เพลงแรกในชีวิต

นั่งคุยกับตัวเอง : เพลงแรกในชีวิต
เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ
4 มีนาคม 2550



ชื่อเพลง : สังกะสี
คำร้อง : ยืนยง โอภากุล
ทำนอง : ยืนยง โอภากุล


(พูด) เขาทํางานอย่างเหนื่อยหนัก
เพื่อเก็บเงินซื้ออาหาร
ซื้อหยูกยาสารพัน
เสื้อกางเกงไว้สวมใส่
ผิวไหม้เกรียมหนังดํากร้าน
สู้กับงานสู้ทนไหว
ลูกและเมียดังดวงใจ
หนักปานใดไม่หวั่นเกรง


ยามเย็นลงเขาพร้อมหน้า ซื้อข้าวปลาหุง..หากิน
ทอดปลาทูยอดกระถิน เหมือนกินมาแต่ชาติก่อน
ลูกและเมียยังยิ้มได้ สบายใจไม่เดือดร้อน
นี่แหละสุขกรรมกร ทุกข์ที่กายใจยังสุข

คือช่างสุข คือช่างไม้ อายุขัยได้ห้าสิบ
แกสร้างตึก สูงลิบลิ่ว แต่ตัวเองลูกเมียยังเร่ร่อน

มือที่สากกว่าส้นเท้า คอยโน้มน้าวเหนี่ยวนั่งร้าน
ไต่ความสูงอย่างชํานาญ ด้วยวิญญาณของช่างเก่า
เหมือนชะตาฟ้าจะแกล้ง ลมพัดแรงฝนตั้งเค้า
สังกะสีอันผุเก่า ปลิวปะทะร่างช่างสุข

พสุธาอ้าแขนไว้ ร่างช่างไม้กับสังกะสี
ตกกระทบธรณี เลือดสีแดงกระเซ็นซ่าน
เสียงหวีดร้องโกลาหล ว่ามีคนหล่นนั่งร้าน
ปากต่อปากจากคนงาน คือเฒ่าสุขเฒ่าสังกะสี

เหลือแต่ร่าง ให้อาลัย ตายจากไป จากโลกนี้
เขาตายไป ไม่ตายฟรี มีค่าศพ ศพละสองพันห้า


วันเดือนปีผ่านไป ตึกสูงใหญ่เสียดฟ้า
ต่อสายตาทั่วหล้า ว่าตึกที่สูงที่สุด
งบประมาณการก่อสร้าง ห้าร้อยล้านกับสองพันห้า
ที่ไม่เห็นคือนํ้าตา ของลูกเมียเฒ่าสังกะสี
ถึงวันงานเปิดอาคาร มโหฬารมโหฬี
มหรสพ ประดามี แขกรับเชิญล้วนทรงเกียรติ

ผนังอาคารเป็นหินอ่อน พื้นเป็นพรมกํามะหยี่
สุขภัณฑ์จากอิตาลี โคมไฟจากออสเตรีย
แพงเท่าไรล้วนสรรหา เจริญตาประสาเสี่ย
สังกะสีกับลูกเมีย อยู่ตรงไหนใน...ใจคน

สังกะสี สังกะสี อยู่ตรงไหนในใจคน
สังกะสี สังกะสี อยู่ตรงไหนในใจคน

.............................................


หลังจากเอาด้ามไม้กวาดมาทำกีต้าร์อยู่นาน
ผมตัดสินใจแล้วว่าจะต้องหัดเล่นกีต้าร์ให้ได้
เด็กวัย 13 ขวบจะเริ่มเล่นเพลงอะไรดีหนอ....
กีต้าร์ก็ยืมของพี่ชายมาเล่นก่อน
สมุดเพลงก็จิ๊กมาเช่นกัน เปิดหนังสือเพลงเลือกไปทีละเพลงๆ
มาจบลงที่เพลงนี้ เพราะคอร์ดง่ายที่สุด
จำได้ดีว่าทั้งอาทิตย์นั้น ผมเล่นเพลงนี้วนไปวนมา
ได้ยินเสียง “เฮ้ย...แหกปากอะไรของมึง”
“เปลี่ยนเพลงบ้างโว๊ย...เบื่อแล้ว”
แว่วมาเป็นระยะๆ....


...........................................


หนึ่งเดือนหลังจากนั้น
เสียงเพลง สังกะสี ค่อยเป็นรูปเป็นร่าง
เสียงคอร์ดไม่เพี้ยนรูหูมากนัก
แต่เสียงร้องอาจสั่นสะเทือนประสาทคนฟังได้ตลอดเวลา
ในวัยนั้นผมไม่รู้หรอกว่าเพลงนี้มีความหมายที่ดียังไง
รู้แต่คอร์ดง่ายที่สุดสำหรับผู้เริ่มต้นเล่นกีต้าร์เท่านั้นเอง


..........................................


หลายปีผ่านไป ผมยังคงเล่นกีต้าร์อยู่
และไม่เคยลืมว่าเพลงนี้คือจุดเริ่มต้นของการเล่นกีต้าร์อันยาวนานในเวลาต่อมา
เพลงที่เคยร้อง...ผมเริ่มกลับมามองความหมายของมันมากขึ้น
นี่คือเพลงที่สะท้อนวิถีชีวิตของคนระดับล่างได้ดีที่สุดเพลงหนึ่ง
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี คนกลุ่มใหญ่ในสังคมก็ยังตัดสินคุณค่าของชีวิตคน จาก “เงิน” ที่เขามีอยู่
“ยิ่งจนยิ่งเจ็บ”...ใครบางคนเคยพูดไว้
“ยิ่งรวยยิ่งฉกฉวย” คล้ายว่าใครคนเดิมพูดต่อ

ผมไม่ได้เพ้อเจ้อแบบวาดหวังว่าตื่นเช้าขึ้นมาแล้ว
ทุกคนในประเทศต้องเท่าเทียมกันเหมือนที่นักการเมืองชอบโอ้อวดปาฏิหาริย์.....
เท่าเทียมแบบที่คุณแจกเงินหัวละพัน แต่เอาคืนเป็นพันล้านรึเปล่า ?
พูดแบบนามธรรมมากๆ ผมอยากให้เรา “เท่าเทียมกันในความเป็นมนุษย์”
ไม่กดตัวเองให้ต่ำ เพียงเพราะเงินในกระเป๋าเราน้อยกว่าเขา
เรายืดอกมองหน้าใครๆได้ว่า เราอาจไม่รวยล้นฟ้า
แต่ไม่เอาเปรียบใคร ไม่คดโกงใคร
เราทำแต่สิ่งดี คิดแต่สิ่งดี
แต่ไม่แหยจนคนอีกประเภทหนึ่งรังแกเอาได้

เชื่อแน่ว่าคนอย่าง “เฒ่าสุข” ยังคงมีอยู่เต็มบ้านเต็มเมือง
เพราะบ้านนี้เมืองนี้ใช้คนซึ่งเป็นฐานระดับล่าง
หล่อเลี้ยงหาเงินให้คนกลุ่มยอดปิรามิดเพียงไม่กี่ตระกูล

จะรวยก็ไม่มีใครเขาว่า ถ้าคุณเก่งเรื่องทำมาหากิน
อย่าลืมแบ่งปันกันบ้าง......
ฉกฉวยๆๆๆๆๆ....เอาแต่ฉกฉวย
เมื่อคนกลุ่มล่างเขาทนไม่ไหว
ถึงวันนั้นคนที่ตกตึกตายอาจไม่ใช่คนแบบเฒ่าสุขก็ได้…
ใครจะไปรู้.








.......................................


ถ่ายที่วัดเจ็ดยอด จังหวัดเชียงราย
เขาอาจดูทุกข์ยากในบางครั้ง
แต่ในบางคราวผมกลับคิดว่า
เขาอาจมีความสุขที่สุดในวิถีชีวิตแบบนี้


Create Date : 13 มีนาคม 2550
Last Update : 13 มีนาคม 2550 12:20:17 น. 1 comments
Counter : 759 Pageviews.  

 
หัดเล่นกีตาร์ด้วยเพลงนี้ค่ะ

ดอกไม้ดอกไม้จะบาน
บริสุทธิ์กล้าหาญจะบานในใจ
สีขาวหนุ่มสาวจะใฝ่
แน่วแน่แก้ไขจุดไฟศรัทธา
...


พี่ที่สอนบอกว่า
มีแค่สี่คอร์ดเล่นให้ได้ก่อน
จนถึงวันนี้ก็ยังเล่นกีตาร์ไม่เป็นเลยค่ะ
แต่เป็นหนึ่งความตั้งใจว่า
ชีวิตนี้จะต้องเล่นกีตาร์ให้เป็นให้ได้

^^


โดย: I am just fine^^ วันที่: 5 เมษายน 2550 เวลา:17:48:51 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

กะว่าก๋า
Location :
เชียงใหม่ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 392 คน [?]




มองฉันอีกครั้ง
เธออาจเห็นฉัน
หรืออาจไม่เห็นฉัน

ฉันแค่แวะผ่านทางมา
และอาจไม่หวนกลับมาทางนี้อีกแล้ว

เราเคยรู้จักกัน
และมันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

มองดูฉันอีกครั้ง
เธออาจเห็นฉัน
และฉันอาจมองไม่เห็นเธอ.





[Add กะว่าก๋า's blog to your web]