ทุกวันคือวันหยุด

สมัยที่ทำงานเป็นครูบาอาจารย์ เราทำงานแบบ “ชีวิตนี้ไม่มีทฤษฎี” ซึ่งมันก็ผ่านมาได้ถึง 17 ปีเต็ม แต่ใน 17 ปีนั้นก็ยังมีตารางการใช้ชีวิตในแต่ละวันจนกลายเป็นรูทีนวนลูปเดิมๆ ขณะที่ทุกวันนี้ไม่ได้ทำงานประจำอีกแล้ว กลายเป็น “ชีวิตนี้ไม่มีแบบแผน” เพราะทุกวันคือวันหยุด กิจกรรมแต่ละวันไม่ซ้ำกันเลย แพลนเนอร์หรือปฏิทินแทบจะว่างเปล่า

เมื่อก่อนเราจะมีนาฬิกาการดำเนินชีวิตที่ชัดเจนทุกวัน อาบน้ำกินข้าวเช้าภายใน 8.00 น. แล้วต้องไปทำงานก่อน 9:00 น. เลิกงาน 17:00 น. เพื่อไปออกกำลังกายต่อ

พอเช้าวันเสาร์เป็นวันซักผ้าแห่งชาติ ต้องซักผ้าให้เสร็จก่อน 9 โมง 11 โมงเช้าจะได้เก็บผ้าและออกไปกินข้าวเที่ยง

ระหว่างรอผ้าแห้งเราก็จะเขียนบทความให้ได้สัก 1 บทความ และทำ podcast ได้สักตอน เป็นงานอดิเรกที่ใช้ช่วงเวลาวันหยุดให้เกิดประโยชน์ วันอาทิตย์อาจจะนัดเพื่อนกินข้าวบ้าง ปรับทุกข์กันตามร้านกาแฟบ้าง หรือไม่ก็ซักผ้าปูที่นอนและผ้าห่มต่อ

ในเมื่อทุกวันคือวันหยุดไปเสียแล้ว กลายเป็นว่าเวลาตื่นไม่แน่ไม่นอน กินข้าวเมื่อพร้อม ไม่มีวันซักผ้าแห่งชาติแล้วอาศัยว่าในตะกร้าผ้าเต็มหรือเปล่า มีชุดชั้นในใส่ไหม

อยากเขียนบทความตอนไหนก็เขียน จะทำคลิปอะไรก็ทำ อยากจะโพสต์อะไรก็โพสต์ นึกจะทำอะไรก็ลงมือทำเลย ไม่ทอดเวลาเหมือนก่อน บอกตัวเองว่าชีวิตเหลือเวลาน้อยลงทุกๆ วัน

บางวันเวลาเหลือก็ไปล้างห้องน้ำ ดู YouTube ช่อง Hateberry ฆ่าเวลาให้วันหนึ่งหมดไปได้เป็นชั่วโมง ขาดแต่อ่านหนังสือที่ยังไม่ได้อ่านอีกมากมาย

การใช้ชีวิตเหมือนทุกๆ วันเป็นวันหยุด ข้อดีคือเราไม่ผูกขาดกิจวัตรใดๆ แต่ข้อเสียมันทำให้เราขาดความกระตือรือร้น ไม่มีเป้าหมายที่ชัดเจน วินัยในตัวเองลดลง และสมองอาจฝ่อในที่สุด ยังดีที่เราเลิกช็อปปิ้งอย่างบ้าคลั่งในวันหยุดอย่างในอดีตไปแล้ว ไม่เช่นนั้นน่าจะหมดตัว

ฉะนั้น เราต้องพยายามทำให้ได้อีกครั้ง แม้จะไม่มีใครบังคับให้เราต้องทำงานเหมือนเดิม แต่การวางแผนและมีแบบแผนเหมือนคนทำงานประจำก็ยังมีความจำเป็นอยู่เพื่อไม่ทำให้ข้อเสียมากกว่าข้อดี

จะว่าไปเหลืออยู่อย่างเดียวที่ยังคงดูเหมือนคนทำงานก็คือใส่ชุดทำงานอยู่บ้านนั่นเอง

(เขียนไว้เตือนตัวเอง)

Create Date : 23 กรกฎาคม 2567		2 comments
Last Update : 23 กรกฎาคม 2567 14:14:35 น.
Counter : 114 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet