Group Blog
All Blog
|
Oh!! my sassy boss ตอนที่ 29 หน้า 3 น้ำฝนรีบส่งการจองไปที่ร้านก่อนโดยไม่ให้โอกาสหลุดลอย หมอเมขลาจะอยากไปหรือไม่อยากไปก็ช่าง วันนี้ลาภลอยขนาดนี้จะปล่อยหลุดมือทำไม แต่หมอเอกหันมาทำตาเขียวใส่น้ำฝน เป็นเชิงว่าไม่ได้ชวน เมขลา “จองแล้วก็ต้องไปสินะ คุณเลี้ยงไหวเหรอ” หมอเอก “แค่ 1600 เอง ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกคุณ” อกยืดหน้าบานเต็มที่กะว่าให้เป็นที่ประทับใจของสาวเจ้าหน่อย แต่พอเหลือบเห็นน้ำฝนที่หน้าระรื่นจะไปเป็นมารหัวขนแล้วก็ขัดใจว่าจะทำยังไงได้ ต้องหาจังหวะเพื่อเจรจาเป็นการส่วนตัว กว่าจะถึงเวลาเลิกงานก็น่าจะพอมีเวลา เมขลา “แล้วนี่คุณมาทำอะไร?” เมขลาถามเขา หมอเอก “เอ่อ ผม แค่ว่าจะมาขอยาหม่อง” หมอเอกรีบหาทางออก ไม่งั้นเมขลาจะปวดหัวกับเขามากเกินไป จากที่จะชอบก็จะเกลียดเข้าไส้แทน เมขลา “อ้อ ได้ เอาขวดเล็กพอไหม?” หมอเอก “พอๆ” เมขลาเดินไปหยิบยาหม่องขวดเล็กมาให้เขา น้ำฝน “หมอคะ เดี๋ยวหนูเอาชุดไปส่งแม่บ้านนะคะ” เมขลา “ได้จ๊ะ” พอหมอเอกได้รับยาหม่องจ่ายเงินแล้วรีบเดินตามน้ำฝนออกมา หมอเอก “น้ำฝน” เขาเรียกน้ำฝนเอาไว้ น้ำฝน “ว่าไงคะหมอ?” น้ำฝนหยุดเดินรอเขา หมอเอก “วันนี้ถ้าเป็นไปได้ ขอผมไปกับเมขลาสองคนได้ไหมครับ” เขาต่อรองเด็กสาวหน้าเชิดๆ ใส่ น้ำฝนมองหน้าหยิ่งทนงตนของหมอเอกแล้วหมั่นไส้นัก น้ำฝน “แต่หนูชวนหมอเมขก่อนหมอเอกอีกนะคะ” หมอเอก “เรื่องของเธอ!!!” น้ำเสียงไม่แยแสของหมอเอกทำเอาน้ำฝนเหลืออด อยากจะปฎิเสธงานกินเลี้ยงเย็นนี้ เหมือนหมอเอกจะอ่านสายตาเธอทันเลยรีบเปลี่ยนน้ำเสียง หมอเอก “ แต่วันนี้ ขอร้อง....ขอให้ผมมีเวลากับเมขลาสองคนได้ไหมครับ” หน้าเรียบออกคำสั่งน้ำฝน ทำเอาเธอเดือดในอก แต่ก็เปลี่ยนสีหน้าท่าทาง น้ำฝน “หนูรู้นะว่าหมอเอกแอบชอบหมอเมข” หมอเอกเหมือนโดนแทงใจดำ ปรับสีหน้าแทบไม่ทัน เขาไม่ชอบถ้ามีคนรู้ทันเขา เห็นแต่เมขลาคนเดียวที่ชอบกัดเขาไม่ปล่อย รู้ทันเขาเสียทุกเรื่องคนหนึ่งแล้ว แล้วเรื่องแบบนี้มันเหมือนจะเสียหน้าถ้าเด็กแบบน้ำฝนรู้แล้วเอาไปพูดในหมู่พยาบาล หมอเอก “เรื่องของผู้ใหญ่” น้ำฝนแอบเบ้ปาก .....เชอะใครจะไปอยากรู้เรื่องของหมอเอกกันเล่า น้ำฝน “แต่หนูรู้นะ ว่าหมอเมข ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ก็ตามใจ” น้ำฝนสบัดหน้าใส่อย่างไม่แคร์แล้วเดินหนี ทำเอาหมอเอกผู้อยากเอาชนะใจเมขลาต้องตามง้อ หมอเอก “เออ...ไปก็ไป ผมไม่ว่าอะไร แล้วมีเรื่องอะไรที่หมอเมขชอบบ้างล่ะ” เขารีบถามอย่างอยากรู้ น้ำฝนยิ้มอย่างผู้ชนะ ก่อนจะกระซิบกระซาบบอกหมอเอก น้ำฝน “หมอเมขน่ะ ชอบผู้ชาย หล่อ นิสัยดี มีมารยาท พูดเพราะ มีน้ำใจ รวย เปร์เก่ง เอาใจเก่ง พร้อมซัพพอร์ตทุกอย่าง.......” ซุบซิบๆๆๆๆๆๆ........ เธอบรรยายทุกอย่างที่เป็นเรื่องดีกับทุกคน หมอเอกพยักหน้ารับทราบ น้ำฝนยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินเข้าห้องส่งซัก หมอเอกรับทราบข้อมูลแล้วยิ้มร่าแยกจากน้ำฝนไป ในเมื่อจะต้องเอาชนะใจเมขลาให้ได้ เรื่องอะไรที่เขาสามารถทำได้เขาก็ต้องทำ วัยจะ 40 อยู่แล้ว การจะได้เจอคนที่ใช่ไม่ใช่เรื่องง่าย เขาเห็นเมขลามา 5 ปี ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีความคืบหน้าเลย ที่ผ่านมาเพราะอะไร เขามัวทำอะไรอยู่ ไม่ว่าจะแอบมุมตึกรอเธอเดินผ่าน แอบฝากขนมไปให้ แอบส่งน้ำไปหา แต่ก็ไม่มีความคืบหน้า วันๆ หาแต่เรื่องปั่นเธอ ทั้งในที่ประชุมและหาเหตุไปนวด มันก็ยังพอใกล้ชิด มันคงจะถึงเวลาที่ใช่ ที่เขาจะต้องลงมือเสียทีก่อนที่อายุจะเลยเข้าเลข 5 ทีนี้ล่ะ คงได้ขึ้นคานจริงๆ หมอเมขก็กระไร เป็นผู้หญิงที่ไร้หัวจิตหัวใจกับผู้ชาย หรือว่าเธอจะชอบผู้หญิงอย่างเขาลือกัน หมอแอนที่พึ่งมาทำงานไม่กี่ปี ก็พยายามเซ้าซี้ตีสนิทกับเธอมาตลอด แล้วแมนๆ อกสามศอกแบบเขาทำไมจะต้องมายอมกันเล่า ถ้าหมอเมขไม่ชอบผู้ชายจริงๆ เธอก็ต้องยอมควงหมอแอนอย่างเปิดเผยตั้งนานแล้ว ทุกวันนี้ ยังไม่เคยเห็นหมอเมขขึ้นไปหาหมอแอนบนตึก มีแต่หมอแอนที่เทียวหาเรื่องลงมาเรือนยาไทยเช่นเดียวกับเขา นั่นก็แสดงว่า เราทุกคน ไม่มีใครสมหวังและผิดหวัง แล้วคนอย่างหมอเอก ก็ไม่คิดจะทำไร่แห้ว พอถึงเวลาเลิกงานหมอเอกเตรียมตัวออกจากโรงพยาบาลน้ำฝนวิ่งโร่มาหาเขา น้ำฝน “หมอเอกค่ะ หมอเมข ฝากบอกว่าให้ไปก่อนค่ะ พอดีมีคนไข้มา” หมอเอก “อ้าว...รอไปพร้อมกันก็ได้มั้ง” เขารีบตอบ ทำไมจะต้องไปนั่งรอหมอเมข คนเดียว น้ำฝน “แต่หมอเมขบอกว่าจะตามไปค่ะ หนูก็จะไปพร้อมหมอเมข เพราะหนูไม่มีรถ” หมอเอก “งั้นเราก็รอไปพร้อมกันสิ ไม่เห็นต้องรีบเลย” น้ำฝน “ตามสบายค่ะ” น้ำฝนแยกตัวออกไป เพื่อไปชวนป้าโสมกับป้าแป๋วที่ห้องพักพยาบาล ซึ่งทั้งสองสาวก็กำลังเหงาสนทนาเรื่องสามีที่ทำงานเข้ากะ อยากไปทานมื้อเย็นกันอยู่เลยตกลงกันอย่างไม่ลังเล ก่อนน้ำฝนจะกลับลงไปช่วยเมขลาเก็บเรือนยาไทย หมอเอกส่งข้อความไปบอกเมขลาว่าจะรอเธอที่โรงรถ แต่เมขลากลับบอกให้เขาไปก่อน เพราะเธอก็กำลังเก็บเรือนยาไทยพอดี หลังจากช่วยกันเก็บของกับน้ำฝนเรียบร้อยดีแล้ว ทั้งสองสาวมาที่โรงรถ เจอหมอเอกนั่งรอยู่ที่รถเขา เมขลา “รออยู่เหรอเนี่ย” หมอเอก “รอสิ ผมเริ่มจะหิวแล้วนะ” เขามองนาฬิกาเกือบ 5 โมงแล้ว เมขลา “ก็รีบไปกันสิ” หมอเอกยิ้มที่วันนี้จะได้ไปดินเนอร์กับเมขลาแม้จะไม่รื่นใจนักที่มีน้ำฝนเป็นก้างขวางคอ แต่ก็เอาเถอะถือว่าเลี้ยงน้ำฝนไปก่อนเผื่อได้ใช้งานในอนาคต การจะใช้คนได้ ต้องมีพระเดชพระคุณกันบ้าง ถึงเวลาที่เมขลายอมไปไหนมาไหนกับเขาสองคนแล้ว น้ำฝนก็ไม่มีความหมายอะไร แต่พอไปถึงร้านเจอผู้สูงวัยอีก 2 คน ทำเอาหมอเอก แอบเงิบ ไป 1 ที นี่มันไม่เหมือนที่คุยกันเอาไว้เลย จากที่จะได้คุยอะไรกับเมขลาอย่างเปิดเผยมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย สายตาอันดุดันเหลือบไปมองน้ำฝนจนขนหัวลุก แต่น้ำฝนก็ไม่ได้สนใจภาระกิจของเธอคือการมาทานอาหารอะไรให้อิ่ม โดยวันนี้ไม่ต้องเสียเงินแต่อย่างใด
น่าสนุกดีค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 30 กรกฎาคม 2567 เวลา:14:03:50 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] 
| ||||||||||||||
