:: ก๋าราณีตอบคำถามคุณคล้ายดาว ::








แน่ใจหรือว่า...ความเงียบ คือ ภาษาอันศักดิ์สิทธิ์

แค่ไม่ได้ยินด้วยหู ... แต่หาใช่ไม่มีเสียง

ในเมื่อใจ ยังได้ยิน สมองยังใช้ความคิด

ใยถึงคิดว่านั่นคือ...ความเงียบ





คำถามโดย : คล้ายดาว
วันที่ : 18 มีนาคม 2554
เวลา : 7:48:56 น.























-1-



ฉันนั่งอยู่ลำพังในความเงียบ
แต่สมองยังคิดถึงถ้อยคำของเธอที่ทำฉันโกรธ
เธอกล้าตำหนิฉันต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ได้อย่างไร
เธอบอกปัดปฏิเสธความหวังดีของฉันได้อย่างไรกัน
ฉันแคร์เธอ แต่ทำไมเธอไม่เคยเหลียวแลฉันเลย

ฯลฯ



คิดวนเวียนอยู่ในความเงียบ
แต่สมองกลับไม่หยุดคิด
ยิ่งคิด ยิ่งแค้น ยิ่งโกรธ ยิ่งเกลียดเธอเหลือเกิน






-2-




ท่ามกลางเสียงจอแจอึกทึกโหวกเหวก
ฉันหยิบหนังสือที่กำลังอ่านค้างอยู่ขึ้นมา
สายตาจับจ้องยังตัวอักษรที่เรียงรายอยู่เบื้องหน้า
เรื่องราวดึงดูดความรู้สึก
ที่สุด...ฉันก็จมหายไปในทะเลอักษร
แม้นเสียงรายรอบกายดังอึกทึกครึกโครม
แต่ฉันกลับไม่ได้ยินเสียงรบกวนใดใดเลย





-3-



หู...ทำหน้าที่…รับฟัง
ใจ...มีหน้าที่...รู้สึกจากสิ่งที่ได้ยิน
สมอง...มีหน้าที่..คิด
เมื่อได้ฟังคำหวานออดอ้อน คำชมเชย
สมองคิดไปในทางบวก
เมื่อฟังเสียงนินทา เสียงดนตรีที่หนวกหู เสียงด่าทอ
หูฟัง ใจรู้สึกชอบ-ไม่ชอบ
ความคิดนำมาคิดวนเวียนไปมาเพื่อหาคำตอบ
ท้ายที่สุดเราก็ยึดในคำตอบที่สมองคิด

เสียงที่ได้ยิน
ไม่ได้ทำให้เราโกรธ เกลียด รัก ชอบ
แต่สมองของเราต่างหากที่ไปคิดว่าเรารู้สึกอย่างไร
กับสรรพเสียงที่ได้ยิน

ดังนี้แล้วมิใช่บอกให้ต้องทิ่มหูให้หนวก
เพื่อจะได้ไม่ต้องได้ยินเสียง

มิใช่บอกให้ใจมิต้องรู้สึก หรือสั่งสมองไม่ให้มันคิด

อวัยวะมีหน้าที่ของมันที่ต้องทำ

เราเองต่างหากที่ต้อง “รู้ทัน” ความคิด
รู้ทันความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับตัวเรา


ทำไมเราถึงชอบเสียงคนรักออดอ้อน
เพราะมันเป็นเสียงที่เราต้องการได้ยิน

ทำไมเราถึงเกลียดคำปฏิเสธหรือถ้อยคำห้วนห้วนของคนรัก
เพราะมันเป็นเสียงที่เราไม่อยากได้ยินไม่อยากฟัง


คำพูดทำหน้าที่เปล่งเสียง หูทำหน้าที่รับฟัง
สมองทำหน้าที่คิด

ที่เหลือคือ เราจะรู้ทันความคิดของตัวเราเองหรือไม่
ว่าสิ่งที่เราได้ยิน
มันผ่านการปรุงแต่งด้วยความรู้สึกจากการรับรู้ของเรา

ถ้ารู้ทันความคิดของตนเองได้
เราจะไม่สุขจนลืมตัว ทุกข์จนลืมคลาย
เราจะรู้ว่าอารมณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวเรา
ล้วนเกิดจากการคิด เกิดจากความรู้สึก
ที่สุดของความคิดและความรู้สึก
ไม่มีอะไรที่คงทนถาวรเลย
มันสุขๆเศร้าๆ เหงาๆ เลิกๆ รักๆ อยู่ตลอดเวลา






-4-


ความเงียบ
คือ ภาษา
อันศักดิ์สิทธิ์



ความศักดิ์สิทธิ์จึงมิได้อยู่ที่ความเงียบงันจนไร้สรรพเสียง
หากเรารู้ทันความคิดที่เกิดขึ้น
ต่อให้อยู่ท่ามกลางเสียงระเบิด เสียงกรีดร้อง
เสียงโหวกเหวกโวยวาย เสียงด่าทอ
ใจเราย่อมสงบ
จิตเราย่อมสงัด

และแม้แต่เสียงฟ้าร้องคำราม
ถ้าใจเรานิ่ง หูเราฟังเสียง
แต่ความคิดเรารู้ทันสิ่งที่เราคิด
ความเงียบไร้ความกลัวเจือปนที่เกิดขึ้น
ย่อมเป็นความศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง.

Create Date : 28 กรกฎาคม 2554
Last Update : 28 กรกฎาคม 2554 5:52:08 น.		107 comments
Counter : 2117 Pageviews.
Share Tweet