BlogGang.com : : ผู้ชายในสายลมหนาว : ที่เหลือไว้เพียงนาม : วัดพระยาไกร :

ที่เหลือไว้เพียงนาม : วัดพระยาไกร :

เมื่อสยามเริ่มมีฝรั่งต่างชาติเข้ามาอาศัยเป็นจำนวนมากขึ้น
จึงมีการร้องเรียนว่า หาได้มีถนนที่สะดวกสบายต่อการเดินทาง
เป็นแต่เพียงถนนดินอัดที่เป็นหลุมเป็นบ่อ พอฝนตกก็เฉอะแฉะ
รัชกาลที่ 4จึงโปรดเกล้าให้มีการตัดถนนมาตรฐานอย่างตะวันตก

เริ่มจากพระบรมมหาราชวังเลียบริมแม่น้ำเจ้าพระยา
ไปสิ้นสุดที่ปลายคุ้งแม่น้ำเจ้าพระยาบริเวณที่เรียกว่าถนนตก
เลยจากคลองผดุงกรุงเกษมที่เป็นกำแพงพระนคร
เริ่มมีห้างฝรั่งมาตั้งสร้างความเจริญในเขตที่เรียกว่า บางรัก

ซึ่งแต่เดิมที่ริมน้ำนี้บริเวณนี้นั้นก็เป็นสวนผลไม้ของชาวไทยและจีน
ลึกเข้าไปมีคลองชักน้ำเข้าไปหล่อเลี้ยงผืนนาแถบทุ่งต่างๆ ด้านใน
วัดบางแห่งถูกเริ่มถูกล้อมด้วยฝรั่งต่างชาติที่ไม่ทำบุญตักบาตร
บางวัดต้องย้ายจากริมน้ำเข้าไปอยู่ทางด้านในใกล้ชุมชนชาวพุทธ

แต่มีอยู่วัดหนึ่งที่ต้องสูญหายไป โดยเหลือไว้แต่เพียงชื่อแขวง
นั่นก็คือวัดพระยาไกร จากการติดตามร่องรอยที่ยังคงอยู่
วัดนี้น่าจะเคยตั้งอยู่ที่สถานที่ท่องเที่ยวสุดฮิป Asiatique นั่นเอง
และนั่นก็คือสาเหตุที่ได้พบกับหลุมหลบภัยแห่งนี้โดยบังเอิญ

ในสมัยรัชกาลที่ 2 เจ้าสัวบุญลือเป็นผู้แต่งสำเภาและดูแลพระคลังของฝ่ายวังหน้า
ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ 3 ย้ายมารับราชกาลสังกัดวังหลวงมีบรรดาศักดิ์
พระยาโชฏึกราชเศรษฐี (บุญมา) พ.ศ. 2384 เริ่มสร้างวัดโชตินาราม
เมื่อรัชกาลที่ 3 เสด็จสวรรคตก็ย้ายกลับไปรับราชกาลวังหน้าอีกครั้ง
เป็นพระยาไกรโกษาธิบดี 1ใน 4 จตุสดมภ์ในพระราชวังบวร

การก่อสร้างวัดแล้วเสร็จ แต่ยังมิได้ทันมีการฉลองวัด
ก็ถึงแก่อนิจกรรมลงเสียก่อน และยังเป็นหนี้วังหน้าอยู่ 100 ชั่ง
นางจัน ผู้เป็นภรรยาจึงยกที่ดินส่วนนี้ให้เป็นการชดใช้
พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าโปรดเกล้าให้ใช้เป็นอู่ต่อเรือ

พ.ศ. 2404 เริ่มตัดถนนเจริญกรุงทำให้ที่ดินถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง
พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าโปรดเกล้าให้บริษัท East Asiatic
ของนาย H.N. Anderson ชาวเดนมาร์กเช่าที่ริมน้ำเพื่อทำโกดังซุง
7 มกราคม 2408 พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าสวรรคต

ล่วงมาถึงในรัชกาลที่ 5 วัดก็เริ่มชำรุดทรุดโทรมบันทึกกล่าวว่า
หลังคาวิหารพังลง เป็นที่น่าติเตียนให้สืบหาบุตรหลานผู้สร้าง
พบจมื่นเด็กชายในราชการ เรียกมาสอบถามแล้วเห็นเหลือกำลัง
พระสงฆ์ก็เหลืออยู่เพียง 4-5 รูป เพราะว่าอยู่ในหมู่คนต่างประเทศ

พ.ศ. 2437 มีคนซื้ออู่ต่อเรือนี้จากพระยาอิศรานุภาพ (เอี่ยม บุญนาค)
ผู้ซึ่งอ้างว่าได้รับพระราชทานที่ดินจากสมเด็จพระปิ่นเกล้า
แต่กระทรวงการคลังคัดค้านว่า ที่ดินดังกล่าวเดิมเป็นที่ธรณีสงฆ์
เมื่อเลื่อมสภาพย่อมต้องตกกลับเป็นของหลวง ซึ่งกรมอัยการเห็นชอบ

พ.ศ. 2440 บริษัท East Asiaticประสงค์จะขอเช่าที่ต่อเพื่อทำอู่ต่อเรือ
และโรงเลื่อยรัชกาลที่ 5 ทรงเห็นชอบให้บริษัททำการเช่าเป็นเวลา 20 ปี
เพื่อนำค่าเช่าที่มาดูแลสถานที่ต่อไป พ.ศ. 2450 พบว่าบริษัทละเมิดสัญญา
โดยการใช้โบสถ์และวิหารเป็นโกดังเก็บของ จึงทำการขึ้นราคาค่าเช่า

พ.ศ. 2461 เจ้ากรรมกัลปนา กระทรวงธรรมาธิการเจ้าของสัญญาเช่า
พบว่าบริษัทใช้โบสถ์วิหารเป็นสถานที่บรรจุสุรา ผิดจากสัญญาที่ตกลง
จึงทำการเปรียบเทียบปรับ และให้บริษัทย้ายอุปกรณ์โรงงานออกไป
อดีตวัดที่เคยอาจจะเป็นได้ถึงพระอารามหลวง คงทรุดโทรมไปมาก

พ.ศ. 2478 คณะกรรมการสงฆ์มอบหมายให้วัดไตรมิตรและวัดไผ่เงิน
มาอัญเชิญพระพุทธรูปพระประธานจากโบสถ์และวิหารไปคนละองค์
วัดไผ่เงินมาก่อนจึงเลือกพระพุทธรูปสำริดสมัยสุโขทัยที่สวยงามไป
ปัจจุบันใช้เป็นพระประธานในอุโบสถที่วัดไผ่เงินโชตนาราม
ที่เพิ่มสร้อยเนื่องจากได้มีการรื้อถอนอาคารของวัดนี้ไปด้วย

Create Date : 13 มกราคม 2557

Last Update : 23 มกราคม 2557 12:56:07 น.

4 comments

Counter : 3585 Pageviews.