เรียนรู้ความลำบาก เพื่อเป็นทักษะการเอาตัวรอด

คนรุ่นใหม่มักจะต่อว่าคนรุ่นเก่าที่เลี้ยงดูตนหรือระบบการศึกษาในอดีตว่า ทำไมไม่สอนเรื่องการออม ไม่สอนเรื่องเตรียมตัวเกษียณ ครูก็ไม่สอนภาษี ไม่สอนเรื่องการบริหารจัดการเงิน เพราะพวกเขาเห็นตัวอย่างของคนรุ่นพ่อลูกแม่มาบางคนลำบากตอนแก่ จึงรู้สึกกลัวและไม่อยากลำบากเหมือนพวกเขา ได้แต่ตัดพ้อว่าทำไมเราไม่ถูกสอนมาแบบนั้นบ้างเพื่อให้เตรียมตัวรับความลำบาก

แต่คนรุ่นใหม่อาจจะลืมไปว่ารุ่นพ่อรุ่นแม่ก็ไม่รู้อนาคตเช่นกันว่าตนเองจะเจออะไรในอีก 5 ปี 10 ปีหรือ 20 ปีข้างหน้า บางคนจากเคยมีการมีงานทำแทบจะไม่ได้อยู่บ้าน เจอโควิดหรือพิษเศรษฐกิจเล่นงานเข้ากลายเป็นคนตกงานเสียอย่างนั้น บางคนทำงานจนมีเงินซื้อบ้านซื้อรถเลี้ยงลูกหลายคนจนจบมีงานทำ พอเกษียณอยู่ๆ ก็เป็นหนี้เป็นสินแบบไม่ทันตั้งตัวเพราะค้ำประกัน ขณะที่บางคนจนอย่างไหนก็จนอย่างนั้นโชคชะตาไม่นำพาให้ร่ำรวยสักที สุดท้ายต้องพึ่งพาลูกหลานให้มีชีวิตดีขึ้นมาได้ หรือแม้แต่น้ำท่วมไฟไหม้แผ่นดินไหวมีโรคภัยเฉียบพลัน อะไรก็เกิดขึ้นได้

ไม่ผิดที่คนรุ่นใหม่จะรู้สึกว่า พวกเขาควรได้รับการอบรมสั่งสอนในเรื่องเงินๆ ทองๆ หรือการลงทุนมากกว่านี้ เพื่อที่จะได้ไม่ลำบากหรือเตรียมรับความลำบากด้วยความพร้อม แต่ Magnolia ว่า เรื่องแบบนี้มันไม่มีใครรู้ล่วงหน้าหรอก

วันหนึ่งสุขภาพแย่ก็ต้องหยุดทำงาน เศรษฐกิจโลกเปลี่ยนก็ต้องออกจากงาน มีโรคระบาดก็ถูกเลิกจ้าง พ่อแม่ล้มป่วยไม่มีใครดูแลก็ต้องออกจากงาน ต่อให้เราเรียนหรือมีวิชาความรู้เรื่องเงินทองถึงป.โท ป.เอก แต่สิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นได้เสมอ

ถ้าทุกอย่างมันกำหนดได้หรือเดาทิศทางออกก็ดีสิ แต่อยากให้คนรุ่นใหม่รู้ไว้อย่างหนึ่งว่า การที่มีชีวิตที่ดีในช่วงวัยเด็กพ่อแม่ที่เฝ้าอบรมสั่งสอนให้รักดี คบเพื่อนดี แม้จะไม่ได้ร่ำรวยหรืออยู่เหนือใคร แต่หากแวดล้อมด้วยคนที่มีศีลธรรมจรรยาดี จนเติบโตมาเป็นคนที่อยู่ในสังคมดีได้นั้น เป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมากแล้ว เพราะอย่างน้อยเป็นปราการที่จะช่วยให้ปกป้องเราไม่ให้คนไม่ดีเข้ามา

ขณะเดียวกันเวลาที่พ่อแม่ไม่อยู่แล้ว และลูกต้องเจอสังคมภายนอกที่กำหนดไม่ได้ หรือโลกไม่สวยเสมอไป ทักษะการเอาตัวรอดจึงเป็นสิ่งสำคัญ ล้มอย่างไรให้ลุกไวที่สุด ซึ่งเป็นสิ่งที่นอกเหนือจากควบคุมของพ่อแม่ครูบาอาจารย์แล้วต้องเรียนรู้ด้วยสติปัญญาของตนเอง

ทุกคนผิดพลาดได้ไม่ว่าวัยใดก็ตาม แต่ก็ต้องมีทักษะการเอาตัวรอดที่ไม่ทำให้ตนเองและใครๆ เดือดร้อนด้วย

ถึงวันนี้มาถึงวัยแกร่ง เพื่อนหลายคนรวมทั้งเราเองยังขาดทักษะการเอาตัวรอดกันเป็นจำนวนมาก แม้วัยเด็กพ่อแม่เลี้ยงมาไม่ได้สุขสบายนักก็จริงแต่ไม่ยอมให้พวกเราลำบากถึงขั้นออกไปทำงานแต่เด็ก ไม่อยากทำให้พวกเรารู้สึกผิดแผกแตกต่างจากเพื่อนๆ ส่วนใหญ่ พยายามให้มีชีวิตพวกเราปกติเช่นเด็กทั่วไปที่สุด

เมื่อถึงช่วงเวลาเกษียณจากงานแล้วหลายคนกลับพบว่า ความคิดสร้างสรรค์มีเฉพาะในการทำงานแต่ไม่ได้เกิดขึ้นเพื่อการแก้ปัญหาในบั้นปลายชีวิต ไม่รู้จะทำอะไรดีที่นอกจากเป็นลูกจ้างได้รับเงินเดือนประจำ การออกไปขายของ หารายได้จากอาชีพอิสระแต่ละวันเป็นเรื่องยาก แม้จะเตรียมข้าวของ ร้านค้าสะอาดสะอ้าน อาบน้ำแต่งตัวสวย ไปนั่งขายของ สุดท้ายก็ขายไม่ได้ เพราะคนภายนอกคิดว่าคนขายมีเงินใช้ชีวิตสบายอยู่แล้วมาทำคอนเทนต์เฉยๆ หรือไม่กล้าซื้อ ดูไม่มืออาชีพ เหมือนแสดงละคร บางคนอาจจะมีมายาคติว่าคนที่แต่งตัวดีมาขายของราคาก็ต้องแพงตามไปด้วย มันจึงเป็นเรื่องยากที่จะให้ขายของได้และมีความเป็นตัวของตัวเองด้วยในวัยนี้

จะให้ไปไลฟ์ขายของใน TikTok ก็ไม่ใช่ความสามารถที่ทุกคนจะมี และจำเป็นต้องทำ หากทำแล้วกลายเป็นความน่าสงสารมากกว่าน่าอุดหนุนก็อย่าเสียแรงทำ เพราะความสงสารไม่ได้มีบ่อยนักและไม่มีใครสงสารกันได้ทุกวัน

เป็นเรื่องที่หาความพอดีและความลงตัวยากสำหรับคนที่ไม่มีทักษะการประกอบอาชีพอิสระมาก่อนตั้งแต่ไหนแต่ไร รวมถึงไม่มีทักษะการเอาตัวรอดในสถานการณ์ยากลำบากได้เลย

ฉะนั้น คนรุ่นใหม่อย่าคิดแต่ว่าอยากเรียนการจัดการบริหารการเงินเพียงอย่างเดียวจึงจะพ้นความลำบาก Magnolia อยากแนะนำจากใจคนที่ผ่านเรื่องราวมากมายว่า ฝึกความลำบากไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ บ้างจะดีกว่าลำบากตอนแก่ทีเดียว

หรือใครที่คิดจะมีลูก ก็ควรฝึกให้พวกเขาจะรู้จักลำบากหรือผิดหวังบ้างแต่เด็ก เพื่อที่จะได้เรียนรู้การใช้เงินด้วยตนเอง การเรียนการสอนกับชีวิตจริงบางทีมันก็อาจจะไม่สอดคล้องต้องกันเสมอไป ทำไมดร.จึงถูกแก๊งคอลเซ็นเตอร์หลอก ครูบาอาจารย์มีสภาพการเงินล้มเหลวมากมาย นักเศรษฐศาสตร์เล่นหุ้นเจ๊งก็เยอะ คนขายของที่เคยขายดีมานานเป็น 10 ปีเมื่อโลกเปลี่ยนก็ล้มครืน ยึดหลักการเดียวกันไม่ได้หมายความว่าจะได้ผลลัพธ์เหมือนกันทุกคน การอบรมสั่งสอนในระบบการศึกษายังไม่เท่ากับพบเจอประสบการณ์ด้วยตนเอง

ล้มแล้วลุกให้ไวเป็นทักษะที่ฟังดูง่ายแต่ทำยากถ้าไม่ได้ถูกฝึกให้คิดและสัมผัสจริงแต่ไหนแต่ไร เราเชื่อว่า ทักษะการเอาตัวรอดทุกสถานการณ์เป็นสิ่งที่ต้องเรียนรู้มากกว่าหลักสูตรใดๆ ในชั้นเรียน

ไม่มีใครอยากลำบาก หรืออยากทำให้ใครต้องลำบากเพราะตน อนาคตเป็นเรื่องที่รู้ว่ามีแต่มองไม่เห็น วางแผนได้ คาดการณ์ได้ ฟังหมอดูได้ แต่ขณะเดียวกันก็ต้องทำใจยอมรับให้ได้เช่นกันว่ามันไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ

Create Date : 15 มิถุนายน 2568		0 comments
Last Update : 15 มิถุนายน 2568 13:37:07 น.
Counter : 124 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet