สายลับสองหน้า สองสามวันก่อน เรากลายเป็นนักสืบจำเป็นค่ะ เพราะบังเอิญไปเห็นความไม่ชอบมาพากลใน facebook ของลูกศิษย์เราเข้า ผลจากการชอบถ่ายรูปแล้วอัพขึ้น facebook บ่นว่าตัวเองงานเยอะจนล้นต้องใช้คอมพิวเตอร์หลายเครื่องนี่แหละ ทำให้เราเกิดข้อสังเกตบางอย่างขึ้น ตอนที่เห็นครั้งแรกยังไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อพินิจดูอีกรอบ เฮ้ย นี่มันคอมฯ ของหลวงนี่หว่า? เราเรียกหลายคนมาดู ไม่มีใครดูออกว่าเป็นของหลวงตรงไหน สุดท้ายเราต้องชี้ให้ดูว่าตรงไหนที่บอกว่าเป็นของหลวง! จึงมั่นใจกันมากขึ้น เราปรึกษากับเพื่อนอาจารย์และหัวหน้าของเราว่าจะจัดการยังไงดี เพราะมั่นใจกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์มันคือคอมพิวเตอร์ที่หายไปเมื่อหลายเดือนก่อน วันนี้จึงได้ข้อสรุปว่าพรุ่งนี้พวกเราจะบุกไปบ้านเช่าที่เป็นที่อยู่ของนิสิตและคาดว่าคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นจะอยู่ที่นั่น แต่เพราะไม่มีใครรู้จักบ้าน มีแต่ลูกศิษย์อีกคน (ซึ่งปัจจุบันเป็นประชาสัมพันธ์คณะ) ที่รู้จักบ้าน เราขอช่วยเธอว่า “พรุ่งนี้พาไปหน่อยนะ” เด็กมันก็ไม่รู้ว่าเราจะไปทำอะไร คงคิดว่าเราจะไปธุระเรื่องงาน “วันนี้หนูเห็นเขามาอยู่นี่คะ” เด็กสาวบอก เออ...ซื่อดีแฮะ เราบอกว่า “เออ ครูไม่เห็น พรุ่งนี้ถ้าเขาไม่มา ก็พาครูไปหน่อยนะ” เธอรับปาก ตกเย็น เรากำลังง่วนอยู่กับงานหน้าโต๊ะ สาวประชาสัมพันธ์คนเดิมเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับเด็กว่าที่ผู้ต้องหาตามมาด้วย จ๊ากกกกกกกกกส์ มาทำไมนี่??? เครียดเลย ทำไงดีวะ “ให้เขาบอกทางไปบ้านเองแล้วกันนะคะ หนูบอกไม่ถูก เขียนแผนที่ก็ไม่ถูก” มันคงปรารถนาดีกับเราเนอะ ฮ่าๆๆๆ ว่าจบมันก็เดินจากไป.... เอาแล้วไง---ชั้นจะพูดอะไรกับมันล่ะทีนี้ ว่าที่ผู้ต้องการทำหน้าเอ๋อๆ ตามสไตล์ เดินตุปัดตุเป๋มาหาเรา เราก็ถามอะไรเรื่อยเปื่อย เพราะคิดไม่ออกว่าจะถามหาบ้านมันทำไม?? กลุ้มใจตัวเองมาก มีเรากับน้องผู้หญิงอีกคนอยู่ในห้อง เด็กถามเราว่า “อาจารย์มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” โอ๊ย....ชีวิตชั้น!!! มันจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวสุดท้ายวิญญาณสายลับสองหน้าเข้าสิง จึงเอ่ยปากว่า “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก ครูแค่อยากรู้เกี่ยวกับบริษัทเวดดิ้งอะไรที่คุณทำน่ะ” “ไม่ใช่บริษัทหรอกครับ มันจดทะเบียนเป็นบริษัทไม่ได้ ก็รับเป็นฟรีแลนซ์ไป ผมก็มีลูกทีมที่ผมเทรนขึ้นมา” บลาๆๆๆๆ มันก็เล่าไปเรื่อย เช่นเดียวกับเรา เราก็ถามไปเรื่อยๆ (แบบนี้เขาเรียกว่า white lies หรือเปล่านะ?) “อาจารย์สนใจหรือครับ” เด็กถาม นาน....น๊านนนนนนนนนที่เราจะโกหกแบบตั้งใจสักครั้ง ครั้งนี้ก็คงเป็นอีกครั้งที่เราโกหกเต็มปากเต็มคำ “อืม แต่ครูไม่ได้จะเวดดิ้งเองนะ พอดีอาจารย์อีกคนเขาสนใจ” เราชี้ไปที่น้องผู้หญิงที่นั่งโต๊ะใกล้ๆ “แกจะแต่งงาน ครูก็เลยช่วยถามให้” ว่าไปนั่น แต่คุณน้องไม่รับมุกค่ะ ดันตอบกลับมาว่า “อ๋อ เพิ่งเลิกไปเมื่อวานนี่เองค่ะ” แป่ว!!!!!!!!! ไปต่อไม่ถูกเลยงานนี้ เราก็เลยทำตลกไปว่า “อ๋อ มิน่าล่ะ อย่าว่างั้นงี้เลยนะ เมื่อวานเห็นตาบวมอยู่ แต่ไม่ได้ถาม เพราะคิดว่าคงไม่ใช่” แต่คงติดเชื้อความกะล่อนมาจากไหนสักแห่ง จึงต้องไปต่อให้จบ เพราะยังค้างอยู่จบไม่ลง ก็ถามไปเรื่อยอีก มีชมมันด้วยว่าเก่งอย่างโง้นอย่างงิ้ แซวเรื่องแฟนบ้างไรบ้าง ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากมองหน้ามันเลย แต่คราวนี้มองหน้ามันแล้วรู้สึกสงสารนิดๆ นึกสมเพชในชะตากรรมของมัน มันจะรู้มั้ยว่าคนที่นั่งคุยกับมันคือคนที่จะจัดการมันในไม่ช้านี้ “ไม่ใช่ไรหรอก ที่ถามน่ะ เพราะอยากรู้ว่ามันเงินดีขนาดไหน เห็นลูกศิษย์ชอบไปทำกัน” เราสรุป “ถ้าอาจารย์มีอะไรให้ผมรับใช้ก็ติดต่อผมได้นะครับ” คำว่า “ตีสองหน้า” เป็นอย่างไร ก็ดูเราตอนนี้นี่แหลค่ะ ใช่เลย เนียนแบบหน้าด้านๆ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติจริงๆ พรุ่งนี้อะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่รู้ ถ้ามันขโมยแล้วหายไปจากวงการนี้เสียก็จบ แต่มันฆ่าตัวเองชัดๆ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมล่ะนะ ถ้าสิ่เป็นจริงอย่างที่สันนิษฐานไว้ก็อโหสิกรรมให้ด้วยละกัน เผอิญเราเป็นคนที่เชื่อว่าคนทำผิดควรต้องถูกลงโทษ Create Date : 19 กันยายน 2555 Last Update : 19 กันยายน 2555 22:40:09 น. 0 comments Counter : 2042 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก