Group Blog
All Blog
|
Oh!! my sassy boss ตอนที่ 24 หน้า 3 พูดถึงตรงนี้ใจก็สั่นหวั่นไหว ทรงตัวไม่อยู่แล้ว ใช่สิ เมขลา แม้จะอายุขนาดนั้น แต่เธอก็ดูแลตัวเองดีมาตลอด ร่างน้อยน่ารัก พูดจาเป็นมิตรกับทุกคน เป็นใครอยู่ด้วยก็สบายใจ ไม่งั้นไม่มีคนหวั่นไหวจนครึ่งโรงพยาบาล ทั้งชายจริง และหญิงแท้ อยู่ตรงนี้ก็หนึ่งคนแล้ว หมอมุข “เขาอาจจะไม่มีอะไรกันหรอก แล้วอีกอย่าง พี่หมอเมข ได้ข่าวว่าแต่งงานจริงๆ ไม่ใช่เหรอ?” หมอมุขรีบเปลี่ยนประเด็น ซึ่งก็เป็นประเด็นที่ทำให้ใจเธอชื้นขึ้นมาสักเล็กน้อย หมอแอน “เธอ....มันเรื่องจริงเหรอ ฉันไม่เห็นว่าพี่หมอเมขจะเคยมีแฟนมาก่อนเลยนะ” หมอมุข “เมื่อกี้ พี่หมอ ก็ไม่ได้ตอบเราตรงๆ นิ ว่าจริงหรือไม่จริง” หมอแอน “แบบนี้เราจะรู้ได้ไง มันอาจจะแค่ข่างลือก็ได้นะ” หมอมุข “ถ้ามาจาก ผอ. ก็น่าจะมีมูลความจริงนะ เพราะบรรดาหมอทุกคน ผอ สนิทกับพี่หมอเมขที่สุด ทั้งรักทั้งหวงยังกะน้องสาว นี่ถ้าแกไม่มีครอบครัวอยู่แล้ว ฉันยังอดคิดว่า ผอ. จะแอบหลงรักพี่หมอเมขเลย” หมอแอน “ฮือออออ แกจะพูดเรื่องอะไร...มันชักจะบานปลายไปแล้วนะ” หมอแอนคว้าเอาทิชชูมาซับน้ำมูกที่เริ่มจะไหลก่อนน้ำตา หมอมุข “ถ้าพี่หมอเมขแต่งงานแล้วก็ดีสิ” หมอมุขแอบเอ่ยอย่างโล่งใจ เธออยากจะมีความหวังบ้าง หมอแอน “จะดีอะไรล่ะ ฮืออออออออ” หมอแอนแย้งเสียงสะอื้น หมอมุขลืมตัวที่พูดทำร้ายจิตใจเพื่อนไป เลยเข้าไปปลอบ เวลาเลิกงานกฤษทำหน้ากดดันเมขลาให้เก็บของกลับบ้าน แต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่ได้สนใจว่าเมขลาจะอยากรับเงินมืด หรือกลับบ้านเย็นเป็นกิจวัตร แต่ยามนี้ เวลานี้ เขาอยากมีเวลาส่วนตัวกับเมขลามากกว่าเดิมเท่านั้นเอง ทั้งที่ไม่รู้เพราะอะไร แต่มันก็เป็นไปโดยอัตโนมัติ แล้วการเอาสถานะมาอ้าง ยิ่งทำให้เขาไม่ต้องลำบากในการหาเหตุที่จะชวนเธอกลับบ้าน แม้มันดูเป็นเรื่องที่ดีกับเขาไม่น้อย แต่ดูสีหน้าน้อยๆ แล้วเหมือนจะขัดใจและต้องจำใจทิ้งรายได้ที่เธอเคยได้ไป ซึ่งเขาคิดว่าน่าจะไม่น้อยที่เมขลาเคยได้ กฤษ “ผมจ้างให้พี่ไปทำกับข้าวเย็นให้ผมทานทุกวัน มันลำบากไปไหม?” เมขลา “เธอก็บอกว่าทำกับข้าวเองได้นิ” เธอย้อน ก็ใจมันเสียดายเงินมืด ถ้าต้องแต่งงานแล้วดันไปสัญญิงสัญญาตอนเมาแบบนี้ ไม่น่าเลยเธอ กฤษ “อย่างน้อยเดือนละ 30000 พอไหม?” เขาเอ่ยถามเห็นหน้างอๆ ไม่ค่อยอยากมองหน้าตอบโต้ใดๆ จากการคำนวนของกฤษ ที่เมขลาพอจะมีรายได้หลังเลิกงานน่าจะประมาณ 1000-2000 บาท แต่ก็ไม่ได้มีทุกวัน เงินไม่ได้มีอิทธิพลกับเธอ ...ถ้า...มัน ไม่มากพอ จากปากงุ้มก็ทำทีว่าโอนอ่อนผ่อนลง กฤษ “ส่วนค่ากับข้าวผมจะเป็นคนจ่ายเอง” เขายังยื่นข้อเสนอต่อ นับว่าเป็นสายเปร์ที่เมขลาพอใจ อย่างน้อยแค่กลับบ้านไว ไปทำกับข้าวกิน ก็ไม่เสียหายอะไร รายได้ก็ไม่หายไปไหน เมขลา “เธอเอาเงินจากไหนมาจ่ายฉันเชียว” กฤษ “อย่าลืมสิ ผมเป็นถึงเจ้าของโรงพยาบาลเชียวนะ แล้วผมเองก็มีเงินเดือนจากงานประจำ” เมขลา “งานประจำอะไร เธอมาฝึกงานอยู่นี่ตั้ง 5 เดือนแล้ว” กฤษ “ผมเป็นหมอที่โรงพยาบาลหลัก เงินเดือน หลัก แสน แล้วเงินปันผลจากคุณแม่ต่อเดือนอีก ก็ไม่รู้เท่าไหร่ แล้วรายได้จากหุ้นอสังหาริมทรัพย์ผมอีก” เขาบอกเธอ ทำเอาเมขลาปากงุ้ม มองบนอีกหน ที่แล้วมาไม่เคยรู้เบื้องหน้าเบื้องหลังเขา ด้วยฐานะอันสูงส่งที่เธอก็ไม่อาจเอื้อม แล้วที่เธอไปขอเบี้ยเลี้ยงให้ก็ขี้ปะติ๋วไปเลย กฤษ “แค่นี้เลี้ยงพี่คนเดียว ขนหน้าเข้งไม่ร่วงหรอก” เมขลา “เธอไม่ได้ทำงานที่ โรงพยาบาลหลัก เขาก็ยังจ่ายเงินเดือนอีกเหรอ” กฤษ “จ่ายสิ ยิ่งผมมาทำงานทุกวันแบบนี้ เขายิ่งคุ้ม” เมขลา “เธอเป็นหมออะไรกันแน่?” กฤษ “ผมเป็นหมอพิเศษด้านสมองของ โรงพยาบาลหลัก เคสผ่าสมองไม่ง่ายเลยนะครับ ค่าตัวหมอก็ต้องแพง” เมขลา “เชอะ” เธอหมั่นไส้เขาขึ้นมาทันที นี่กำลังจะเอารายได้มาข่มเธออย่างนั้นหรือ เห็นเธอเป็นหมอแพทย์แผนไทยที่รายได้น้อย ต้องทำงานหลังเลิกงานเพื่อรับเงินมืด กระนั้นเลยทั้งเดือนก็ยังน้อยกว่ากฤษนัก ในเมื่ออยากอวดรายได้ดีนัก ใช่สิ....ไม่เห็นจะต้องอิจฉา เงินเขาก็เหมือนเงินเรา คิดได้แล้วก็ยิ้ม เมขลา “วันนี้อยากกินอะไรจ๊ะ?” เธอเปลี่ยนสีหน้าเป็นร่าเริงตามเติม กฤษ “พี่อยากกินอะไรก็ทำอย่างนั้นล่ะ ผมกินได้หมด” แล้วก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร นอกจากจะใจปั้มเปร์เธอแล้ว ก็ยังยอมเธอทุกเรื่อง เรื่องอะไรจะไปงัดข้อให้เหนื่อย สู้เอาอกเอาใจ ย้ายเงินเขามาเป็นเงินเราก็สิ้นเรื่อง เมขลา “วันนี้ฉันอยากกินเต้าหู้ทรงเครื่อง ไม่ได้ทำกินมานานแล้ว” กฤษ “ได้ งั้นก็กลับกันเลยสิ” หลังจากเก็บของ ปิดเรือนเรียบร้อยทั้งสองก็เดินตามไปด้วยกันเพื่อกลับบ้าน มีสายตาหลายคู่ที่มองทั้งสองอย่างสนใจ บางคนก็เห็นเป็นเรื่องกิจวัตรที่เห็นทั้งสองเดินกลับบ้านด้วยกันแบบนี้ แม้บางวันกฤษกลับคนเดียวก็ตามที แต่สาวๆ ก็มักมาแอบดูกฤษขากลับ เผื่อเซมาทัก พอหอมปากหอมคอ มีเมขลาเดินมาด้วย สาวๆ ยิ่งกล้ากว่าตอนที่กฤษเดินคนเดียว ด้วยหน้าดุๆ เข้มๆ สาวๆ แค่แว๊บผ่านหน้ามาพอได้ยิ้มให้ แต่หนุ่มก็ไม่เคยชายตามมอง แต่กระนั้นก็มีแรงใจที่จะกั้นหน้ากั้นหลังราวประตูทองให้เขาหันมาทักบ้างสักวัน “กลับแล้วเหรอคะหมอเมข สาวพยาบาลทักเมขลา แม้ทั้งที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะทักเธอเท่าไหร่ เมขลา “จ๊ะ” เธอหันไปตอบสาวๆ คนนั้นคนนี้ ลอยหน้าลอยตายิ้มจนมาถึงหน้าประตู เจอผู้อาวุโสยืนอยู่ เมขลา “สวัสดีค่ะหมอนิ่ม” เธอไหว้ผู้มีอายุมากกว่าตามมารยาท แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ค่อยจะชอบตนเท่าไหร่ก็ตามที จะด้วยเหตุเพราะหน้าตาที่น่ารักหนุ่มทั้งโรงพยาบาลแอบมอง หมอนิ่ม “อืม กลับไวนะวันนี้” ไม่รู้เป็นการพูดเหน็บเธอหรือเปล่า เพราะทั้งโรงพยาบาลรู้ดีว่าเมขลามีคนไข้พิเศษหลังเลิกงานตลอด จนในบรรดาหมอด้วยกันไม่พอใจ ที่เธอหายรายได้จากที่ทำงานแบบเปิดเผย ผอ ก็เข้าข้างตลอด เมขลา “ค่ะ หิวข้าวค่ะ” เธอตอบยิ้มๆ หมอนิ่ม “ปกติเห็นมีคนไปหาหลังเลิกงานตลอด” เมขลา “อ้อ ก็เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ คนเขาจะรัก เขาก็อยากไปหา”
กำลังสนุกเชียวค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 17 พฤษภาคม 2567 เวลา:7:09:15 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] 
| ||||||||||||||
