"แฟนฉัน" อ่านไปรู้สึกให้คิดถึงหนังเรื่องนี้ค่ะ

หนูนึกว่าพี่เคยอยู่แถวบุรีรัมย์นะเนี๊ยะ อ้อ....จังหวัดเลย

ผมภาวนาในใจให้คนแบบนี้เป็นหมันครับ +++ พี่ค่ะให้เขาเกิดเถอะค่ะ ลูกไม้ที่หล่นไกลต้นก็มี

กรี๊ดลืมบอกว่าได้...เจิม...หลังจากมือตกไปหลายวัน 555+

ตามน้องนู๋นีลมาอ่านจดหมายค่ะ

อ้อ...เด็กสายน้ำทิพย์เหรอ

พี่...เด็กสายน้ำผึ้งล่ะ

อิอิ...

สักวัน...พี่อาจทำเหมือนที่เราแนะนำ
รอให้อารมณ์ระเบิดมากกว่านี้ก่อน
ทุกวันนี้
ยังพอควบคุมอารมณ์และสติ
ในการเผชิญอะไรๆ ได้อยู่

การระบายความอึดอัดของพี่
มันออกมาทางการได้ร้องไห้มากกว่า

เมื่อได้ร้องแล้ว...มันจะหัวเราะได้ทันที
บ้าอีกรูปแบบหนึ่ง

อิอิ....

แต่เคยทำแบบที่เราบอกแล้วล่ะ
เขียนความอัดอัดใจบางอย่าง
อ่านแล้วขยำทิ้งเลย
เก็บไว้ กลัวกลับมาย้อนศรตัวเอง

เจ้าคนเขียนจดหมายหาเราเนี่ย
ดูมันน่ารักกว่าเราเนอะ
มันยังโสดเปล่าหว่า

อิอิ

“วันที่ต้องนั่งอยู่ในรถที่เคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว
ลมหนาววิ่งผ่านกายไป ฉันแหงนหน้ามองดูดาว
ท้องฟ้ามืดมิด และ ทั้งดวงดาวและต้นไม้ก็เลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว…ฉันคิดถึงเธอจับใจ”
^
^
^
นี่เขียนตอนป.5 เหรอคะ ตอนนั้น เขียนหนังสือให้เป็นภาษาคนยังยากเลยค่ะ (ตอนนี้ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่) เค้าถึงว่า คนมีพรสวรรค์นี่มันจะเห็นกันตั้งแต่เล็ก ๆ จริง ๆ หุหุ


ดอรี่น้อยขอคารวะค่ะ

^
^
^
อ้าว bold ผิดตำแหน่งแฮะ

ขอความช่วยเหลือด่วน...มิฉะนั้น..
ข้าน้อยทำงานไม่เสร็จแน่เลย

ใครจำวิธีคำนวนหา ด้านตรงข้ามมุมฉากของสามเหลี่ยมได้บ้าง
ความรู้ระดับมัธยม...ที่ข้าพเจ้าลืม

นั่งขบหัวแตกอยู่คนเดียวนี้ล่ะ

คุณก๋า ชอบยามเช้าด้วยคน กิลว่าช่วงเช้าเป็นช่วงที่อากาศดีที่สุด ต้อนไม้สดชื่นที่สุด ดินเย็นที่สุด สงบที่สุด ประจำจะไปนั่งกินกาแฟอยู่ในสวน แต่วันนี้ไปสวนลองกองค่ะ จะไปแล้วที่นครโลละ 10 บาทเองคุณก๋า เดี๋ยวไปดูเค้าหน่อยว่า เค้าอยู่กันได้ยังไง ไปแล้วน่ะค่ะ

วันนี้วันอาทิตย์ วันภริยาเดย์ ไปเที่ยวให้สนุกน่ะค่ะ

ตอนเรียนสายน้ำผึ้ง
พี่ก็ไม่มองใครเหมือนกัน

มาเรียนและกลับบ้านเลย

คงจะมองไม่เห็นเด็กชายหน้าตาตี๋ๆ ตัวกะหร่องก่องแน่ๆ

ยิ่งเป็นเด็กสายน้ำทิพย์ ยิ่งไม่แล
เพราะมันเด็กจริงๆ นี่นา
ถ้าเป็นเด็กปทุมคงคา น่ะ
ว่าไปอย่าง
คู่กัน

อิอิ

ริรักแต่วัยประถมเลยนะยะ

ถ้าเราไม่พูดถึงสายน้ำทิพย์
พี่คงลืมภาพบรรยากาศ 6 ปีที่สายน้ำผึ้งไปเลย
สนุกนะ ตอนเรียนชั้นมัธยมเนี่ย

เพื่อนๆ บางคนในตอนนั้น
ตอนนี้ก็ยังคบหากันอยู่เลย
โห...
20 กว่าปีแล้วมั้ง

ต๊ายยย
แก่จิงๆ แฮะ

อ่านแล้วนึกถึงหนัง"แฟนฉัน"เหมือนกัน...
เราก็ต้องย้ายบ้าน(ครั้งแรกในขีวิต)ตอน อายุ 15 ปี
ต้องห่างจากเพือนรักที่เล่นกันมาตั้งแต่จำความได้..เขาจะมากินนอนที่บ้าน(อยู่ตรงข้ามกัน)เสมอๆ..เวลาซนมากแล้วถูกที่บ้านดึ...เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกว่าชีวิตมันขาดอะไรที่สำคัญไป...เราEntranceติด..เพื่อนไม่เรียนต่อ..ก็แต่งงาน..มีครอบครัว 2-3-4 ครั้ง(เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะเธอสวยมากและค่อนช้างเจ้าอารมณ์)......เราไม่ค่อยได้ติดต่อกัน..เพราะพอโตเป็นผู้ใหญ่ขึนมา....way of life เราต่างกัน.....แต่เราเผอิญเจอกันบ้างตามศูนย์การค้าและConcert ใหญ่ๆ...เพราะสามีเธออยู่ในแวดวงนั้น...
เอ๊ะ..เล่ามายาวแฮะ...

มีตอนต่อไปม่ะคุณ...ฉันว่าฉันติดแระน่ะเนี้ย...
คุณเป็นคนที่เขียนเรื่องราวต่างๆได้ดีเสมอ

สวัสดีค่ะคุณครูก๋า

“วันที่ต้องนั่งอยู่ในรถที่เคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว
ลมหนาววิ่งผ่านกายไป ฉันแหงนหน้ามองดูดาว
ท้องฟ้ามืดมิด และ ทั้งดวงดาวและต้นไม้ก็เลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว…ฉันคิดถึงเธอจับใจ”

คิดเหมือนน้องดอรี่เลยค่ะ ป. 5 เขียนได้ขนาดนี้เลยเหรอคะ ทึ่งมาก

วันนี้ไม่ไปเที่ยวที่ไหนเหรอคะ

มีความสุขมาก ๆ นะคะคุณครูก๋าและคุณภรรยาคนสวย

สวัสดีค่ะ ... คุณกะว่าก๋า

ความทรงจำในวัยเด็กของคุณ
ไม่รู้มันไปแอบซ่อนตัวอยู่ในห้องไหน
แต่เมื่อถึงเวลา....มันก็ผุดพรายขึ้นมา
ให้คุณและผม...ได้ยิ้ม
และมีความสุขไปกับมัน
...........................


แวะมามีความสุขไปกับพี่ด้วยค่ะ
ในวันที่ความทรงจำ...ผุดพรายขึ้นมา

แหะ ๆ เข้าใจผิด

ว้าววว พรุ่งนี้ขึ้นร้องเพลงแล้วนี่คะ

เสียดายอยู่ไกล เลยอดดูเลย

นั่งฟังเพลงไปพลาง ๆ

คุณภรรยาคนสวยไปกรี๊ดสลบหน้าเวทีรึเปล่าคะ

มาขออนุญาตินำชื่อไปใช้ที่บล๊อกค่ะ(ลงไปแล้วง่ะค่ะ)

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีครับ คุณเหงา เหงา

วันนี้ยังไม่หยุด พรุ่งนี้ถึงจะหยุดครับ
วันนี้ก็เลยยังนั่งเล่นคอมไปด้วย ทำงานไปด้วยครับ

อ่านละนึกถึงน้อยหน่าในแฟนฉันเหมือนกะคุณข้างบนๆ เลย

เรียนโรงเรียนน้องนี่เอง...คุณก๋าไปไม่กี่ปี เราก็ย้ายเข้าเลย...อิอิอิ...เลยไม่ได้เจอกันเลย...(ค่อยยังชั่ว)

ยิ่งโตก็ยิ่งต้องพบกับการพลัดพราก
ผมคงต้องพยายามทำใจให้เข้มแข็งกว่านี้


เมื่อวันศุกร์ก็มีครูที่สอนผมตั้งแต่ ม.1-ม.6
ถูกเรียกตัวไปอ.แม่อายกะทันหัน
ถึงแม้เวลาเรียนจะไม่ได้ตั้งใจอะไรมากนัก
แต่ระยะเวลา 6 ปี...
มันก็มากพอที่จะรู้จักกันดี
และมากพอที่จะทำให้ ใจหาย

แอบภาวนาให้คนอื่นเป็นหมัน มันไม่ดีน้อ อุเบกขา สิ พี่ก๋า

มีประสบการณ์ต้องย้ายโรงเรียนตอน ป.5 เหมือนกัน จากที่เคยเรียนในเมืองหลวงอันวุ่นวาย มาเรียน ป.6 ในโรงเรียนต่างจังหวัด ติดทะเล คิดถึงเพื่อนเก่า แต่ก็พยายามปรับตัวกับที่ใหม่
โชคดี ที่มีโอกาสนั่งรถเมล์ผ่านหน้า รร.เก่า เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว 4 ปี เลยตัดสินใจลงจากรถ เดินดูสภาพใหม่ ของโรงเรียนเก่า และโชคดี ที่ได้เจอเพื่อนซี้ คนที่นั่งติดกันในห้องเรียน เข้ามาทักทาย พูดคุย แม้จะเป็นแค่เวลาสั้นๆที่ได้คุยกัน แต่ความทรงจำต่างๆ ความประทับใจ ยังฝังแน่นมาจนถึงทุกวันนี้
หลังจากการย้ายครั้งนั้น ก้ย้ายอีก ตอน ม. 2และ ม. 4

มองในแง่ดี เลยมีเพื่อนเยอะ ปรับตัวเก่ง เข้ากับคนอื่นได้ดี กินอาหารได้หลายท้องถิ่น ฟังออกได้หลายภาษา (ท้องถิ่น) พูดภาษาท้องถิ่นได้อีกด้วย

ข้อดีของการเปลี่ยนแปลง เนอะ

ครูก๋า บีกำลังจะกลับบ้านแล้ว
คงถึงเย็นๆน่ะค่ะ
โทรไปบ้านพ่อบอกว่าคิดถึงมาก
ฟังแล้วน้ำตาไหลเลย

ไม่เคยมาแบบอารมณ์โหมดนี้อ่ะ
ใกล้คึกเหมือนเดิมแล้ว

แอบมาตอบว่าน้องมิ้งเป็นลูกพี่ลูกน้องแท้ๆของบีเอง
โตมาด้วยกันแต่เด็ก
อ่อนกว่าบี 9 ปี
ใช้นามแฝงว่า "หมาเลี้ยงแกะ" ใน bloggang

เป็นผู้ที่ชักจูงบีเข้าสู่วงการบันเทิง
เอ๊ย วงการ bloggang เมื่อหลายเดือนก่อน

และเป็นผู้สร้างบ้านใน blog ให้บีกะพ่อ
ตั้งแต่สมัยเป็น rendezvous สีชมพูไง

พ่อเลยให้ credit น้องมิ้งสุดเก่งไว้อย่างนั้น
ตอนนี้มิ้งก็เรียนกราฟิคดีไซน์ทางคอมฯอยู่

โดยหวังว่าจบมาปุ๊บจะทำรูปพ่อบูลูบหัวลูกๆ
เวลาลูกๆเข้ามาหาใน blog

ฮ้า ฮ่า ห้า ห้า ฮ่า
(หัวเราะให้ถูกทำนองเด้อ อย่ามั่ว)

ไม่รู้มาก่อนนะคะ ว่าย้ายไปย้ายมาเยอะเหมือนกันนะคะ ตกลงเป็นคนจังหวัดอะหยังกั้นแน่เจ้า

ผมเด็กสายประจำครับ ไปสายประจำเลย

สวัสดีค่ะครูก๋า....ไม่เฉลยคำถามเดิมที่ทำให้เราอยากรู้ซะง้านนนน

แต่เรื่องย้ายบ้านเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเด็ก ๆ นะคะ
เพราะต้องมาปรับตัวใหม่เข้าสังคมใหม่...

แต่ขอชมว่าเด็ก ป.5 เขียนได้ดีมาก สมัยป้าป.5 ยังโดดหนังยางอยู่เลย อิอิ

2. คุณมีความสุขกับชีวิตของคุณในตอนนี้ขนาดไหน ?
................

คำถามข้อนี้ไม่จำเป็นต้องตอบแล้วนี่คะ
เพราะอ่านแค่คำลงท้ายจดหมาย "สุขใจครับ"
นั่นก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้วไง
................

ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ ถึงแม้วันนี้น้องคนนี้จะมีความสุขดีอยู่แล้ว

แวะมาอ่านจดหมายค่ะ...

ให้คุณก๋าและครอบครัวมีความสุขมากๆในวันหยุดอีกหนึ่งวันนะคะ

จดหมายถึงคุณก๋า อิอิ
สวัสดีค่ะคุณก๋า
ไม่ได้มาเยี่ยมนานเลย ช่วงนี้ชีวิตวุ่นๆ
งานวุ่นวาย หาเวลาเข้าบล้อกไม่ได้เลยแฮะ
ก็เลยได้แต่ผลุบๆโผล่ๆ มาเยี่ยมเพื่อนๆชาวบล้อก
และก็คงจะหายไปอีกนาน เหอๆ

เปิ้นชอบอากาศช่วงเช้าเช่นกันจ้า
เพราะอากาศบริสุทธิ์สดชื่นดี
แต่... แฮ่ ช่วงนี้ตื่นสายบ่อยอ่าคะคุณก๋า

เห็นด้วยคะว่าเดี๋ยวนี้ติดต่อเพื่อนโรงเรียนเก่ายากมากๆ
ไม่รู้ว่าเจ้าเพื่อนบ้าทั้งหลายหนีหน้าหายไปไหนหมด คิคิ

จดหมายฉบับนี้ขอจบเพียงเท่านี้นะคะ เหอๆ

มีความสุขมากๆนะคะคุณก๋า

สวัสดี รอบบ่ายค่ะ ...

คงคล้ายกันทำงานเกือบทุกวัน ... เราหยุดเฉพาะวันเสาร์ค่ะ ...

แต่สามารถสลับหน้าจอมาท่อง net ได้เป็นระยะระยะ ... โดยที่ไม่ได้เบียดบังเวลางานด้วยนะ ...

มีความสุขมากมากนะค่ะ

สวัสดีครับคุณเหงา เหงา

เมื่อก่อนไม่เคยหยุดวันอาทิตย์นะครับ
2 ปีแรกที่ทำงานไม่เคยได้หยุดด้วยซ้ำ ทำทุกวัน ทำทั้งปี
จนมา 5 ปีหลัง หยุดเดือนละ 2 วัน
เพิ่งมา 4 ปีหลังนี่แหละครับที่ได้หยุดเดือนละ 4 วัน

ก็เลยรู้สึกเห็นค่าของวันหยุดมาก 555

มีความสุขมากๆเช่นกันนะครับ

ตอนเด็กที่บ้านย่า ย่าจะกำข้าวสารมาโปรยให้นกกินทุกวันเหมือนกันค่ะ

วันอาทิตย์ทั้งทีไม่หยุดเหรอคะเนี่ย คุณภรรยาไม่ค้อนเอาเหรอ

สวัสดีค่ะครูก๋า...
“วันที่ต้องนั่งอยู่ในรถที่เคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว
ลมหนาววิ่งผ่านกายไป ฉันแหงนหน้ามองดูดาว
ท้องฟ้ามืดมิด และ ทั้งดวงดาวและต้นไม้ก็เลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว…ฉันคิดถึงเธอจับใจ”

ป.5 เขียนได้ขนาดนี้เยี่ยมจริงๆค่ะ...
วันหยุดนี้ ขอให้ครูก๋ากับภรรยาเที่ยวให้สนุกนะคะ...

สวัสดีค่ะครูก๋า...
“วันที่ต้องนั่งอยู่ในรถที่เคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว
ลมหนาววิ่งผ่านกายไป ฉันแหงนหน้ามองดูดาว
ท้องฟ้ามืดมิด และ ทั้งดวงดาวและต้นไม้ก็เลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว…ฉันคิดถึงเธอจับใจ”

ป.5 เขียนได้ขนาดนี้เยี่ยมจริงๆค่ะ...
วันหยุดนี้ ขอให้ครูก๋ากับภรรยาเที่ยวให้สนุกนะคะ...

สวัสดีคุณกิ้งก่า 555

ชีวิตในวัยเด็ก 555 รู้สึกว่าวันนี้ "ฉัน" อยากจะขำซะเหลือเกินค่ะ เพราะการที่คนอายุ 30 กว่าพร่ำเพ้อและครุ่นคริด ถึงวัยไม่ประสาอย่างนั้น ..
มันบ่งบอกค่ะ
มันบ่งบอก.. จริงๆนะ
"ฉัน" คงไม่เฉลยหรอก

เพราะ "ชั้น" ก้อคือส่วนหนึ่งของ "ฉัน" ในวันนี้นี่เอง

วัยเยาว์

" ต้องไปอยู่แล้วครับ
ไปเป็นตากล้องให้กอล์ฟ-ไมค์ เอ๊ย...ไม้กอล์ฟ 5555 "

5555555555

มาขำโดยเฉพาะ

คิดถึงวันวานจัง

ขอมาอ่านจดหมายด้วยคนคะ

.....................................................
สวัสดีคะ
Goodpeople มาเยี่ยมเยียนในวันหยุดคะ
ขอบคุณที่มาเยี่ยม blog goodpeople นะคะ
ดีใจจ้า..............

" เป็นกำลังใจให้ไม้กอล์ฟด้วยนะคร๊าบบบบบ...."

555555555 รีบแจ้นมาให้กำลังใจแทบไม่ทัน

หวัดดีเจ้าอ้ายก๋า
มาติดต๋ามจ๋ดหมายฉบับตี่สอง
จ๋าเกยไปเข้าค่ายตี่เลยโตย บรรยากาศดีขนาดเลยเจ้า
แต่ก็น่าอินดูเนาะ ย้ายไปตอนยังเฮียน ป.5
จ๋าก่อย้ายโฮงเฮียนมาตี่พิงครัตน์ ในเจียงใหม่นิก่อตอนปอ 5 เหมือนกั๋นเจ้า

ป.ล. ถ้าผิวอ้ายก๋าปิ๊กมาขาวเมื่อใดก็ส่งเสียงบอกจ๋าตวยเน้อ

ฝากตักคุณภรรยาอ้ายก๋าตวยเน้อ
จอฮื้อมีความสุขนักๆ กั๋นเน้อเจ้า

1. คุณคิดว่าชีวิตของคุณเป็นอย่างไรบ้างทั้งที่ผ่านมาและในตอนนี้ ?

2. คุณมีความสุขกับชีวิตของคุณในตอนนี้ขนาดไหน ?

เป็นสองคำถามที่ตอบยากนะครับ ถามเองตอบเองก็ยังหาคำตอบจริงๆไม่ได้

อยากจะเขียนจดหมายถึงตัวเองอยู่เหมือนกัน แต่เผอิญเจอกันอยู่บ่อยๆน่ะ

อ่านแล้วนึกถึงเรื่องตัวเอง ต้องย้ายจากระยองไปกระบี่ และที่สำคัญคิดถึง"เชอร์รี่" เพื่อนสนิทตอน ม.1 ก่อนย้ายลงใต้

พี่ก่าค่ะ ขออำลาตำแหน่งเจิมสัก 3 วันนะค่ะ เดี๋ยวกับมา ไปปฏิบัติภาระกิจก่อนค่ะ

...อยู่ส่วนไหนของใจใคร ?

คำถามนี้ไม่มีคำตอบ
เป็นเพียงแค่...ส่วนหนึ่งในตัวเรา

.........................................

วันหนึ่งในป 6 เมื่อสอบผ่านได้บอกลาเพื่อนเพื่อไปเรียนต่อ ต่างคนต่างไปต่างคนต่างมีทางเดิน
ผ่านมาหลายปี ได้พบเจอเพื่อนเก่าที่ในความทรงจำ
ก็สุขใจ

คุณก๋า

อายุ 33 คือวัยทำงาน ทำเงิน
ยังไม่เรียกว่าแก่หรอก
เพราะถ้าแค่นี้แก่ วัยอย่างป้าก็ต้องหง่อมละ

................

จดหมายถึงตัวเอง
เป็นเทคนิกนำเสนอเรื่องราวที่น่าสนใจชวนติดตาม
แบบนี้แฟนคลับเกาะติดเหนียวหนับ
รวมป้าอีกคน

................


เป็นกำลังใจให้กับงานเพลงบนเวทีในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
เชื่อว่าคุณต้องทำได้ และทำได้ดีแน่นอน
งานนี้ทุกคนร่วมลุ้น
รวมทั้งป้าด้วย

ว้าววววว แอบมาตื่นเต้ลยามดึก

พรุ่งนี้ไปตอนไหนคะ เช้า ๆ อัพบล๊อกรึเปล่าคะ ยังไงก็ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ เอาใจช่วยค่ะ แอบกร๊ดหน้าบล๊อกแทน

มาส่งข่าวนู๋นีลด้วยค่ะ ท่าทางจะไม่สบายอีกค่ะ ไปพักร้อนที่โรงพยาบาล 2- 3 วัน

หลับฝันดีนะคะคุณครูก๋าและคุณภรรยาคนสวย

สวัสดีครับป้ากุ๊กไก่



ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจ
แรงใจ....
ผมมีคิวขึ้นร้องเป็นคนแรกตอนบ่ายสามโมงครับ
ไม่ตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย 5555
คุณภรรยาบอกว่า คุณสามีเจนเวที 5555

จริงๆแล้วก็ต้องมีบ้างครับ เพราะไม่เคยร้องเพลงให้คนอื่นฟังเลย
นอกจากเพื่อนและ ภรรยา

แต่ผมคิดว่าผมขึ้นไปร้องเพลงของครูจรัล ให่ครูฟังครับ
คิดแบบนี้แล้วไม่เครียด ไม่ตื่นเต้น
มีแต่คิดว่า ผมจะร้องให้ดีที่สุด
ไม่ให้เสียชื่อและขายหน้าครูเท่านั้นเองครับ

ตามมาอ่านย้อนหลังค่ะ

ป.5 เขียนได้ขนาดนี้เลยเหรอค่ะ

สุดยอดค่ะ

ป.5 ยังร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่เลยค่ะ ตอนนี้ก็ยังขี้มูกโป่งอยู่เลยค่ะ

คุณก่า....อ้อ....คุณก๋าครับ นึกถึงเรื่อง แฟนฉัน อย่างที่หนูนีลว่าจริงๆด้วย

แล้ว คุณก่า....อ้อ....คุณก๋า ได้ไปงานแต่งงานของเธอคนนั้น เหมือนอย่างในหนังแล้วหรือเปล่าครับ

มาแอบอ่านจดหมายคุณก่า ฉบับที่ 2

อ่านแล้วทำให้เราย้อนคิดถึงเพื่อนเก่าๆๆเลย

อืมมมเราไม่เจอกันนานขนาดไหนแล้วน้า เพราะ อ้วนกลม
ก็เป็นพวกชีพจรลงเท้าเหมือนกัน ย้ายโรงเรียนเป็นว่าเล่น

ตามไปอ่านฉบับที่3 ต่อ

เช้าตรู่นั่งคุยกับตัวเอง
ผมคือส่วนหนึ่งในตัวคุณ

Kwam trong jum dee dee nun suay ngam sahmaer naa kaa