“เปิดโรงเรียนสอนทำใจให้สงบ”

ถ้าโลกนี้เปลี่ยนวิธีสร้างความสุขกัน

 เปิดโรงเรียนสอนวิธีทำใจให้สงบ

 เด็กอนุบาลก็จับมานั่งสมาธิกันเลย

 ไม่ต้องเรียน กอไก่ ขอไข่อะไรให้มันวุ่นวาย

เอบีซีก็ไม่ต้องเรียน ไม่ต้องอ่านอะไร

ไม่ต้องรู้อะไร รู้จักวิธีทำความสงบอย่างเดียวพอ

เชื่อไหมคนที่บวชในพระพุทธศาสนานี้

อ่านหนังสือไม่ออกก็บวชได้

ขอให้มีหูฟังแล้วเข้าใจสิ่งที่จะต้องทำเท่านั้น

ไม่ต้องอ่านหนังสือก็ได้ อ่านหนังสือไม่ออกก็ไม่เป็นไร

 เป็นพระอรหันต์ได้

คนที่อ่านหนังสือไม่ออกนี้เป็นพระอรหันต์ได้

 ถ้ารู้จักวิธีทำใจให้สงบ ถ้ารู้จักวิธีหยุดความอยากได้

 ก็เป็นพระอรหันต์ได้ ไม่ต้องเรียนเปรียญ ๙ เปรียญ ๑๐

 ไม่ต้องเรียนนักธรรมตรี โท เอก

ไม่ต้องไปสอบอะไร เรียนจากปากนี้ก็พอ

ให้รู้จักวิธีทำพุทโธแค่นี้ก็พอ

 ให้รู้จักวิธีหยุดความอยากแค่นี้ก็พอเป็นพระอรหันต์ได้

ประเด็นมันอยู่แค่ตรงไหน ถ้ามีพุทโธมันก็สงบได้

 ถ้ามันอยากก็อย่าไปทำตามความอยาก มันก็จบ

ถ้ารู้ว่าทำตามความอยากแล้วมันเป็นทุกข์มันไม่ใช่เป็นสุข

 รู้แค่นี้ก็พอ ถ้าคิดเป็น ถ้าอยากแล้วมันก็ยาวไม่มีจบ

 อยากได้นั่นแล้วก็อยากจะได้โน้นต่อ

อยากได้ ๑๐ แล้วเดี๋ยวก็อยากได้ ๑๐๐

 พอได้ ๑๐๐ แล้วก็อยากจะได้ ๑,๐๐๐ จะอยากไปเรื่อยๆ

 รู้แค่นี้พอ ให้เด็กทุกคนตั้งแต่อนุบาล

ให้รู้จักพุทโธคำเดียวพออยู่โรงเรียนก็นั่ง

กับเดินแล้วก็พุทโธๆๆไป ทุกคนทำอย่างนี้ทุกคนสบาย

 โลกจะไม่วุ่นวายจะไม่มีการแก่งเเย่งชิงดีกัน

 จะไม่มีการทะเลาะวิวาทกัน จะไม่มีสงคราม

พวกที่เขาเป็นพวกเพ้อฝันเขาก็ฝันอย่างนี้กัน

 ฝันว่าโลกนี้จะต้องไม่มีสงคราม

จะต้องอยู่กันอย่างสันติสุข

 แต่ไม่บอกวิธีกว่าอยู่กันอย่างไร

 ตัวคนบอกว่าต้องอยู่สันติสุขก็ไม่ได้อยู่อย่างสันติสุข

ตัวคนอยากให้โลกสงบไม่มีสงคราม

ก็อยู่แบบทำให้มันเกิดสงครามกันขึ้นมา

 อยู่แบบต้องมีนั่นมีนี่ก็

ถ้าอยากจะให้โลกอยู่กันอย่างไม่มีสงคราม

ก็ต้องอยู่กันด้วยความสงบ

 มาทำความสงบกันเพียงอย่างเดียว

นั่งสมาธิทำใจให้สงบ พุทโธๆๆไป

พอมีความอยากก็อย่าไปทำตามความอยาก

 บอกว่าเป็นทุกข์ การทำตามความอยาก

ได้เท่าไรก็ไม่พอ ได้แล้วก็เบื่อ

 เบื่อแล้วก็อยากจะได้ใหม่ เวลาเสียไปก็เสียใจ ทุกข์ใจ

ที่ฆ่ากันเพราะเรื่องเสีย พอใครมาแย่งของเราไป

 เราก็ไม่ยอมให้เขาแย่ง เขาก็จะเอา

 พอเขาจะเอาเราก็ไม่ให้เขาเอา ก็ตีกัน

 เดี๋ยวก็ฆ่ากัน ถ้าไม่มีอะไรจะให้เขาเอา

เขาก็ไม่มายุ่งกับเรา

 ถ้ามีแล้วเดี๋ยวเขาก็ต้องมาแย่งจากเราไป

พอเราไม่ยอมเขาเอาไปเราก็ต้องสู้กับเขา

 นี่ให้เห็นว่าการมีอะไรแล้วมันเป็นทุกข์

อย่าไปอยากอย่าไปมีกัน อยู่กับความสงบ

 อยู่กับความไม่มีอย่างเดียวพอ นิพพานัง ปรมัง สุญญัง

 คือการอยู่แบบไม่มีอะไร สูญญัง แปลว่า ศูนย์

อยู่กับศูนย์ อย่าไปอยู่กับ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘ ๙

 อยู่กับศูนย์ เวลาศูนย์แล้วจะไม่มีใครจะมายุ่งกับเรา

 เวลามีแล้วจะต้องมีคนมาขอแบ่งไป

มีเงินเดี๋ยวก็มีคนมาปล้นมาจี้จากเราไป

 ถ้าไม่มีเงินเขาก็ไม่มาปล้นมาจี้ให้เสียเวลา

นี่คือเป้าหมายที่แท้จริงของชีวิตก็คือความสงบ

 ถ้าอยากจะพบกับความสุขที่แท้จริงที่ถาวร

 พบกับความไม่มีความทุกข์

ต้องพบกับความสงบเพียงอย่างเดียว

 ถ้าพบกับความอยากแล้วก็จะมีแต่ความทุกข์

 ความวุ่นวายใจไม่มีวันสิ้นสุด

 ความสุขที่ได้ก็เป็นความสุขปลอม

 ความสุขอำพรางความทุกข์ เวลาได้ก็ดีใจ มีความสุข

 แล้วเดี๋ยวความทุกข์ก็ตามมา

พออะไรเป็นของเราแล้วก็ห่วงแล้ว

หวงแล้วกังวลและวิตก เวลาจากไปก็เสียใจ

 ดังนั้นพยายามอย่าไปมีอะไร พยายามเอาอย่างเดียว

 เอาความสงบพอ เอาเวลาทั้งหมดนี้มาทำความสงบกันดีกว่า

 ได้ความสงบแล้วจะไม่ต้องมีอะไร.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

............................

สนทนาธรรมบนเขา วันที่ ๒ สิงหาคม ๒๕๕๙







ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ