:: TAG มัธยมครบทุกรส ::Tag มัธยมครบทุกรส เป็นการทำ TAG นี้เป็นครั้งที่สามของผมครับ 5555ครั้งนี้รับการบ้านมาจากน้องแอ็ด ห้องบล็อก little nurse ครับผมเคยเป็นนักเรียน....เรียนชั้นมัธยมปีที่ 1 อยู่ที่โรงเรียนเลยพิทยาคมก่อนย้ายมาเรียนมัธยมปีที่ 2 ที่โรงเรียนหอพระ จังหวัดเชียงใหม่ถ้านับตั้งแต่ชั้นอนุบาลจนเรียนจบมหาวิทยาลัยผมเรียนในสถานศึกษาทั้งหมด 7 แห่งผมจำเลขประจำตัวไม่ได้เลยไม่เคยสนใจปีที่เรียนจบจำไม่ค่อยได้แล้วว่าตัวเองเรียนห้องอะไรมาบ้างแต่จำแม่นที่สุดว่าตอนชั้น ม.2 และ ม.3 ผมอยู่ห้อง 3/12เป็นห้องที่เกเรที่สุดในโรงเรียนผมเคยเป็นประธานกีฬากลุ่มสีฟ้าจำไม่ได้เลยว่าปีนั้นสีฟ้าได้เหรียญทองไปกี่เหรียญแต่คลับคล้ายคลับคลาว่าสีฟ้าได้รางวัลกองเชียร์ยอดเยี่ยมผมตื่นนอนเช้ามาก....ตื่นตีห้าทุกวันโดยไม่เคยต้องให้ใครปลุก ไม่ต้องใช้นาฬิกาปลุกนิสัยนี้ติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้ผมตื่นตี 5 มาอัพบล็อกได้ทุกวัน (สายที่สุดก็ 6 โมงเช้า)สมัยเรียนผมจึงไม่เคยไปโรงเรียนสายแม้แต่วันเดียวนับตั้งแต่ชั้นอนุบาลจนถึงมหาวิทยาลัยมื้อเช้าที่ผมชอบทาน คือ โจ๊กและไข่ทอดตอนเรียนชั้น ม.2ครูฝึกสอนที่ผมจำชื่อไม่ได้แล้วมาสอนห้อง 3/12ครูเป็นผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยมาก ใส่แว่นหนาเตอะเลยจำได้ว่าพวกเราเล่นและไม่เรียนจนครูยืนร้องไห้อยู่หน้าห้องตอนนั้นในห้องเงียบจนผมรู้สึกว่าถ้ามีเข็มตกที่พื้นเราก็จะได้ยินเสียงเข็มนั้นชัดเจน 5555ความประทับใจของผมที่มีต่อครูฝึกสอนก็คือครูสั่งให้พวกเราเขียนบันทึกประจำวันส่งเป็นการบ้านบันทึกของผมครูเขียนด้วยหมึกสีแดงเอาไว้ว่า“ดีมาก”นั่นเป็นแรงบันดาลใจให้ผมรักในการเขียนบันทึกมาจนถึงทุกวันนี้ขอบคุณคุณครูมากครับผมเป็นเด็กที่เรียนไม่เก่ง จนถึงวันนี้ผมก็คิดว่าผมไม่มีทักษะในวิชาคณิต วิทย์ และภาษาเอาซะเลย 555นั่นอาจหมายถึงผมเป็นคนไม่ชอบเหตุผลนะครับ 5555ผมชอบใช้ความรู้สึกมากกว่าเหตุผลชอบใช้หัวใจในการมองสิ่งต่างๆมากกว่าสมองผมเลยรักวิชาสังคม และศิลปะมากเป็นพิเศษความจริงแล้วทั้งเหตุผลและความรู้สึกก็เป็นสิ่งที่สำคัญพอๆกันเราไม่ควรรักสิ่งหนึ่งแล้วเกลียดสิ่งหนึ่งแต่ผมก็เรียนอยู่ในระดับ “พอผ่าน” จนไปเรียนสถาปัตย์ถึงได้ค้นพบว่าตัวเองถนัดวิชาด้านศิลปะมากกว่าจริงๆเคยเตะบอลพลาสติกลูกเล็กๆกันไหมครับ ?ผมเรียกมันว่า “บอลโกลหนู” เช้าก่อนเข้าเรียนพวกผมก็เตะบอลกันจนเหงื่อโชกพักเที่ยงก็เตะ เย็นมาก็เตะอีก เตะอย่างจริงจังจนเพื่อนผมแขนหักเลย 5555แต่บางวันที่ผมเบื่อการเตะบอลผมจะหลบไปที่ห้องสมุดที่นี่เป็นสวรรค์ของผมเลยผมหมกตัวอยู่ในห้องสมุดได้เป็นชั่วโมงเพื่ออ่าน อ่าน อ่านและอ่านไม่รู้ด้วยนิสัยรักการอ่านแบบนี้หรือเปล่าผมเลยไม่เคยไปเรียนพิเศษเลยเวลาสอบปลายภาคจบผมมักจะเดินไปขอตำราของรุ่นพี่มาเก็บไว้อ่านตอนปิดเทอมเสมอรุ่นพี่ที่ผมเดินไปขอส่วนใหญ่ก็ไม่รู้จักกันด้วย 555สมัยนั้นเมื่อเรียนจบชั้น นักเรียนรุ่นพี่มักจะทิ้งหนังสือเอาไว้หน้าห้องสอบผมจำได้ว่าเคยไปเก็บหนังสือวรรณวิจักษ์ได้ตั้ง 5 เล่ม พอปิดเทอมผมก็เอาตำราพวกนี้มานอนอ่านล่วงหน้าเปิดเทอมมาเท่ากับว่าผมได้อ่านเนื้อหาในหนังสือจนจบแล้วเสียดายที่ผมไม่ยักกะทำแบบนี้บ้างกับตำราคณิต วิทย์ และภาษา 5555เพื่อนสนิทผมมีไม่มากเลยปัจจุบันนี้ก็ไม่สนิทกันแล้วเพราะต่างห่างเหินกันไปตามเส้นทางชีวิตของแต่ละคนสิ่งที่ผมคิดมาตลอดก็คือ ทำไมเราต้องเรียนวิชาบางวิชาด้วยทั้งๆที่ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องเรียนหรือจำอะไรเหล่านั้นเลย...ทำไมเราต้องจำชื่อนายกฯบราซิลทำไมต้องไปรู้ว่าประเทศอะไรปลูกยาสูบมากที่สุดในโลกเวลาซื้อก๋วยเตี๋ยวแม่ค้าไม่ได้ทอนเงินเป็นพายอาร์ยกกำลังสองนี่หว่าถอดสแควรูทไปทำไม ทำไมต้องท่องจำประวัติศาสตร์ยุคสุโขทัย ฯลฯผมเรียนด้วยความสงสัยจนจบมหาวิทยาลัยก็ยังไม่คลายความสงสัยนี้เลยผมเพิ่งมารู้ความลับของการศึกษาเมื่อไม่นานมานี้เองว่าแท้ที่จริงแล้วเขาให้เราเรียนเพื่อให้เราฝึก “คิด” และรู้จักที่จะ “แก้ปัญหา”การเรียนมันเป็นการจำลอง “ชีวิตจริง” ที่เราจะต้องออกไปเผชิญหลังจากเราเรียนจบมันเป็นการเตรียมพร้อมชีวิตเพื่อจะได้คุ้นเคยกับการแก้ปัญหาทุกวิชาที่เราเรียนตั้งแต่เด็กจนตายมันสอนให้เรารู้จัก “คิด” และ รู้จัก “แก้ปัญหา”ไม่ว่าคุณจะเรียนแพทย์ สถาปัตย์ วิศวะ บัญชี ภาษา สังคม คหกรรม หรือแม้แต่คอมพิวเตอร์ ฯลฯทุกสาขาวิชามันเริ่มต้นจากการปูพื้นฐานให้คุณได้รู้จักสิ่งที่คุณกำลังเรียนสร้างทักษะและความเชี่ยวชาญให้กับตัวเราผ่านการจดจำ ความเคยชินและการปฏิบัติทดลองโจทย์ในการเรียนที่ยากมากขึ้นเป็นเสมือนบททดสอบว่าเมื่อเราออกไปเผชิญกับโลกภายนอกโจทย์ของชีวิตมันไม่ได้มีคำตอบที่ตายตัวเราต้องรู้จักพลิกแพลงและใช้ปัญญาในการแก้ไขปัญหาต่างๆนั่นสิ --- ทำไมครูไม่เคยบอกผมว่าปรัชญาหรือหัวใจของการศึกษาคืออะไร ?หรือแท้ที่จริงแล้วครูหลายคนก็ไม่รู้ว่าตนเองกำลังสอนนักเรียนไปเพื่ออะไร ?การศึกษาหมาหางด้วนที่หลวงปู่พุทธทาสเคยสอนเอาไว้ทำให้ผมต้องคิดๆๆๆและคิดเพื่อหาคำตอบว่า เราเรียนไปเพื่ออะไร ?เรียนเพื่อให้จบ และได้ใบประกาศหรือใบปริญญาเท่านั้นเองหรือทำไมการศึกษาของไทยถึงไม่ได้ยกระดับและคุณภาพมากกว่าที่เป็นอยู่ทั้งๆที่เราก็เห็นแล้วว่าปัญหาต่างๆในสังคมไม่ว่าจะเป็นเรื่องของทัศนคติ การเมือง เศรษฐกิจต่างแสดงให้เห็นว่าเรากำลังเป็นสังคมที่มีปัญหาการศึกษาที่ซับซ้อนและแก้ไขได้ยากมาก....ทางเดียวที่จะแก้ปัญหาสังคมได้ต้องแก้ที่ปัญหาการศึกษา....อย่ารอนักการเมืองมาแก้เลยครับ กี่ร้อยคำสัญญาก็น่าขยะแขยงพอกันคุณจะปฏิรูประบบไปทำไมหากคนของคุณยังไม่พร้อมและไม่มีศักยภาพมันเหมือนกับที่ครั้งหนึ่งเราเคยส่งคอมพิวเตอร์ไปให้โรงเรียนทั้งที่พื้นที่แถวนั้นยังไม่มีไฟฟ้าใช้ด้วยซ้ำ.....ตราบใดที่นักเรียน นักศึกษาของเรายังไม่รู้ว่าเขาเรียนไปทำไม เพื่ออะไรตราบใดที่เรายังสอนให้เด็กคิดได้แค่ว่า เรียนอะไรก็ได้ที่คนกำลังฮิตจบมาแล้วได้เงินเยอะๆ ทำงานสบายๆ ได้เงินดีตราบนั้น ประเทศชาติยังคงต้องเผชิญกับปัญหาวิกฤตในการศรัทธาตัวตนไปอีกนานแสนนานแน่นอนผมไม่ได้เรียกร้องให้ใครต้องมาเปลี่ยนแปลงสงคมด้วยการปฏิรูปการศึกษาแต่ผมหวังว่า....เรา คุณ หรือใครก็ตามที่อ่านบล็อกนี้อยู่จะได้คิดและตระหนักว่า การศึกษาเป็นสิ่งที่จำเป็นจริงๆมันทำให้คุณรู้จักตัวเอง มันทำให้คุณเห็นคุณค่าของตัวเองการศึกษาไม่ได้หยุดอยู่ที่ใบปริญญาหรือถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อมอบให้คนที่ถูกขังอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยเท่านั้นและการศึกษาที่ไร้คุณภาพมันจะผลิตบัณฑิตที่ไร้ความสุขป้อนเข้าสู่สังคมไม่น่าแปลกใจที่เรามีหมอที่ไม่มีความสุขกับวิชาชีพเรามีนักกฎหมายที่ฉ้อฉลและพร้อมทำทุกอย่างเพื่อแก้ผิดให้เป็นถูกเรามีนักปกครองที่เรียกร้องแต่อำนาจโดยไม่สนใจความถูกต้องเรามีนักบัญชีที่ไม่มีจรรยาบรรณเรามีครูที่ไม่อยากสอนเรามีทนายที่ไม่มีความสุขกับการทำงานในวิชาชีพของตัวเองเรามีสื่อสารมวลชนที่ต้องการแต่ความดังเราถูกทำให้เป็นตัวจักรเล็กๆที่เซื่องซึมและไหลเข้าไปสู่สายพานแห่งแรงงานอาชีพด้วยความเงื่องหงอยคนที่ไม่มีความสุขในชีวิตจะยังเหลือแรงพลังอะไรในการเปลี่ยนแปลงสังคมที่ตนอยู่ในดีขึ้นได้โลกมันกว้างเกินกว่าที่จะสรุปให้แคบด้วยใบประกาศปริญญาซึ่งเป็นเพียงกระดาษรับรองระดับการศึกษาแต่ไม่ได้บ่งชี้ระดับคุณภาพของสติปัญญาชีวิตเราสั้นนักและมันไม่เหมาะเลยครับที่จะเกิดมาเพียงเพื่อเติบโต เรียน แต่งงานสืบพันธุ์แล้วตายชีวิตควรจะมีความหมายมากกว่านั้นเราควรได้ส่งต่อสิ่งดีงามบางอย่างเพื่อคนรุ่นหลังของเราไม่ทางใดก็ทางหนึ่งการศึกษาที่ผ่านมาในชีวิตของคุณได้ให้อะไรกับตัวคุณและคุณ...ได้ให้อะไรตอบแทนกลับไปบ้างถ้าวันนี้คุณยังไม่มีคำตอบให้กับตัวคุณเองผมหวังว่าคุณคงมีคำตอบให้กับคนรุ่นหลังไม่ว่าเขาจะเป็นลูกของคุณหรือใครก็ตามที่คุณรู้จักผมหวังว่าเขาควรจะได้รู้ว่า “การศึกษา” คืออะไร ?และอะไร... คือ “การศึกษาที่แท้จริง.”
ค่ำคืนที่เจ็บปวดได้ผ่านไปใครจะหลงเหลือคำถามใดใดอีกยิง ยิง ยิง และยิงเข้าใส่พวกนั้นไม่ใช่คนไทยบอกแล้วไง --- เป็นเพียงผู้ก่อการร้ายและผู้ก่อการดีคงกำลังยิ้มร่าฉันจะยัด เยียดความปราชัยให้สุดท้ายรัฐฐะคือผู้กำชัยแม้เลือดจักต้องหยาดไหล ท่วมปฐพีไม่ว่าวันนี้ฝ่ายใดจะชนะมันจะเป็นชัยชนะบนรอย แผลความตายในวันนี้จักไร้คนเหลียวแลหากเป็นเพียงแค่บันไดไต่อำนาจ อันลวงตาพี่เหมียวครับเม้นท์ด้านบนผมเขียนเอาไว้ที่บล็อกน้องดีเมื่อเช้านี้เอง....ไม่ว่าเหตุการณ์นี้จะจบลงอย่างไรประเทศก็พ่ายแพ้อยู่ดีครับเราพ่ายแพ้ต่อความเกลียดชังคลั่งแค้นหลังเรื่องราวสงบลงผมไม่คิดว่านายก และรองนายกรวมทั้งฝ่ายรัฐบาล หรือเสื้อเหลืองจะใช้ชีวิตในประเทศไทยได้เหมือนเดิมหรอกครับแค่ท่านไปจังหวัดเชียงใหม่ อุบล อุดร ฯลฯไม่มีทางที่ท่านจะเดินได้อย่างปกติสุขแน่ๆผมไม่ดีใจเลยนะครับเพราะภาพความรุนแรงที่เกิดขึ้นก็กระทบต่อภาพลักษณ์ของคนเชียงใหม่ทั้งหมดเช่นกัน....เหมือนภาพความรุนแรงวันนี้ที่ส่งผ่านไปทั่วโลกเค้าไม่ได้มองแค่เรื่องของนายก ฯ ทหาร และประชาชนแต่เขามองเราในฐานะ "ประเทศไทย"
คงอีกไม่นานไฟคงจะดัีบเลยรีบมาทักทายก่อน 
)
เพราะไอ้คนข้างตัวที่บ้านเค้าถามทุกวัน คำถามที่เราคนไทยเองก็อยากรู้คำตอบอยู่เหมือนกัน เช่น ทำไมไม่เลือกตั้งใหม่จบๆ ไป แล้วใครคิดถึงปากท้องของคนในประเทศที่กระทบมาจากเหตุการณ์นี้บ้าง แล้ว....อีกเยอะแยะมากมายที่ตอบเค้าไม่ได้ เฮ้อ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
