Oh!! my sassy boss : บทที่ 28 หน้า 4
เธอถามความเห็นของน้ำฝน มือก็พิมพ์งานไปด้วย
น้ำฝน “อย่างหมอเมขใครได้เป็นแฟนก็โชคดีหมดค่ะ”
เมขลา “ขนาดนั้นเชียวเหรอ?”
น้ำฝน “ก็มันแน่อยู่แล้ว ทั้งน่ารัก ทั้งเก่ง สวยก็สวย รวยก็รวย ทำอะไรเองได้ทุกอย่างเลย ใครได้ไปก็โชคดีแล้วค่ะ”
มายอกันซึ้งๆ หน้าแบบนี้ จะลอยขึ้นฟ้าก็กลัวเด็กจะขำ
เมขลา “ตามีแววนะเรา”
น้ำฝน “แล้วหมอเมข ชอบผู้ชายแบบไหนคะ?”
ความอยากรู้อยากเห็นของเด็กช่างไม่มีที่สิ้นสุด
เมขลามองหน้าสาวน้อยที่ดูเอาจริงเอาจังกับการถามเธอ ชักอยากรู้เวลาอยู่กับกฤษ เธอจะถามเขาเยอะขนาดนี้ไหม?
เมขลา “พี่ชอบผู้ชายสายเปร์”
น้ำฝน “ใครๆ ก็ชอบแบบนั้นค่ะหมอ”
น้ำฝนตอบยิ้มตาเป็นประกายถึงชายในฝัน เมขลาคิดถึงค่ำคืนที่มีกฤษนอนเบียดกาย
เมขลา “พี่ชอบ...ผู้ชายหื่นหน่อยๆ”
เธอยื่นหน้าตอบทำเหมือนจริงจัง ทำเอาน้ำฝนที่ตั้งใจฟังก็ทำหน้าจริงจังไปด้วย
น้ำฝน “ว้าววว ไม่อยากเชื่อเลยว่าหมอ ก็ชอบแบบนั้น”
เมขลา แอบขำกับความซื่อของน้ำฝน
เมขลา “หมอพูดเล่น”
น้ำฝน “แต่หนูจริงจัง อิอิ”
พูดแล้วก็หัวเราะอารมณ์ดี ศีลช่างเสมอกันอีกหนึ่งคน
เมขลา “วันนี้พี่ไม่กินข้าวนะ”
เธอบอกน้ำฝน
น้ำฝน “เห็นป้าแป๋วเอาปลาร้ามานะคะ”
เธอรีบบอก เมขลามองหน้าสาวน้อยลังเล
........
เลิกงานวันนั้นกลับบ้าน เมขลาถึงบ้านตอนเย็น ปกติ เธอก็เคยอยู่แบบนี้ มาถึงบ้าน รดน้ำต้นไม้ กวาดบ้านถูบ้าน ทำกับข้าว ดูซีรี่ย์ อาบน้ำนอน แต่พอถึงบ้าน กลับฉงนในใจ บ้านที่เธออยู่คนเดียวมา 5 ปี วันนี้ ทำไมดูวังเวง มันขาดอะไรไปกัน เมขลาไล่ความคิดยุ่งเหยิง ก่อนจะเริ่มทำงานบ้านและอาหารเย็นทาน จบลงที่กิจวัตรของเธอ
ตั้งแต่เช้าจนเย็น เธอไม่ได้ดูโทรศัพท์เลย ไล่ดูข้อความเห็นข้อความของกฤษที่ส่งมาตั้งแต่บ่าย ยังไม่ได้อ่านและตอบ
กฤษ “ผมคงนอนที่บ้านคุณแม่นะครับเย็นนี้ แล้วน่าจะทั้งอาทิตย์ ผ่าตัดคนไข้แล้วต้องตรวจต่อเนื่องดูอาการต่อ”
เธออ่านข้อความของสามี
เมขลา “ดีแล้วล่ะ จะได้ไม่ขับรถเหนื่อย”
เธอพึ่งตอบเขาไปตอนเย็น
กฤษณะขมวดคิ้วเมื่ออ่านข้อความของภรรยา นี่เธอไม่ได้สนใจจะอ่านและตอบไลน์เขาตั้งแต่บ่าย หมายความว่ายังไงกัน หรือวันนี้มีคนไข้เยอะจนไม่มีเวลา
กฤษ “วันนี้มีคนไข้เยอะเหรอครับ”
เมขลา “ก็ไม่เท่าไหร่ 2-3 คน และก็หมอเอก”
พออ่านเจอชื่อหมอเอกเท่านั้นล่ะ หัวมันร้อนวูบวาบ นี่เขาไม่อยู่ถือโอกาสมาเจ๊าะแจ๊ะกับเมขลาได้
กฤษ “เขาเป็นอะไรครับ?”
เขาถามเธอแม้จะไม่อยากรู้ความเป็นตายร้ายดีของหมอเอก แต่ต้องหาเรื่องคุยกับเมขลา
เมขลา “โรคคนแก่”
อ่านข้อความของเมขลาแล้วเขาก็ขำ เอาเถอะ ยังไงชะตากรรมของหมอเอกเป็นได้แค่เพื่อนร่วมงาน เขาไม่ต้องเสียเวลาไปคิดมาก
กฤษ “ทานข้าวหรือยังครับ”
เมขลา “กำลังทานโยเกิร์ต เธอทานข้าวหรือยัง?”
กฤษ “ผมยังไม่กลับบ้าน เคลียร์เอกสารของคนไข้ครับ”
เมขลา “อย่านอนดึกนะ รถติดกลับบ้านดีๆ”
อ่านข้อความที่ส่งมาอย่างห่วงใยแล้วก็ยิ้ม กฤษเก็บของแล้วก็กลับบ้านทันที พอก้าวเข้าบ้านเห็นพ่อกับแม่นั่งจู๋จี๋กันดูทีวีอยู่ก็นึกแปลกใจ
พ่อ “มาแล้วเหรอไอ้หมา กินข้าวยัง?”
กฤษ “ครับ”
แม่ “วันนี้นึกว่าจะกลับอยุธยา”
กฤษ “ต้องดูแลคนไข้ต่อเนื่องทั้งอาทิตย์ครับ”
เขาตอบแล้วเลี่ยงเข้าครัว
แม่ “แม่ทำปูหลนไว้กินสิ”
นางบอกตามหลังสูงๆ ที่ก้าวยาวๆ หายไปในครัว กฤษณะไปนั่งทานข้าวคนเดียวเงียบๆ มองเห็นปูหลนแล้วคิดถึงอาหารมื้อแรกที่เมขลาทำให้เขาทาน พอตักเข้าปากคำแรกก็ขมวดคิ้ว
ทำไมรสชาติช่างแตกต่างกันเสียจริง ไม่กลมกล่อมละมุนละมัยเท่าของเมขลาที่ทำ แต่ก็ช่างเถอะ แม่ทำจริงหรือเปล่า แม่ไม่ได้มีฝีมือทำกับข้าวไฉนเลยจะทำกับข้าวอร่อย ตั้งแต่เล็กจนโต เขาก็ไม่เคยคาดหวังเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว พอทานข้าวเสร็จเขาเดินผ่านสามีภรรยาทั้งสองที่นั่งจู๋จี๋ดูทีวีกันอยู่ก็ผ่านขึ้นห้อง
วันที่: 19 กรกฎาคม 2567 เวลา:8:05:05 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
