Group Blog
All Blog
|
Oh!! my sassy boss : ตอนที่ 3 หน้า 3 กฤษ หันมายิ้มให้สาวเวรเปลแล้วตามผู้หญิงร่างน้อยๆ พาเขาเดินผ่านหลายๆ ห้องไป ทะลุไปตึกด้านหลัง เป็นห้องโดดเดี่ยวชั้นเดียวแยกออกมาจากตึกหน้า มีชื่อติดเหนือประตูกระจก “เรือนยาไทย” ด้านหน้าเป็นกระจกทั้งบานและมีประตูกระจบแบบเลื่อน มีป้าย “Open” ติดไว้ บ่งบอกว่าปฎิบัติงานอยู่ สภาพแวดล้อมร่มรื่น มีการปลูกต้นไม้ และสมุนไพรไว้รอบอาคาร มองไปตามทางเดินมีที่นั่งศาลาพักใจ และโต๊ะม้าหินอ่อนตามใต้ต้นไม้ และด้านหลังสุดทางเดินที่ดูคึกคักน่าจะเป็นโรงอาหาร เธอเปิดประตูเข้าไป กฤษตามมาข้างหลัง กลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ ลอยเข้าจมูก เมื่อก่อนเขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่พอโตมาอยู่กับโรงพยาบาล ที่เต็มไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อ แล้ว นับว่ากลิ่นสมุนไพรสดชื่นกว่า ในห้องกว้างพอสมควร ตรงผนังมีป้ายหมอผู้ประจำการแค่เพียงคนเดียว ด้านหลังมีประตูออกไประเบียงหรืออาจจะเป็นทางหนีไฟ ครึ่งห้องซีกหนึ่งมีเตียงคนไข้ 2 เตียงพร้อมที่กั้น ข้างๆ มีเก้าอี้ ล้อเลื่อน และโต๊ะขนาดเล็กเท่ามีล้อเลื่อน และมีอุปกรณ์หม้อเล็กๆ และผ้า มีตู้ใส่อุปกรณ์ยาสมุนไพร ยาหม่อง ยานวด ลูกประคบชนิดแห้ง ชุดผู้ป่วย ชุดหม้อเล็ก บิ๊กเกอร์ เตาไฟฟ้า และตู้เก็บแฟ้มประวัติคนไข้ เขาวาดสายตาดูคราวๆ ตู้ขนาดใหญ่ 2 ชั้นเต็มแล้ว นับว่าคนไข้ไม่ใช่น้อย และครึ่งห้องอีกซีกมีโต๊ะ 3 โต๊ะ โต๊ะทำงาน 2 โต๊ะ โต๊ะหน้าว่างไม่มีอะไร ส่วนโต๊ะหลัง มีคอมพิวเตอร์และเอกสารบนชั้นเล็กๆ ส่วนหลังห้องมีโต๊ะขนาดใหญ่ที่มีล้อเลื่อนตั้งติดผนังห้องไว้ ข้างๆ มีตู้เย็นขนาดใหญ่ กฤษ “ขอบคุณครับ” เขาเอ่ยขอบคุณหญิงสาวที่พาเขามาส่ง กวาดตามองหาเมฆ กฤษ “พี่เมฆไม่อยู่เหรอครับ” เขาถามหญิงสาว เธอหันมาสบตาเขางงๆ กระพริบตาปริบๆ กฤษมองคิ้วโก่งได้รูป ผมสั้นลองทรงสูงเหมือนผู้ชาย แสกให้เห็นหน้าผากมล คิ้วเรียงตัวสวยเป็นแพ ไม่ได้ถูกแต่งแต้มด้วยเส้นของเครื่องสำอางค์ ดวงตากลมโตมองเขาอย่างฉงน “เธอรู้จักเมขหรือเปล่า?” กฤษ “รู้สิครับ ผมก็คุยทางไลน์ทุกวัน” “อ้อ” เธอทำหน้าเหมือนเข้าใจ “ขอเอกสารฝึกงานค่ะ” เธอเอ่ยถามเขา กฤษส่งซองสีน้ำตาลให้ หญิงสาวรับไปแล้วเปิดซองออกอ่าน กฤษ ได้แต่ยืนมองเธอ “โต๊ะนี้เป็นของเธอนะ ในห้องนี้มีตู้เย็น แต่ส่วนมากก็เก็บสมุนไพร เอาน้ำขวดแช่ได้ แต่ห้ามของกินที่มีกลิ่น อุปกรณ์ทุกอย่างอยู่ในตู้ ใช้แล้วก็เก็บเข้าที่ เวลาต้องใช้ไฟ จะก่อเพลิงด้านหลังก็ได้ หรือจะใช้เตาไฟฟ้าก็ได้” เธอชี้ไปที่โต๊ะแรกโล่งเพื่อบอกว่าเป็นของเขา และตู้เย็นหลังห้อง กฤษ “ครับ” “เธอจำเป็นต้องใช้คอมพิวเตอร์ไหม?” เธอเอ่ยถามเขา กฤษไม่มั่นใจว่างานที่นี่จำเป็นให้เขาใช้หรือไม่ “ทะเบียนของคนป่วยเราสืบค้นจากฐานข้อมูลก่อนที่จะไปดึงประวัติออกมา ถ้ายังไม่เคยมีคนไข้มาครั้งแรกเวชระเบียนจะทำให้เราก่อนและถือมาให้ แต่ถ้ามีแล้วจะเก็บที่เรา ซึ่งเราจะสืบจากฐานข้อมูล ใช้คอมพี่ได้ ส่วนงานอื่นๆ เช่น สรุปสถิติผู้ป่วย หรือว่า สรุปการใช้ยา สต๊อกยา ถ้าเราอยากเรียนรู้ไว้พี่ก็จะสอน พี่ก็ใช้โปรแกรม excel ทำสต๊อกง่ายๆ และคำนวนง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก พี่อาจจะสอนให้เรารู้ไว้ เผื่อได้ไปประยุกต์ใช้ แพทย์แผนไทยเราจ่ายยาเองได้ ถ้าเป็นการจ่ายยาสมุนไพร เพราะเรามีทั้งใบเภสัชและใบเวช” เธออธิบายเขาอย่างชำนาญ ซึ่งเรื่องนี้เขาก็รู้อยู่แล้ว “ปกติพยาบาลจะไม่ค่อยมีนะ นานๆ เขาจะมาช่วย เพราะตึกใหญ่จะคนไข้เยอะ ส่วนแม่บ้านจะมาถูบ้านทุกเช้า” กฤษมองหน้าอีกฝ่ายทบทวน แม้รูปร่างจะดูเล็ก ดวงตาที่ดูไม่เด็กและไม่แก่ กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เขาคุ้นเคยเหมือนเคยได้กลิ่นที่ไหนมาก่อน เขาฉุกคิดอีกครั้ง “ทำไมฝึกงานตั้ง 6 เดือน มหาลัยนี้ฉันจะฟ้องสภา ที่ให้เด็กฝึกงานเกินความจำเป็น” เธอตั้งคำถามเขา หรือว่าบ่นกันแน่ กฤษ อึ้งไปครู่ใหญ่ พยายามหาคำตอบให้ตัวเอง การที่ห้องมีโต๊ะ แค่ 2 โต๊ะ เก้าอี้ทำงานแค่ 2 ตัว ไม่นับเก้าอี้ข้างเตียง แล้วโต๊ะตัวแรกก็ใหม่เหมือนพึ่งเอามาใช้งาน แล้วยังผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่คนเดียวที่อยู่ในห้อง แม้ก่อนจะมา เมฆ บอกว่ามีคนทำงานเยอะแยะ กฤษ “พี่ชื่อเมฆเหรอครับ” เมข “ถามแปลกๆ ไหนบอกรู้จักฉันไง?” โอ้ย โดนคำตอบกระแทกหน้าอย่างจังๆ เขาคิดเองเออเอง หรือเมฆไม่ตรงปก ไม่นะ... เขามองอกซ้ายที่ปักชื่อของเธอ พท. เมขลา มณีรัตนา ที่คิดเองไว้ว่ามาฝึกงานกับลุง เมฆ น่าจะเป็นชื่อผู้ชาย ไม่สิ ภาษาอังกฤษ Mek อาจจะมาจากชื่ออักษรตัวแรก เมข สิ่งที่คิดกับสิ่งที่ใช่ มันแตกต่างกันเกินไป หันไปมองป้ายชื่อหมอประจำการที่อยู่ผนังตรงข้ามโต๊ะทำงาน มีเพียงรูปหมอและชื่อเพียงผู้เดียวหน้าตาจิ้มลิ้มแถมรูปตรงนั้นผมยาวอีกต่างหาก พท. เมขลา มณีรัตนา มาถึงตอนนี้เขาต้องถึงบ้างอ้อ เขาไม่เคยรู้ชื่อจริงของเมฆมาก่อน แล้วทึกทักเอาเองว่า ต้องเป็นลุงหมอ Mek นั้น คือ เมฆ นี้ ความผิดพลาดของการแปลภาษามันเป็นเช่นนี้เอง กฤษ “ครับ” กฤษ ได้เพียงตอบคำถามสั้นๆ แล้วแบบนี้เขาจะรับมือกับเธอยังไงดี เขาไม่ได้คิดมาก่อนว่าจะต้องมาอยู่กับมนุษย์ป้า จากที่คุยกันมาบ้าง ดูเป็นคนง่ายๆ กวนๆ เอาล่ะ ไหนๆ ก็มาแล้ว ก็ต้องสู้ชีวิตต่อไป จากที่ว่าหนีออกจากบ้าน 6 เดือน จะแก้ตัวเลขก็คงไม่ทันแล้ว กฤษ “ผมสั่งผัดไทมาให้พี่ด้วยนะครับ” เขารีบบอกเธอ ดวงตากลมเธอมองเขาอีกรอบ เมฆ “ซื้อมาจริงๆ เหรอ ฉันแค่พูดเล่นนะ” ดวงตาใสๆ เอ่ย กฤษ “เห็นพี่อยากกินผมเลยซื้อมาให้ครับ” เอาอาหารเข้าแลกดีกว่าเอาตัวเข้าแลก ผู้หญิงทุกคนจะอารมณ์ดีเมื่อกินของอร่อย เมข “ขอบใจนะ แล้วเรากินข้าวมาหรือยังล่ะ” กฤษ “ผมซื้อผัดไทมากินคนละห่อด้วยนะครับ” เขาเอาผัดไทยออกมาจากกระเป๋าเป้ที่สะพายมาให้เธอ ห่อด้วยถุงฟอร์ยเอาไว้กันความร้อน เมข “นี่ก็ใกล้เที่ยง เดี๋ยวพี่พาน้องไปกินข้าวที่โรงอาหารนะ ช่วงบ่ายพี่จะพาไปหา ผอ” กฤษ “ครับ” เมขพากฤษ ไปที่โรงอาหาร เธอไปขอจานชามจากร้านอาหารมาวางให้กฤษเพื่อใส่ผัดไท พอนั่งลงที่โต๊ะได้เท่านั้น “หมอเมขๆ มีเรื่องด่วนๆ” สาวพยาบาลมาหาเธอพร้อมฉุดให้เธอลุกตาม
อ้าวค่อยยังชั่วนางเอกเป็นผู้หญิง
 โดย: หอมกร
  วันที่: 15 พฤษภาคม 2566 เวลา:8:12:18 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
