“หลักของสติ”

หลักของสติก็คือปัจจุบัน ให้จิตอยู่ในปัจจุบัน

อยู่กับการกระทำของร่างกาย

ถ้าอยู่กับการกระทำของร่างกาย ก็จะมีสติ

 ถ้าปล่อยให้ร่างกายอยู่ไปตามลำพัง

ส่วนจิตไปคิดเรื่องอื่นก็จะไม่มีสติ

ถ้าไม่มีสติก็จะไม่สามารถทำใจ ให้สงบได้

เพราะใจไม่อยู่กับที่ ไปที่โน่นมาที่นี่ คิดเรื่องนั้นคิดเรื่องนี้

พวกเรามีสติกันน้อยมาก มีพอกับการดำรงชีพ

 มีสติอยู่กับการกระทำเพียงแวบเดียว

แล้วก็ไปคิดเรื่องอื่น แล้วก็กลับมาที่การกระทำ

ไม่ได้อยู่กับการกระทำอย่างต่อเนื่อง ใจจึงไม่นิ่ง

มีอารมณ์ต่างๆเกิดขึ้น ตามความคิดปรุงแต่งต่างๆ

 คิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ แล้วก็เกิดอารมณ์ต่างๆขึ้นมา

อยากให้เป็นอย่างนั้น อยากให้เป็นอย่างนี้

อยากไม่ให้เป็นอย่างนั้น อยากไม่ให้เป็นอย่างนี้

เกิดความดีใจเสียใจ ไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ถ้าเป็นไปตามความอยาก ก็ดีใจ

ถ้าไม่เป็นไปตามความอยากก็เสียใจ

ชีวิตของพวกเราจึงวนไปเวียนมากับความดีใจเสียใจ

ถ้าสามารถควบคุมใจให้นิ่ง ไม่ให้อยาก

 ใจก็จะไม่เสียใจหรือดีใจ จะรู้สึกเฉยๆ

กับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น ไม่เดือดร้อนไม่วุ่นวาย

 ไม่ดีใจไม่เสียใจ เฉยๆสบายๆ ดีกว่าเสียใจหรือดีใจ

 เพราะเวลาดีใจก็อยากจะให้ดีใจ ไปเรื่อยๆ

 พอไม่ดีใจก็จะเสียใจ

ปัญหาของพวกเราคือไม่มีสติ

ที่จะคอยควบคุมใจให้อยู่เฉยๆ ให้สักแต่ว่ารู้

เช่นทำอะไรก็ให้สักแต่ว่ารู้ กำลังเดินก็รู้ว่ากำลังเดิน

 กำลังรับประทานอาหาร ก็รู้ว่ากำลังรับประทานอาหาร

 ไม่คิดเรื่องราวต่างๆ

การเจริญสติจึงเป็นงานที่สำคัญมาก

 เป็นกุญแจสำคัญต่อการพัฒนาธรรมะต่างๆ

คือสมาธิปัญญาและ วิมุตติการหลุดพ้น

 จะเกิดขึ้นจากการเจริญสติเป็นจุดเริ่มต้น

เหมือนกับการเรียนหนังสือ

ต้องเริ่มต้นที่การเรียน ก. ไก่ ข. ไข่ จนจำได้ทุกตัวอักษร

 จากนั้นก็หัดสะกด สระ อะ สระ อา แล้วก็ผสมตัวอักษร

ศึกษาคำนิยามของแต่ละคำ ก็จะอ่านออกเขียนได้

 การบรรลุมรรคผลนิพพาน มีปัญญา มีสมาธิ

 ต้องมีสติก่อน พวกเราสามารถเจริญสติได้ตลอดเวลา

ตั้งแต่ตื่นจนหลับ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน

อยู่ที่วัดหรืออยู่ที่ทำงาน พอตื่นขึ้นมาก็ควรตั้งสติเลย

 ผูกจิตให้อยู่กับร่างกาย ไม่ให้จิตไปที่อื่น

ให้ดูว่าร่างกายกำลังทำอะไร

กำลังนอน กำลังลุกขึ้น กำลังยืน กำลังเดิน

 กำลังทำกิจต่างๆ กำลังล้างหน้าล้างตาอาบน้ำแปรงฟัน

กำลังแต่งตัว ต้องอยู่กับการกระทำ ไม่ไปคิดเรื่องอื่น

ถ้ามีความจำเป็นต้องคิด

ก็ให้หยุดการกระทำของร่างกายไว้ก่อน

แล้วเอาสติมาจดจ่ออยู่กับความคิด ให้คิดด้วยเหตุด้วยผล

คิดไปตามความจำเป็น พอคิดเสร็จแล้ว ก็หยุดคิด

อย่าคิดเพ้อเจ้อเพ้อฝัน อยากให้เป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้

ไม่เกิดประโยชน์ ไม่ควรคิด

ควรหันกลับมาเฝ้าดูการกระทำของร่างกาย

จะสามารถควบคุมความคิดได้

เวลานั่งสมาธิบริกรรมพุทโธ ก็จะอยู่กับการบริกรรมพุทโธ

 จะไม่ไปคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ ไม่นานจิตก็จะรวมลง

 เข้าสู่ความสงบ พอสงบแล้วจะเห็นคุณค่าของความสงบ

 ว่าเป็นความสุขที่เลิศกว่าความสุขทั้งหลาย

ต่อให้เอาเงินร้อยล้านมาแลกกับความสุขนี้ก็แลกไม่ได้

เพราะเงินร้อยล้านซื้อความสุขแบบนี้ไม่ได้

เป็นความสุขที่ต้องปฏิบัติเอง ปฏิบัติแทนกันไม่ได้

ความสุขแบบนี้ที่ทำให้พระพุทธเจ้า

สามารถสละราชสมบัติ ออกไปอยู่ในป่าในเขาได้

 เพราะในสมัยที่ทรงพระเยาว์

 ทรงเคยประสบกับความสงบของจิตนี้มาแล้ว

 ขณะที่ทรงประทับอยู่ตามลำพัง

พวกข้าราชบริพารไปทำภารกิจอื่น

 พอไม่มีอะไรมารบกวนจิตก็สงบตัวลง

ตามที่เคยฝึกมาในอดีต

ก็เกิดความสุขที่ประทับใจกว่าความสุขอื่น

เช่นความสุขทางตาหูจมูกลิ้นกาย

 ถ้าได้สัมผัสกับความสุขแบบนี้แล้วจะติดใจ

จะว่าโลภก็ว่าได้ แต่ความจริงเป็นฉันทะความพอใจ

ที่จะทำให้ความสุขแบบนี้เพิ่มมากขึ้นไปเรื่อยๆ

 ก็จะเกิดฉันทะวิริยะจิตตะวิมังสาตามมา

 ฉันทะคือความยินดี ที่จะเจริญสติตลอดเวลา

ยินดีที่จะสละความสุขทางตาหูจมูกลิ้นกาย

สละลาภยศสรรเสริญ เพื่อทุ่มเทเวลา

 กับการสร้างความสุขทางจิตใจ ทำจิตใจให้สงบ

ด้วยการปลีกวิเวก หาสถานที่สงบสงัดอยู่ตามลำพัง

 เพื่อเจริญสติและสมาธิ เพื่อความสงบของจิต

 ถ้าได้สัมผัสเพียงครั้งเดียวจะติดอกติดใจ

 เหมือนกับได้ชมภาพยนตร์ตัวอย่าง ที่ต้องชมให้ได้

 พอหนังจริงเข้าโรง ก็จะไปดูทันที

การนั่งสมาธินี้ก็เหมือนกัน

เวลานั่งแล้วจิตสงบได้ครั้งแรก

 จะติดอกติดใจ ถึงแม้จะได้สัมผัสเพียงชั่วขณะเดียว

 แต่เป็นความสุขที่พลิกหน้ามือเป็นหลังมือ

 พลิกจิตที่วุ่นวายว้าวุ่น ให้เป็นจิตที่นิ่งสงบ

ความวุ่นวายที่เกิดจากการต่อสู้ระหว่างกิเลสกับธรรม

 จะหายไปหมดเลย เวลาจิตสงบตัวลงไป

 จะเบาอกเบาใจ สุขใจ มหัศจรรย์ใจ

จะรู้ว่าของดีจริงๆไม่ได้อยู่ที่ไหน อยู่ที่จิตนี่เอง

ไม่ต้องไปเสียเวลาหาความสุข จากสิ่งต่างๆภายนอก

 ต่อให้ไปท่องเที่ยวรอบโลก ก็จะไม่ได้พบกับความสุขแบบนี้

 ทำอะไรมากน้อยเพียงไร ก็จะไม่ได้ความสุขแบบนี้

ถ้าได้รับความสุขแบบนี้แล้ว

จะขวนขวายใฝ่ฝันแต่ความสุขแบบนี้

ถ้ายังมีภารกิจการงาน ก็จะตัดให้น้อยลงไป

ให้หมดไปตามลำดับ

นี่คือความประเสริฐของการเจริญสติ

ที่พวกเราต้องทำในชีวิตประจำวัน

อย่าไปรอเจริญสติเวลาที่ไปอยู่วัด

เพราะจะไม่ทันการณ์ ต้องเจริญสติในชีวิตประจำวันทุกวัน

 ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาจนหลับไป ควบคุมจิตให้อยู่กับร่างกาย

 เรียกว่ากายคตาสติปัฏฐาน ตั้งสติอยู่ที่ร่างกาย

ซึ่งมีอยู่หลายลักษณะด้วยกัน

เช่นการกระทำต่างๆของร่างกาย ไม่ว่าจะทำอะไร

รับประทานอาหาร ทำกับข้าว เขียนหนังสือ

อ่านหนังสือ ต้องมีสติอยู่กับการกระทำอย่างเดียว

ไม่ไปคิดเรื่องอื่น ถ้าทำอย่างนี้แล้ว

 จะดึงจิตไว้ไม่ให้ลอยไปลอยมา

ถ้าไม่มีสติจะทำหลายอย่างควบคู่กันไป

 เช่นกำลังรับประทานอาหาร ก็จะคิดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้

 คิดถึงอนาคต คิดถึงอดีต ไม่อยู่ในปัจจุบัน

จิตก็จะไม่นิ่ง จะแกว่งไปแกว่งมา

ถ้าควบคุมจิตให้อยู่กับการกระทำของร่างกายได้

 ก็จะมีสติควบคุมใจให้อยู่ในปัจจุบัน ให้นิ่ง ให้สงบได้

เวลาว่างจากภารกิจการงาน

ก็นั่งหลับตาบริกรรมพุทโธ ถ้าชอบการบริกรรม

ถ้าไม่ชอบจะดูลมหายใจ เข้าออกก็ได้

จะใช้มรณานุสติหรืออสุภกรรมฐาน เป็นเครื่องผูกใจก็ได้

ให้ใจอยู่กับเรื่องเดียว ถ้าไม่ไปคิดเรื่องอื่น

ก็จะรวมตัวเข้าสู่ความสงบ พอสงบแล้วก็ไม่ต้องทำอะไร

 ถ้าบริกรรมพุทโธก็จะหยุดไปโดยปริยาย

 ถ้าดูลมหายใจเข้าออก ลมก็จะหายไป

จะอยู่กับความว่าง ความสงบ ความพอ

 ไม่อยากได้อะไร เป็นอุเบกขา

 สักแต่ว่ารู้ ก็ปล่อยให้สงบให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้

อย่าไปดึงให้ออกมาคิดทางปัญญา เพราะยังไม่ใช่เวลา

เวลาสงบเป็นเวลาเติมพลังเติมอาหาร

ยิ่งสงบได้นานเท่าไหร่ ก็จะยิ่งอิ่มเอิบใจ

 จะทำให้กิเลสตัณหาความอยากอ่อนกำลังลงไป

พอออกมาจากสมาธิ มารับรู้ร่างกาย รูปเสียงกลิ่นรส

 เริ่มคิดปรุงแต่ง ก็อย่าปล่อยให้คิดเรื่อยเปื่อย

 ให้คิดทางปัญญา ปัญญาจะไม่เกิดขึ้นเอง

หลังจากที่ได้สมาธิแล้ว มักจะเข้าใจผิด

คิดว่าพอมีสมาธิแล้วปัญญาจะเกิดมาขึ้นเอง

ต้องพิจารณาไตรลักษณ์ อนิจจังทุกขังอนัตตา

 ถึงจะเกิดปัญญา เช่นพิจารณาสิ่งที่ใจมีความผูกพันอยู่

ถ้ามีความผูกพันกับการงาน

 ก็พิจารณาว่าการงานไม่เที่ยง มีเกิดมีดับเป็นธรรมดา

 สักวันหนึ่งก็ต้องดับไป ต้องออกจากงาน

 ไม่อยู่กับงานไปตลอด ต้องไม่ยึดติด ต้องปล่อยวาง

 จะได้ไม่วิตกกังวล จะมีงานทำหรือไม่

เตรียมตัวเตรียมใจรับ กับการเปลี่ยนแปลง

 เวลาเกิดเหตุการณ์จริงขึ้นมาจะได้ไม่ทุกข์ใจ.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

..........................

กัณฑ์ที่ ๔๒๗ วันที่ ๗ สิงหาคม ๒๕๕๔

 (จุลธรรมนำใจ ๒๖)

“หลักของสติ”






ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ