วันนี้ว่างๆ เลยขอรำพึงรำพันหน่อย ตั้งแต่ปี 55 เป็นต้นมา รู้สึกว่าตัวเองแก่ตัวไปเยอะ ไม่ใช่แค่ความรู้สึกนะ แต่เป็นทั้งหน้าทั้งตัวเลยล่ะ พี่ที่ทำงานทักว่าดูแก่ไปเยอะมาก เมื่อปีสองปีที่แล้วยังไม่ขนาดนี้ (เออ มันก็แน่สิ) แต่เราก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะ แก่จนตกใจ ทำไมชั้นแก่อย่างนี้วะ อยู่ๆ ก็หน้าตาแบบนี้ซะแล้ว โดนสารเคมีร้ายแรงหรือกัมมันตภาพรังสีอะไรหรือเปล่า

แก่เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ จนเริ่มรู้สึกว่ามันถึงเวลาแล้วหรือนี่??  ทำใจไม่ได้อ่ะ ยังไม่มีอะไรที่สมหวังในชีวิตเลยสักอย่าง แก่ซะแล้วอ่ะ

แล้วใครทำล่ะ มันต้องมีสาเหตุสิ  

นอกจากลมฟ้าอากาศซึ่งเป็นสิ่งแวดล้อมภายนอกที่มีส่วนเร่งความแก่แล้ว ยังมีปัจจัยภายในที่ก่อให้เกิดความแก่ด้วย โดยเฉพาะเรื่องให้คิดๆๆๆๆๆ สารพัดเรื่อง ทั้งที่บางเรื่องไม่ควรเสียเวลาไปคิด พอคิดเยอะ ก็ทำให้หน้าย่น นัยน์ตาไม่มีประกายของความสดใส ริ้วรอยก่อนวัยก็ผุดเป็นริ้วๆ ชนิดห้ามไม่ทัน

ประโคมครีมลงไปแค่ไหนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเล้ย มีแต่เพียงความมันทิ้งไว้อย่างเดียว อย่างนี้ใครจะรับผิดชอบความแก่ของเราล่ะเนี่ย

ไม่เพียงแต่หน้าเท่านั้นที่แก่ลงเยอะ สมองก็ย่ำแย่ลงไปด้วย ลืมเขียนสมุดบันทึกไปเป็นอาทิตย์ พอมาเขียนย้อนหลังกลับจำไม่ได้ว่าแต่ละวันทีผ่านมาทำอะไรไปบ้าง แล้วต้องเขียนในสมุดบันทึกว่า...จำไม่ได้ว่าทำอะไร!!

จบแล้วชีวิตวัยสาวของเรา... (ไม่ใช่จบไปนานแล้วหรือยะหล่อน)

Create Date : 20 มีนาคม 2555
Last Update : 20 มีนาคม 2555 20:40:29 น.		1 comments
Counter : 1619 Pageviews.
Share Tweet