Group Blog
All Blog
|
(‿✿) ♣ ปริศนาไร้พรมแดน .... ตอนที่ 2 ♣
 เพื่อนรุ่นน้องเล่าให้ฟังว่า แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า ทำไมถึงต้องโกงเราวะ "แล้วลูกมันตอบว่าอย่างไรล่ะ " ฉันซักทันที... "มันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกพี่ มันบอกผมว่า ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้พ่อก็อยู่อย่างมีความสุขแล้วนี่นา" ผมจึงพูดต่อว่า ลูกผมมันตอบว่า ที่เขาลำบากกว่าเรามากมายนัก มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เราควรอยู่กับปัจจุบันดีกว่านะพ่อ" ผมจึงถามต่อว่า "แล้วปัจจุบันมันดีอย่างไร ไหนพูดมาซิ" ลูกผมมันตอบว่า ผมจึงถามว่า ลูกผมมันก็ตอบว่า คนที่ไปหาหมอน่ะคนมีทุกข์ทั้งนั้น เพราะเราก็ไม่ต้องการอะไรเพิ่มเดิม อยู่ในปัจจุบันที่ดีที่สุดก็พอแล้ว ผมจึงถามอีกว่า ลูกผมมันตอบว่า โอกาสยังมีอีก เราก็สอบใหม่อีกก็ได้ เพียงแต่เราก็เตรียมตัวให้มากยิ่งขึ้นก็เท่านั้น แต่ถ้ามันยังสอบไม่ได้อีก ยังมีวิธีอื่นๆ อีกมากมาย ที่พอจะช่วยเหลือคนทุกข์ได้ ไม่ต้องเป็นหมอก็ช่วยได้ แต่ที่เลือกหมอ แล้วพี่คิดว่าอย่างไรล่ะ มันพูดซะอย่างนี้ หรือว่า มันอาจจะเพี้ยนไปแล้ว หรือพี่คิดว่าอย่างไร ฉันนั่งฟังแล้วก็หัวเราะ บอกน้องมันไปว่า แต่พ่อมันยังอยู่ตรงนี้เอง ค่อยๆตามมันไปเถอะ .....................................
(‿✿) ✯ ✯  (‿✿)♣ ปริศนาไร้พรมแดน ตอนที่ 1 ♣
เขาควรจะทำอย่างไรกับลูกชายของเขาดี ไม่เหมือนกับเพื่อนในวัยเดียวกัน พ่อเขากลับว่า ฉันเลยถามไปว่า "ก็เมื่อวานนี้ซิ เขาบ่นกับผมว่า " ผมจึงถามไปว่า "แล้วเอ็งทำให้เขาหรือเปล่าล่ะ" ไอ้ลูกผมมันตอบว่า ผมจึงถามว่า ก็สนับสนุนให้ม้นขี้เกียจด้วยละ" ลูกผมตอบว่า คิดซะว่าเราได้ทบทวนการเรียนอีกครั้งก็แล้วกัน แต่เค้ามันต้องยอมเค้านะพ่อ อีกอย่างไม่มีใครกล้ามาตอแยกับเค้าหรอก เหนือกว่าในเรื่องวิชาการไงพ่อ พ่อแม่มันก็จะเสียใจ นี่แหละเหตุผล ผมฟังลูกอธิบายแล้วก็เถียงไม่ออก ลูกผมมันกลับตอบผมว่า ผมจึงถามมันว่า ลูกผมมันตอบว่า ที่เขาแข่งกับเด็กต่างประเทศน่ะ ผมฟังแล้วก็ทึ่งมาก จึงได้พูดว่า ลูกผมมันก็ตอบว่า และผมน่ะยังมีโอกาสสอบอีกตั้งหลายครั้งนะพ่อ "นี่ไงลูกผม แล้วพี่จะว่าไง จะเตลิดเปิดเปิงไปใหญ่นะพี่" ฉันได้แต่หัวเราะแล้วตอบไปว่า เพราะมันไปถึงอนาคตแล้ว (‿✿) ✮ ✮ ✮  ✯ ✯ ✯ ...หยุดหรือยังจ๊ะ....เจ้านาย.....✿
 ฉันต้องมี "เจ้านาย" อย่างแน่นอน คราคร่ำไปด้วยขวด และแก้ว โต๊ะตัวนี้ภารโรงที่น่ารักเป็นผู้สร้างมันขึ้นมา ที่ทำงานฉันอยู่ไกลจากความศิวิไลของตัวเมืองมากมายนัก เรียกได้ว่ายังเป็นป่าเขาลำเนาไพร เย็นลงจะมีแต่ความเงียบเข้าครอบงำ พระเอกในที่ทำงานของฉันหลายคน ทุกคนได้ทิ้งครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นเอาไว้ ก็อาจเป็นได้ ฉันสุดจะเดาได้ ..... ทุกคนจะมีชีวิตที่สนุกสนานโดยปราศจากผู้ดูแลกันทุกคน ยกเว้นวันศุกร์ที่หลังจากงานเลิก สถานกักกันตัวของใครของมัน แต่คิดว่าป่านนี้ทุกคนอาจจะได้ไปอยู่อีกโลกหนึ่ง โดยให้เหตุผลเพียงสั้นๆว่า กับข้าวก็หาเอาเองก็แล้วกันนะ "นี่ไงความรักที่คุณแม่บ้านเธอมีให้กับสามีสุดที่รัก "คิดยังไงนะถึงเลือกมาอยู่ที่นี่ แต่ทำไมดันมาลงตรงนี้วะ เดี๋ยวก็ร้องไห้ขี้มูกโป่ง ประเทศชาติคงไปได้ดี " ทุกคนถึงกับส่ายหน้า และพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เจ้านายได้พูดว่า " อย่าทำหน้าแบบสมเพศข้า ขนาดนั้นเลย จนหลงคิดว่าตัวเองเป็นวัวไปแล้ว โชคดีนะลูก..".. หมู เห็ด เป็ด ไก่ กับเขาบ้างแล้วซินะเจ้านาย แต่ยังข้องใจอยากถามท่านอีกหน่อยว่า "ท่านหยุดน้อยใจ กับโชคชตา
♣♣♣ บุเรงนองพิโรธ ♣♣♣
 เรียกได้ว่าต้องมีคนโดนเด็ดทิ้งทุกวัน ก็ไปตรวจราชการที่อำเภอท่าสองยางกัน คนอย่างฉันน่ะไม่กลัวตายหรอก นายยิ้มและพูดว่า เออเอ็งแน่ ไปก็ไป เรียกว่า เขาเรียกพ่อกันละ ท่านไม่มีลูกสาว จึงรักฉันเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง ที่บ้านพ่อ แม่จะทำเป็นโรงทาน ฮ่าๆ นี่แหละพ่อละ เรามีแซวกันโดยตลอด เมื่อตรวจงานเสร็จ ประมาณ 5 โมงเย็น เขาต้อนรับเราด้วยอาหารท้องถิ่นหลายอย่าง กินกันจนปากแดงเหมือนกินเลือดสดๆยังไงยังงั้นเชียว ส่วนเหล้าดีๆมียี่ห้อ ไม่มีหรอก พี่หัวหน้าส่วนได้ไปส่งนายกลับที่พัก บ้านจึงไม่มีใคร สักพักพี่ก็กลับมาร่วมวงกับเราต่อ ไม่ใช่กลัวตายนะ แต่ก็ไม่อยากตายกันน่ะ ฮ่าๆ จบดีกว่าจินตนาการไปเองก็แล้วกันนะ ........................... ☺♦☺ ห้าม!!!! เจ้าพ่อดูงิ้ว ☺♦☺
 สถานที่นั้นเป็นสถานที่ราชการ ออกกำลังกายโดยการเล่นบอลกัน หันหน้ามาทางอาคารที่ทำงานของเรา ก็ได้ความว่า จะมีงานประจำปีฉลองเจ้าพ่อ งิ้วได้มาพร้อมที่จะเปิดการแสดงแล้ว ในขณะนั้นฉันเห็นนายมีแขกมาขอพบ นายถามว่าใครเป็นคนหางิ้วมาแสดง จัดงานฉลองเจ้าพ่อทุกปี นายให้ไปตามกำนันมา แล้วก็พูดขึ้นว่า จะจัดงานฉลองท่านไม่ว่า เพราะส่งเสียงดังทำลายสมาธิของข้าราชการ อีกทั้งเสียงที่ดังยังทำให้พูดจากันไม่รู้เรื่อง เรื่องการงานก็ถามกันไม่รู้เรื่อง ให้หยูดการแสดงซะ กระซิบใกล้ๆ ภารโรงพยักหน้าแล้วก็เดินหายไป จึงได้เรียกฉันเข้าไปหา แล้วถามว่า ก็ไม่มีอะไรหรอกท่าน และนี่ก็ตั้งใจ จะโทรไปไฟฟ้าขอความร่วมมือ จนหมดงานประจำปี ที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกไป ฮ่าๆ
|
tangkay
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [?] (‿✿) พออายุเลยเลขหกฉันยกเครื่อง มอบทุกเรื่องที่เคยรู้คู่ความเห็น มอบประสบการณ์ผ่านพบจบประเด็น ไม่ยากเย็นเรื่องความรู้ตามดูกัน ฉันคนเก่าเล่าความหลังยังจำได้ แต่ด้วยวัยที่เหลือน้อยค่อยสร้างสรร ยอมรับเรื่องเนตโซเชียลเรียนไม่ทัน อย่าโกรธฉันแค่สูงวัยแต่ใจจริง ด้วยอายุมากมายอยากได้เพื่อน หลากหลายเกลื่อนทุกวัยทั้งชายหญิง คุยทุกเรื่องแลกเปลี่ยนรู้คู่ความจริง หลากหลายสิ่งฉันไม่รู้ดูจากเธอ .... สิบปีผ่านไป....... อายุเข้าเลขเจ็ดไม่เผ็ดจี๊ด เคยเปรี้ยวปรี๊ดก็ต้องถอยคอยเติมหวาน ด้วยเคยเกริ่นบอกเล่ามาเนิ่นนาน ก็ยังพาลหมดแรงล้าพากายตรม ด้วยชีวิตผ่านมาพาเป็นสุข ยังสนุกกับการให้ใจสุขสม อยากบอกเล่ากล่าวอ้างบางอารมณ์ แม้คนชมจะร้องว้า....ไม่ว่ากัน ปัจจุบันเขียนน้อยค่อยเหินห่าง ระบบร่างเปลี่ยนแปลงเหมือนแกล้งฉัน เราคนแก่ตามแก้ไม่ค่อยทัน ยักแย่ยันค่อยศึกษาหาข้อมูล แต่ด้วยคิดถึงแฟนคลับกระชับมิตร จึงต้องคิดตามต่อไปไม่ให้สูญ ส่งความรู้คู่ธรรมะทวีคูณ เพื่อเพิ่มพูนให้รู้กันฉันสุขใจ Link |
