รอยแผลเป็นที่เลือนหายไป คุณจำได้ไหมว่าในร่างกายคุณมีแผลเป็นที่รบกวนจิตใจคุณทุกครั้งที่มองเห็นหรือสัมผัสได้ตรงไหนบ้าง Magnolia มีเยอะเลยค่ะ บางจุดก็ไม่ถึงกับรบกวนจิตใจ เพราะไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่สำคัญหรือมองไม่เห็น แต่บางจุดก็บาดตาบาดใจทุกครั้งที่เห็น หมั่นทายาก็แล้วก็ยังอยู่ ถึงจะจางลงแต่ก็ยังเป็นตำหนิ มีอยู่ตำแหน่งหนึ่ง ที่เชื่อว่าใครหลายคนก็คงมี เพราะวัยเด็กต้องซุกซนเป็นธรรมดา และเด็กเกือบทุกคนต้องเคยหกล้มหัวเข่าแตก ก็จะมีแผลเป็นรอยหัวเข่าแตกกันทั้งนั้น ส่วนตัวเราก็มีแต่ไม่ได้เกิดจากหัวเข่าแตก แต่เป็นแผลเป็นที่มาจากอุบัติเหตุหวาดเสียวและเป็นภาพติดตาจนถึงทุกวันนี้แม้จะผ่านมาหลายสิบปีก็ตาม เหตุเกิดที่โรงเรียนวัยประถม โต๊ะนักเรียนสมัยก่อนเป็นโต๊ะไม้ แล้วขอบโต๊ะจะมีเหล็กหุ้ม พอมันเก่าเป็นสนิม มันก็เริ่มเผยอออกมา โดยเฉพาะตรงมุมโต๊ะ แล้ววันนั้นไม่รู้เราไปทำอีท่าไหน อาจจะปีนโต๊ะแล้วตอนลงมาไม่ทันเห็น ส่วนที่เผยอออกมาเป็นเหล็กแหลมๆ เลยครูดตรงใต้หัวเข่าพอดิบพอดี เนื้อติดอยู่ที่เหล็กเลย ค่อนข้างลึก เห็นเนื้อขาวๆ ทีแรกเลือดยังไม่ทันออก สักพักเท่านั้นล่ะ เลือดไหลโชก แทบจะเป็นลมเพราะกลัวเลือด ใช้เวลารักษาแผลไม่นานหรอก ไม่ได้ฉีดยาบาดทะยัก แค่รักษาแผลให้แห้งและตกสะเก็ดเอง แต่บาดแผลวันนั้นสร้างรอยแผลเป็นคีลอยด์ให้เราเป็นตำหนิประจำตัวในเวลาต่อมา เราก็ไม่เคยทายาใดๆ เพราะสมัยก่อนไม่มียาลดรอยแผลเป็น แล้วเด็กๆ ก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องความสวยความงาม รู้แต่ว่าตัวเองมีแผลเป็นรอยตะขาบเล็กๆ นูนๆ อยู่ตรงนี้ กระทั่งวันนี้ผ่านมาน่าจะสี่สิบปีเห็นจะได้ อยู่ๆ เราก็เอาครีมมาทาหัวเข่าเล่นๆ พอก้มดู เฮ้ย! แผลเป็นรอยตะขาบจางลงจนแทบมองไม่เห็นแล้ว ทำให้เราลองสำรวจตำแหน่งอื่นๆ ที่เป็นนานเป็นสิบๆ ปีที่เราเคยคิดว่าเป็นตำหนิด้วย มันก็จางลงจนเกือบลืมไปแล้วเช่นกัน ไม่ใช่ปาฏิหาริย์อะไรหรอก แต่เพราะความแก่จากอายุเพิ่มมากขึ้นผิวหนังก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา รอยแผลต่างๆ ก็สมานไปเองตามธรรมชาติ เราสังเกตว่าแผลเป็นเหล่านี้ถ้าเราไม่สนใจมัน มันก็จะน้อยใจจนค่อยๆ หายไปเอง แต่ถ้าเรายังคงเฝ้ามอง หรือวุ่นวายกับมัน มันก็เป็นร่องรอย เป็นตำหนิกวนใจเราอยู่อย่างนั้น ก็คงเหมือนความเจ็บปวด ร้าวราน ปมด้อย หรือแผลในใจนั่นแหละ หากมัวแต่สนใจมัน ก็ไม่หายจากใจเสียที แกล้งไม่สนใจมันบ้าง ลืมๆ ไปบ้าง ทำเป็นไม่รู้สึกบ้าง สักวันมันก็อาจจะค่อยๆ ลบเลือน อาจจะต้องใช้เวลานานนับสิบปี มันก็ต้องเลือนมากน้อยก็ขึ้นอยู่กับใครมาสะกิดหรือเราไปเขี่ยมันเอง ถึงจะไม่หายสนิท แต่ไม่จำเป็นต้องปกปิดอีกต่อไป ปล่อยให้มันกลายเป็นแค่แผลเป็นจางๆ ยากที่ใครจะสังเกตเห็น หรือแม้แต่เราเองอาจจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยเกิดอะไรขึ้นกับใจเราบ้าง คงทิ้งไว้เพียงความทรงจำบางๆ ว่าแผลเป็นนี้มีที่มา Podcast ฟังเพลินสำหรับคนไม่ชอบอ่านแต่ชอบฟัง  ติดตามเพจ https://facebook.com/magnoliadiary   Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2565 Last Update : 20 สิงหาคม 2565 15:16:20 น. 0 comments Counter : 479 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก