BlogGang.com : : กะว่าก๋า : :: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 231 ::

:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 231 ::

:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 231 ::

โจทย์ --- มิ่งมิตร

ผู้คิดโจทย์ --- JinnyTent

:: ศึกชิงบัลลังก์ยุทธ์ มังกรพยัคฆ์บูรพา ตอนที่ 3 ::

เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า

สายลมพัดกรูเกรียวตลอดเวลา
ไป่จิงเหวินทนนอนฟังเสียงลมพัดทั้งวันทั้งคืนด้วยความอึดอัดคับข้องใจ
เขากลายเป็นนักโทษซึ่งถูกขังอยู่ในเรือนกายของตนเองโดยมิอาจเคลื่อนไหว
สามเดือนเต็มที่ผ่านมา ทำได้เพียงนอนรอการช่วยเหลือจากศิษย์น้องนามว่า เหลียนหู่

ทุกวันศิษย์น้องผู้นี้จะยกอาหารเข้ามาป้อนเขาวันละสองครั้งเช้าเย็น
และเนื่องจากร่างกายทุกส่วนมิอาจเคลื่อนขยับได้
การขับถ่ายของเขาจึงเรี่ยราดเลอะเทอะ
ปรากฏว่าเหลียนหู่ก็เข้ามาทำความสะอาดร่างกาย
และจัดการกับสิ่งโสโครกของเขาโดยไม่มีทีท่ารังเกียจแต่อย่างใด
เขาได้แต่กล่าววาจาขอบคุณด้วยความซาบซึ้ง แต่ศิษย์น้องหาได้กล่าวคำใดตอบกลับมาไม่
นอกจากยิ้มอ่อน แล้วเดินจากไปเมื่อทำหน้าที่เสร็จสิ้น

บางคราเขาลองเดินลมปราณจากจุดตันเถียน แต่พบเพียงความว่างเปล่า
ใช่ --- ท่านอาจารย์ได้บอกกล่าวกับเขาแล้วว่าวิทยายุทธ์ทั้งหมดของเขานั้นถูกทำลายจนหมดสิ้น

นักรบผู้ปราศจากวรยุทธ์ หาได้ต่างอะไรกับกระบี่ที่ไร้คม มันคือ ความไร้ค่า !
น้ำตาของไป่จิงเหวินรินไหลออกมาโดยมิรู้ตัวด้วยความสะเทือนใจ
มิอาจแก้แค้นให้พ่อแม่   สูญสิ้นวรยุทธ์และสูญเสียตำแหน่งแม่ทัพ
กลายเป็นคนพิการนอนไร้ค่าอยู่บนเตียง ได้แต่นอนรอความตายไปวัน ๆ
เขายังคู่ควรกับการมีชีวิตอยู่อีกหรือ   สู้ตายไปให้พ้นทุกข์ในยามนี้เลยมิดีกว่าหรือ ?
ก่อนความคิดจะเตลิดเปิดเปิงไปไกลกว่านี้   เหลียนหู่ก็เดินเข้ามาในห้อง

ศิษย์น้องเปิดผ้าห่มที่คลุมตัวไป่จิงเหวินออก พลิกตัวเขาเข้าหาผนัง
  ของเสียทั้งหนักเบาไหลเลอะช่วงล่างโดยเขามิทันรู้สึกตัว
เหลียนหู่ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดทำความสะอาดโดยมิคิดรังเกียจ
เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ไป่จิงเหวิน

เขาซาบซึ้งในสิ่งที่เหลียนหู่ทำให้จนสะอื้นไห้ตัวโยน

“ขอบคุณมากศิษย์น้อง ข้าขอกราบขอบคุณเจ้าจริง ๆ”

เหลียนหู่ยิ้มให้เขาอีกครั้งโดยไม่เอ่ยถ้อยคำใดเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

“ไยเจ้ามิเอื้อนเอ่ยคำใดกับข้าบ้างเล่า”

ไป่จิงเหวินมิอาจทนสงสัย

เป็นครั้งแรกที่เหลียนหู่มองมายังไป่จิงเหวินอย่างเต็มตา
เขาอ้าปากแลบลิ้นซึ่งเหลือเพียงโคนให้ไป่จิงเหวินดู
นี่คือสาเหตุอันแท้จริงที่เหลียนหู่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดได้

“ใครช่างโหดร้ายทำกับเจ้าถึงเพียงนี้ได้ ชั่วช้าสิ้นดี !”

ไป่จิงเหวินรู้สึกโกรธจนมิอาจระงับความรู้สึก

เหลียนหู่ยิ้มให้ไป่จิงเหวินอีกครั้ง ก่อนยกมือชี้ไปยังไป่จิงเหวิน !!!

ไป่จิงเหวินตกตะลึงพรึงเพริดแทบสิ้นสติ
นี่เขาไปทำร้ายศิษย์น้องผู้มีพระคุณตอนไหนกัน ?

.....................................................

กาลก่อนในยามราตรีอันเงียบสงัด
ไป่จิงเหวินคิดชั่วแอบลักลอบเข้าไปขโมยคัมภีร์ล้ำค่าของเจ้าอาวาส
จนศิษย์น้องทั้งสามเดินมาประสบเหตุ

   นั่นใครน่ะ ?”

เสียงศิษย์น้องร้องทัก

“ขะ..ข้า...เอง”

ไป่จิงเหวินแง้มประตูห้องออกมาแล้วพูดอย่างตะกุกตะกัก

            “ท่านเข้าไปทำอะไรน่ะพี่จิงเหวิน”

          ศิษย์น้องอีกคนหนึ่งคาดเค้นคำตอบ

            ก่อนใครจะทันรู้ตัว
ปลายมีดเล่มเล็กในมือไป่จิงเหวินก็เฉือนปาดเข้าไปที่คอหอยของศิษย์น้องคนแรก
ยังไม่ทันสุดเสียงร้อง มีดเล่มเดียวกันพุ่งแทงเข้าไปที่หน้าอกของศิษย์น้องอีกคน
ไป่จิงเหวินถอนมีดออกจากอก แล้วตวัดเข้าไปที่คอหอยของศิษย์น้องคนที่สาม
เลือดสาดกระเซ็นซ่านเปื้อนชุดของไป่จิงเหวิน
ศิษย์น้องทั้งสามถูกเข่นฆ่าในพริบตาเดียว !

            .......................................................

“เจ้าคือศิษย์น้องที่รอดตายในวันนั้นใช่หรือไม่ ?”

ไป่จิงเหวินถามเหลียนหู่

เหลียนหู่พยักหน้าแทนคำตอบ หากวันนั้นเหลียนหู่มิขยับตัวถอยฉาก
แทนที่จะสูญเสียลิ้น เขาคงต้องสูญสิ้นชีวิตอย่างแน่นอน

ไป่จิงเหวินนอนหมดเรี่ยวแรงบนเตียง น้ำตาไหลพรากมิขาดสาย
พร่ำพูดคำขอโทษนับครั้งไม่ถ้วน สำนึกผิดจู่โจมทุกห้วงความคิด
ความละอายต่อบาปที่ตนเองได้ก่อไว้จู่โจมทุกห้วงความรู้สึก
เขาตัดสินใจอ้าปาก แลบลิ้นของตนเองออกมา
ก่อนจะงับปากลงไปเต็มแรง
หมายกัดลิ้นตนเองให้ขาดเพื่อชดใช้หนี้กรรมซึ่งตนเองก่อไว้

เร็วเกินคาดคิด เหลียนหู่กลับเอานิ้วมือสอดง้างไว้ในปากของไป่จิงเหวิน
เขามิอาจยั้ง จึงกัดมือนั่นเข้าเต็มแรงจนเลือดกระฉูด

เหลียนหู่ส่ายหน้าเหมือนบอกเขาว่า

“อย่าได้ทำเช่นนี้เลย”

ไป่จิงเหวินยิ่งรู้สึกผิดกับตัวเองมากขึ้น
เขาร่ำไห้จนหมดแรงและสลบไปในที่สุด

................................................

ไป่จิงเหวินซึมหม่นลงไปมาก นอนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต
เหลียนหู่ยังคงเข้ามาดูแลเขาทุกวัน ป้อนข้าว ป้อนน้ำ ทำความสะอาดร่างกาย

และเมื่อครบ 100 วัน ไคหมิงต้าซือก็เดินเข้ามาในห้อง
อาจารย์บอกให้เหลียนหู่ประคอง ไป่จิงเหวินเพื่อยกตัวขึ้น
จากนั้นขึ้นไปนั่งบนเตียงเคียงคู่กัน ไคหมิงต้าซือใช้ฝ่ามือทั้งสอง
ถ่ายทอดกำลังภายในผ่านแผ่นหลังของไป่จิงเหวิน
ความร้อนวูบวาบไหลผ่านร่างกายอย่างรู้สึกได้
ไป่จิงเหวินรู้สึกเหมือนมีมวลพลังงานจำนวนมหาศาลไหลเวียนผ่านจุดต่าง ๆ ของร่างกาย
ทั้งจุดตันเถียน จุดสิ้นฮุ่ย   จุดซวิงจุงที่กลางอก   จุดฉีจุง ฯลฯ

ลมปราณไหลลามไปทั่วร่าง จากที่หมดแรงจนมิอาจทรงกายลุกนั่งเองได้
    ผ่านไปครึ่งชั่วยามคล้ายพลังชีวิตของเขาได้หวนคืนกลับมาทั้งหมด

เมื่ออาจารย์เฒ่าถ่ายทอดพลังภายในผ่านไปอีก 1 ชั่วยาม
กล้ามเนื้อลีบเล็กจากการไม่ได้เคลื่อนไหวนานสามเดือนกว่า
กลับพองตัวกลายเป็นมัดกล้ามอย่างน่าอัศจรรย์ใจ

“เหลียนหู่”

ไคหมิงต้าซือร้องเรียกขึ้นเบา ๆ

“จงใช้ท่าฝ่ามือมังกรพยัคฆ์บูรพาซัดไปที่จุดไป๋ฮุ่ยเดี๋ยวนี้”

เหลียนหู่พยักหน้ารับคำ เดินอ้อมไปด้านหลัง ขยับเดินลมปราณชั่วขณะ
ก่อนซัดฝ่ามือเข้าไปบริเวณกึ่งกลางศีรษะเยื้องไปทางด้านหลังของไป่จิงเหวินเต็มแรง

ไป่จิงเหวินรู้สึกทรมานร่างกายราวกับอวัยวะทุกส่วนกำลังปริแตก
กล้ามเนื้อทุกมัดของเขาเขม็งเกลียว เส้นเลือดทุกเส้นบวมพองปูดโปน
หน้าตาแดงก่ำ ตาเหลือกถลน
ความเจ็บปวดแล่นผ่านไปทุก ๆ จุดในร่างกาย ลมหายใจติดขัด

แล้วสติของเขาก็ดับวูบไป !!!

.....................................................

ไป่จิงเหวินต้องใช้เวลาพักฟื้นอยู่ในห้องบนยอดเขานานนับเดือน
ทุกวันมีเหลียนหู่ซึ่งเปรียบเสมือนมิ่งมิตร คอยดูแลแวะเวียนไม่ขาดตกบกพร่อง
นอกจากจะได้รู้ว่าเหลียนหู่เป็นใบ้ ชั่วชีวิตเพราะคมมีดของเขา
ไป่จิงเหวินยังได้รู้ว่าศิษย์น้องผู้นี้มีวรยุทธ์ลึกล้ำจากวิชามังกรพยัคฆ์บูรพาอีกด้วย

เปล่า --- เขามิได้ปรารถนาสุดยอดคัมภีร์ใดใดอีกแล้ว
การได้ชีวิตใหม่กลับมานี่ต่างหาก
คือของขวัญอันวิเศษสุดของไป่จิงเหวิน

เขาตัดสินใจได้แล้วหลังจากตรึกตรองตลอดหลายวันที่ผ่านมา
ว่าจะตัดสินใจวางความแค้นทั้งหมดของตนเองลง เพื่อมุ่งหน้าสู่ทางธรรม
เขารู้แล้วว่าการให้อภัยนั้นมีรสชาติฉ่ำหวานเพียงใด
และยังรู้ว่าการละวางความโกรธเกลียดได้นั้น
มอบความชุ่มเย็นให้กับชีวิตมากจริง ๆ

ทุกวันเขาค่อย ๆ ขยับร่างได้มากขึ้น ๆ ทีละนิด
กำลังภายในเต็มเปี่ยมที่ไคหมิงต้าซือถ่ายทอดให้
ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง เพียงแต่พลังอันเปี่ยมล้นเกิน
กลับทำให้เขาควบคุมพลังนั้นมิได้

ไคหมิงต้าซือขึ้นมาสอนการเดินลมปราณให้เขาอีกครั้งสองครั้งแล้วหายหน้าไปเลย
มีเพียงเหลียนหู่ซึ่งคอยช่วยเหลือในเรื่องการอยู่กิน
และ สอนวิชาหมัดมวยบางท่าให้เขาทำตาม
ความสนิทสนมเพิ่มพูนขึ้นโดยมิรู้ตัว แม้ทั้งสองมิอาจสื่อความกันได้ด้วยถ้อยคำ
แต่มิตรภาพที่มั่นคงกลับก่อเกิดขึ้นภายใต้ความเงียบอันดื่มด่ำลึกซึ้ง

และในเย็นวันหนึ่ง ไป่จิงเหวินเรียกเหลียนหู่เข้ามาใกล้ ๆ
เขาเอ่ยถ้อยคำที่คิดไว้ในใจ

“ศิษย์น้อง ที่ผ่านมาเจ้าดูแลข้าเป็นอย่างดี ข้าซาบซึ้งใจยิ่งนัก
และมิรู้จะกล่าวคำขอบคุณเจ้าได้อย่างไร
แม้นข้าโขกคำนับเจ้าสักพันครั้งหมื่นครั้งก็นับว่ายังน้อยเกินไป
ขอเจ้าโปรดรับการคารวะจากข้าด้วย”

พูดจบเขาก้มตัวลงคุกเข่าเตรียมก้มหัวก้มคารวะ
แต่มิทันได้ทำเช่นนั้น เหลียนหู่กลับทรุดตัวนั่งลงประคองศิษย์พี่ให้ลุกขึ้นยืนด้วยไมตรี
เขาส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับการกระทำของไป่จิงเหวิน

“ถ้าเช่นนั้น ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ ข้าขอสาบานเป็นพี่น้องกับเจ้าจะได้หรือไม่ ?”

เหลียนหู่พยักหน้ายิ้มด้วยความพึงพอใจ
ก่อนเดินไปหยิบถ้วยชามาวางไว้บนโต๊ะกินข้าวกลางห้อง
จุดธูปแล้วยื่นให้ไป่จิงเหวิน เพื่อสาบานเป็นพี่น้องกัน

ไป่จิงเหวินกล่าวถ้อยคำสาบานดังก้อง

“ข้า --- ไป่จิงเหวิน ขอสาบานเป็นพี่น้องกับเหลียนหู่
แม้มิได้เกิดวันเดียวกัน แต่ขอร่วมสุขร่วมทุกข์ไปด้วยกันตร
าบจนวันตาย
ขอฟ้าดินเป็นพยาน ขอฟ้าดินเป็นพยาน”

เมื่อกล่าวจบไป่จิงเหวินก้มตัวคารวะที่พื้น
ปักธูปลงในกระถางซึ่งเหลียนหู่เตรียมไว้

มิทันคาดคิด ห่าธนูนับร้อยกลับพุ่งเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว !!!
เหลียนหู่ตัดสินใจในฉับพลัน ผลักไป่จิงเหวินให้นอนลงบนเตียงนอน
ก่อนใช้ฝ่ามือตบไปที่พื้นเตียงเต็มแรง จนเตียงพลิกกลับกลายเป็นเส้นทางลับ
ช่วยให้ไป่จิงเหวินรอดพ้นจากความตาย
เหลียนหู่ใช้แรงกดอีกครั้งแผ่นเตียงก็หมุนกลับมาอยู่ในสภาพเดิม
แต่นั่นทำให้เขาต้องรับเกาทัณฑ์อันแหลมคมเป็นจำนวนมาก
ลูกธนูปักไปทั่วร่างจนเหลียนหู่ขาดใจตายในทันที !!!

ไป่จิงเหวินหล่นร่วงลงไปในเส้นทางอุโมงค์ลับที่ทั้งมืดและเย็นยะเยือก
อุโมงค์ลึกลับพาร่างของเขาไหลไปเรื่อย ๆ จนหลุดทะลุไปยังโถงถ้ำแห่งหนึ่ง
ซึ่งมีแสงสว่างลอดผ่านมาจากที่ใดสักแห่งอย่างเลือนราง
สติของเขาดับวูบไปอีกครั้งเนื่องจากยังเดินพลังลมปราณไม่สมบูรณ์

ชะตากรรมใยโหดร้ายเยี่ยงนี้ เขาเองย่อมมิอาจเข้าใจ !!!

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

ตอนที่ 1

ตอนที่ 2

Create Date : 01 กรกฎาคม 2562

Last Update : 12 สิงหาคม 2562 22:48:11 น.

22 comments

Counter : 3141 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณสองแผ่นดิน, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณหอมกร, คุณTui Laksi, คุณสาวไกด์ใจซื่อ, คุณhaiku, คุณ**mp5**, คุณอาจารย์สุวิมล, คุณเรียวรุ้ง, คุณJinnyTent, คุณสันตะวาใบข้าว, คุณmultiple, คุณmariabamboo, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณSai Eeuu, คุณชีริว, คุณtoor36, คุณธนูคือลุงแอ็ด, คุณnewyorknurse

คุณก๋า เขียน กดดันให้ลุ้น ให้เกิดความต่อต้าน ต่อมโนธรรม
ได้มากมาย จริง ๆ

และก็เป็นไปแบบไม่คาดคิดอีก 555

ตอนนี้หัวเราะได้บ้างแล้ว... น่าจะเป็นกรรมเก่าของศิษย์น้อง
ที่ตามมาถึง และแล้วก็พ้นทุกข์..ไป

คนอยู่ก็คง มีสิ่งที่กัดกร่อนจิตอีกต่อไป

โดย: ไวน์กับสายน้ำ

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:7:30:37 น.

จันทร์สวัสดีครับ คุณก๋า
ก.ค.แล้ว ผ่านไปอีกครึ่งปี ไวจริงๆ
เหลียนหู่ไปไวมากครับ ไม่น่าเลย น่าจะเป็นมิ่งมิตรนานๆ
นึกว่า คุณก๋าจะเขียนต่อเป็น มังกรคู่พยัคฆ์บูรพา ท่องยุทธภพ555
ไป่จิงเหวินตกไปในถ้ำลึกลับ แล้วได้เคล็ดวิชาใหม่
รออ่านตอนต่อไปครับ
ยาสมุนไพร มีทั้งคุณและโทษ ถ้าใช้เหมาะสม
หนานเฉาเหว่ย ผมรับประทานวันเว้นวันเว้นสองวันๆละ 3 ใบ
คนที่มีโรคประจำตัว ต้องปรึกษาแพทย์ก่อนรับประทาน
(ส่วนมากแอบกินโดยไม่บอกแพทย์)

เช้านี้ ฟ้าครึ้มแต่เช้าครับ

โดย: สองแผ่นดิน

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:8:07:02 น.

สวัสดีวันแรกของครึ่งปีหลังค่ะคุณก๋า

เดี๋ยวกลับมาอ่าน เรื่องของอาไป่จิงเหวินต่อนะจ๊ะ

ทำงานแปป

ป.ล.น้องส้มหวานที่บ้านน่ารักนะคะ คริ คริ

โดย: โอน่าจอมซ่าส์

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:8:22:04 น.

กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog
วันนี้มาอารมณ์นิยายจีนกำลังภายในนะคุณก๋า

โดย: หอมกร

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:8:32:31 น.

สวัสดียามเช้าค่ะคุณก๋า
น่าสงสาร "มิ่งมิตร" ทั้งสอง "ขอฟ้าดินเป็นพยาน"
ในที่สุดก็พิสูจน์ถึงความเป็นศิษย์สำนักเดียวกัน
ท่านอาจารย์สอนศิษย์ได้ดีมาก "การแก้แค้นไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดลดลง"

จบตอนนี้ +++ ได้แบบพีคมาก...รอติดตามตอนต่อไปคร้า

โดย: Tui Laksi

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:8:39:00 น.

ไยเจ้า - ไม้มลายค่ะ อีกอันก็ไม้มลายนะคะ ใย จะใช้กับพวกเยื่อใย ใยไม้ค่ะ

เหลียนหู่พูดไม่ได้ ทำไมตอนอาจารย์เรียกถึงออกเสียงรับคำได้ง่ะ

เขียนน่าติดตามดีค่ะ รออ่านตอนต่อนะคะ ต้องรอโจทย์รอบหน้าไหมคะนี่

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
Sai Eeuu Food Blog ดู Blog
กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:8:58:27 น.

แง แง สงสารเหลียนหู่ จิตใจดีน้ำใจเจ้าช่างใหญ่หลวง มีมิตรดีแบบนี้

ไม่รู้จะไปเปรียบกับอะไร เจ้าช่างดีงามจริงๆเหลียนหู่

อาไป่จิงเหวิน จะต้องไปเผชิญอะไรอีกน๊า รออ่านต่อค่ะ สนุกดี

โดย: โอน่าจอมซ่าส์

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:9:45:29 น.

ส่งกำลังใจครับ

โดย: **mp5**

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:9:56:30 น.

สวัสดี จ้ะ น้องก๋า

อ่านเรื่องราวของไป่เจินเหวิน เพลินเลย จ้ะ เอ้า ตอนจบ
เหลียนหู่ ไปเสียแล้ว ทำไมคนดี ต้องไปเร็วหนอ มิ่งมิตรเช่นนี้
หายากจริง ๆ เขาบรรลุธรรม เป็นอรหันต์ ไม่ต้องมาเวียนว่าย
ตายเกิดแน่นอน ปฏิบัติกับคนที่เคยทำร้ายเขาโดยไม่รังเกียจ แล้ว
ยังช่วยชีวิต ไป่จิงเหวิน จนตัวเองตาย เป็นมิ่งมิตรในอุดมคติ
จริง ๆ จ้ะ

โหวดหมวด งานเขียน ฯ
รออ่านการผจญกรรมของ ไป่จิงเหวิน ต่อไปนะจ๊ะ

เรื่องถ่ายภาพอาหารก่อนกิน ถ่ายไปเพราะอยากจดจำว่า
เด็ก ๆ พาไปกินอะไรบ้าง อะไรที่ไม่อร่อย คราวหน้าเราจะได้
ไ่สั่งอีกไง จ้ะ อิอิ

โดย: อาจารย์สุวิมล

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:10:57:38 น.

อ้าว จบเศร้าจัง
โลกไร้ซึ่งความยุติธรรมโดยแท้
เหตุใดเหลียนหู่ต้องประสบชะตาเช่นนี้
ทั้งที่เป็นคนดีอะ

โดย: เรียวรุ้ง

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:11:13:26 น.

ม่วนนนนน อ่ะ
อยากอ่านต่อ นอกรอบเน้อ บะต้องตะพาบแล้ว
เขียนต่อเลย โจทย์หน้าความเป็นไทยไปต่อบะได้ละ อิอิ
มา ๆ เขียนเลยเน้อ รออ่านอยู่

มีหักมุมตอนท้าย กะลังซาบซึ้งอยู่ดี ๆ กระชากอารมณ์เลย
อ้ออ้อย ครูคนที่สอนหื้ออภัยคนแรกของพระเอกต๋ายง่ายอ่ะ
เกิดอะหยังขึ้น รักษาแล้วหยังต้องฆ่า ไผ๋ฆ่า
อาจารย์ไปไหนเหีย แล้วตกไปในถ้ำ จะมีเคล็บลับวิชาซ่อนอยู่ก่อ

พระเอกจะต้องถูกหล่อหลอมจากประสบการ์เลวร้ายแห๋มกี่เตื้อ
กว่าจะเป็นผู้ไร้เทียมทานในทั่วหล้า
มันต้องผ่านการเป็นคนดีสุดขั้วชั่วสุดขีด
แล้วรู้ว่าต้องปลอยวาง เลือกยืนตรงกลางถึงมองโลกได้ทะลุเนอะ

บะเดาสะเปะสะปะละ
รอต่อไป อิอิ

โดย: JinnyTent

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:12:31:31 น.

รออ่านตอนต่อไปค่ะ คุณก๋า^^

สนุกดี...

โดย: สันตะวาใบข้าว

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:13:12:15 น.

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

สวัสดีค่ะพี่ก๋า
ขอบคุณที่แวะไปที่บล๊อกนะคะ ภาพงูในป้ายไม่ร้ายกาจเท่าคำของจนท.ค่ะ ตกใจ
พ่อโมไม่กล้าเข้าป่าเลย

พี่ก๋าสบายดีนะคะ
ช่วงนี้ฝนไปที่ไหนก็เขียว ชอบค่ะ

โดย: mariabamboo

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:18:49:42 น.

หลายวันมานี้ยุ่งเหยิงมาก
เพราะมีคนมาขอซื้อต้นไม้ที่บ้านป่า
แล้วก็มีคนชวนพี่ปูลงทุนปลูกต้นไม้
คุยกันแต่เรื่องพวกนี้ทุกัน

วันนี้กว่าพี่จะได้เขียนตะพาบก็บ่ายคล้อยแล้ว
ตอนนี้กลับมาไล่อ่านของเพื่อนๆ
ของคุณก๋านี้ก็ต้องอ่านแบบข้ามๆไปบ้างนะคะ

คนบางคนก็เกิดมาเพียงเพื่อจะให้

โดย: ภาวิดา คนบ้านป่า

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:18:52:10 น.

ไหง เหลียนหู่ ตายไปดื้อ ๆ แบบนี้ล่ะคะ

ไป่จิงเหวินเหมือนจะกลับตัวกลับใจได้แล้ว นี่ต้องไปเจออะไรอีกน้อ...

สนุกค่ะคุณก๋า ไม่ห่างจากบทก่อนมากนัก กำลังดี พี่จำเนื้อเรื่องได้ต่อเนื่องอยู่ค่ะ

โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:20:04:28 น.

สวัสดีค่ะ น้องก๋า สุขสันต์วันทำงานค่ะ

โดย: Sai Eeuu

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:20:13:38 น.

อ.เต๊ะ ก็ รอ ร้อ รอ ว่าเมื่อไหร่จะเปิดตัว น้องนางเอก อย่างน้อยๆก้ให้มา พยาบาล เช็ดเนื้อเช็ด ตัวพระเอก บ้างก็ยังดี พอกระชุ่มกระชวย จุดกังเหมิน อุ่ยตี่กู๋ จะได้ตื่นฟื้นขึ้นมาบ้างนะครับ อิอิ

คุณก๋า บอก เอ็งก็ใจเย็นๆหน่อย ตอนนี้ ปล่อยเป็นหน้าที่น้องขันทีเค้า บรรเลงไปก่อน ข้าเลยรีบให้ตาย เดี๋ยวตอนหน้า ทีเด็ด รับรองเอ็งนั่งไม่ติดพื้นแน่ 555

โดย: multiple

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:21:34:21 น.

จอมยุทธ์ก๋า ท่านมาแนวภาพยนตร์จีนกำลังภายในอีกแล้วรึนี่!

เปิดเรื่องมาตัวเอกก็ขี้แตกเลอะเทอะซะแล้ว -b-
ดีนะมีศิษย์น้องคอยดูแล แต่หนังจีนไว้ใจไม่ได้ เดี๋ยวมันต้องมีหักหลังแน่ๆ
แถมโดนตัดลิ้นมาอีก ล้างแค้นโลดๆ เชียร์ อิอิ
แต่สุดท้ายก็เป็นศิษย์น้องที่ดีจริง แถมยอมตายแทนอีก
ทีนี้รักษาก็ยังไม่หาย กลิ้งลงหลุมไปซะแล้วท่านพี่ ก็ตายอยู่ดีอะจ้า

โดย: ชีริว

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:22:56:10 น.

ไป่จิงตู่ไม่รู้จะสำนึกได้แบบนี้มั้ย มันน่าเศร้าใจที่คนที่เป็นศัตรูมาเห็นใจนะครับ ตอนจบพี่ก๋าเขียนแบบปลายเปิดให้ทะลุมิติมาที่ไทย (เพื่อรับกับโจทย์ต่อไป) ยังได้เลยมั้ง

โดย: คุณต่อ (toor36

) วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:23:15:55 น.

อยากอ่านโจทย์หน้าขึ้นมาเลยครับ นิยายจีนกำลังภายในที่แสดงถึงความเป็นไทย (เฮ้ย!)

โดย: ชีริว

วันที่: 1 กรกฎาคม 2562 เวลา:23:42:38 น.

ประเทศจีนแผ่นดินใหญ่ ชาวจีนในประเทศแห่งนี้
ตัวตนของลุงแอ็ดตนนี้ เคยสงสัยอยู่เสมอว่า ตนของเรานั้น
มีสายใยมาจากสายใยใดๆ ? กันแน่!!!.

คติสอนใจที่ชายชรา ชาวสวนแห่งเมืองดำเนินสะดวก จ.ราชบุรี
กู้และกิ๋ม มีว่า "เจ้าจงหากินต้นน้ำเถิด"ท่านทั้งสองเป็นญาตินับถือแซ่แต่ครั้งบรรพบุรุษ ของคุณนายเธอที่จากไป
ท่านทั้งสองเชี่ยวชาญในการทำการเกษตร ยิ่งนัก ตลาดน้ำดำเนินสะดวกคือถิ่นที่ท่านอากิ๋ม นำพืชผลนานาพันธุ์ไปแบ่งปัน ให้แด่ชาวชุมชน แต่กาลก่อนจะเกิดดังวันนี้
วันนี้ณ.ท้องถิ่นแห่งนั้นคือแหล่งสำคัญที่หมู่ชนชาวหลากหลาย จะต้องแวะเวียนไปชื่นชม สักครั้งหนึ่งเมื่อได้ผ่านมา.

การจะแยกแยะ ระหว่างความกตัญญูกับความแค้นที่ถูกสะสมไว้ มาอย่างยาวนาน ปุถุชนคนธรรมดา จึงยากนัก ที่จะซึ่มซับและจะเข้าใจ.

สังคมไทย ในกทม.แห่งนี้ ในวันนี้ นั่งชมความเจริญ ของรถไฟระบบรางที่กำลังบังเกิดขึ้นณ.ขณะนี้ มีความเศร้าใจระคนแปลกใจในการวางแผนการณ์ อนาคตของชนแห่งนี้ในประเทศแห่งนี้ ฐานะการเงินระหว่างค่าโดยสาร กับรายได้ของมวลชน ผู้ที่จะมาใช้รถไฟในระบบรางแห่งนี้ ทำไม ? ช่องว่างจึงห่างไกลอะไร?เช่นนั้น,

ขออภัยด้วยเถิด ความคิดย่อมจะฟุ่งซ่าน กับชายชราที่บ้าการเมืองจนเกินเหตุ.
สวัสดีครับ คุณกะว่าก๋า ที่แวะไปคุยด้วย
ขอขอบคุณอีกครั้งครับ กับตำนานที่มีพลัง,

โดย: ลุงแอ็ดคิดถึงอดีตที่ผ่านมา (สมาชิกหมายเลข 4365762

) วันที่: 2 กรกฎาคม 2562 เวลา:3:01:11 น.

สวัสดีค่น้องก๋า

"การละวางความโกรธเกลียดได้นั้นมอบความชุ่มเย็นให้กับชีวิตมากจริงๆค่ะ"

โดย: newyorknurse

วันที่: 2 กรกฎาคม 2562 เวลา:4:15:22 น.