:: ปลายทางแห่งความคิด 18 ::
:: ปลายทางแห่งความคิด 18 ::
เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า
171
ลมร้อน ร้อนแค่ลม อย่าร้อนรน อารมณ์ร้อน
172
ปากกาและกระดาษ เป็นทางผ่านของความคิด เพื่อเปิดประตูที่ปิดอยู่ของจินตนาการ
173
กลางฤดูร้อนปีนั้น เธอมอบต้นไม้ต้นน้อยให้เขาปลูก ฤดูฝนปีนี้ ความรักที่ยาวนานปิดฉากลง แต่ต้นไม้ยังคงเติบโต
174
อีกกี่ก้าว จะข้ามพ้นถนนชีวิต ข้ามผิด ข้ามพลาด เดินผิดทาง ใครๆก็ผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น ใครก็เคยหลงทางกันทั้งนั้น ก้าวผิดก้าวพลาด ก็ถอยหลังกลับ ขยับมาอยู่ในหนทางที่ถูกต้อง ก้าวแรกจะเป็นอย่างไรไม่สำคัญ ก้าวที่ตามมานั่นต่างหาก ที่จะทำให้เธอเดินต่อไปอย่างถูกทิศถูกทาง
175
ด้านซ้าย คือ ขุนเขา ด้านขวา คือ สายน้ำ ตัวฉันคือสิ่งแปลกปลอม ท่ามกลางธรรมชาติแห่งความเป็นจริง
176
ก้าวที่เดินย่ำไป ซ้ำรอยทางประวัติศาสตร์ มนุษย์ผู้เขลาขลาด ไม่เคยเรียนรู้อะไรเลย จากความผิดพลาดทั้งในอดีตและปัจจุบัน
177
สิ่งที่เห็นและสิ่งที่เป็น บางเวลาฉันหงุดหงิด เครียดขึ้ง ด่าทอสิ่งต่างๆ บางเวลาฉันหัวเราะร่าและเริงรื่น แต่สุดท้ายไม่ว่าฉันจะรู้สึกอย่างไร ทุกสิ่งก็จะผ่านไป จบแล้วลืม
178
ความทุกข์ที่พัวพัน นั้นคอยสร้างความหวั่นกลัว ยิ่งกลัวยิ่งเมามัว ยิ่งปวดหัวคิดเวียนวน
คิดซ้ำจนย้ำทุกข์ ปลุกความทุกข์มารุกเร้า แบกไว้อย่างโง่เขลา รับเอาเศร้าเฝ้าทำลาย
ปล่อยไปให้ทุกข์ที่สุด แต่ต้องรู้จุดที่จะหยุดมันเอาไว้ ไม่ต่อเวลาให้เนิ่นนานไป ให้ทุกข์ทำร้ายใจได้ก็เพียงชั่วคราว
เข้าใจทุกข์ก็สุขแล้ว เมื่อรู้แนวทางสร้างสุข ให้ความคิดในเชิงรุก ปลุกความสุขในใจตน
มองความทุกข์เป็นเรื่องธรรมดา ปล่อยวางอัตตายึดติดมั่นหมาย สุขทุกข์ที่มีในใจกาย ใช่ของเราที่ไหน...ไม่ใช่เลยแม้แต่สิ่งเดียว
ใช้ชีวิตท่ามกลางสุขทุกข์ สนุกกับทุกวันที่ผันผ่าน หนึ่งชีวิต หนึ่งปณิธาน หนึ่งความฝันวันวานล่วงลับไป
รับรู้ไว้หนึ่งชีวิต หนึ่งปณิธาน ชีวิตคือหนึ่งความฝันที่ผ่านเลยลับล่วงไป
179
เคียงคู่และเคียงข้าง วางรักตรงปลายฝัน เดินทางผ่านตะวัน ผ่านพระจันทร์ที่นวลงาม
ผ่านไฟและผ่านฝน อดทนไม่ถอยหนี รักแล้วต้องยอมพลี สิ่งดีดีมีในตน
เพราะรักคือการแบ่งปัน ไม่เปลี่ยนผันเมื่อกาลเปลี่ยนแปลง รักแท้อาจไม่ร้อนแรง แต่จะแฝงความสุขในทุกโมงยาม
แม้อาจไม่วาบหวามหวือหวา แต่รักด้วยศรัทธาจะพาเราข้ามผ่าน รักหวานจนข้ามพ้นกาล รักกันตราบนานเท่านาน...นิรันดร
180
เวลาที่เธอรักใครมากๆ รักมากที่สุด รักแบบที่ยอมเจ็บยอมตายแทนกันได้ เคยลองนึกดูบ้างไหม หากคนที่เธอรักประสบอุบัติเหตุ ตาบอด แขนขาขาด พูดไม่ได้ จำเธอไม่ได้ เดินไม่ได้ ขยับร่างกายไม่ได้อีกต่อไป เนื้อตัวมีแต่แผลพุพอง ไม่เหลือเค้าความงามความหล่อเหมือนก่อน เธอยังจะรักคนๆนั้นอยู่หรือไม่ ? เธอยังจะยอมตายยอมเจ็บเพื่อคนๆนั้นอยู่อีกไหม ?
ใช่หรือไม่ว่า.... รูปรอยของความรัก สลักเสลาไปด้วยความสวยงามที่ลวงตา และความห่วงหาที่ลวงใจ
Create Date : 22 มกราคม 2558 |
|
48 comments |
Last Update : 22 มกราคม 2558 5:36:37 น. |
Counter : 1307 Pageviews. |
|
|
เข้าใจทุกข์ก็สุขแล้ว
- ขอบคุณค่ะสำหรับบทความดีๆที่ให้เข้าใจชีวิต
พร้มภาพตันไม้ประกอบ สวยจังค่ะ
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
เศษเสี้ยว Photo Blog ดู Blog
กะว่าก๋า Literature Blog