:: จุดเปลี่ยน ::
:: โครงการถนนสายนี้มีตะพาบ ครั้งที่ 94 ::โจทย์ ~ คดีปริศนาโดย ~ พี่อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ) :: จุดเปลี่ยน ::เรื่อง : กะว่าก๋า[1]นิ้วที่แตะไกปืนสั่นเทา เหงื่อไหลโทรมกายนี่เป็นครั้งแรกที่ผมไม่กล้าเหนี่ยวไกปืนเป็นอะไร มึงกลัวอะไรวะ ? ชัชถามผมได้แต่เงียบ ครุ่นคิดนี่เป็นโอกาสเดียวที่มึงจะลงมือแล้วนะ เป็นมืออาชีพหน่อยสิเพื่อนผมมองลงไปเบื้องล่างคนนับแสนกำลังเคลื่อนขบวนขับไล่รัฐบาลถ้ารู้ว่าต้องรับงานใหญ่ขนาดนี้ผมไม่มีทางมายืนอยู่บนยอดตึกนี้แน่จัดการเลยเพื่อน โอกาสสุดท้ายแล้ว[2]ภาพข่าวในโทรทัศน์กับความเป็นจริงในพื้นที่ช่างตรงข้ามกันราวกับสีขาวและสีดำอยู่ที่ใครจะเชื่อข้อมูลที่ตนรับรู้ข้อมูลเยอะ ฟังเยอะ ดูเยอะก็เกิดความคิดความเชื่อไปทางนั้นปัญหาคือ เรามักคาดหวังให้คนอื่นต้องเชื่อเหมือนเราและเมื่ออีกฝ่ายไม่เชื่อตามเรา...เขาคือศัตรู[3]เร็วสิมึงเดี๋ยวการ์ดมันรู้เข้า เราจะซวยไปด้วยนะโว้ยผมหันไปสบตากับชัช เราทำงานร่วมกันมาหลายปีรู้ใจ รู้ทางมือกันดีที่สุดทุกงานที่รับมาไม่เคยพลาดเป้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว11 ศพที่ลงมือฆ่า นอกจากไม่มีใครรอดไม่มีตำรวจชุดไหนตามจับเราสองคนได้เลยสักครั้งชัชเป็นคนรับงาน ชี้เป้า และเตรียมแผนการหลบหนีผมเป็นคนเหนี่ยวไกเงินที่ได้มา แบ่งคนละครึ่งอย่างยุติธรรมผมถึงสงสัยว่าทำไมงานครั้งนี้ค่าจ้างมันจึงสูงนักแถมจ่ายเป็นเงินสด เงิน 5 ล้านนอนอุ่นอยู่ในกระเป๋าข้างตัวชัชเขาบอกว่าหากทำสำเร็จ รับอีก 5 ล้านเหนาะ ๆยิงเลย ตอนนี้แหละ ชัชเร่งเร้าผมหันกลับไปมองปืนที่วางอยู่ก้มลงหยิบปืนแล้วจัดท่าเตรียมยิง[4]นิ้วที่แตะไกปืนสั่นเทา เหงื่อไหลโทรมกายนี่เป็นครั้งแรกที่ผมไม่กล้าเหนี่ยวไกปืนตามองดูผ่านกล้องเล็งเป้าหมาย กำลังเดินนำขบวนประชาชนผ่านไปทางรัฐสภายิงหรือไม่ยิงในสมองของผมกำลังสับสนเหลือเกิน[5]ปัง !!!!![6]กระสุนของผมไม่เคยพลาดเป้าผมเก็บปืนอย่างรวดเร็ว ก้มลงเก็บกระเป๋าที่ใส่เงินแล้วรีบเผ่นหนีจากที่เกิดเหตุชัชนอนแน่นิ่งจมกองเลือดเขาจะกลายเป็นคดีปริศนาไปอีกนาน
| Create Date : 03 ธันวาคม 2556 |
| Last Update : 3 ธันวาคม 2556 6:16:57 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 876 Pageviews. |
|
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
