Group Blog
All Blog
|
### นักปฏิบัติ ๔ ประเภท ### เป็นผู้ที่ปฏิบัติที่มีความรู้ความสามารถไม่เท่ากัน มีความฉลาดมากน้อยต่างๆ กัน มีกิเลสตัณหามากน้อยต่างๆ กัน การปฏิบัติของแต่ละคนจึงไม่เหมือนกันคือ ผู้ปฏิบัตินี้จะมีอยู่ ๔ ประเภทด้วยกัน ประเภทที่ ๑ ก็คือผู้ที่ปฏิบัติง่ายและบรรลุเร็ว คือพวกที่ปฏิบัติง่ายก็คือพวกกิเลสบาง มีอุปสรรคน้อยในการปฏิบัติ อุปสรรคก็คือนิวรณ์ต่างๆ เช่นกามฉันทะ ความอยากในรูปเสียงกลิ่นรส ความง่วงเหงาหาวนอน ความโกรธ อาฆาตพยาบาท และอันสุดท้ายความง่วงเหงาหาวนอน ความโกรธ ความอาฆาตพยาบาท ความลังเลสงสัยและกามฉันทะ นี่ คือกิเลสหรืออุปสรรค ที่ขวางกั้นผู้ปฏิบัติให้ปฏิบัติได้ง่ายหรือปฏิบัติได้ยาก ถ้ามีนิวรณ์มีกิเลสมาก ก็จะปฏิบัติได้ยากทำใจให้สงบได้ยาก ผู้สามารถพิจารณาเห็นไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาได้อย่างชัดเจนและง่ายดาย ก็จะทำให้บรรลุธรรมได้อย่างรวดเร็ว ถ้าสามารถพิจารณาธรรมต่างๆ ให้เห็นว่าเป็นอนิจจัง เป็นทุกขัง เป็นอนัตตา เป็นอสุภะ ถ้าพิจารณาเห็นได้ง่ายดายก็จะบรรลุได้อย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่จะบรรลุได้อย่างรวดเร็ว ก็ต้องปฏิบัติให้ใจสงบให้ได้ก่อน ถ้าใจไม่สงบยังไม่สามารถ ที่จะเข้าสู่ระดับปัญญาได้ ยังต้องต่อสู้กับนิวรณ์คือกามฉันทะ ความอยากเสพรูปเสียงกลิ่นรส ความง่วงเหงาหาวนอนหรือความเกียจคร้าน ความฟุ้งซ่าน ความโกรธ เกลียด เคียดแค้นอาฆาตพยาบาท ที่เป็นอุปสรรค ที่ผู้ปฏิบัติจะต้องทำลายให้ได้ก่อน ถึงจะเข้าสู่ความสงบได้ แต่การปฏิบัติเพื่อให้ใจสงบนี้ ยากง่ายก็อยู่ตรงที่ว่ามีอุปสรรค คือนิวรณ์ ๕ ประการนี้มากน้อยเพียงไร ถ้ามีมากก็จะปฏิบัติยาก เหมือนกับการ ที่เราจะไปทำสงครามทำศึก ถ้ามีคู่ต่อสู้ข้าศึกศัตรูมีจำนวนมาก ก็จะยากต่อการที่จะเอาชัยชนะ ถ้าข้าศึกศัตรูมีจำนวนน้อยก็จะง่ายต่อการที่จะเอาชัยชนะ การที่ใจเราจะสงบได้เราต้องทำลายนิวรณ์ทั้ง ๕ นี้ คือกามฉันทะ ความลังเลสงสัย ในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ วิจิกิจฉา ความโกรธเกลียด อาฆาตพยาบาท แล้วก็ความง่วงเหงาหาวนอน ความฟุ้งซ่านคิดไม่หยุดไม่หย่อน นี่คือสิ่งที่จะทำให้การปฏิบัติยาก ถ้าเรามีนิวรณ์น้อย เช่นแทนที่จะมี ๕ อาจจะมีแค่ตัวเดียว เช่นความง่วงเหงาหาวนอน สมมุติแล้วถ้าเรารู้จักวิธีแก้ ความง่วงเหงาหาวนอนนี้ก็คือ ไปอยู่ที่น่ากลัวหรืออดอาหาร ก็จะช่วยทำลายความง่วงเหงาหาวนอนได้ ก็จะไม่มี อุปสรรคในการที่เราจะเดินจงกรม นั่งสมาธิเพื่อทำใจให้สงบ อันนี้เป็นเหตุที่จะทำให้การปฏิบัตินั้นยากหรือง่าย ผู้ที่ไม่มีนิวรณ์หรือมีนิวรณ์น้อยก็จะปฏิบัติง่าย จะทำใจให้สงบได้ง่าย พอใจสงบแล้วถ้ามีความฉลาด ที่เห็นไตรลักษณ์ได้อย่างรวดเร็ว เห็นอนิจจัง เห็นทุกขัง เห็นอนัตตา เห็นอสุภะ ถ้าเห็นได้อย่างง่ายดาย และรวดเร็ว ก็จะบรรลุได้อย่างรวดเร็ว คือประเภทที่ ๑ พวกที่มีความฉลาดแล้วก็มีนิวรณ์น้อย ก็จะเป็นพวกที่รู้เร็วปฏิบัติง่าย พวกที่รู้ช้าและปฏิบัติยาก พวกนี้ก็คือปัญญาทึบไม่ฉลาด พิจารณาไตรลักษณ์ไม่เป็น พิจารณาอนิจจังไม่เป็น พิจารณาทุกขังไม่เป็น พิจารณาอนัตตาไม่เป็น พิจารณาอสุภะไม่เป็น มองอย่างไรก็มองไม่เห็นอสุภะ มองอย่างไรก็ไม่เห็นอนิจจัง มองอย่างไรก็ไม่เห็นทุกขัง มองอย่างไรก็ไม่เห็นอนัตตา พวกนี้เรียกว่าเป็นพวกปัญญาทึบแล้วก็มีกิเลสหนา คือมีนิวรณ์มากมีกามฉันทะ มีวิจิกิจฉา มีความง่วงเหงาหาวนอน มีความฟุ้งซ่าน มีความโกรธเกลียดเคียดแค้นอาฆาตพยาบาท แต่ถ้ามีสิ่งเหล่านี้อยู่ภายในใจ จะทำให้การทำใจให้สงบนี้เป็นไปได้อย่างยากเย็น ถ้ามีอย่างนี้พวกนี้เรียกว่า เป็นพวกที่ปฏิบัติยาก และบรรลุช้า ส่วนอีก ๒ พวกก็อยู่กลางๆ เวลาจะทำใจให้สงบนี้ต้องฟันฝ่ากับนิวรณ์ต่างๆ เพราะมีนิวรณ์มากก็เลยทำให้ปฏิบัติยาก แต่พอสามารถทำใจให้สงบได้แล้ว ก็จะทำให้บรรลุได้อย่างรวดเร็ว เพราะมีความฉลาดในทางปัญญา มองเห็นอนิจจังได้อย่างง่ายดาย มองเห็นทุกขังได้อย่างง่ายดาย มองเห็นอนัตตาได้อย่างง่ายดาย มองเห็นอสุภะได้อย่างง่ายดาย พวกนี้จึงเป็นพวกที่ ๓ คือเป็นพวกที่ปฏิบัติยาก เพราะมีนิวรณ์มาก แต่พอฟันฝ่านิวรณ์ได้ทำใจให้สงบได้แล้ว ก็จะบรรลุได้อย่างรวดเร็ว เป็นพวกที่รู้เร็วแต่ปฏิบัติยาก ปฏิบัติง่ายไม่มีนิวรณ์มาคอยขัดคอยขวาง สามารถทำใจให้สงบได้ อย่างง่ายดาย นั่งสมาธิ ๕ นาที ๑๐ นาที จิตก็รวมลงเข้าสู่สมาธิ พวกนี้เรียกว่าปฏิบัติง่ายเพราะไม่มีนิวรณ์ นิวรณ์ก็คือกามฉันทะ ความอยากเสพ รูปเสียงกลิ่นรสไม่มี ความเกียจคร้าน ความง่วงเหงาหาวนอนไม่มี ความลังเลสงสัยในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ไม่มี ความโกรธ เกลียด เคียดแค้นอาฆาตพยาบาทไม่มี ความฟุ้งซ่านไม่มี ไม่คิดมาก คิดอยู่แต่พุทโธๆ เพียงอย่างเดียว นี่แสดงว่าเป็นพวกที่มีกิเลสบางมีนิวรณ์น้อย หรือไม่มีเลย เวลานั่งสมาธิ ๕ นาที จิตก็รวมเข้าสู่ความสงบได้ พวกนี้เรียกว่าเป็นพวกที่มีนิวรณ์น้อยมีกิเลสบาง เป็นพวกที่ปฏิบัติง่าย ปฏิบัติให้ใจสงบง่าย แต่มาช้าตรงที่ขั้นปัญญา เป็นปัญญาทึบ คือมองไม่เห็นอนิจจัง มองไม่เห็นอนัตตา มองไม่เห็นทุกขัง มองไม่เห็นอสุภะ ก็เลยไม่สามารถบรรลุธรรมได้ มีความสงบมีสมาธิแต่ไม่มีปัญญาหรือปัญญาทึบ ต้องใช้เวลาในการพิจารณาอย่างมากๆ กว่าจะเห็นอนิจจัง กว่าจะเห็นอนัตตา กว่าจะเห็นทุกขัง กว่าจะเห็นอสุภะ พวกนี้ก็เป็นพวกที่ ๔ พวกที่ที่ปฏิบัติง่ายแต่รู้ช้าบรรลุช้า ประเภทที่ ๑ ก็รู้เร็วและปฏิบัติง่าย พวกที่ ๒ ปฏิบัติยากรู้ช้า พวกที่ ๓ ปฏิบัติยากแต่รู้เร็ว และพวกที่ ๔ ปฏิบัติง่ายแต่รู้ช้า ขึ้นอยู่ที่ปัญญาและกิเลส กิเลสก็คือนิวรณ์ ถ้ามีนิวรณ์มากการปฏิบัติก็จะยาก ถ้ามีนิวรณ์น้อยการปฏิบัติก็จะง่าย. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
........................... ธรรมะบนเขา วันที่ ๑๕ พฤษภาคม ๒๕๕๙
|
tangkay
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [?] (‿✿) พออายุเลยเลขหกฉันยกเครื่อง มอบทุกเรื่องที่เคยรู้คู่ความเห็น มอบประสบการณ์ผ่านพบจบประเด็น ไม่ยากเย็นเรื่องความรู้ตามดูกัน ฉันคนเก่าเล่าความหลังยังจำได้ แต่ด้วยวัยที่เหลือน้อยค่อยสร้างสรร ยอมรับเรื่องเนตโซเชียลเรียนไม่ทัน อย่าโกรธฉันแค่สูงวัยแต่ใจจริง ด้วยอายุมากมายอยากได้เพื่อน หลากหลายเกลื่อนทุกวัยทั้งชายหญิง คุยทุกเรื่องแลกเปลี่ยนรู้คู่ความจริง หลากหลายสิ่งฉันไม่รู้ดูจากเธอ .... สิบปีผ่านไป....... อายุเข้าเลขเจ็ดไม่เผ็ดจี๊ด เคยเปรี้ยวปรี๊ดก็ต้องถอยคอยเติมหวาน ด้วยเคยเกริ่นบอกเล่ามาเนิ่นนาน ก็ยังพาลหมดแรงล้าพากายตรม ด้วยชีวิตผ่านมาพาเป็นสุข ยังสนุกกับการให้ใจสุขสม อยากบอกเล่ากล่าวอ้างบางอารมณ์ แม้คนชมจะร้องว้า....ไม่ว่ากัน ปัจจุบันเขียนน้อยค่อยเหินห่าง ระบบร่างเปลี่ยนแปลงเหมือนแกล้งฉัน เราคนแก่ตามแก้ไม่ค่อยทัน ยักแย่ยันค่อยศึกษาหาข้อมูล แต่ด้วยคิดถึงแฟนคลับกระชับมิตร จึงต้องคิดตามต่อไปไม่ให้สูญ ส่งความรู้คู่ธรรมะทวีคูณ เพื่อเพิ่มพูนให้รู้กันฉันสุขใจ Link |
|||||||||||||
