:: ถนนสายนี้มีตะพาบโครงการที่ 148 ::
:: ถนนสายนี้มีตะพาบโครงการที่ 148 ::
โจทย์ : นอกหน้าต่าง คิดโจทย์โดย : ณ ปลายฉัตร
:: นอกหน้าต่าง ::
ภาพและคำ : กะว่าก๋า
[ 1 ]
ค่ำนั้นจิตรานอนไม่หลับ ขยับตัวไปมาบนเตียงหลายรอบ จิตใจว้าวุ่นครุ่นคิดถึงคนรัก ทำไมเขายังไม่กลับมาอีกหนอ ดูสิ...ข้างนอกหน้าต่างนั่นอากาศแปรปรวนรวนเรเหลือเกิน ฟ้าร้องครืนครัน ลมกรรโชกแรงเหลือแสน พี่หาญทิ้งคำไว้ว่าจะกลับมารับตอนใกล้รุ่ง เพื่อจะหนีพ่อหนีแม่จากทุ่งบางกะปิไปสร้างชีวิตใหม่ด้วยกัน เมื่อจิตรามองออกไปนอกหน้าต่างอีกรอบ แม้จะมืด แต่ยังพอเห็นเงาตะคุ่มที่ยืนอยู่ใต้ต้นพะยอม จิตราจำได้ นั่นต้องเป็นพี่หาญอย่างแน่นอน เธอยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ขยับห่อผ้าที่ข้างเตียงกระชับไว้มั่น อีกเดี๋ยวพี่หาญต้องนำกระไดมาปีนรับเธอไปอยู่ด้วยอย่างแน่นอน
[ 2 ]
หาญมองไปหน้าต่างในห้อง เขานัดจิตราหญิงคนรักเอาไว้ คืนนี้เราสองคนจะหนีตามกัน ถ้าพ่อแม่จิตราไม่รังเกียจว่าเขาจน เขาจะอดทนทำกินหาเลี้ยงจิตราให้ได้ เสียดายก็แต่พ่อกับแม่ กลับไปตกปากรับคำว่าจะจัดงานแต่งระหว่างไอ้จ่อยลูกกำนันแสง กับจิตราโดยไม่ถามความสมัครใจของลูกสาวเลยสักคำ ช่างใจไม้ไส้ระกำยิ่งนัก ไอ้จ่อยรึก็เป็นเพียงนักเลงหัวไม้ วัน ๆ คอยแต่ฉุดคร่าข่มหญิงสาวชาวบ้าน ทำร้ายรังแกลูกบ้านที่อ่อนแอ พ่อกำนันไม่เคยห้ามปราม แถมยังคัดท้ายลูกยามต้องคดีความ ไอ้จ่อยจึงเหิมเกริมถึงเพียงนี้ หาญรู้ดีว่ามันไม่ได้รักจิตราดอก เพียงแต่หลายวันก่อนไอ้จ่อยกับพวกไปมีเรื่องกับหาญที่ท้ายวัด หาญซัดไอ้จ่อยสลบคาตีน เพื่อนมันอีกสิบสองคน ก็พ่ายแพ้แก่หมัดตีนของเขาอย่างย่อยยับ มันจึงแค้น แล้วคิดให้กำนันแสนมาขอจิตราเป็นเมีย เพื่อจะได้ย่ำยีสาวคนรัก เป็นการแก้แค้นเขานั่นเอง
[ 3 ]
จิตรามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ลมเริ่มกรรโชกแรงขึ้น ๆ แล้วฝนก็สาดซัดลงมาอย่างหนัก เสียงลมเสียงฝนกรูเกรียว เม็ดฝนสาดเข้ามาในห้องนอนตามแรงลม จิตราลุกยืนขึ้นจากเตียง ห่อผ้าที่จะใช้หนีตามกันไปหล่นลงไปที่พื้น ครั้นพอเธอก้มเก็บและหันกลับขึ้นมา ที่หน้าต่างนั่น ร่างของหาญที่เต็มไปเลือดก็ปรากฏขึ้น !!! จิตราอยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ ด้วยความตกใจ แต่เธอทำไม่ได้ เพราะกลัวพ่อกับแม่จะตื่นด้วยเสียงร้อง จิตรารีบโผเข้าไปหาชายคนรักเพื่อดูอาการของเขา แต่เมื่อเธอเข้าไปใกล้ ร่างนั้นก็หายวับไปทันที !!!
[ 4 ]
หาญมองเข้าไปที่หน้าต่างห้องนอนของจิตราอีกครั้ง ท่ามกลางลมพายุที่พัดอย่างบ้าคลั่ง เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งถือกระไดไม้ไผ่ ก่อนนำมันมาพาดที่ฝาบ้าน ค่อย ๆ ปีนขึ้นไปอย่างช้า ๆ และแผ่วเบา เมื่อถึงหน้าต่างห้องนอน เขาชะโงกหน้าเข้าไป ในห้องมีแต่ความว่างเปล่า จิตราไปไหน ? จิตราไปไหน ? ไหนว่าเจ้าจะคอยพี่ ? ไหนว่าเจ้าจะหนีไปกับพี่หาญ ? ......แม้ห้องจะมืด แต่ด้วยแสงไต้จากชานเรือนที่ลอดผ่านเข้ามาตามรูฝาผนังห้อง สายตาของหาญค่อย ๆ ปรับจนมองเห็นเงาของหญิงสาวคนหนึ่ง นั่งพับเพียบอยู่ที่มุมห้อง แม้จะเห็นหน้าค่าตากันไม่ชัด แต่หาญเชื่อว่านั่นคือจิตราอย่างแน่นอน จิตรา พี่มาแล้ว หาญกระซิบ ไม่มีเสียงตอบกลับมา แต่ร่างนั้นค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ หาญรู้สึกถึงความผิดปกติ กลิ่นเลือดคาวคลุ้งทั่วห้อง ฝนที่สาดซัดเข้ามาทำให้พื้นห้องเจิ่งนองไปด้วยน้ำ อากาศหนาวเย็นยะเยือก พี่หาญ พี่หาญ เสียงจิตราเรียกชื่อเขา แต่มันแผ่วเบาและขาดห้วงมาก จนฟังแทบไม่เป็นคำ เมื่อร่างนั้นเข้ามาใกล้มากพอ หาญเอื้อมมือไปจับมือของจิตรา แต่มือนั้นกลับหล่นร่วงลงมาที่พื้น !!! หาญตกใจที่เห็นมือนั้นเต็มไปด้วยหนอนและเลือด เขาเงยหน้าขึ้นมองดู ภาพที่เห็นเบื้องหน้าไม่ใช่หญิงสาวคนรัก แต่เป็นผีตนหนึ่งซึ่งมีรูปร่างหน้าตาหน้าเกลียดน่ากลัว ตาทั้งสองข้างถลนออกมาจากเบ้า ใบหน้าเละ เยิ้มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนอง หนอนตัวเล็ก ๆสีขาวทะลักออกมาจากปาก ร่างนั้นเหลือแต่โครงกระดูกขาวโพลน
แล้วหาญก็สติดับวูบไป !!!!
[ 5 ]
ไม่มีใครลืมเลือนตำนานนี้ได้ ต่อให้เรื่องราวผ่านผันไปหลายสิบปีแล้วก็ตาม ก่อนคืนวันแต่งงานของไอ้จ่อยกับจิตราเพียงวันเดียว หาญบุกเดี่ยวไปที่บ้านของไอ้จ่อย ท่ามกลางสายตาของคนนับสิบ หาญใช้มีดปาดตาลฟันฉับทีเดียวจนหัวไอ้จ่อยขาดหล่นจากบ่า จากนั้นก็สู้ยิบตาเหมือนหมาบ้ากับลูกสมุนของพ่อกำนัน ร่างของหาญโทรมไปด้วยเลือดและบาดแผล จนเขารู้แน่ว่าแรงตนสู้คนจำนวนมากไม่ไหว จึงรีบซมซานหนีออกมา หาญนึกถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับจิตรา เขาคิดไว้แล้ว.... เมื่อฆ่าไอ้จ่อยได้ จะรีบพาจิตราหนีไปอยู่ที่อื่นด้วยกัน แต่สุดท้ายเพราะเสียเลือดมากเกินไป หาญจึงนอนขาดใจใต้อยู่ใต้ต้นพะยอมตรงหน้าบ้านจิตรานั่นเอง
จิตรามองเหม่อไปที่ต้นพะยอมโดยไม่รู้ว่าชายคนรักมานอนตายอยู่ตรงนั้น มารู้ก็เมื่อมีกลุ่มชายฉกรรจ์หลายคนถือไต้เดินลัดทุ่งมาที่บ้านของเธอ เสียงเอะอะโวยวายทำให้พ่อแม่ลงไปดู และเมื่อเธอรู้ข่าวว่าหาญถูกฆ่าตายเสียแล้วจึงร้องไห้โฮเจียนขาดใจ พ่อกำนันเรียกพ่อกับแม่ของจิตราไปสอบถามเรื่องราวอีกครั้ง เมื่อพ่อกับแม่กลับขึ้นมาเปิดประตูห้องของเธอ ก็พบว่าจิตราใช้ผ้าผูกคอตายกับขื่อบ้านไปแล้วนั่นเอง !!!
[ 6 ]
บ้านหลังนี้จึงไม่มีใครกล้าอยู่อีกเลย ข่าววิญญาณเฮี้ยนของชายหนุ่มหญิงสาวกระฉ่อนไปทั่วคุ้งบางกะปิ ทุกคืนในช่วงนั้นมีคนพบวิญญาณหาญมายืนคอยคนรักใต้ต้นพะยอม และหากใครเดินผ่านบ้านหลังนี้ในตอนค่ำ แล้วมองขึ้นไปบนหน้าต่าง ก็จะเห็นวิญญาณของจิตรายืนคอยรอหาญอยู่เสมอ
หลายสิบปีผ่านไป ผู้คนลืมเลือนเรื่องราวนี้ไปแล้ว ทุ่งบางกะปิกลายเป็นย่านชุมชนที่ทันสมัยและที่ดินมีราคาแพงระยับ
แต่ใครจะรู้...ว่าหญิงสาวชายหนุ่มคู่หนึ่งซึ่งเจ็บปวดจากความรัก ยังคงรอคอยการได้กลับมาพบกันอยู่เสมอที่ริมหน้าต่างนั้น
Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2559 |
|
25 comments |
Last Update : 7 กุมภาพันธ์ 2559 6:25:03 น. |
Counter : 1027 Pageviews. |
|
|