท์ว่าแม่จะโทรมาบอกเขาบ้างไหมก็เงียบ ก็ยิ่งตอบย้ำความคิดของเขาว่าต้องเป็นเรื่องจริง แม้เมขลาจะชวนเขาคุยเท่าไหร่ ก็ไร้การตอบสนอง เมขลา “เธอ รายงานที่ไปส่งอาจารย์ มันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” เธอเอ่ยถามเขาอย่างเป็นห่วง แต่ก็ไร้คำตอบกลับมา ราวกับว่าเธอคุยอยู่กับตัวเอง อาการซึมเศร้า เหงา ไร้ชีวิต ของกฤษ เกิดอย่างต่อเนื่อง จนเมขลา อดเป็นห่วงเขาไม่ได้ เธอพยายามทำอาหารอร่อยให้เขาทาน แต่เขาก็ทานได้นิดเดียว ร้ายสุด ไม่ยอมทานอาหารด้วย เวลามาทำงานก็เอาแต่นั่งเงียบไม่คุยกับเธอเหมือนทุกวัน มองหน้าก็เอาแต่หลบ สาวๆ มาทักก็เงียบจนน่ากลัว จนสาวๆ ถามเมขลาว่าเกิดอะไรขึ้น ประโยคเดียวที่เขาจะถามเมขลาคือ กฤษ “พี่ตัดสินใจหรือยัง?” เมขลา “เธอจะถามอะไรฉันทุกวัน ไม่ใช่พ่อฉันนะ ฉันจะแต่งหรือไม่แต่ง มันก็เรื่องของฉัน” เธอตอบเขา เพราะหงุดหงิดที่กฤษ ไม่สนใจจะกินข้าวด้วย แถมทำหน้าเฉยชาใส่ ถามอะไรก็ไม่ตอบ วันๆ ยังกะมัมมี่เดิน เมินเธอ ช่วงนี้คนไข้มาทำหัตถการ ทั้งสองคนก็ช่วยกันทำตามปกติ แต่ดูเงียบไม่คุยกันจน คนไข้พลอดอึดอัดไปด้วย แล้วยังกลุ่มคนพิการบนตึกที่มานวดไม่ได้รู้อิโนอิเน่อะไร เมขลา “คุณเป็นอะไรของคุณอีก?” เมขลาถามเสียงเขียวพอเห็นหน้าหมอเอก หมอเอก “คุณ.............ผมเป็นคนไข้นะ” หมอเอกแย้ง หมอเอก “ผมหันไม่ได้ เห็นไหมเนี่ย?” เขาทำท่าให้ดู เมขลา “นอนเล่นโทรศัพท์มากไปหรือเปล่า?” หมอเอก “ไม่นะ” เมขลาหันไปมองกฤษที่นั่งนิ่งไม่ได้สนใจหมอเอก เมขลา “กฤษ จะลองนวดหมอเอกไหม?” เธอถามเขา แต่เขาก็นิ่งไม่ตอบ หมอเอก “ผมมานวดกับคุณนะ” เขารีบแย้ง เรื่องอะไรจะให้กฤษ มาแตะเนื้อต้องตัว แล้วเรื่องราวที่แล้วเขาพูดทำร้ายจิตใจเมขลาไป รู้ว่าเธอคงโกรธเขาอยู่ แต่ถ้าเขามารักษาในฐานะคนไข้ ยังไง เมขลาคงไม่ใจดำไล่เขาไปเป็นแน่ เมขลาหันมามองหมอเอกอย่างหงุดหงิด เมขลา “ได้ ไปนั่งที่เตียงสิ” แม้เมขลาไม่รู้ว่ากฤษเป็นอะไร ถามอะไรก็ไม่ตอบ ข้าวก็ไม่กิน แต่มันก็สร้างความขุ่นเคืองใจให้เธอไม่น้อย วันนี่เป็นชะตาเคราะห์ที่หมอเอกมาหาเธอ จะได้ลงมืออาระวาดเสียหน่อย เธอนวดคลายเส้นให้หมอเอกพอเห็นว่าเส้นนิ่มแล้ว เธอก็ดัดกระดูกคอ อย่างสะใจ จนหมอเอกร้องออกมาอย่างตกใจ แต่พอลองหันคออีกที หมอเอก “อุ้ย.............หายเลย?” เมขลา “ฮืม ก็ดีแล้ว หายแล้วก็กลับไปทำงาน” เมขลาออกปากไล่ หมอเอก “นี่คุณยังโกรธผมเรื่องวันนั้นเหรอ?” เมขลา “เรื่องอะไร?” เธอดันจำไม่ได้แล้วว่าทะเลาะกับหมอเอกเรื่องอะไรไว้ หมอเอก “เรื่องที่ผมพูดในห้องประชุมวันนั้น” หมอเอกเห็นท่าทางเธอหงุดหงิดใส่เขาก็คิดว่าคงยังไม่หายโกรธ เมขลา “อ้อ” เธอนึกขึ้นได้ ลืมเรื่องนั้นไปนานแล้วนิ หมอเอก “ผมขอโทษด้วยนะ ผมไม่ได้ตั้งใจว่าคุณ หรือดูถูกคุณ” เขาทำเสียงสำนึกผิด หากเป็นเวลาปกติ กฤษ ก็คงคิดว่าหมอเอกมาง้อเมขลาเพื่อขอคืนดี แต่สถานการณ์ตอนนี้ หมอเอกแทบจะไม่มีผลต่อความหึงหวงที่เขาเคยมี เมขลา “คุณก็เก็บปากไว้พูดเรื่องดีๆ บ้าง อย่าเอาแต่แขวะฉัน” เมขลาตอบโต้เขาไป เสียงไม่ได้เขียว แต่ก็แสบจากถ้อยคำเอาการ ถ้าเป็นเมื่อก่อนหมอเอกก็คงจะสวนกลับแบบสมน้ำสมเนื้อ แต่วันนี้เขาต้องการมาปรับความเข้าใจกับเมขลา เลยต้องพูดจาอ่อนข้อให้ หมอเอก “ไม่โกรธก็ดีแล้ว ผมกลับล่ะ” เขาเลยจำจากไป แม้จะอยากอยู่ชวนคุยต่อ เมขลา “นี่ๆๆ ก่อนจะไปอย่าลืมจ่ายค่าชั่วโมงฉันด้วย” เรื่องสำคัญกว่าที่เธอจะไม่ลืมทวงเงินมืดจากการทำงาน
วันนี้ไม่มีความคืบหน้าค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 25 ธันวาคม 2566 เวลา:8:21:04 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
