Group Blog
### ชีวิตตน...คนแบบไหน ###





เมื่อครั้งที่ฉันเดินทางไปรับราชการทางภาคเหนือใหม่ๆ 
ด้วยอาชีพการงานที่จะต้องพบปะผู้คน
มากมายหลายประเภท 
 เอาเป็นว่าตั้งแต่คนจนไปจนถึงคนรวย นั่นแหละ
  คนทั้งหลายเหล่านี้ฉันต้องพบเจอ
เขาทุกวันที่ราชการทำงาน 
 ต้องได้ซักถามพูดคุยกับเขาทุกคน แต่ละคน
ไม่เหมือนกันเลย บางคนก็แลดูซื่อ 
 บางครั้งซื่อจนไม่รู้อะไรเลย
  ถามตอบอะไรก็ตอบตรงๆไม่อ้อมค้อมและไม่โกหก
   บางคนก็มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวไปหมด
  ถามเรื่องน้ำเขาสามารถตอบไปได้ถึงฟ้า
แถมมีนกบินบนฟ้าอีกด้วย 
 เรียกได้ว่าชักแม่น้ำทั้งห้าตอบจนเราเคลิ้มเชียวละ
  บางคนก็ใจเย็น บางคนก็ใจร้อน จิปาถะ
   มากมายสุดบรรยายนะเธอ เอาเป็นว่า
ฉันชักจะสนใจ "คน" ขึ้นมาแล้วซิ
  เอ....แล้วเราล่ะเป็นคนอย่างไร 
 ฉันชักจะสงสัยตัวฉันเองขึ้นมาแล้วละ
แต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้
  เพราะคนอย่างเรามันก็เหมือนคนอื่นบ้างบางอย่าง 
 และบางอย่างเราก็ไม่เหมือนใคร 
  และนี่แหละคือสาเหตุแห่งความสงสัย 
 จนฉันต้องหาคำตอบให้ได้ ว่าคนมันคือใครกันแน่
   และนับจากนั้นมา ฉันก็เริ่มศึกษาเรื่องคนมาโดยตลอด


ฉันเริ่มจากการอ่านหนังสือมากมาย
  และเรียกได้ว่าแทบทุกชนิด
  ยกเว้นภาษาที่ฉันอ่านมันไม่รู้เรื่องนั่นแหละฉันจึงไม่หยิบอ่าน
ในขณะเดียวกันฉันก็เริ่มเก็บข้อมูลของคนทุกคน
ที่เข้ามาหาฉัน และกับคนที่ฉันต้องพูดคุยด้วย
  ฉันเก็บมันทั้งหมดแต่ละวันฉันจะต้องนำคนเหล่านั้น
มาทำการวิจัยด้วยตัวเองว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้น
  ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้
โอ๊ย...นี่มันงานใหญ่เชียวนะ ฉันรำพึงกับตัวเอง
  แต่ก็เป็นงานที่สนุกและท้าทายอะไรเช่นนี้่ 
  ฉันไม่ยอมท้อและแพ้ง่ายๆ  หรอก 
 ต้องศึกษามันต่อไปให้กระจ่างให้ได้ 
  เอ...แต่ตัวละครในนวนิยายนี่่ คนเขียนทำไมรู้ล่ะ
ว่าคนนี้ต้องเป็นอย่างไร คนนี้คิดอย่างไร
  คนนี้ต้องแสดงอย่างไร อ่านไปอ่านมา
ฉันก็เริ่มบ้าอ่านยิ่งขึ้นไปอีก 
 แต่ฉันก็ได้ข้อสรุปมาอย่างหนึ่งนะว่า
นวนิยายที่ผู้เขียนกำหนดชตาชีวิตของตัวละครน่ะ
  มันก็มาจากจินตนาการของผู้เขียนที่มีทั้งรักทั้งชังนั่นแหละ
  รักแบบไหนก็ให้พระเอกนางเอกเป็นแบบนั้น 
 เกลียดแบบไหนก็ให้ผู้ร้ายรับไปเต็มๆ
  บางครั้งมันถึงขนาดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้
  แต่พวกเขาก็เขียนให้มันเป็นไปได้ซะงั้น


ในขณะที่ฉันศึกษาคนอื่น ฉันก็ศึกษาตัวฉันเองด้วย
  เอาเป็นว่าได้ข้อสรุปมาคร่าวๆว่า 
  ตัวเราก็ไม่ได้ดีอะไรเลย จะมีดีก็เพียงนิดเดียว
ที่พอพูดได้อย่างภาคภูมิใจก็คือ
  ฉันเป็นคนซื่อสัตย์สุจริต และกตัญญูรู้คุณ
 เรื่องนี้แม่เป็นคนปลูกฝังมาตั้งแต่เกิดแล้วละ
  แม่จะพูดเสมอว่าคนเราต้องมีศักดิ์ศรีในตัวเอง
อย่าไปอยากได้ของๆใครที่ไม่ใช่ของเรา 
  แต่ของของเราถ้าแบ่งปันได้ก็ให้แบ่งปันกันไปอย่าหวง
และต้องกตัญญูรู้คุณกับผู้มีพระคุณทุกคน
   ฉันก็ได้รับมาปฏิบัติอย่างเคร่งครัดมาจนทุกวันนี้แหละ
แต่เรื่องอื่นๆ นอกจากนี้ ฉันก็มีเลวมีดีเหมือนเธอทุกคน
  แต่เนื่องจากชอบอ่าน ชอบคุย ชอบซักถามไปหมด
  เรียกว่าเป็นคนช่างสงสัยมาก
ฉันจึงได้เรียนรู้อะไรมากมายในชีวิต
ที่ผ่านมาถึงหกสิบสองปีเต็ม
  พอที่จะถ่ายทอดให้คุณๆที่รู้กันบ้าง
เพียงเป็นกระสายยาเท่านั้น
   ปัจจุบันนี้ฉันไม่อยากเรียนรู้อะไรแล้ว 
  ฉันได้แต่บอกตัวเองว่าอะไรทำแล้วมีความสุขก็ทำไป
   เพราะชีวิตเหลือน้อยเต็มที อย่ามัวรีรอผลัดวันประกันพรุ่ง
มันอาจจะสายและอาจจะไม่รู้ว่า
  "ความสุข" นั้นมันคืออะไรกัน


และในหัวข้อต่อๆไปที่ฉันจะเขียนนั้น 
  มันก็คือบทสรุปต่างๆที่ฉันได้ค้นหา 
 และ ทำวิจัยด้วยตัวเองแล้วทั้งสิ้น 
 ติดตามอ่านต่อไปถ้าท่านอยากรู้
และไม่เบื่อหน่ายเสียก่อน
  และขอยืนยันว่าเรื่องที่จะเขียนต่อไป
นี้เป็นเรื่องจริงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตความเป็นคนของฉันทั้งสิ้น
  อาจจะเป็นประโยชน์ต่อท่านบ้างถ้าท่านไปพบเจอมันเข้า
  ก็ถือว่าเรามีบทเรียนมาแล้ว
พอจะนำไปแนวทางนำเป็นทางเดินของชีวิตต่อไป.










Create Date : 18 พฤษภาคม 2554
Last Update : 3 กรกฎาคม 2559 12:00:32 น.
Counter : 518 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

tangkay
Location :
ชลบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [?]



(•‿•✿) พออายุเลยเลขหกฉันยกเครื่อง
มอบทุกเรื่องที่เคยรู้คู่ความเห็น
มอบประสบการณ์ผ่านพบจบประเด็น
ไม่ยากเย็นเรื่องความรู้ตามดูกัน
ฉันคนเก่าเล่าความหลังยังจำได้
แต่ด้วยวัยที่เหลือน้อยค่อยสร้างสรร
ยอมรับเรื่องเนตโซเชียลเรียนไม่ทัน
อย่าโกรธฉันแค่สูงวัยแต่ใจจริง
ด้วยอายุมากมายอยากได้เพื่อน
หลากหลายเกลื่อนทุกวัยทั้งชายหญิง
คุยทุกเรื่องแลกเปลี่ยนรู้คู่ความจริง
หลากหลายสิ่งฉันไม่รู้ดูจากเธอ ....
สิบปีผ่านไป.......
อายุเข้าเลขเจ็ดไม่เผ็ดจี๊ด
เคยเปรี้ยวปรี๊ดก็ต้องถอยคอยเติมหวาน
ด้วยเคยเกริ่นบอกเล่ามาเนิ่นนาน
ก็ยังพาลหมดแรงล้าพากายตรม
ด้วยชีวิตผ่านมาพาเป็นสุข
ยังสนุกกับการให้ใจสุขสม
อยากบอกเล่ากล่าวอ้างบางอารมณ์
แม้คนชมจะร้องว้า....ไม่ว่ากัน
ปัจจุบันเขียนน้อยค่อยเหินห่าง
ระบบร่างเปลี่ยนแปลงเหมือนแกล้งฉัน
เราคนแก่ตามแก้ไม่ค่อยทัน
ยักแย่ยันค่อยศึกษาหาข้อมูล
แต่ด้วยคิดถึงแฟนคลับกระชับมิตร
จึงต้องคิดตามต่อไปไม่ให้สูญ
ส่งความรู้คู่ธรรมะทวีคูณ
เพื่อเพิ่มพูนให้รู้กันฉันสุขใจ