พื้นที่ปลอดภัยอยู่ที่ไหนกันบ้าง Magnolia อ่านเจอกระทู้หนึ่งในพันทิป ถามถึง “พื้นที่ปลอดภัย” ของแต่ละคนว่าอยู่ที่ไหนกันบ้าง เขาตั้งคำถามให้สมองคนที่อยากตอบได้ทำงานว่า ถ้ามีเรื่องทุกข์ใจ คนแรกที่นึกถึงคือใคร ถ้ามีเรื่องน่ายินดี จะบอกใครเป็นคนแรก ถ้าต้องการความช่วยเหลือ จะต้องไปขอจากใคร เจ้าของกระทู้ยังเสริมอีกคำถามว่า แล้วในบางเวลาที่คุณไม่มีใครคนนั้นให้บอกให้ระบายให้แชร์เรื่องราว คุณจัดการความรู้สึกและผ่านเรื่องราวต่างๆ มาแบบไหนกันบ้าง ล้วนแล้วแต่เป็นคำถามที่เราไม่เคยคิดถามตัวเองเลย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ เวลาเกิดอารมณ์ความรู้สึกเหล่านี้ จริงๆ เป็นคำถามที่ดีมากๆ นะที่เราจะได้มาทบทวนตัวเองว่า “ใคร” คือคนๆ นั้น มีตัวตนจริงๆ ใช่ไหมที่อยู่ใน “พื้นที่ปลอดภัย” ของเรา คนที่เข้ามาตอบกระทู้นี้ก็มีหลากหลายเช่นเคย ส่วนหนึ่งตอบว่า พ่อแม่ คนในครอบครัวไม่ว่าจะเป็นพี่ หรือปู่ย่าตายาย ซึ่งเราว่าคนที่ตอบแบบนี้ต้องมีครอบครัวที่รักและสนิทสนมกันมากๆ พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง และอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็กจนโต ครอบครัวจึงเป็นพื้นที่ปลอดภัยของเขา บางคนเลือกบอกเพื่อนสนิท เราคิดว่าคนเหล่านี้ติดเพื่อนและใช้ชีวิตผูกพันกับเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไร บางคนบอกแฟนทุกอย่าง โดยเฉพาะผู้หญิงจะมีแฟนเป็นศูนย์รวมจิตใจ เธอบอกว่าเธอนึกไม่ออกเลยว่าถ้าวันหนึ่งไม่มีแฟนแล้วจะอยู่อย่างไร หรือจะบอกใครดี และมีบางคนก็เจาะจงที่จะไม่บอกใครเป็นพิเศษ แต่เลือกที่บอกโซเชียล โพสต์ทุกอย่างลงโซเชียล เพราะไปไหนมาไหนทำอะไรคนเดียวมาตลอด แม้แต่ไปตรวจมะเร็ง และพบว่าเป็นมะเร็งก็บอกโซเชียล พอเพื่อนรู้จากโซเชียลก็ค่อยมาเยี่ยมมาถามไถ่อาการป่วย ขณะที่บางคนเลือกที่จะอยู่เงียบๆ คนเดียว เขามองว่าการอยู่เงียบๆ เป็นพื้นที่ปลอดภัยของเขามากที่สุดแล้ว หลายคนก็น่าจะคิดเช่นเดียวกัน เพราะบอกไปก็ไม่รู้ว่าจะเป็นผลบวกหรือเป็นผลลบกับเขา ส่วนใหญ่ผู้ชายน่าจะคิดทำนองนี้ เขาจึงเลือกที่จะเงียบและแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยตนเองแทน สองประเภทหลังอาจจะดูเศร้าๆ หน่อย ซึ่งพวกเขาคงมีเหตุผลเรื่องของความไว้ใจคนรอบข้างและประสบการณ์ชีวิตที่ไม่โอเคนัก จึงไม่อยากให้ใครเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว ย้อนกลับไปพื้นที่ปลอดภัยอย่างแรกที่คนส่วนใหญ่ตอบคือ “ครอบครัว” อาจมีบางคนปฏิเสธเสียงแข็งว่า ไม่จริง! ใช่ค่ะ สำหรับใครหลายๆ คนกลับรู้สึกตรงข้ามกัน ครอบครัวไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัยสำหรับเขา แทนที่จะเป็น save zone กลับเป็น sad zone เมื่อได้อยู่ในวงล้อมของครอบครัว แทนที่จะอบอุ่นและผ่อนคลาย กลับต้องเครียด กดดัน และไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่สามารถแสดงออกได้อย่างที่ต้องการ จนมีจำนวนไม่น้อยที่เป็นโรคซึมเศร้าเพราะครอบครัว หากใครไม่เจอกับตัวเองไม่รู้หรอกว่า ครอบครัวไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัยสำหรับทุกคน เราไม่อาจจะไปตัดสินหรือตำหนิคนที่ไม่อยากอยู่กับครอบครัว หรือไม่อยากพูดคุยกับคนในบ้านได้ว่า เขาแปลกแยกหรือผิดปกติ เพราะเราไม่รู้เลยว่าเขาต้องพบเจออะไรมาบ้าง บางคนบ้านแตก กลายเป็นเด็กกำพร้า ไม่สามารถเข้ากับครอบครัวใหม่ได้ บางคนมีครอบครัวสมบูรณ์ แต่พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน หรือพ่อแม่ทำแต่งานไม่มีเวลาคุยกับลูก บางครอบครัวคาดหวังกับชีวิตลูกหลานสูง ทำให้พวกเขาต้องแบกความเจ็บปวดและเก็บอารมณ์เพื่อไม่ให้คนในครอบครัวรู้ว่าตัวเองรู้สึกแย่ หรือแม้แต่คนที่มีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้ว แทนที่มีคู่ครองไว้พูดคุยปรึกษาหารือปัญหาชีวิตกันได้ กลับกลายเป็นสมรภูมิที่รอวันทะเลาะกันหากเอาปัญหาเข้าบ้าน ฉะนั้น พื้นที่ปลอดภัยของใครคนหนึ่ง ไม่ใช่ของอีกคนก็ได้ หากทุกคนตอบคำถามจากกระทู้ได้ ก็คงพบพื้นที่ปลอดภัยของตัวเองแล้วล่ะ และบางทีตัวเราเองอาจจะเป็นพื้นที่ปลอดภัยของใครสักคนโดยไม่รู้ตัวอยู่ก็ได้นะ Podcast ฟังเพลินสำหรับคนไม่ชอบอ่านแต่ชอบฟัง  ติดตามเพจ https://facebook.com/magnoliadiary Create Date : 12 กุมภาพันธ์ 2565 Last Update : 20 สิงหาคม 2565 15:21:27 น. 0 comments Counter : 619 Pageviews.   Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณนายแว่นขยันเที่ยว