:: ก๋าราณีตอบคำถามคุณคล้ายดาว ::ความรักคือความงดงามของชีวิตจริงหรือ?แล้วที่ไปโดดน้ำฆ่าตัวตาย จนเป็นตำนานรักโด่งดัง เพราะรักไม่สมหวัง ถือเป็นความงดงามของชีวิตหรือเปล่า ?หลายคนที่ฉันรู้จัก ชีวิตเค้าเป็นสีเทาเพราะความรักก็เยอะนะคะคุณก๋ารักมากก็ทุกข์มาก รักน้อยก็ทุกข์น้อยเนอะคุณก๋าคำถามโดย : คล้ายดาว วันที่ : 25 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา : 0:57:01 น.ถ้าลองมองดูรอบๆตัวเราจะพบว่ามีความเศร้ามากกว่าความรักมีความทุกข์มากกว่าความสุขหนังรักเคล้าน้ำตามีมากกว่าหนังรักที่สุขสมหวังเพลงรักที่ปวดร้าวมีมากมายกว่าเพลงรักที่เบิกบานใจคนไม่ค่อยจดจำเรื่องราวความรักดีดีคู่รักที่อยู่กินกันมาห้าสิบปีโดยไม่เคยทะเลาะกันไม่ค่อยมีใครสนใจอยากรู้ว่าเขารักกันอย่างไรแต่หากเกิดโศกนาฏกรรมรักถูกกีดขวาง ต้องพลัดพรากยิ่งได้ตายจากกันไป หรือตายพร้อมกันกลับถูกจดจำเป็นตำนานเล่าขาน....น่าแปลกใจอยู่นะครับว่าทำไมคนเราถึงจดจำแต่เรื่องราวด้านลบแบบนี้ได้ดีมันทำให้ผมนึกถึงการกินอาหาร...บางอย่างเรารู้ว่ามันเป็นอาหารขยะ เป็นอาหารอร่อยแต่ไม่มีคุณค่าแต่เรายังเลือกที่จะทานเพราะรู้ว่ามันอร่อยลิ้นถึงจะส่งผลร้ายต่อร่างกายในภายหลังแต่เราก็ยอมยอมที่จะเคี้ยวกลืนมันลงไป....ความรักสีเทาหรือสีดำเป็นเหมือนอาหารขยะเหล่านั้นคือ ถึงรู้ว่ารักไปแล้วต้องเจ็บปวด แต่ยังเลือกที่จะรักรู้ว่ารักไปแล้วต้องเสียใจ ยังอยากขอลองเจ็บแถมเมื่อเจ็บปวดจากรักที่เป็นพิษแบบนี้ยังไม่ยอมปล่อยมือจากมันเสียอีกเฝ้าเก็บกำ...จำและคอยย้ำทำร้ายตัวเองอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันบางที...ความเศร้า ความเจ็บปวด ความรวดร้าวอาจเป็นบางสิ่งที่คนบางคนโหยหาเพราะมันทำให้ความรักแบบนี้เป็นเรื่องราวที่น่าจดจำของชีวิตความรักดีดีมีความสุข เมื่ออยู่กันไปนานๆอาจพาลจืดชืด ไร้สีสัน ไม่ตื่นเต้น....แต่รู้ทั้งรู้ว่าคนรักเจ้าชู้ยังอยากเอาชนะรู้ทั้งรู้ว่าไม่ได้รักเขาเพราะใจ แต่รักเขาเพราะรูปกายหล่อสวยแต่พร้อมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครองร่างกายนี้รู้อยู่แก่ใจว่ารักเขาเพราะคิดว่าเขารวย เขามั่นคงแต่สุดท้ายความรวยหรือทรัพย์สินเงินทองก็ตอบสนองความสุขลึกๆในใจไม่ได้เลยฯลฯ“คำตอบที่ถูกต้องไม่เคยมาจากคำถามที่ผิดพลาด”ถ้าอยากให้รักเป็นรักที่มีสีสวยสดผมว่าเราคงต้องมาจำกัดความค่าความหมาย “สี” ของความรักกันเสียใหม่เพราะที่สุดแล้วไม่มีใครเลือกสีของความรักให้เราได้เลยนอกจากตัวเราเองรักจะเป็นสีขาว สีแดง สีดำ หรือ สีช้ำเลือดช้ำหนองล้วนแล้วแต่ถูกเลือกโดยตัวเราเองทั้งสิ้นเหมือนข้าวที่เราเลือกกินอาหารอร่อย ใช่จะมีประโยชน์อาหารไม่อร่อย จืดชืด อาจเป็นอาหารที่ไม่ให้โทษใดใดแก่ร่างกายเลยแถมยังทำให้ชีวิตยืนยาวแข็งแรงอีกด้วยจะรักมาก ทุกข์มาก หรือรักน้อย ทุกข์น้อยที่สุดแล้วก็ยังติดอยู่กับคำว่าทุกข์อยู่ดี....ผมคิดถึงความรักในอีกรูปแบบที่ถึงแม้เราอาจจะคิดว่าต้องทุกข์เพราะสุดท้ายต้องจากกัน...แต่ทุกข์แบบนี้เป็นทุกข์ที่ทุกข์น้อยมากนั่นคือ การรักกันให้ดีที่สุดในทุกนาทีที่ได้อยู่ด้วยกันคิดถึงความตายไว้บ้างผมว่านอกจากทำให้เราไม่ประมาทขาดสติในการใช้ชีวิตแล้วอย่างน้อยความตายเตือนใจเราให้ได้รู้ว่าทุกขณะเราอาจจะตายได้ดังนั้น อย่าเสียเวลาชีวิตเพื่อรอที่จะรักใครแต่เมื่อรักใคร...จงรักเขาให้ดีที่สุดไม่จำเป็นต้องนิยามความหมายแค่คนรักในเชิงหนุ่มสาวแต่เราสามารถรักพ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน ญาติ คนรู้จักหรือกระทั่งปรารถนาดีต่อคนที่เราไม่รู้จักด้วยก็ยังได้ความรักสามารถแผ่ออกไปได้กว้างไกลกว่าที่เราคิด....และเมื่อเราได้มอบความรักออกไปมากเพียงพอแล้วเราจะรู้สึกเลยครับว่าความรักไม่ใช่ความทุกข์ความตายไม่ใช่ความพลัดพรากแต่ความรักคือความสุขจากการได้ให้สิ่งที่ดีที่สุดของเราออกไปให้กับคนทุกคนและความตายคือการพักผ่อนอันเป็นนิรันดร์เท่านั้นเอง23 มิถุนายน 2554 ผมไปพูดที่หอสมุดมหาวิทยาลัยมหิดล ศาลายาต้องขอบคุณโต้งและพี่หนุ่ยมากมายจริงๆมาเป็นกำลังใจให้และส่งจนถึงสุวรรณภูมิเลยมีภาพบรรยากาศมาฝากจากสองมุมมองคือบล็อกพี่หนุ่ย และบล็อกเป็ดสวรรค์เลือกชมเลือกฮาตามอัธยาศัยนะครับ 5555ผมมีดีวีดีที่พูดไว้ แต่ยังหาวิธีทำให้ลงในยูทูปได้เพื่อจะได้เอามาแปะในบล็อกดีวีดียาวสองชั่วโมงกว่าครับ แต่ยูทูปลงได้ตอนละ 10 นาทีโดยประมาณขอเวลาศึกษาสักนิดนะครับว่าจะทำได้ยังไงบ้าง (คาดว่าไม่น่าเกิน 2 ปี 555)ตอนนี้คาดว่าน่าจะเหลือสักครึ่งปีครับ 5555(คลิ๊กที่ชื่อบล็อกเลยนะครับ) ► ►► .. กะว่าก๋า . . ห มื่ น ต า . .....แ ล ะ ลิ ง ท ะ โ ม น ........◄ ◄◄ :: ในเวลาอันน้อยนิด...กับกะว่าก๋า ::
สวัสดีวันจันทร์