: “บางคำตอบ” ที่ไม่ต้องการ “คำถาม” : : “บางคำตอบ” ที่ไม่ต้องการ “คำถาม” : “บางคำถาม” ไม่ได้ต้องการ “คำตอบ” เมื่อถึงเวลา “สายลมแห่งการเปลี่ยนแปลง” ก็จะพัดพาและเปลี่ยนความคิด ความเชื่อของคนในสังคมได้เอง ไม่ว่าเราจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับ “คำตอบนั้น” ก็ตามที .................................. ผมเคยเป็น “เด็กดื้อ” เริ่มต้นมีปัญหากับตัวเองและคนรอบข้างแบบเห็นชัดที่สุด ตอนเป็นประธานนักศึกษาช่วงเรียน ปวส. ผมทำงานกิจกรรมนักศึกษาแต่มีปัญหาขัดแย้งกับอาจารย์ท่านหนึ่ง ผมรู้สึกว่าอาจารย์ชอบสั่ง ชอบบอกให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ สุดท้ายเมื่อรู้สึกทนไม่ได้ ผมจึงยื่นใบลาออกให้กับอาจารย์หัวหน้าคณะฯ จำได้ดีว่า อาจารย์เรียกตัวผมเข้าพบที่ห้องพักครู ในห้องนั้นมีอาจารย์เกือบทุกคนในคณะ เว้นอาจารย์ท่านที่มีปัญหากับผม ผมนั่งอยู่ตรงกลางห้อง โดยมีอาจารย์ทุกคนล้อมเป็นวงกลม อาจารย์ค่อย ๆ ถามผมว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้น ทำไมต้องลาออก เราจะแก้ปัญหายังไงกันได้บ้าง ฯลฯ ผมจำไม่ได้เลยว่าตอนนั้นตอบอะไรไปบ้าง รู้อย่างเดียวว่า “ยังไงกูก็จะลาออก” จากนั้นอาจารย์หัวหน้าคณะ เรียกผมเข้าพบที่ห้องทำงานของท่าน คำถามชุดเดิมถูกถามขึ้นอีกครั้ง ผมตอบคำถามท่านจนครบ ขณะกำลังจะบอกว่า ผมขอลาออก.... อาจารย์ลุกขึ้นเดินมาตบบ่าผม ท่านยิ้มแล้วบอกว่า “ตั้งแต่ก่อตั้งคณะถาปัตย์มา มีประธานสองคนที่มาขอลาออก คือ รุ่นพี่คุณ (อาจารย์บอกชื่อ แต่ผมลืมไปแล้ว) และคุณ....ผมไม่ได้ให้รุ่นพี่คุณลาออกนะ แล้วคุณรู้มั้ย ตอนนี้เขาประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานมากเลยหลังเรียนจบ” ผมนั่งฟังเงียบ ๆ และนึกในใจว่านั่นเป็นรุ่นพี่ ไม่ใช่ตัวผมสักหน่อย.... “ผมไม่ให้คุณลาออกหรอกนะ แต่คุณต้องการอะไรก็ยื่นข้อเสนอมา อะไรที่คณะทำได้ ก็จะทำให้ อะไรที่ไม่ได้ ก็จะบอกคุณตามตรง เอาล่ะแค่นี้นะ กลับไปเรียนต่อได้แล้วล่ะ” ท่านเดินมาส่งผมที่ประตู โดยที่ผมไม่รู้จะถามอะไรท่านได้อีก สุดท้ายผมยื่นข้อเสนอของตัวเองในการทำงาน โดยขอให้อาจารย์ท่านนั้น ไม่ต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับกิจกรรมนักศึกษาอีก ตลอดระยะเวลาที่ผมทำงาน ............................................. หลังเรียนจบ....ผมยังกลับไปช่วยงานคณะบ้างในบางครั้ง ผมเจออาจารย์ที่เคยมีปัญหากัน ท่านยังคงชอบทำงานกับนักศึกษา ผมไม่ได้หลงเหลือความรู้สึกโกรธเคืองอะไรท่านอีกแล้ว รู้สึกผิดด้วยซ้ำว่าตอนนั้นทำไมเราทำตัวเหมือนคนไม่มีเหตุผล เหมือนเด็กเอาแต่ใจ อยากได้อะไรต้องได้ อยากให้ทุกคนตามใจ ผมยกมือไหว้ท่านทุกครั้งที่เจอกัน วันเวลาผ่านไป.... ผมจึงได้เรียนรู้ว่า “บางคำถาม” ไม่ได้ต้องการ “คำตอบ” หรอกครับ เมื่อถึงเวลา “สายลมแห่งการเปลี่ยนแปลง” ก็จะพัดพาและเปลี่ยนความคิด ความเชื่อของตัวเรา ไม่ว่าเราจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับ “คำตอบนั้น” ก็ตามที และ “บางคำตอบ” ก็ไม่ได้ต้องการ “คำถาม” มันคือ สิ่งที่เราต้องเรียนรู้ถูกผิดด้วยตนเอง ผ่านประสบการณ์การลองผิดลองถูกด้วยตัวเอง เราจึงจะได้ “คำตอบที่แท้จริง” สำหรับตัวเอง   Create Date : 07 มกราคม 2567 19 comments Last Update : 7 มกราคม 2567 5:50:59 น. Counter : 906 Pageviews. (โหวต blog นี้)  Share Tweet

เรื่องนี้ก็เคลเ่าแล้วนะคุณก๋า เหมือนพี่ไวน์เข้าไปทุกทีแล้วนะ วันนี้แวะมาทักกันก่อนไปใส่บาตรจ้า   โดย: หอมกร 7 มกราคม 2567 6:30:39 น.

สมัยเด็ก ที่ยังเป็น นศ. เด็กดื้อนี่ เรามักจะมีความคิดที่เด็ดเดี่ยว ไม่ค่อยยอมอะไรง่ายๆกันนะครับ ในทุกวงการ แม้กระทั่ง ครูบาอาจารย์ ก็มีทั้งคนดี และคนไม่ดีปะปนกันไป ตอนสมัยเรียน อ.เต๊ะ ก็ไม่ค่อยได้คิดอะไรมาก แค่ก้มหน้าก้มตาทำแต่โปรเจค ก้หูตูบแทบไม่ทันอยู่แล้ว แทบไม่ได้ไปร่วมกิจกรรมอะไรกับเค้าเลยครับ พอจบมาทำงานนี่ เจอเรื่องที่ต้องใช้ทำงาน แล้วนึกไปนึกมาไม่มีอยู่ในหัวเลย สงสัยอาจารย์ลืมสอน หรือสอนแล้ว เราไม่จำ555 ก็ต้องมาศึกษาหาความรู้ เพิ่มเติมเอาเอง แต่ก็พอจะทำได้ แต่เรื่อง จิตสำนึก ความรับผิดชอบ ชั่วดี นี่ สอนกันไม่ได้จริงๆ อยู่ที่การฝึกตัวเราเองนะครับ   โดย: multiple 7 มกราคม 2567 8:22:38 น.

สวัสดี จ้ะ น้องก๋า วันนี้ครูตื่นเช้าหน่อย เพราะเดี๋ยวจะต้องไปประชุมสมาคมนักเรียน เก่า ยังโชคดีที่ลูกศิษย์ที่เป็นกรรมการจะแวะมารับไปประชุมด้วย ดีที่ บ้านครูกับโรงเรียนใกล้กัน ลูกศิษย์จะได้ไม่ลำบาก อิอิ "เด็กดื้อ" คิดถึงเรื่อง กามนิต-วาสิฏฐี งานแปลของ ท่าน อนุมานราชธนร่วมกัน ท่านนาคะประทีป ในเรื่องนี้มีบทหนึ่งที่ใช้ชื่อว่า "เด็กดื้อ" เป็นหนังสือแปลที่มีภาษาสวย อ่านไม่ยาก เรื่องราวไม่ล้า สมัย โดยเฉพาะเป็นการสอนธรรมะในรูปของนิยาย ครูชอบหนังสือ เล่มนี้มาก เคยเป็นหนังสือเรียนในสมัยที่ครูสอน ตอนนี้ไม่รู้ว่า หลักสูตรสมัยใหม่เขาบรรจุให้เด็กเรียนหรือเปล่า น่ะ วัยของเธอในขณะนั้น ที่เอาแต่ใจ เป็นเรื่องธรรมดา อาจารย์ ที่เธอไปพบเพื่อลาออก เป็นอาจารย์ที่เข้าใจเด็กนะ และก็เป็น ประสบการณ์ดี ๆ ของเธอที่ได้ทำงานในฐานะประธาน เรื่องที่เธอเล่า ครูก็จำได้เหมือนคุณหอม นั่นแหละ เคยเล่า แล้ว แสดงว่า ตอนนี้เธอเริ่มแก่ละ ห้าห้าห้า ชอบพูดถึงความหลัง อิอิ และแสดงว่า เป็นเรื่องที่เธอประทับใจด้วย นะ โหวดหมวด งานเขียนฯ สายบัวที่ครูซื้อมา ซื้อจากชาวบ้านที่เขาปลูกบัวจ้ะ เขาปลูก บัวขาว ซึ่งเป็นพันธ์ุที่หากินยาก โชคดีที่ครูไปต่างจังหวัด (นคร นายก) ไปเจอยายที่เขาเอาผักที่เขาปลูกมาขาย ถูกมาก ถุงหนึ่ง 20 บาท เขาบอกว่า สายบัวขาว ผัดแล้วจะไม่มีสีดำ ๆ เหมือน สายบัวแดงที่ส่วนใหญ่นำไปทำแกงสายบัวกระทิใส่ปลาทู แต่ครูไม่ ชอบ ชอบผัดมากกว่า จ้ะ อร่อยนะ ก๋า น่าจะลองกินดู แล้วจะ ติดใจนะ อิอิ   โดย: อาจารย์สุวิมล 7 มกราคม 2567 9:00:23 น.

มาทักทาย ตอนสาย ๆ ครับ   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 7 มกราคม 2567 10:25:27 น.

บางคำถาม ก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ เลยนะคร้า จริงๆ เลยคร้า   โดย: Noppamas Bee 7 มกราคม 2567 10:48:07 น.

สวัสดีค่ะก๋า เมื่อเวลาผ่านไปความรู้สึกก็คงจางไปนั่นแหละค่ะ เราไม่ได้เก็บสิ่งในวันนั้นมา เพราะเราได้ปล่อยมันออกไปแล้วนะคะ ยินดีกับหมิงหมิงด้วยนะคะกับรางวัลที่ได้รับ สิ่งเล็กๆน้อยๆของลูกทำให้เรายิ้มได้เสมอนะคะ   โดย: tanjira 7 มกราคม 2567 11:13:25 น.

สวัสดีครับคุณก๋า   โดย: ปัญญา Dh 7 มกราคม 2567 14:26:50 น.

ชอบบทสรุปของคุณก๋าจังค่ะ เมื่อถืงเวลา สายลมแห่งการเปลี่ยนแปลงจะพัดพา ความคิด ความเข้าใจ และความเปลี่ยนแปลงในตัวเราเอง   โดย: เนินน้ำ 7 มกราคม 2567 16:33:29 น.

สวัสดียามเย็นค่ะ พี่ก๋า นอกจากบางคำถาม ไม่ต้องการคำตอบแล้ว มันก็มีบางคำถาม ที่ไม่ควรถามด้วยค่ะ คืนนี้5ทุ่มครึ่ง เชียร์หงส์กันค่ะ   โดย: โฮมสเตย์ริมน้ำ 7 มกราคม 2567 17:31:46 น.

สวัสดีปีใหม่ครับคุณก๋า เอ๊ะ เรื่องนี้คุ้น ๆ เหมือนคุณก๋าเคยเล่าแล้วใช่มั้ยครับ ^^ แต่ก็นั่นแหละครับ บางทีเรากวาดตามองรอบตัวเจอแต่ปัญหา ปัญหา ปัญหา แต่พอเราเดินออกจากที่ที่เคยอยู่ แล้วมองย้อนกลับไป ปัญหาที่นั่นกลับหายไปดื้อ ๆ ซะงั้น เพราะเจ้าตัวปัญหาจริง ๆ มันอยู่ที่เรานี่เอง ^^"   โดย: ทุเรียนกวน ป่วนรัก 7 มกราคม 2567 17:45:53 น.

ผมว่าพออายุเริ่มจะมากขึ้น คำถามจะน้อยลงเรื่อย ๆ เลยนะครับ คืนนี้บิ๊กแมทซ์เอฟเอคัพอีกแล้วครับ   โดย: The Kop Civil 7 มกราคม 2567 18:12:36 น.

ถ้ากลุ่มนักเรียนเลวมีตั้งแต่ยุคนั้นพี่ก๋าคงเป็นหัวหน้าแก๊ง อิอิ (ซึ่งพี่ก๋าก็จะย้ำทุกครั้งว่ามันมีวิธีที่ดีกว่านี้) เมื่อการรับรู้และโลกาภิวัฒน์พัฒนาไปเรื่อยๆ เด็กรู้มากเห็นมากกว่าที่ผู้ใหญ่จะควบคุมได้ การใช้อำนาจกดแบบไม่ต้องมีเหตุผลก็ยากขึ้น การเลี่ยงการตอบคำถามก็ยากขึ้น ก็ร่วมกันค่อยๆเปลี่ยนแปลงรูปแบบระบบระเบียบต่างๆ กันไปนะครับ ทำแบบที่ อ.หัวหน้าคณะของพี่ก๋าทำครับ หวังว่าผู้ใหญ่แบบนี้จะมีเพิ่มขึ้นตามวิวัฒนาการของสังคม   โดย: ชีริว 7 มกราคม 2567 18:14:50 น.

บางเรื่องราวแรงๆเรามักจดจำได้ และนำมาสอนตนเอง แต่จะสอนให้มีพฤติกรรมแบบไหน อยู่ทีเราเลือก ชีวิตเป็นของเราค่ะ สมัยเป็นนักศึกษาแพทย์ปี 4 เย็นเคยเขียนบันทึกในประวัติคนไข้ ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต บรรยายเหตุการณ์ที่เราพบเห็นว่าเวลาเท่านี้เกิดเหตุการณ์อย่างนี้อย่างนี้ คนไข้เรียกพยาบาลกลางดึกนั้นแต่ไม่มีพยาบาลเวรสนใจ ถ้าจุดนี้มีการตอบสนองด้วยการทำอย่างนี้ๆ จะไม่เป็นอย่างนี้ รุ่งเช้าเป็นกรณีใหญ่โต อาจารย์ที่ปรึกษาเรียกไปคุย อย่างซีเรียสว่าเธอจะเขียนบันทึกลงไปอย่างนี้ไม่ได้ (ทั้งที่ใครก็รู้คนนี้เป็นคนยังไง ทำไมปล่อยให้ทำแบบนี้ลอยนวล) ถ้าเป็นหลิวลู่ลมชีวิตจะง่ายอีกเยอะ อยู่ที่เราตัดสินใจและพอใจ ค่ะ   โดย: mcayenne94 7 มกราคม 2567 21:38:04 น.

ปัญหาน่าจะอยู่ที่การพูดคุยและรับฟังกันด้วยเหตุผลครับ แต่เอาเข้าจริง ขึ้นชื่อว่าครูยังไงมันก็ข่มเด็กอยู่แล้ว ไม่ว่าจะใช่เรื่องของคุณวุฒิ หรือวัยวุฒิ   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 7 มกราคม 2567 23:14:32 น.

บางอย่าง ไม่ต้องการคำตอบ เลยเนาะน้องก๋า   โดย: อุ้มสี 7 มกราคม 2567 23:38:54 น.

ตอนนี้ คุณก๋าก็เคยลง ผมก็เคยทะเลาะกับอาจารย์หลายคนสมัยเป็นนักศึกษา ถึงกับเดินออกจากห้องเรียนไปเลย แต่ช.ม.หน้าก็เข้าเรียนตามปกติ   โดย: สองแผ่นดิน 7 มกราคม 2567 23:55:03 น.

อรุณสวัสดิ์ครับคุณก๋า ตื่นสายแน่เลย   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 8 มกราคม 2567 6:05:05 น.

กรณีของหนูน่าจะสลับกันเลยค่ะ สมัยเรียนเป็นเด็กเรียบร้อยมาก ความอดทนสูงเกิน พูดง่ายๆ คือเป็นคนไม่สู้ 555 แต่พอโตมาเข้าสู่วัยทำงาน บางสถานการณ์ถึงได้รู้สึกว่าการอดทนก็ไม่ช่วยอะไรเลย เลยต้องลุกมาไฟท์เพื่อตัวเองบ้างเพื่อไม่ให้โดนเอาเปรียบ แต่ชอบประโยคที่บอกว่า "มันคือสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ถูกผิดด้วยตนเอง" ซึ่งก็ใช่จริงๆ ประสบการณ์เท่านั้นที่จะสอนเราได้ดีที่สุดค่ะ   โดย: สมาชิกหมายเลข 7923254 8 มกราคม 2567 15:58:40 น.

วันนึง...เมื่อเราเติบโตขึ้น เราจึงได้เข้าใจบางสิ่งบางอย่างมากขึ้นค่ะ   โดย: สมาชิกหมายเลข 7915129 12 มกราคม 2567 21:13:08 น.