ให้อภัย...แต่ไม่ลืม คนจำนวนไม่น้อยที่เติบโตมาด้วยการโดนทำร้ายทางกายทางใจในวัยเด็ก กระทั่งโตแล้วก็ยังถูกกลั่นแกล้งรังแกหรือถูกกระทำเรื่องแย่ๆ ซ้ำๆ บ่อยๆ และติดอยู่ในจิตใจเสมอมา ภาพจำยังชัดเจนแม้จะเป็นภาพที่ไม่ดีต่อใจเลยก็ตาม การให้อภัย เป็นเรื่องดีและควรเกิดขึ้นเพื่อความสบายใจของตนเอง แต่การให้อภัยซ้ำๆ ในเรื่องเดิมๆ กับคนเดิมๆ ไม่ควรเกิดขึ้นเพราะนั่นหมายถึง พฤติกรรมเดิมๆ ไม่ถูกเปลี่ยนแปลงแก้ไขหรือนำไปสู่บทเรียนใดๆ ทั้งสิ้น รวมทั้งไม่ก่อให้เกิดความรู้สึกที่ดีกับทั้งสองฝ่าย เพราะต่างฝ่ายต่างคุ้นชินกับการกระทำและความคิดตัวเอง ฝ่ายที่ทำผิดซ้ำๆ ก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำผิดหรือรู้แต่ก็ไม่คิดจะปรับปรุงเหมาเป็นสันดานไปใครรับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ต้องรับ ขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งให้อภัยจนการอภัยนั้นไร้คุณค่า เป็นเพียงสัญชาตญาณมนุษย์ทั่วไปที่ให้อภัยด้วยความเคยชินมากกว่าคุณธรรมและสำนึกในจิตใจ "ให้อภัย...แต่ไม่ลืม" เป็นประโยคสั้นๆ ความหมายตรงตามนั้น ในความรู้สึกของคนที่ให้อภัย แม้จะไม่โกรธไม่เกลียดไม่อาฆาต แต่ไม่เคยลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น เพราะสิ่งที่เขาโดนกระทำจากอีกฝ่ายด้วยเจตนา ไม่ได้เกิดจากความผิดพลาดหรือเผลอไผลหรืออุบัติเหตุ ยิ่งซ้ำยิ่งฝังเข้าไปในจิตใจ ยากที่จะลืม ใครบอกให้ลืมไม่ใช่เรื่องง่าย และไม่ผิดที่เขาจะไม่ลืม ต่อให้อยากจะลืมเรื่องแย่ๆ ก็จริงแต่ถ้าเรื่องแย่นั้นมันทำให้เราคิดได้ว่า เราไม่ควรทำกับคนอื่น และไม่ควรเกิดขึ้นกับเราอีก ก็ไม่น่าจะลืม และถูกแล้วที่ไม่ควรลืม การให้อภัยกับการลืม เป็นคนละเรื่องกัน "อภัย" เป็นเรื่องของจิตใจ แต่ "ไม่ลืม" เป็นเรื่องของสมองและระบบความคิด ที่แยกกันทำงาน จึงไม่ผิด หากใครจะ “ให้อภัย...แต่ไม่ลืม” Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2568 Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2568 12:39:15 น. 0 comments Counter : 386 Pageviews.   (โหวต blog นี้)  Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณnewyorknurse