:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 233 ::
:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 233 ::โจทย์ --- เรื่องที่เธอเสียใจผู้คิดโจทย์ --- กะว่าก๋า :: ศึกชิงบัลลังก์ยุทธ์ มังกรพยัคฆ์บูรพา ตอนที่ 5 ::เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า  แต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้าราวเมฆขาวล่องลอยอ้อยอิ่งอยู่ท่ามกลางหุบเขาลึกเร้น
ไป่จิงเหวินใช้เวลาอยู่กับตัวเอง อยู่กับความสงัดเงียบ
ดื่มด่ำลึกซึ้งในถ้อยคำของคัมภีร์ทั้งสอง เขาค่อย ๆ คลี่ม้วนไม้ไผ่ออกมาศึกษาอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ
จดจำทุกตัวอักษร ซึมซัมรับรู้ทุกภาพที่ปรากฏ
ทวนซ้ำไปซ้ำมาจนถ่องแท้นับร้อยนับพันรอบ
วันผ่านวัน คืนผ่านคืน เขาเดินลมปราณทุกเช้า ฝึกวรยุทธ์ตลอดทั้งวัน
เทียนชี่โคจรสู่กายทั่วร่างอย่างไหลลื่น ก่อเกิดพลังลมปราณอันมิสุดสิ้น
ในคัมภีร์ผูกที่เจ็ดเขียนถึงท่าการฝึกลมหายใจ
ไป่จิงเหวินค่อย ๆ ทำตามอย่างช้า ๆ หายใจลึก กลั้นลมหายใจ
ถ่ายเทพลังลมปราณสู่เบื้องล่างก่อนปล่อยให้ไหลเวียนภายในร่างอย่างอิสระ
เขารู้สึกเหมือนได้ล่องลอยอยู่ในสรวงสวรรค์ สมาธิดิ่งลึกลงไป
แต่ท่าซึ่งสร้างพละกำลังให้เขามากที่สุด คือ กระบวนท่า มังกรเขย่าสวรรค์
และท่าจู่โจมแบบฉับพลัน พยัคฆ์ซ่อนเมฆ
เมื่อฝึกเป็นรอบที่ 95 ฝ่ามือของไป่จิงเหวินสามารถกระแทกจนผนังหิน
เกิดเป็นรอยรูปนิ้วมือทั้งห้าอย่างน่าอัศจรรย์ใจ
กระบวนท่าในคัมภีร์มังกรพยัคฆ์บูรพานั้นก่อเกิดพลังอันไม่สิ้นสุด
เดี๋ยวย้อน เดี๋ยวกลับ เดี๋ยวขยับ เดี๋ยวนิ่ง เดี๋ยวจู่โจม เดี๋ยวตั้งรับ
หากผู้ฝึกมิได้มีกำลังภายในขั้นสูงหรือลมปราณขั้นเทพ
เห็นทีจะมิอาจฝึกฝนได้เป็นแน่แท้
ไป่จิงเหวินใช้เวลาในถ้ำฝึกฝนวรยุทธ์อย่างมุ่งมั่นตั้งใจ
โดยมิรู้ด้วยซ้ำว่าจะออกจากถ้ำนี้ได้อย่างไร
สมาธิทั้งหมดทั้งมวลจดจ่ออยู่กับการศึกษาคัมภีร์และฝึกฝนเพลงยุทธ์ตลอดทั้งวัน
จำจนขึ้นใจได้หมดทุกท่า หากแต่เขารู้ตัวดีว่าตนเองนั้นยังมิได้บรรลุวรยุทธ์ขั้นสูงสุด
เหมือนยังขาดอะไรบางอย่างไป ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
.....................................................
45 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว
วิทยายุทธ์ของไป่จิงเหวินก้าวหน้ามหัศจรรย์พันลึกเหนือคาดคิด
พลังตัวเบาเพิ่มพูนขึ้นอย่างน่าประหลาด เขากระโดดได้สูงขึ้นกว่าที่ตัวเองคาดคิด
พลังหมัดสร้างความเสียหายรุนแรงกับผนังหินภายในถ้ำ
กำลังภายในอัดแน่นจนกายแกร่งดั่งศิลา กระบวนท่าโจมตีอ่อนแข็งสุดคาดเดา
แม้อาหารและน้ำดื่มในถ้ำค่อย ๆ ร่อยหลอลงเรื่อย ๆ
แต่เขาหาได้กังวลใจในเรื่องนั้นไม่
สิ่งที่ยังค้างคาใจ คือ ไป่จิงเหวินรู้ดีว่าตัวเองยังมิอาจบรรลุสุดยอดวิชา
เขาพลิกม้วนคัมภีร์อ่านซ้ำไปซ้ำมาอย่างเคร่งเครียด
แต่ยังหาจุดอ่อนของตนเองไม่พบ
ไม่ว่าจะอ่านซ้ำอีกกี่รอบ ฝึกฝนอีกกี่หน ผลลัพธ์ยังคงเหมือนเดิม !!!
........................................................
คืนนั้นไป่จิงเหวินเดินลมปราณหลังฝึกซ้อมหนักมาตลอดทั้งวัน
ใจนึกถึงแต่ข้อบกพร่องที่ยังค้นไม่พบ หรือยังมีประโยคใดซึ่งเขาขบไม่แตก
จึงไม่อาจเข้าถึงแก่นแท้ของวิชา
ยิ่งดึก จิตยิ่งงุนงงสับสน ยิ่งคิด คิ้วยิ่งขมวด
กล้ามเนื้อแข็งเกร็งโดยมิรู้สึกตัว
ลมปราณตีย้อนกลับจากก้นกบขึ้นสู่จุดกลางกระหม่อม
ไป่จิงเหวินรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่างราวหัวสมองกำลังระเบิด
เหงื่อไหลโทรมกายดั่งน้ำป่าหลากไหลเชี่ยว ตามิอาจลืม
ร่างกายมิอาจเคลื่อนขยับ ความคิดแตกดับสับสน
เขาอยากร้องตะโกนออกมาแต่มิอาจทำได้
กล้ามเนื้อเดี๋ยวพองตัว เดี๋ยวยุบ เดี๋ยวหด เดี๋ยวยืด
กระดูกเคลื่อนขยับจนเกิดเสียงประหลาดดังกรุบกรับ ๆ
เอ็นปูดโปน เส้นเลือดโป่งพอง
หรือนี่จะเป็นวาระสุดท้ายของเขา !!!
......................................................
ห้วงวินาทีแห่งความเป็นความตายนี้เอง
สำนึกแห่งความเสียใจได้หลั่งไหลพรั่งพรูเข้ามาในห้วงความคิดของไป่จิงเหวิน
ราวกับภาพฉายชัดฉายซ้อนที่เคยซ่อนหลบอยู่ในความทรงจำมาเนิ่นนาน
ได้หวนคืนกลับมาปรากฏตรงหน้าราวกับเรื่องจริงอีกครั้ง
ภาพความแค้นซึ่งเห็นพ่อแม่ถูกฆ่าในวัยเด็ก กลายเป็นความอาฆาต
ก่อเกิดความวิปลาสในตัว ดั่งปีศาจร้ายถูกปลุกให้ฟื้นตื่นขึ้น
ภาพที่ไป่จิงเหวินฆ่าพี่น้องร่วมสำนักโดยไม่ลังเลใจ
เกิดความโลภจนคิดคดทรยศต่อความไว้วางใจที่อาจารย์และศิษย์ร่วมสำนักมีต่อตัวเขา
“อภัย...เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะให้อภัย”
คำสอนของท่านอาจารย์ดังกึกก้องในสมองอีกครั้ง
ฉับพลันทันใดนั้นเอง ไป่จิงเหวินกระอักเลือดออกมากองโต
เขาตะโกนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดเสียง
ก่อนสิ้นสติไป !!!
......................................................
“ข้ายังไม่ตาย...นี่ข้ายังไม่ตายหรือนี่ ?”
ไป่จิงเหวินพูดพึมพำกับตัวเอง
ในโถงถ้ำมืดมิดไร้แสงสว่าง ยามนี้น่าจะเป็นช่วงกลางดึกสงัด
เขารู้สึกมึนงงสับสน พยายามลำดับความคิด นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้า
แต่เหมือนความทรงจำขาดห้วงไป
เขาจำอะไรไม่ได้อีกเลย แต่ยังรู้ว่าตัวเองเป็นใคร
และต้องทำอะไรตามคำสั่งสุดท้ายในจดหมายของท่านอาจารย์ไคหมิงต้าซือ
บุญคุณความแค้น ความโกรธเกลียด เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิต
เขาไม่ได้นึกถึงความตายของพ่อแม่อีกต่อไป
ลืมสิ้นแม้วันที่คิดจะขโมยคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์
ลืมแม้กระทั่งชั่วขณะซึ่งได้เข่นฆ่าพี่น้องร่วมวัด
ลืมทุกการเข่นฆ่าอันเคยกระทำกลางสนามรบ
แต่เขากลับจำทุกเรื่องราวได้ดี
โดยเฉพาะเรื่องราวของเหลียนหู่ศิษย์น้องผู้เสียสละตน
เพื่อปกป้องชีวิตของเขา
ไป่จิงเหวินค่อยยันกายลุกขึ้นช้า ๆ นั่งสมาธิปรับลมปราณเข้าออก
รู้สึกร่างกายปลอดโปร่งโล่งสบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ชี่ไหลเวียนไปทั่วร่าง ทุกลมหายใจเข้าออกแช่มช้าแต่มั่นคง
เขาปล่อยจิตให้นิ่งไปพร้อมกับความสงบ
ร่างกายและจิตหลอมรวมเป็นหนึ่ง
รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่พ้นไปจากขอบเขตของกาลเวลา
คล้ายว่าร่างกายแกร่งกล้าได้ป่นสลายไปกับอากาศธาตุรอบตัว
จนกลายเป็นฝุ่นผงธุลี
แม้ตะวันแรกจะฉายฉานอยู่นอกถ้ำ
จนแสงส่องลอดผ่านเข้ามาในถ้ำแล้ว
แต่ไป่จิงเหวินหารู้ตัวไม่ เขานั่งนิ่งราวก้อนหิน
และหากใครใช้มืออังใต้จมูก
ก็จะพบว่าไป่จิงเหวินหยุดหายใจไปแล้ว !!! 
 ความเดิมจากตอนที่แล้วตอนที่ 1
ตอนที่ 2
ตอนที่ 3
ตอนที่ 4
| Create Date : 31 กรกฎาคม 2562 |
| Last Update : 12 สิงหาคม 2562 23:01:37 น. |
|
27 comments
|
| Counter : 5498 Pageviews. |
|
 |
|
|
| ผู้โหวตบล็อกนี้... |
| คุณอุ้มสี, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณเริงฤดีนะ, คุณkae+aoe, คุณสองแผ่นดิน, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณตะลีกีปัส, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณThe Kop Civil, คุณInsignia_Museum, คุณhaiku, คุณJinnyTent, คุณเนินน้ำ, คุณmultiple, คุณmcayenne94, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณRinsa Yoyolive, คุณSweet_pills, คุณtoor36, คุณnewyorknurse, คุณสาวไกด์ใจซื่อ |
โดย: อุ้มสี   วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:6:44:27 น. |
|
|
|
โดย: สองแผ่นดิน  วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:8:19:19 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ  วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:8:19:51 น. |
|
|
|
| โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:8:25:28 น. |
|
|
|
โดย: kae+aoe  วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:9:10:42 น. |
|
|
|
โดย: ตะลีกีปัส  วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:9:25:58 น. |
|
|
|
โดย: JinnyTent  วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:16:50:35 น. |
|
|
|
โดย: เนินน้ำ  วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:17:47:46 น. |
|
|
|
| โดย: multiple วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:19:13:40 น. |
|
|
|
โดย: mcayenne94  วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:19:35:28 น. |
|
|
|
โดย: Sweet_pills  วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:23:02:17 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36  ) วันที่: 31 กรกฎาคม 2562 เวลา:23:39:17 น. |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 392 คน [
ตามการอ่าน การฝึกจากจุดนี้ขึ้นไปจุดนั้น
แล้วพบสัจจธรรม..
ความมุ่งมั่นเป็นสิ่งที่ดี น่าจะมีคนแนะนำในทางที่ถูก น่าจะเชื่อ
คนอื่นนอกวงการ ไม่ใช่... ถูกครับนาย ดีครับนาย พวก
ใกล้ชิดนะตัวดี อ้าว ๆ ๆ วกเข้าการเมืองเฉยเลย
แหะ ๆ ใจนึกถึงการชั้นิ้วเพราะความเคยชิน หรือนิสัยถาวรมิรู้
ครับ อาจารย์ก๋า