สวัสดียามเช้าค่ะก๋า

คนเรา รู้หน้าไม่รู้ใจ นี่จริงๆนะคะ
แต่เราอย่าไปรู้ใจใครเลยค่ะ
รู้แค่ใจตัวเองให้ดีก็พอแล้วนะคะ
จะได้ไม่หลงทิศ เดินผิดทาง



บางคำพูดที่เราเคยพูด
พอได้คิดถึงก็ทำใหเรายิ้มได้
แค่นั้นก็พอแล้วนะคะก๋า

เช้านี้พี่มาก่อนคุณหอมกร กับอาจารย์เต๊ะอีกแล้วนะคะนี่

เข้าตำราอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาคุณก๋า
ไม่เที่ยงเป็นทุกข์ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง
พอระลึกได้จะได้ไม่ไปยึดมั่นกับสิ่งใดๆ จ้า
ป.ล. เวลาที่คุณธัญลงไว้นี่เพิ่งออกจากบ้านนะ

ไม่มีสิ่งใคอยู่ค้ำฟ้าได้เลยนะครับ
ต้องมีวันแตกดับไป
แม้กระทั่งชีวิต ก็ยื้อเอาไว้ไม่ได้เลยจริงๆ

ปล.เรื่องทำอาหาร คุณก๋า ทำไม่เป็น ก็ยังมีมาดามคอยดูแลอยู่นะครับ
แต่ อ.เต๊ะ ตัวคนเดียว ตนต้องเป็นที่พึ่งแห่งตน
แรกๆ ก็ไม่อร่อย หมาเพื่อนบ้าน รับจบให้ ทุกชาม555

ก็ค่อยๆลองผิดลองถูกเรื่อยมา
อาจารย์อยู่ที่ปากจริงๆครับ ถามได้ ก็ทำเป็นครับ555

สวัสดียามสายค่ะ พี่ก๋า

มีพบ ย่อมมีจาก จริงแท้แน่นอนค่ะ
จากเป็นหรือจากตาย ก็คือจากกัน

รู้หน้าไม่รู้ใจ อันนี้เยอะมากค่ะ
ใครไม่เจอกับตัวไม่รู้จริงๆค่ะ

เชียงใหม่ฝนตกไหมคะ
ยังมาไม่ถึงแปดริ้วค่ะ
แปดริ้วร้อนมากกกกกกก

สวัสดี ยามสาย จัะ น้องก๋า

ข้อความแรก ก็เข้าลักษณะ อนิจจังไม่เที่ยงแท้ ไม่มีอะไรจีรัง
ยั่งยืน เป็นสัจธรรม ไม่มีใครปฏิเสธได้แน่นอน ดังนั้น ใครที่เข้าใจ
หลักสัจธรรมข้อนี้ เวลาเกิดเรื่องทุกข์ใจ ก็จะปรับใจตนเองให้ความ
ทุกข์หายได้เร็วขึ้นจริง ๆ จ้ะ
ข้อความที่สอง แนะเรื่องให้รู้ เรื่องนี้ น่าจะต้องมาพร้อมกับการ
ตั้งสติมาพร้อมกับการใฝ่รู้นี้นะ อิอิ จึงจะสามารถรู้ใจตนเอง ซึ่งจะนำ
ไปสู่การรู้ธรรมะ เพื่อไปปฏบัติได้ถูกต้อง จ้ะ

โหวดหมวด งานเขียน ฯ

สวัสดีครับคุณก๋า

บางคนรู้หน้า ไม่รู้ใจจริง ๆ ครับ
วันนี้ภาพสวยอีกแล้วครับ

วันนี้เจ็บเท้ามากครับ คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเดินทำงานบ้านมาก แล้วก็ชอบไปเดินในที่ที่ลำบากๆ เช่น ปากคลองตลาด ตลาดต้นไม้ ทำให้ต้องเกร็งเท้ามาก ก็เลยเจ็บ


จริงๆเจ็บมาหลายวันแล้ว แต่พักเท้า ประคบร้อยก็ดีขึ้น แต่วันนี้เจ็บมากกว่าวันอื่นๆ เลยงดเดิน งดงานบ้านครับ

สัวสดีครับพี่ก๋า

บล๊อกนี้เหมือนเตือนให้ผมปลงได้เลยครับ
แอบเศร้าเรื่องพัทจะลาออกมาซักพัก แต่ทุก ๆ วันนี้ก็ปกติดีครับ คุยกันสนุกเป็นเรื่องปกติ แถมชวนกันออกไปไหนบ่อยขึ้น ใช้เวลาด้วยกันมากขึ้น จะได้ไม่ต้องเสียดายว่าทำดีต่อกันไม่พอ ^^

มีพบก็ต้องมีจาก
ดีตรงที่จากกันด้วยดี ความทรงจำหยุดไว้ที่ภาพทรงจำดีๆ เป็นเรื่องดีๆ ของกันแต่กันต่อไปครับ ^^


จากบล๊อก
ลูกน้องก็เหมือนงานศิลปะของเรามั้งครับ บางคนนี่บรรจงปั้นกันม่ตั้งแต่เป็นก้อนดิน ปั้น เกลา ฝึก จนวันนึงเค้าเป็นงานศิลปะที่สวยงาม
การที่เค้าจะได้ไปแสดงความสวยงามและสมบูรณ์แบบในที่อื่น ผมว่า...ก็เป็นอีกหนึ่งความภาคภูมิใจของเรานะครับ
เหมือนลูกน้องพี่ก๋าที่ออกไปทำเอง ถ้าไปได้ดีพี่ก๋าต้องภูมิใจแน่ๆ ใช่ไหมครับ

กับพัท สำหรับผมอาจไม่ใช่คำว่าเสียดาย จะว่าเสียใจก็ไม่ใช่ครับ แต่รู้สึกโดดเดี่ยว ที่คนที่รู้ใจกัน คนที่ดูแลกัน คนที่ซัพพอตจิตใจกันทั้งวันดีและวันร้ายๆ จะหายไป

เค้าบอกว่าพ่อแม่ทุกคนก็เป็นพ่อแม่กันครั้งแรก 55555 ผมก็เพิ่งเป็นน้าจริงๆ ครั้งแรกทะเลาะกันบ้างก็คงเรื่องปกติครับ 5555

ได้อย่างก็ต้องเสียอย่างเป็นธรรมดา ยิ่งอายุมากขึ้นยิ่งรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจริง โดยเฉพาะเวลา เราไม่สามารถทำทุกๆ อย่างได้หมด จำเป็นต้องเลือกที่จะเสียบางอย่างเพื่อให้บางอย่างสำเร็จ นี่เป็นที่มาของการจำกัดเวลาในการเข้าบล็อกเช่นกัน

คนเรามันมองแต่ภายนอกอย่างเดียวไม่ได้หรอกครับ โลกเรามันก็อย่างนี้แหละ

มาเปล่า ไปเปล่า ตัวตนหน้าตาตัวเองเป็นยังไงยังจำไม่ได้ จำอะไรไม่ได้เลย

ช่วงเช้าฝนตกหนัก ลมแรง บางอำเภอ
แต่อำเภอเมือง ไม่มีฝนครับ และเป็นจุดวัดฝุ่นPM ค่าฝุ่นยังเกินครับ
วันนี้ ไม่ได้วิ่ง มีธุระครับ

สวัสดีค่ะคุณก๋า

ทุกสิ่งเกิดขึ้นและผ่านพ้น
แม้แต่ตัวของตนก็ไม่มี

งานเขียนของคุณก๋าช่วยเตือนใจได้ดีจริงๆค่ะ

............

สาเหตุหลักจากนายทุนใหญ่ที่คุณก๋าเล่าให้ฟัง
บวกกับความไม่เอาจริงในการแก้ปัญหา
แสงสว่างที่น่าจะเกิดขึ้นที่ปลายอุโมงค์ดูยิ่งริบหรี่นะคะ
จะหาใครที่กล้าต่อกรและเอาจริงในการแก้ไขปัญหาได้บ้าง
น่าหนักใจค่ะ

รักษาสุขภาพค่ะคุณก๋า
ขอบคุณคุณก๋ามากนะคะสำหรับกำลังใจ