มีเพื่อนเท่าที่มี Magnolia ได้ยินวัยแกร่งหลายคนพูดอย่างไม่อายว่าไม่มีเพื่อน หรือเหลือเพื่อนอยู่ไม่กี่คน แต่เราดีใจนะที่ได้ยินแบบนี้เพราะนั่นหมายถึงเราคือหนึ่งในเพื่อนที่เหลืออยู่ของพวกเขา เหตุผลของการไม่มีเพื่อน ไม่ใช่ความผิดของใครหรอก แต่เป็นไปตามธรรมชาติจัดสรร ช่วงวัยรุ่นเราจะไม่เอาพ่อแม่ไม่อยากอยู่บ้าน และมีเพื่อนเป็นทุกสิ่งในชีวิต ถ้าเราไม่นำเพื่อน เพื่อนก็นำเรา ไปทางดีไม่ดีก็ขึ้นอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่เราเลือกคบเอง พอเข้าสู่วัยทำงานเพื่อนวัยรุ่นก็ค่อยๆ หายไป นานๆ จะรวมตัวกันที แต่ละคนมีเส้นทางการงานการเงินที่ต่างกัน เวลาว่างก็ไม่พร้อมกัน จะชวนโดดงานเหมือนโดดเรียนไม่ได้แล้ว ยิ่งมีครอบครัวยิ่งแล้วใหญ่ ทันทีที่มีลูกครอบครัวจะมาอันดับหนึ่ง ส่วนเพื่อนจะนึกถึงเป็นอันดับสุดท้ายเมื่อเริ่มเหงา เดือดร้อน หรือครอบครัวล่มสลายแล้ว ถึงเวลานั้นเพื่อนจะค่อยๆ เขยิบอันดับขึ้นมาใหม่ แต่มันก็เป็นเรื่องยาก เพราะเพื่อนเองก็แยกย้ายไปตามทางของเขาแล้วเหมือนกัน เช่น มีครอบครัวของตัวเอง หรือต้องดูแลครอบครัวพ่อแม่ที่แก่เฒ่าลง บางคนแยกไปมีครอบครัวอยู่ในต่างจังหวัด ห่างไกลจากเพื่อนฝูงที่เคยสังสรรค์ เตะฟุตบอลด้วยกัน ทุกๆ วันชีวิตอยู่แต่บ้านกับที่ทำงาน ไม่เคยมีเพื่อนสักคนไปเที่ยวหาในจังหวัดนั้นเลย ถึงเหงาแต่ทำอะไรไม่ได้ จะกลับไปเที่ยวหาเพื่อนก็ยังไม่ได้ เกรงใจครอบครัว จะรอลูกโตแต่เพื่อนไม่รอแล้ว ขณะที่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเฟรนด์ลี่มีเพื่อนเยอะมาก ทุกวันนี้กลายแม่เลี้ยงเดี่ยวจนลูกโตเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว ลูกกลัวแม่จะเหงาอยากให้แม่หาแฟนใหม่ แต่แม่ไม่สนใจ ลูกก็ได้แต่สงสัยว่าแม่มีเพื่อนสนิทบ้างหรือเปล่า หรือแม่เป็นเด็กเนิร์ดที่ไม่มีใครคบ เช่นเดียวกับคนโสดที่อยู่กับพ่อแม่ในบั้นปลายชีวิตนับสิบปี เมื่อวันหนึ่งพ่อแม่จากไปหมดแล้ว เหลือตัวคนเดียว ปกติเพื่อนก็ไม่มีอยู่แล้ว ก็ยิ่งโหวงเหวงมากขึ้น ไม่รู้จะเริ่มต้นมองหาเพื่อนจากไหนดี ขนาดเพื่อนกินยังหายากเลย คนที่ขยันทำแต่งานตั้งแต่หนุ่มสาวจนถึงวัยแกร่ง ไม่มีเวลาจะมีแฟนมีครอบครัว แต่ด้วยความมีธุรกิจของตัวเองเพื่อนฝูงจึงมาแวะเวียนมาอุดหนุนหรือขอความช่วยเหลือถึงที่ กระทั่งถึงเวลาที่ต้องพักต้องหยุดด้วยสภาพเศรษฐกิจและยุคสมัยที่เปลี่ยนไป วิ่งตามโลกไม่ทัน รวมทั้งสุขภาพที่ไม่คงที่ จึงเลือกที่จะอยู่บ้านใช้บุญเก่าแทน และเพื่อนก็ไม่มาหาอีกแล้ว เราเคยอ่านพันทิปในกระทู้เรื่องเพื่อนหายไปเช่นกัน รำพันว่าลาออกจากงานแล้วเพื่อนร่วมงานเก่าไม่คุยด้วย ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกเลย สัจธรรมมากๆ คนที่ทำงานมาหลายที่ย่อมเข้าใจความรู้สึกนี้ดี Magnolia เคยเขียนถึงเรื่องนี้มาแล้ว “เพื่อนร่วมงานเอาไว้ร่วมงาน” อย่าเพิ่งนับเป็นเพื่อนในชีวิต เช่นเดียวกับเพื่อนในโซเชียลที่เขาเห็นเพียงเศษเสี้ยวในชีวิตเราเท่านั้น Magnolia คิดว่าไม่มีใครผิดที่หายไปจากชีวิตของใครอีกคนโดยไม่ต้องหาเหตุผล โตแล้วเลือกเพื่อนคบเพื่อความสบายใจ ไม่ได้คบเพราะความเหงาหรือต้องการสังคมเท่านั้น เพื่อนเก่าคนหนึ่งบอกกับเราว่า เวลาเจอเพื่อนจริงๆ ไม่ว่าต่างคนเป็นอะไรมาก่อน ก็ให้ถอดหัวโขนลงแล้วคุยกันดีกว่า ซึ่งเราก็คิดเช่นนั้น จะได้ไม่รู้สึกว่ากำลังนั่งคุยกับหมอ ตำรวจ ดอกเตอร์ CEO มหาเศรษฐี ฟรีแลนซ์ แม่ค้า ข้าราชการ หรือแม้แต่คนเทาๆ แล้วความมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น เพราะเราจะต่อกันติดโดยไม่เคอะเขินไม่ต้องปรับจูนกันมาก แม้จะไม่เคยสนิทกันมาก่อนก็ตาม แต่มันจะมีจุดร่วมบางอย่างในวัยที่เราคิดว่าไม่มีเพื่อนแล้วหรือเพื่อนน้อย นั่นคือความแกร่งและความแก่ เมื่อวัยที่เพิ่มขึ้น เรื่องเล่าในชีวิตและประสบการณ์สนุกๆ ก็จะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย แต่ละคนอาจจะมีไลน์กลุ่ม เฟซกลุ่มเป็นสิบกลุ่ม เพื่อนในโซเชียลนับร้อยนับพัน แต่เชื่อเถอะว่าการคุยผ่านตัวอักษรยังไงก็ไม่เท่ากับการได้เจอ “เพื่อน” ตัวเป็นๆ ที่ได้เห็นหน้า แววตา ริ้วรอย ได้ฟังน้ำเสียงที่สุขุมขึ้น ได้ยินเรื่องเล่าที่ไม่ปรากฏในโซเชียล ได้หัวเราะดังๆ มากกว่าพิมพ์ 555 หรือแค่สติกเกอร์ ความสุขง่ายๆ ในสองสามชั่วโมง หรือช่วงเวลาสั้นกว่านั้นกับเพื่อนหนึ่งคน ก็มีคุณค่ากว่าเพื่อนมากมายที่อยู่ลิสต์โซเชียลอย่างแน่นอน เราคุยกันยันลงรถหรือโบกมือลาเลยล่ะ หากคุณรู้สึกแบบนั้นกับคนๆหนึ่งที่เคยเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่หรือเพื่อนใหม่ก็ตาม เขาหรือเธอนั่นล่ะคือเพื่อนที่เหลืออยู่ของคุณแล้ว เหลือเท่าไรก็เท่านั้น ถ้ามาเติมเต็มส่วนเว้าแหว่งในใจเราได้บ้างก็เรียกคนๆ นั้นว่าเพื่อนได้แล้ว Create Date : 06 มกราคม 2567 Last Update : 6 มกราคม 2567 8:55:00 น. 0 comments Counter : 242 Pageviews.   (โหวต blog นี้)  Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก