ชีวิตไปต่อได้ เมื่ออยู่ในจุดที่ถูกที่ควร เห็นข่าวแมท ภีรนีย์ ดาราสาวในวัย 35 ปีกับหนุ่มหล่อไฮโซ เข้าพิธีแต่งงานที่เรียบง่ายแต่กินใจทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาว ชาวเน็ตต่างแสดงความยินดีกับเธอ มีอยู่หนึ่ง comment ว่า “ถ้าอยู่ถูกที่ก็จะมีคนเห็นคุณค่าเรา และไม่ต้องปล่อยให้เรารอนาน” Magnolia ว่าน่าจะจริง ที่ผ่านมาเธอก็เสียเวลาไปกับความรักกับคนที่ไม่ใช่อยู่นานพอสมควร เมื่อเจอรักครั้งนี้จึงไม่จำเป็นต้องใช้เวลาพิสูจน์รักแท้นานมากนัก ได้แต่งงานตามประสาผู้หญิงที่อยากมีคู่ชีวิตเสียที ในชีวิตคนเรามันมีหลายเรื่องที่มันจำเป็นต้องอยู่ถูกที่ถูกทางไม่เพียงแค่ความสุข แต่เพื่อให้ชีวิตมันไปต่อได้แบบราบรื่นขึ้น นอกจากเรื่องความรักแล้วก็ยังมีเรื่องอื่นๆ ด้วยอย่างเรื่องงาน เคยได้ยินไหมว่าขยันผิดที่ 10 ปีก็ไม่รวย ก็อาจจะจริงสำหรับคนที่มีเป้าหมายอยากรวย หรือข้าราชการที่เจอหัวหน้าดีมาตลอดชีวิตก็มีความสุข แต่พอเติบโตขึ้นถูกย้ายไปเจอหัวหน้าแย่บั่นทอนจิตใจจนแทบจะลาออกก็มี บางทีความเจริญก้าวหน้าก็ไม่ได้นำมาซึ่งความสุขเสมอไป เรื่องเล็กน้อยอย่างการปลูกต้นไม้ เราปลูกแทบเป็นแทบตายเสียเงินไปหลายบาทต้นไม้ก็ไม่ขึ้นไม่โตและแห้งตายไปไม่น้อย แต่พอเราเลือกที่จะยกให้คนที่เขาดูแลได้ดีกว่าเรา ต้นไม้ที่จะตายมิตายแหล่เมื่อได้อยู่ในที่ที่เหมาะกับมัน กลับเปล่งปลั่งเขียวสะพรั่งสวยงามตามหน้าที่ของต้นไม้ จนเจ้าของใหม่ที่รับมันไปบอกว่า “มันอยู่ถูกที่แล้ว” รสนิยมการแต่งตัวหรือแฟชั่นก็เช่นกัน อาจจะดูดีเมื่ออยู่ในกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง แต่สำหรับอีกกลุ่มหนึ่งกลับมองเป็นความแปลกไม่เหมาะไม่ควร ถ้าอยู่ตรงไหนแล้วมีคนชื่นชมมากกว่าคนตำหนิ เราก็อยากอยู่ตรงนั้นนานๆ เพราะนั่นหมายถึงได้รับการยอมรับในตัวตนของเราจริงๆ เรานึกย้อนไปถึงตอนที่ทำงาน จำเป็นจะต้องตีพิมพ์บทความลงวารสารวิชาการเพื่อให้ได้ภาระงานบ้าง ทำวิจัยแทบเป็นแทบตายแต่พอส่งบทความไป ไม่รับบ้าง หรือให้แก้อีรุงตุงนังบ้าง หรือบอกกับเราว่าไม่ควรทำวิจัยเรื่องนี้ จนกระทั่งวันหนึ่งเราเอาบทความเดียวกันไปนำเสนอในเวทีประชุมวิชาการ จากนั้นไม่นานมีอีเมลมาบอกว่า สนใจบทความของเรา ขอนำบทความของเราไปตีพิมพ์ในวารสารของสถาบันที่จัดประชุมวิชาการโดยไม่ต้องจ่ายค่าตีพิมพ์ แม้จะไม่ใช่วารสารที่อยู่ในฐานข้อมูล เพราะสถาบันดังกล่าวเพิ่งจะจัดพิมพ์เป็นฉบับที่ 2 เราก็ยินดีที่จะได้ตีพิมพ์ จำได้ว่าตอนนั้นดีใจจนน้ำตาไหลที่งานวิจัยที่ตั้งใจทำไม่เป็นหมัน จุดนั้นทำให้เรารู้ว่าคุณค่าของผลงานมันอยู่ที่งานนั้นอยู่ในมือใครอยู่ในสายตาใครมากกว่า ผลงานใดๆ ไม่ใช่เพชรหรือทองคำที่มีค่าเสมอ หากมันอยู่ไม่ถูกที่ถูกทางมันก็จะไม่ได้รับการยอมรับว่ามีประโยชน์ แต่เมื่อมีใครสักคนมองเห็นค่าแล้วก็แปลว่ามันเจอที่ที่คู่ควร เช่นเดียวกับผลงานของศิลปินแวนโก๊ะ เขียนรูปเป็นพันรูปมีค่ามหาศาลหลังจากเขาเสียชีวิตจึงได้ไปอยู่ในพิพิธภัณฑ์ นักร้องที่มีเพลงดังทุกวันนี้ แต่งเพลงเองทำเพลงเองไม่มีโอกาสอยู่ในค่ายใหญ่ แต่พอมีโซเชียลที่ใครๆ ก็เป็นสื่อได้ ปล่อยเพลงในช่องทางของตัวเองกลับดังยอดวิวมาแบบไม่ต้องวางแผนการตลาดเลย หลายคนมาดังตอนอายุเยอะแล้วด้วยซ้ำ บางคนเป็นเพียงชาวสวนที่ร้องเพลง cover ท่อนฮุกท่อนเดียวใน TikTok จนเสียงร้องของเขาในเพลงนั้นดังกว่านักร้องต้นฉบับเสียอีก เหมือนกับเห็ดชนิดหนึ่งที่มันไปขึ้นในแอปเปิล มันคงรู้แล้วว่าขึ้นที่อื่นก็ไม่มีใครสนใจแต่เมื่อขึ้นในผลแอปเปิล มันจึงเป็นเห็ดพิเศษ สิ่งเล็กๆ หรือคนตัวเล็กๆ กลายเป็นคนพิเศษขึ้นมาได้เพียงแค่เขารู้ว่าเขาควรจะอยู่ตรงไหนที่เหมาะกับเขาและเห็นคุณค่าเขา แต่กว่าจะรู้อาจต้องใช้เวลาค้นหาทั้งชีวิตเลยก็ได้ Create Date : 24 สิงหาคม 2567 Last Update : 24 สิงหาคม 2567 9:46:04 น. 2 comments Counter : 385 Pageviews.   Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณ**mp5**, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณนายแว่นขยันเที่ยว

time place person โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 24 สิงหาคม 2567 เวลา:22:31:55 น.

ใช่ค่ะเลยค่ะ โดย: Alex on the rock วันที่: 26 สิงหาคม 2567 เวลา:11:42:22 น.