"ปฏิบัติเพื่อดับความทุกข์ใจ"

ที่เราปฏิบัตินี้

เพื่อดับความทุกข์ใจเท่านั้นเอง

เราดับสังขารไม่ได้ เราดับนามขันธ์ไม่ได้

 ร่างกายเราดับมันไม่ได้

ต้องปล่อยมันดับเอง

 ถ้าดับด้วยฆ่ามันก็ผิดอีก

มันไม่จำเป็นต้องไปฆ่ามัน

มันไม่มีโทษเข้าใจไหม

 ตัวที่เป็นโทษไม่ใช่ขันธ์

ตัวที่เป็นโทษก็คือตัณหา

ความอยากของเรา

 ที่เป็นตัวสร้างความทุกข์ให้กับเรา

 ร่างกายมันไม่ได้สร้างความทุกข์ให้กับเรา

 เวทนา สัญญา สังขาร

 มันไม่ได้สร้างความทุกข์ให้กับเรา

ตัวที่สร้างความทุกข์ให้กับเรา

ก็คือความอยาก

 กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา

 ที่เกิดจากความหลง

ความหลงที่ไปคิดว่าขันธ์ ๕ เป็นตัวเรา

 เป็นของเรา เราก็เลยมาแก้ความหลง

ด้วยการใช้ปัญญา

พิจารณาสอนว่ามันไม่ใช่เรา

 มันไม่ใช่ของเรา แล้วปล่อยมัน

 ร่างกายมันจะแก่ก็ปล่อยมันแก่

 มันจะเจ็บก็ปล่อยมันเจ็บ

 มันจะตายก็ปล่อยมันตาย

 เวทนามันจะสุขก็ปล่อยมันสุข

 มันจะทุกข์ก็ปล่อยมันทุกข์

มันจะไม่สุขไม่ทุกข์

ก็ปล่อยมันไม่สุขไม่ทุกข์

 อย่าไปยุ่งกับมัน ให้รู้เฉยๆ สักแต่ว่ารู้

เวทนาก็เกิดจากภาพที่ได้เห็น

เสียงที่เราได้ยิน กลิ่นที่เราได้ดม

 รสที่เราได้สัมผัสด้วยลิ้น

แล้วก็อาการเเข็งเจ็บ

ก็ผ่านทางร่างกายเท่านั้นเอง

 มันเป็นธรรมชาติที่ใจมารับรู้

แต่ใจไม่รับรู้เฉยๆ ไปเกิดความอยาก

 เกิดความรัก ความชัง ในสิ่งที่รับรู้

 เวทนาแบบนี้รัก เวทนาแบบนี้ไม่รัก

พอสุขเวทนาก็รัก

ก็อยากจะให้อยู่ไปนานๆ

พอหายไปก็ทุกข์แล้ว

 ทุกข์เวทนายังไม่ทันเกิดเลย

 เพียงแต่สุขเวทนาหายไปก็ทุกข์แล้ว

เวลาบ๊ายบายจากกันอย่างนี้

เวลาเห็นคนที่เรารักเราก็ดีใจ

อยู่ด้วยกันก็มีความสุข

พอเขาต้องไปทำงาน

ไปต่างจังหวัดไปต่างประเทศ

 ไม่ได้อยู่ด้วยกัน

 แล้วก็สุขเวทนาหายไปแล้ว

ใจก็ทุกข์ขึ้นมาแล้ว

เพราะอยากให้สุขเวทนาอยู่ต่อไป

แต่ถ้าเราไม่มีความอยากให้สุขเวทนาอยู่

 หายก็หายไป เขาไปก็ไป เราก็เฉย

 มันก็ไม่เดือดร้อน.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

...........................

สนทนาธรรมะบนเขา

วันที่ ๑๒ กันยายน ๒๕๕๙






ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ