สนุกป่วย

หลวงพ่อคำเขียน สุวณโณ

วัดป่าสุคะโต


หลวงพ่อคำเขียน สุวณโณ

 เป็นศิษย์รุ่นแรก ๆ ของหลวงพ่อเทียน จิตตสุโภ

 ท่านมีอัธยาศัยต่างจากเพื่อนสหธรรมิก

ในสายเดียวกันตรงที่ท่านชอบอยู่ป่า

 จึงได้มาช่วยบุกเบิกวัดป่าสุคะโตบนภูแลนคา

หลังจากบวชได้ไม่กี่พรรษา

 และเป็นหลักของที่นั่นตั้งแต่ปี ๒๕๑๙

จนกลายเป็นสถานปฏิบัติธรรม

ที่สำคัญแห่งหนึ่งของจังหวัดชัยภูมิ

หลวงพ่อคำเขียนมักสอนลูกศิษย์

ให้หมั่นมีสติรู้กายรู้ใจ โดยให้หลักว่า

 "เห็น อย่าเข้าไปเป็น"

นั่นคือมีอะไรก็สักแต่ว่ารู้ ไม่ยึดติด

ถือมั่นหรือมีปฏิกิริยาต่อมัน

 ไม่ว่าชอบหรือชัง

 เหมือนกับที่ หลวงพ่อเทียนสอนว่า

 "รู้ซื่อ ๆ" หรือรู้เฉย ๆ

เมื่อปี ๒๕๔๙ ท่านป่วยหนัก

ด้วยโรคมะเร็งต่อมน้ำเหลือง

ถึงกับต้องเข้ารักษาตัวใน ห้องไอซียู

โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์

ก้อนมะเร็งไม่เพียงทำให้คอบวมเกือบเท่าหน้า

 หากยังบีบหลอดลมจนหายใจไม่สะดวก

 แต่ท่านก็ไม่มีอาการ กระสับกระส่าย

 ท่านว่า "หายใจแบบแหลมลมเอา"

ญาติโยมหลายคนตกใจเมื่อรู้ว่าท่านเป็นมะเร็ง

และอยู่ในระยะลุกลาม

บางคนถึงกับเกาะกระจกร้องไห้หน้าห้องไอซียู

 จนท่านต้องเขียนจดหมายมาปลอบใจคนเหล่านั้น

ว่า ท่านสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง

 ผลการตรวจต่อมาพบว่า

ท่านมีก้อนเนื้อในมะเร็งตับอ่อนด้วย

 เมื่อหมอกดท้องของท่าน พระอุปัฏฐากเล่าว่า

 เป็นครั้งแรกที่เห็นหลวงพ่อแสดงอาการเจ็บ

 หมอถามท่านว่าเจ็บกี่เปอร์เซ็นต์

ท่านตอบว่า "เกินร้อย"

 พยาบาลแปลกใจถามว่าแล้วทำไมไม่ร้อง

 ท่านตอบว่า "ปวดแล้วจะร้องอีก ทำไมให้ขาดทุน"

แล้วท่านก็พูดต่อว่า

 "มันเป็นเพียงอาการเอาไว้ดู ไม่ได้เอาไว้เป็น"

ในช่วงที่หลวงพ่อคำเขียนรักษาตัวที่โรงพยาบาลนั้น

 ทุกขเวทนารบกวนท่านตลอดเวลา

ไม่เว้นแม้แต่ตอนรักษาด้วยเคมีบำบัด

และการฉายแสง แต่ท่านไม่มีอาการทุกข์ร้อน

 ท่านพูดในเวลาต่อมาว่า

"การปวดนี่มันก็ไม่ได้ลงโทษเรา

 ไม่เท่าไหร่หรอก แต่เราเป็นผู้ปวด

นี่มันลงโทษเรา ก็เห็นมันปวด

 ไปลงโทษอะไรมัน(ทำไม)

 เหมือนเรานอนไม่หลับก็ไม่มีปัญหา

กินไม่ได้ก็ไม่มีปัญหา

 แต่เราไปคิดว่าเรานอนไม่หลับ

 ตัวนี้อันตราย เราคิดว่าเรากินไม่ได้นี่ก็อันตราย"

แล้วท่านขมวดว่า

"ตัวคิดต่างหากที่ทำให้เราเป็นภพ เป็นชาติ

 ต้องอยู่กับความเกิด ความแก่

 ความเจ็บ ความตาย ถ้าเราไม่ไปอยู่กับมัน

ก็ไม่มีอะไร ทำอะไรไม่ได้"

ท่านเล่าว่าตอนนอนป่วยอยู่โรงพยาบาลนั้น

 "มันแสนสบายหนอ"

เพราะมีคนทำให้ทุกอย่าง ท่านยังพูดอีกว่า

ตอนนั้น"ไม่ต้องทำอะไรหรอก

 เห็นไตรลักษณ์อย่างเดียวพอแล้ว

มันโชว์ให้เราเอง

"เป็นเวลาแปดเดือน

ที่ท่านได้รับการรักษาอย่างเข้มข้น

 เข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาลหลายครั้ง

สิ้นปี ๒๕๔๙ การรักษาก็ยุติ

ท่านพูดถึงความรู้สึกในช่วงนั้นว่า

"ไม่ทุกข์เลย ความเจ็บปวดแทนที่ เป็นเรื่องทุกข์

เอ้า...เป็นเรื่องสนุก" แล้วท่านก็สรุปว่า

"สนุกป่วยเกือบปี"

พระไพศาล วิสาโล

 เขียนเล่าเรื่อง




ขอบคุณที่มา fb. วัดป่าสุคะโต

เพื่อธรรมะและธรรมชาติ

ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

ตราแผ่นดินของไทย

 คือตราพระราชลัญจกรพระครุฑพ่าห์

 เทพพาหนะของพระนารายณ์

 ใช้เป็นสัญลักษณ์ของพระราชอำนาจ

แห่งพระมหากษัตริย์ผู้เป็นประมุขของชาติ

และเป็นองค์อวตารของพระนารายณ์

ตามแนวคิดสมมุติเทพ

โดยเริ่มใช้มาตั้งแต่รัชสมัย

พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

 ดั้งแต่หลัง พ.ศ. 2436 เป็นต้นมา

แต่มาใช้อย่างเต็มที่แทนตราแผ่นดินเดิมทั้งหมด

เมื่อ พ.ศ. 2453

ประวัติตราพระครุฑพ่าห์

ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าให้ใช้ตราอาร์มเป็นตราแผ่นดิน

ใน พ.ศ. 2416 ต่อมาพระองค์มีพระราชดำริว่า

 ตราอาร์มที่ใช้เป็นตราแผ่นดินในเวลานั้น

เป็นอย่างฝรั่งเกินไป และทรงระลึกได้ว่า

 พระเจ้าแผ่นดินสมัยกรุงศรีอยุธยา

เคยใช้ตราพระครุฑพ่าห์มาก่อน

 (ตราที่กล่าวถึงคือตราพระราชลัญจกร

พระครุฑพ่าห์องค์เดิม)

 จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ

 ให้สมเด็จฯ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์

ทรงเขียนพระราชลัญจกรพระครุฑพ่าห์ขึ้น

เป็นตราแผ่นดินเพื่อใช้แทนตราอาร์ม

โดยครั้งแรกทรงเขียนเป็นรูป

ตราพระนารายณ์ทรงครุฑจับนาค

ตรานี้ได้ใช้อยู่ระยะหนึ่งก็โปรดเกล้าฯ

 ให้สมเด็จฯ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์

ทรงเขียนตราครุฑขึ้นใหม่อีกครั้งเป็นตราวงกลม

 โดยยกรูปพระนารายณ์และนาคออกเสีย

 คงเหลือแต่รูปครุฑ ซึ่งเขียนเป็นรูปครุฑรำ

ตามแบบครุฑเขมร พื้นเป็นลายเปลวไฟ

เมื่อนำขึ้นทูลเกล้าฯ ถวายก็ชอบพระราชหฤทัย

และมีพระราชประสงค์ที่จะให้ใช้ตรานี้

เป็นตราแผ่นดินถาวรสืบไป

 จะได้ไม่ต้องสร้างขึ้นใหม่เมื่อเปลี่ยนรัชกาล 

อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงรัชสมัยของ

พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 6

พระองค์ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ

ให้พระเทวาภินิมมิต (ฉาย เทียมศิลปชัย)

เป็นผู้เขียนตราครุฑถวายใหม่

 โดยยังคงใช้ตราครุฑเดิมแบบสมัยรัชกาลที่ 5

 เพียงแต่เพิ่มพระปรมาภิไธยตามขอบพระราชลัญจกร

 และเปลี่ยนพระปรมาภิไธยที่ขอบพระราชลัญจกร

ให้ตรงตามรัชกาล

 และให้ยึดถือเป็นแบบอย่างต่อมาจนถึงปัจจุบัน

 โดยพระราชลัญจกรพระครุฑพ่าห์ประจำรัชกาล

จะสร้างขึ้นใหม่เมื่อพระมหากษัตริย์ได้รับ

การบรมราชาภิเษกแล้วเท่านั้น

 ในสมัยรัชกาลที่ 8 จึงไม่มีการสร้างพระราชลัญจกร

พระครุฑพ่าห์ประจำรัชกาลขึ้น

เนื่องจากพระองค์มิได้กระทำพระราชพิธีบรมราชาภิเษก

 คงมีแต่พระราชลัญจกรประจำรัชกาลเท่านั้น

 และเชิญพระราชลัญจกรพระครุฑพ่าห์ รัชกาลที่ 5

 ออกประทับแทน 

การใช้ตราพระครุฑพ่าห์

พระราชลัญจกรพระครุฑพ่าห์นี้

ใช้สำหรับประทับกำกับ

พระปรมาภิไธยพระมหากษัตริย์

หรือกำกับนามผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์

ซึ่งลงนามแทนในพระปรมาภิไธยพระมหากษัตริย์

นอกจากนี้ก็ยังใช้เป็นตราประจำสถานที่ราชการต่างๆ

 ของรัฐบาลไทย ใช้พิมพ์เป็นตราบนหัวหนังสือ

และเอกสารต่างๆ ของทางราชการ

และใช้เป็นตราสำหรับประทับในหนังสือราชการ

ของกรมกองต่าง ๆ

 อนึ่ง บริษัทห้างร้านใดที่จดทะเบียน

โดยชอบตามกฎหมายที่ติดต่อค้าขายกับทางราชสำนัก

 ซึ่งปรากฏว่ามีฐานะทางการเงินดี

 เป็นที่เชื่อถือแก่มหาชน

ไม่มีหนี้สินรุงรังนอกจากหนี้สินปกติจากการค้าขาย

 และจะต้องประกอบการค้าโดยสุจริต

 อาจได้รับพระบรมราชานุญาต

ให้ประดับตราพระครุฑพ่าห์เป็นตราตั้งห้าง

ไว้ที่ห้างร้านของตนได้

โดยพระมหากษัตริย์ทรงไว้ในสิทธิ

ที่จะเรียกคืนตราดังกล่าวได้ 

ตราแผ่นดินของไทยในอดีต

ก่อนหน้านั้นประเทศไทยไม่มีการกำหนด

ตราแผ่นดินที่ชัดเจนนัก มีแต่ตราประจำรัชกาล

ที่ประทับลงบนเงินพดด้วงซึ่งจะเปลี่ยนไปตามรัชกาล

ของพระมหากษัตริย์ 

นักประวัติศาสตร์สันนิษฐานว่า

สยามนำรูปครุฑพ่าห์มาใช้เป็นตราพระราชลัญจกร

ประจำแผ่นดิน ตั้งแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยา

โดยนำแบบอย่างการใช้ตรามาจากประเทศจีน

โดยอ้างอิงจดหมายเหตุลาลูแบร์ ซึ่งบันทึกว่า

 ในสมัยกรุงศรีอยุธยานั้น

 พระมหากษัตริย์มีตราประจำพระองค์

 ในจดหมายเหตุดังกล่าวไม่ได้ระบุว่าตราเป็นรูปอะไร

จึงสันนิษฐานกันว่าน่าจะเป็น ตราครุฑพ่าห์

คือ รูปพระนารายณ์ทรงครุฑ

 ทั้งนี้เพื่อให้เข้ากับคตินิยม

ที่ถือเอาองค์พระมหากษัตริย์เป็นผู้มีบุญบารมี

เทียบเท่าพระนารายณ์ผู้ทรงครุฑเป็นพาหนะ

 ในสายตาชาวต่างประเทศนั้นถือว่า

ประเทศไทยเป็นราชอาณาจักรแห่งช้างเผือก

จึงกำหนดรูปช้างเผือกลงในโล่

ทำนองเดียวกับตราประจำตระกูล

หรือตราแผ่นดินในยุโรป

เพื่อสื่อความหมายถึงราชอาณาจักรสยาม

 ซึ่งดูได้จากแผนที่โบราณฉบับต่างๆ

ที่กล่าวถึงสยามในบางฉบับ (ดูตัวอย่างได้ ที่นี่)

เนื่องจากไม่ทราบชัดเจนว่าสยามใช้เครื่องหมายอะไร

เป็นตราประจำประเทศ 

ในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าให้

เสวกเอก หม่อมเจ้าประวิช ชุมสาย

พระโอรสในพระเจ้าบรมวงศ์เธอ

 พระองค์เจ้าชุมสาย กรมขุนราชสีหวิกรม

ผูกตราประจำประเทศขึ้นเป็นครั้งแรกใน พ.ศ. 2416

 โดยอิงกับหลักการผูกตราของทางยุโรป

ที่เรียกกันว่า Heraldry

(หม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมช

เคยแปลคำนี้ลงในหนังสือเรื่อง ฝรั่งศักดินา ...





ขอบคุณที่มา fb. ราชบัลลังก์และจักรีวงค์
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

ธุลีจักรวาล



เมื่อแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน

ดวงดาวพราวพร่างฟ้าสามารถสะกดใจเราให้สงบได้

 ในยามนั้นแหละที่เราจะระลึกได้

ถึงตำแหน่งแห่งหนที่แท้จริงของเราในจักรวาล

ไม่ว่าจะยิ่งใหญ่มาจากไหน

 คุณจะรู้สึกถึงความกะจิริดของตัวเอง

เมื่ออยู่ต่อหน้าดวงดาวนับล้าน

และทางช้างเผือกที่พาดผ่านฟ้า

 ดวงดาวเหล่านี้มีขนาดมโหฬารเกินจินตนาการ

 บ้างก็เป็นดาราจักรที่กว้างหลายปีแสง

 แต่แล้วกลับกลายเป็นแค่จุดเล็ก ๆ ระยิบระยับเบื้องหน้าเรา

ใช่หรือไม่ว่าแท้จริงเราไม่ต่างจากธุลีของจักรวาล

การปรากฏตัวของเราบนพื้นโลกนั้น

แม้จะเป็นเหตุการณ์อันยิ่งใหญ่ของใครบางคน

แต่ก็ไม่ต่างจากการเกิดขึ้นของฝุ่นผงเม็ดหนึ่งในจักรวาล

พันปีนั้นนานเกินกว่าที่ทุกคนใฝ่ฝันจะอยู่ในโลกนี้

 แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยกับอายุหลายพันล้านปี

ของดวงดาวแต่ละดวงบนท้องฟ้า

 มิไยต้องเอ่ยถึงอายุของจักรวาล

เมื่อดาวดวงหนึ่งแตกดับ อาจเกิดแรงสั่นสะเทือน

ไปยังดวงดาวใกล้เคียง แต่แทบไม่มีความหมายเลย

สำหรับจักรวาลที่มีดาวแสนล้านดวงเกลื่อนกล่นเต็มฟ้า

 เมื่อดาราจักรที่ไกลหลายร้อยปีแสงระเบิดกัมปนาท

เราเคยรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนหรือไม่

 อย่างมากที่สุดก็เป็นแค่แรงกระเพื่อมเล็ก ๆ

ที่เครื่องมืออันละเอียดอ่อนเท่านั้นสามารถดักจับได้

 แล้วเหตุใดเราจึงคิดว่าการตายของเรา

เป็นปรากฏการณ์อันยิ่งใหญ่ที่โลกจะไม่มีวันลืม

เป็นเพราะเราคิดว่าตัวเรานั้นเป็นคนสำคัญ

 จึงเห็นความปรารถนาของตัวเองเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด

ยิ่งคิดว่าตัวเองใหญ่คับฟ้า

ก็ยิ่งเป็นทุกข์อย่างยิ่งเมื่อไม่สมหวัง

อดไม่ได้ที่จะกราดเกรี้ยวต่อโลกทั้งโลก

 และเมื่อถึงวันที่จะลาลับโลก

 เราอดสงสัยไม่ได้ว่าโลกจะขับเคลื่อนอย่างไรเมื่อไม่มีเรา

แต่ความจริงก็คือการตายของเรานั้นไม่ได้ต่างอะไรเลย

กับการหายวับของฝุ่นธุลีในอวกาศ โลกก็ยังหมุนอยู่ต่อไป

 และในที่สุดก็จะลืมเรา

ตราบใดที่ยังคิดถึงแต่ตัวเอง ก็ย่อมสำคัญผิดคิดว่า

ฉันคือคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เป็นประหนึ่งศูนย์กลางของโลก

 ที่ทุกคนต้องหมุนรอบ แต่เมื่อเปิดตาเบิ่งมองท้องฟ้ายามดึก

 แสงระยิบระยับของดวงดาวเต็มฟ้า

สามารถสาดส่องใจเราให้สว่างไสวและโปร่งเบา

 ความทุกข์จะลดลงและรู้สึกเจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้น

พระไพศาล วิสาโล



............................






ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

สมเด็จพระญาณสังวร

สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก

บางสิ่งที่มักไม่ใคร่มีใครรู้

...............

…ปกติแล้วพระองค์จะเสวยเพียงมื้อเดียว

 แม้แต่เมื่อเสด็จไปเสวยเพลในวังตามที่มีการอาราธนา

 ก็จะทรงจิบน้ำชาแทน
.
...สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี

ทรงเรียกเจ้าพระคุณสมเด็จฯ ว่า “หลวงปู่”

ทรงห่วงใยพระพลานามัยของ “หลวงปู่”

เพราะบางครั้งมีผู้มาเข้าเฝ้าจำนวนมาก

จนทำให้เลยเวลาเสวย จึงทรงมีลายพระหัตถ์เขียนป้าย

บอกให้ผู้เข้าเฝ้ารอก่อนเมื่อถึงเวลาเสวย
.
…เวลาเสด็จออกนอกวัด จะไม่ทรงสวมรองพระบาท

 จะทรงสวมเฉพาะจากหน้ากุฏิเมื่อมาถึงรถ

ก็จะทรงถอดออก โปรดดำเนินด้วยพระบาทเปล่า
.
…อีกสิ่งหนึ่งที่ทรงให้ความสำคัญคือ

 ก่อนเวลารุ่งสางจะต้องมีผ้า ๓ ชิ้น คือ

 สังฆาฏิสบง จีวร ไตรครองเป็นไตรหลัก

ที่ต้องมีติดประจำพระองค์ตลอด
.
…ของสำคัญในย่ามที่ทรงใช้เป็นประจำ

 ได้แก่ แว่นตา ปากกา เข็มทิศ  นาฬิกา

 ไดอารี่ ปฏิทิน ผ้าเช็ดปาก ผ้ารับประเคน
.
…เวลาที่ประทับในรถ ส่วนใหญ่จะทรงเจริญพระพุทธมนต์

ฝึกกรรมฐาน พระองค์จะทรงซ้อมทวนบทสวดมนต์ตลอด
.
...ทรงให้ความสำคัญกับการสวดมนต์เป็นอย่างมาก

 เช่น ในวันคล้ายวันประสูติมีคณะสงฆ์มาสวดมนต์ถวาย

 ลูกศิษย์ถามว่าจะทรงลงไหม ตรัสตอบว่า

 ต้องลงสิเพราะสำคัญ เขามาให้พร

ลูกศิษย์ยังกล่าวต่อว่าสวดทำไมแปลไม่ออก

ตรัสย้ำว่า คำสวดมนต์เป็นคำดีทั้งนั้น
.
…บทสวดมนต์ที่ทรงสวดเป็นประจำ

มีบทสวดมนต์เจ็ดตำนาน บทสวดมนต์สิบสองตำนาน

ถ้าเป็นพระปาฏิโมกข์ซึ่งมีความยาวมาก

จะทรงแบ่งออกเป็นหลายวัน
.
...เตียงบรรทมของพระองค์นั้นเล็กมาก

เพียงพอดีองค์เป็นเตียงโซฟาสมัยก่อน

ที่ทางด้านศีรษะจะสูงขึ้นเล็กน้อย

ส่วนด้านปลายพระบาทมีโต๊ะวางต่อมาอีกตัวหนึ่ง

สำหรับวางพัดลม โดยปกติแล้วจะบรรทมในท่าตะแคง

และบรรทมแบบมีสติทรงใช้เวลาบรรทมเฉลี่ย

คืนละประมาณสามสี่ชั่วโมง
.
...เวลาเสด็จไปที่ใด ลูกศิษย์จะต้องเตรียมข้อมูล

ไว้ตอบคำถามของเจ้าพระคุณสมเด็จฯ เกี่ยวกับทิศ

 ระดับความสูงจากน้ำทะเล เป็นต้น
.
..................

จากหนังสือ "พระผู้เจริญพร้อม"








ขอบคุณที่มา fb. วัดป่า
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

นาทีสุดท้ายของหลวงปู่เสาร์
.
ในแวดวงพระกรรมฐานสายวัดป่า

โดยเฉพาะภาคอีสานส่วนใหญ่แล้ว

ยกย่องนับถือหลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต เป็นบูรพาจารย์

จำนวนไม่น้อยสามารถสืบสายครูบาอาจารย์ย้อนหลัง

ไปถึงหลวงปู่มั่น แต่หากถามว่าใครเป็นอาจารย์ของหลวงปู่มั่น

 คำตอบก็คือหลวงปู่เสาร์ กนฺตสีโล
.
หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน ยกย่องหลวงปู่เสาร์ ว่า

เป็น “พ่อพระกรรมฐานภาคอีสาน”

ท่านมีอัธยาศัยน้อมในทางสมาธิภาวนา

และใฝ่ความสงบวิเวก จึงออกธุดงค์เป็นประจำ 

ปักกลดอยู่ในป่าหรือในถ้ำเป็นนิจ

หลังจากที่ประสบความก้าวหน้าในการปฏิบัติ

ท่านก็มาเปิดสำนักปฏิบัติธรรมที่วัดเลียบ

อ. เมืองจ. อุบลราชธานี อันเป็นบ้านเกิดของท่าน
.
หลวงปู่เสาร์เป็นพระมหาเถระที่ไม่ชอบพูด

เวลาเทศน์ก็กล่าวเพียงไม่กี่ประโยค ก็ลงจากธรรมาสน์

ว่ากันว่าทั้งวันท่านพูดกับใครไม่เกินสองประโยค

แต่ท่านมีเมตตาสูงมาก

 ไม่เคยแสดงอาการโกรธเคืองใครเลย

ใครได้พบเห็นก็รู้สึกเย็นใจ

ท่านจึงเป็นที่เคารพเลื่อมใสของพระเณรมาก
.
ศิษย์ของท่านผู้หนึ่งก็คือหลวงปู่มั่น

 หลวงปู่มั่นเคยประสบอุปสรรคในการปฏิบัติ

ถึงกับเกิดสัญญาวิปลาส

ก็ได้อาศัยหลวงปู่เสาร์ช่วยแก้วิปลาสให้จนสำเร็จ

เป็นที่อัศจรรย์แก่ลูกศิษย์

อย่างไรก็ตามท่านเป็นพระที่ถ่อมตนมาก ไม่อวดคุณวิเศษ

 หลวงพ่อพุธ ฐานิโย เล่าว่าคราวหนึ่ง

ระหว่างที่ได้อุปัฏฐากท่าน ได้ยินท่านเปรยขึ้นมาว่า

 “เวลานี้จิตข้ามันไม่สงบ มันมีแต่ความคิด”

 หลวงพ่อพุธแปลกใจ จึงถามว่า “จิตมันฟุ้งซ่านหรือไงอาจารย์”

 หลวงปู่เสาร์ตอบสั้นๆ ว่า “ถ้าให้มันหยุดนิ่งมันก็ไม่ก้าวหน้า”

 หลวงพ่อพุธเล่าว่ากว่าจะเข้าใจความหมายของท่าน

ก็ใช้เวลาหลายปี กล่าวคือ ท่านหมายความว่า

เวลาปฏิบัติถ้าจิตมันหยุดนิ่งก็ปล่อยให้มันหยุดนิ่งไป

 อย่าไปรบกวนมัน ถ้ามันจะคิดก็ให้มันคิดไป

เราเอาสติตัวเดียวเป็นตัวตั้งตัวตี
.
หลวงปู่เสาร์มีวัตรปฏิบัติอยู่ข้อหนึ่งคือ เมื่อออกพรรษา

ท่านจะพาศิษย์ออกธุดงค์เป็นเวลาหลายเดือน

 ส่วนใหญ่มักไปที่ประเทศลาว

 แล้วกลับมาจำพรรษาที่เมืองไทย

 จนแม้ชราแล้วท่านก็ยังบำเพ็ญธุดงควัตรดังกล่าว

 ในปี ๒๔๘๔ ขณะที่ท่านอายุ ๘๒ ปีท่านได้พาศิษย์ไปธุดงค์

ที่จำปาศักดิ์และปากเซ ประเทศลาว เช่นเคย

แต่ปีนั้นท่านอาพาธตั้งแต่ก่อนออกพรรษาแล้ว

เรื่องของเรื่องก็คือบ่ายวันหนึ่ง

ขณะที่ท่านนั่งสมาธิอยู่ใต้โคนต้นยาง

 มีเหยี่ยวตัวหนึ่งโฉบเอารังผึ้งซึ่งอยู่บนต้นยางต้นนั้น

 รวงผึ้งส่วนหนึ่งตกลงมาใกล้ๆ กับที่ท่านนั่งอยู่

ผึ้งจึงรุมกัดต่อยท่านหลายตัว

จนท่านต้องเข้าไปหลบในมุ้งกลด

 นับแต่นั้นท่านก็อาพาธมาโดยตลอด
.
เมื่อท่านออกธุดงค์เข้าไปในเมืองลาวได้พักใหญ่

 ก็ป่วยหนักศิษย์จึงพาท่านกลับมายังนครจำปาศักดิ์

ระหว่างนั้นท่านนั่งหลับตามาตลอด

 เมื่อถึงที่หมาย ท่านลืมตาขึ้นแล้วพูดว่า

 “ถึงแล้วใช่ไหม ให้นำเราไปยังอุโบสถเลย

 เพราะเราจะไปตายที่นั่น”

 ศิษย์ได้ประคองท่านเข้าไปในอุโบสถ

แล้วท่านสั่งให้เอาผ้าสังฆาฏิมาพาด นั่งสมาธิพักใหญ่

แล้วท่านก็กราบพระสามครั้ง

 พอกราบครั้งที่สาม ท่านก็นิ่งงัน ไม่ขยับเขยื้อน

ลูกศิษย์เห็นท่านกราบนานผิดสังเกต

 จึงเอามือแตะที่จมูกท่าน ปรากฏว่าท่านหมดลมหายใจแล้ว
.
๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๘๔ คือวันที่หลวงปู่เสาร์มรณภาพ

เป็นการมรณภาพที่แปลกไม่เหมือนใคร

คือมรณภาพในท่านั่ง กราบหน้าพระพุทธรูป
.

.....................

หลวงปู่เสาร์ กนฺตสีโล

จากหนังสือลำธารริมลานธรรม 2

 เรียบเรียงโดย

พระไพศาล วิสาโล








ขอบคุณที่มา fb. วัดป่า
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ